จาก ตู้หนังสือเรือนไทย
(ความแตกต่างระหว่างรุ่นปรับปรุง)
การปรับปรุง เมื่อ 15:23, 4 กันยายน 2552
ข้อมูลเบื้องต้น
พระราชนิพนธ์: ศรีอยุธยา (พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว)
บทประพันธ์
บทที่ ๑
|
|
| ๏ สักระวาน่าหนาวชาวสยาม | | ค่อยมีความปรีดิ์เปรมเกษมสันต์
|
| ฤดูร้อนอ่อนแท้แพ้แรงครัน | | ยามเหมันต์แรงทวีฤดีสบาย
|
| พิศนภางค์เห็นสว่างกระจ่างแจ่ม | | แสนอะแร่มเรืองอร่ามยามเดือนหงาย
|
| ลมระรวยอวยกลิ่นผกากราย | | แสนสบายทั่วหน้าประชา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒
|
|
| ๏ สักระวาข้าขอแถลงเรื่อง | | ให้ต่อเนื่องเปนกลอนสุนทรว่า
|
| แถลงเล่าเปนเค้าสักระวา | | เช่นที่เคยเล่นมาแต่ก่อนกาล
|
| ขอผู้เปนกะวีมีความรู้ | | โปรดอภัยให้ดนูผู้แต่สาร
|
| แม้มิถูกเยี่ยงแยบแบบโบราณ | | ขอให้ท่านเมตตาข้าเถิด เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓
|
|
| ๏ สักระวาโบราณท่านย่อมว่า | | แม้หนาวลมห่มผ้าก็อุ่นได้
|
| หนาวน้ำฟ้าท่านว่าจงผิงไฟ | | หนาวอารมณ์ห่มอะไรจึ่งจะวาย
|
| หนาวอารมณ์โอ้ระทมระทดจิต | | ไร้มิ่งมิตร์พิศวาสอันมาตร์หมาย
|
| หนาวตลอดทรวงร้าวหนาวทั้งกาย | | หนาวแทบวายชีวิตปลิดไป เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔
|
|
| ๏ สักระวาต่อกลอนสุนทรถ้อย | | ถึงหนุ่มน้อยบุญปลูกถูกสมัย
|
| ชื่อสวัสดิ์วัฒวงศ์เผ่าพงศ์ไทย | | อย่าอึงไปข้าจะบอกซึ่งความลับ
|
| บิดาเขาชื่ออาเก๊าอยู่ตรอกแดง | | ติดป้ายแดงขอบลายขายจันอับ
|
| มารดาเขาชาวสยามนามแม่ทรัพย์ | | ฉะนั้นนับว่าถูกลูกไทย เอย ฯ | |
|
| | |
|
บทที่ ๕
|
|
| ๏ สักระวาอนุสนธิ์นิพนธ์พัจน์ | | ถึงสวัสดิ์วัฒวงศ์พงศ์ไทยใหม่
|
| รูปเขางามเอี่ยมโอ่โก้กระไร | | ผิวเขาใสสะพรั่งดังเงินยวง
|
| จากโรงเรียนอะซัมชั่นนั้นผ่านมา | | โรงศึกษามหาดเล็กเด็กในหลวง
|
| ชุบตัวใหม่ได้แน่สมแดดวง | | ชนทั้งปวงย่อมนิยมชมเขา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ชงัดเพียร | | อยู่โรงเรียนมหาดเล็กหกเดือนเล่า
|
| ก็สอบไล่ได้ที่ดีไม่เบา | | ไม่ช้าเขาสมจิตติดแผงคอ
|
| ลองรับใช้อยู่ในราชสำนัก | | แต่เพียงสักหกเดือนเท่านั้นหนอ
|
| เห็นว่าเปลืองวิชาการงานไม่พอ | | เขาจึ่งขอลาออกนอกเทียว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๗
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ชัดฉกาจ | | พ้นจากราชสำนักไม่พักเหี่ยว
|
| เพราะเงินเขารวยดขโก้นักเทียว | | หาเพื่อนเที่ยวได้ถนัดไม่ขัดทาง
|
| เช้าเขาตื่นไม่สู้สายราวบ่ายโมง | | แต่งโอ่โถงฟรีถนัดไม่ขัดขวาง
|
| เสื้อแพรริ้วงามเด็ดเมล็ดมะปราง | | พันคอพลางแกว่างไม้เท้าก้าวไป เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๘
|
|
| ๏ สักระวาน่าดูสวัสดิ์โก้ | | ขึ้นขี่โมเต้อร์ไซค์แล่นไปจี๋
|
| ไปเที่ยวก๋าน่าพระลานสำราญดี | | ทั้งมีช่องได้พบพวกเพื่อนยา
|
| เห็นเพื่อนเก่าเขาออกมาจากวัง | | สวัสดิ์ตั้งท่าเหมาะเยาะในหน้า
|
| สงสารจังถูกขังในโน้นนา | | ไม่โก้ฟรีปรีดาเหมือนเรา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๙
|
|
| ๏ สักระวายามค่ำย่ำเย็นลง | | สวัสดิ์คงแต่งโอ่โก้นักหนา
|
| แล้วรีบเร่งเร็วไปมิได้ช้า | | หาภักษากินโก้ที่โฮเตล
|
| แล้วไปดูภาพยนตร์สนใจจินต์ | | จำชาร์ลีแชปลินไว้เลียนเล่น
|
| อีกมองดูนารีที่งามเด่น | | หนังเลิกเล่นแล้วชวนหล่อนไป เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๐
|
|
| ๏ สักระวาพานางสำอางค์องค์ | | ไปถนนราชวงศ์ลุ่มหลงใหญ่
|
| กินเข้าต้มอิ่มหนำสำราญใจ | | แล้วเลยไปเคหาแม่นารี
|
| ปลื้มประโลมอรไทยที่ในห้อง | | ประทีปส่องมรกฎแสนสดสี
|
| อีกสองวันต้องไปหามิตานี | | เออเช่นนี้สิสนุกแสนสุข เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๑
|
|
| ๏ สักระวาอาเก๊าแสนเศร้าจิต | | รำพึงคิดถึงบุตร์สุดสงสาร
|
| เฝ้าแต่เที่ยวร่ำไปไม่ทำงาน | | ไม่ได้การจะฉิบหายและขายตน
|
| จึ่งปฤกษาอาทรัพย์และปรับทุกข์ | | ลูกเรารักแต่สนุกจะปี้ป่น
|
| ฉันใดจะได้เห็นมันเปนคน | | อั๊วนี้จนใจแม้แม่ทรัพย์ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๒
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์รับปฤกษา | | จึ่งตอบว่าลื้อเหนอเซ่อไปได้
|
| เอาไปฝากเจ้าคุณท่านเปนไร | | ให้เข้ารับราชการงานโอพีซ
|
| ในไม่ช้าจะได้เห็นเปนขุนนาง | | คงมีทางสมหมายนายชอบจิต
|
| ลงทุนของกำนัลท่านสักนิด | | คงสมคิดเราแท้แน่ละ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๓
|
|
| ๏ สักระวาไม่ช้านายสวัสดิ์ | | ก็ได้พลัดไปเข้ากระทรวงหนึ่ง
|
| อย่าออกนามดีกว่าข้าคำนึง | | ถึงกฎหมายหมิ่นประมาทมิอาจโว
|
| เปนเสมียนสำรองท่านลองใช้ | | เงินเดือนหาได้ไม่แต่ก็โก้
|
| ทำท่าเปนขุนนางวางภูมโต | | เที่ยวคุยโอ้จึงโอพีซติดปาก เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๔
|
|
| ๏ สักระวามชายงามผู้ทรามเปลี่ยว | | มีเพื่อนเที่ยวพร้อมพรั่งดังถวิล
|
| ช่วยสนุกสุขสนานในการกิน | | อีกชี้ถิ่นที่เล่นอย่างเย็นใจ
|
| แต่ละคืนกลับดึกพิลึกแท้ | | แต่พ่อแม่จะว่าก็หาไม่
|
| เชื่อว่าเขาคงติดงานการท่านใช้ | | สองดีใจชมบุตร์สุดรัก เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๕
|
|
| ๏ สักระวาอยู่มามิช้านัก | | สวัสดิ์รักกัญญามารศรี
|
| ชื่อว่าสาวสร้อยระย้ายอดนารี | | เรียนอยู่ที่แหม่มโคล์ก็นักแฮะ
|
| ตาขำคมผมมวยสรวยสมหน้า | | ฟันมุกดาเด่นขาวราวกับแกะ
|
| สะเอวกลมนมเต่งเก่งจริงและ | | น่าต้องแตะกายกอดยอดหญิง เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๖
|
|
| ๏ สักระวาคอยหาซึ่งโอกาส | | รู้จักนาฎนวลละอองผู้ผ่องศรี
|
| คอยด้อมมองจ้องอยู่ดูท่วงที | | จนโชคดีได้สมอารมณ์ปอง
|
| ไปพบหล่อนในห้างอันกว้างใหญ่ | | หล่อนนั้นไซร้ชุลมุนวุ่นซื้อของ
|
| ผ้าเช็ดหน้าหล่อนหล่นปนลออง | | สวัสดิ์จ้องจ้วงหยิบคืนหล่อน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๗
|
|
| ๏ สักระวาคราเมื่อรู้จักแล้ว | | เพียรจะพบนางแก้วไม่หยุดหย่อน
|
| ไม่พบสมปราถนาแสนอาวรณ์ | | เขียนอักษรแถลงแจ้งจิตไป
|
| ว่าไมเดียร์พี่ละเหี่ยในดวงจิต | | เมื่อไรจะได้คิสส์พิสมัย
|
| ไอลัฟหล่อนบังอรจงเชื่อไอ | | โอริไปลให้ดีสักที เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๘
|
|
| ๏ สักระวาสร้อยระย้าได้รับสาร | | แม่นงคราญนึกขันหาน้อยไม่
|
| หล่อนรู้ชัดว่าสวัสดิ์นั้นคือใคร | | จึ่งจงใจล้อเล่นเปนอาทิ
|
| จึ่งเขียนตอบขอบใจเปนนักหนา | | แต่ตูข้าเปนอนงค์จงตรองตริ
|
| จะใจง่ายดายฉะนั้นแล้วกันซิ | | ชนจะติแต้มร้ายอายเขา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๑๙
|
|
| ๏ สักระวาหนุ่มตะกอพอรับสาร | | ยิ่งทราบสร้านทรวงรักเปนนักหนา
|
| ตอบย้อนไปไมเดียร์เฮียร์ไอว่า | | โอแม่ดาร์ลิงสร้อยผู้กลอยใจ
|
| อันตัวพี่มีเอดุเคชั่น | | ได้เรียนจบครบสรรพ์ทันสมัย
|
| หล่อนก็เปนนารีซีวิไลซ์ | | ฉะนั้นไซร้ควรคู่ดูเหมาะ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๐
|
|
| ๏ สักระวาทรามเชยเฉลยสาร | | จดหมายวานนี้อ่านก็นึกขัน
|
| คุณคงนึกว่าสร้อยรู้น้อยครัน | | เพราะฉะนั้นจะหลอกเล่นตามใจ
|
| เมื่อแต่งงานกับสร้อยเรียบร้อยแล้ว | | อันแม่แก้วเมียเก่าเอาไว้ไหน
|
| จะไว้บ้านเดียวกันหรือฉันใด | | ขอจงได้แถลงแจ่มแจ้ง เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๑
|
|
| ๏ สักระวาตอบถ้อยแม่สร้อยถาม | | ขอบอกความสัจจาอย่าฉงน
|
| นางแก้วกับงามปลอดยอดกมล | | คนละชั้นไม่เทียบอย่าเปรียบกัน
|
| เมียเกเรเกเสทั้งเพไซร้ | | เปนห่วยใยนิ่มน้องจงเชื่อฉัน
|
| เมียคนที่พาโชแบบโก้นั้น | | คือแจ่มจันทร์สร้อยระย้ายาใจ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๒
|
|
| ๏ สักระวานารีมีสารตอบ | | ว่าฉันขอบใจพี่หาน้อยไม่
|
| แต่ดิฉันตั้งจิตคิดมั่นใจ | | ว่าจะไม่ร่วมผัวกับใครเลย
|
| ดิฉันนี้มีวิชาอยู่พอตัว | | คงหาผัวไม่ยากนะพี่เอ๋ย
|
| ทั้งขุนหลวงพระพระยาพอหาเชย | | ได้เสบยเปนแน่แท้เทียว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๓
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ออกขัดจิต | | ย้อนลิขิตว่าน้องจงตรองหน่อย
|
| อยากได้ผัวแก่ชราอายุร้อย | | แม่สาวสร้อยจะสุขได้ฉันใด
|
| หวังสบายกลับจะกลายเปนรำคาญ | | คอยแต่นั่งพยาบาลสามีไข้
|
| จะเปนสุขสนุกได้ฉันใด | | ขอสายใจไตร่ดูให้ดี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๔
|
|
| ๏ สักระวาสาวสร้อยตอบถ้อยว่า | | ภัสดาหนุ่มน้อยก็อาจไข้
|
| เช่นคุณเองก็เก่งหยอกเมื่อไร | | เคยได้ไปแอบหามิตานี
|
| อันผัวแก่แม้ไข้ขอให้เพียง | | บำรุงเลี้ยงฟุ่มเฟือยเรื่อยเต็มที่
|
| ก็จะได้เปนสุขสนุกดี | | ทรัพย์สินมีมากใช้พอใจ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๕
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์แสนขัดจิต | | นางมิ่งมิตร์ตอบตัดและขัดขวาง
|
| เฝ้าคะนึงอึ้งอ้ำคลำหาทาง | | ที่ให้นางจึกรักสมัคใจ
|
| ตามเชื้อเก่าเขาย่อมดูถูกหญิง | | นึกว่าสิ่งที่พอจะล่อได้
|
| คืออวดมีอวดมั่งตั้งหน้าใหญ่ | | นึกแน่ใจคงสมอารมณ์ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๖
|
|
| ๏ สักระวาต่อมาสวัสดิ์โง่ | | ก็แต่งตัวฟรีโก้ยิ่งกว่าเก่า
|
| คอยเที่ยวกรอล่อตาแม่นงเยาว์ | | ทุกค่ำเข้าเฝ้าคิดยวนจิตนาง
|
| หล่อนออกปากอะไรหาให้สิ้น | | ทั้งเพ็ชร์นิลแหวนกำไลไม่ขัดขวาง
|
| นางจะไปหนไหนไฝ่ตามนาง | | จนราร้างกิจการงานหมด เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๗
|
|
| ๏ สักระวาท่านมหาอำมาตย์ใหญ่ | | ได้ลองใช้นายสวัสดิ์หกเดือนกว่า
|
| เห็นว่าไม่เปนเรื่องเคืองอัชฌา | | เข้าก็มาแสนสายบ่ายกลับวัน
|
| ครั้นตักเตือนก็ง้อขอแก้ตัว | | แต่เมามัวลืมคำที่ร่ำมั่น
|
| เตือนจนเบื่อไม่เชื่อไม่ฟังกัน | | ออกจากกระทรวงฉันดีกว่า เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๘
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์สะบัดหน้า | | คำนับลาเจ้าคุณขุ่นไปบ้าน
|
| บอกบิดาว่าลาออกจากงาน | | เพราะนายท่านไม่ชอบตัวลูกยา
|
| อันลูกไซร้ไม่เปนหัวประจบ | | ไม่นอบนบลีนเตียเคลียเปนข้า
|
| ทุกวันนี้คนดีมีวิชา | | ต้องเสียท่าคนช่าง ป.จ. เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๒๙
|
|
| ๏ สักระวาอาเก๊าไม่เข้าจิต | | มิได้คิดว่าลูกกล่าวมุสา
|
| เห็นว่าเปนคนดีมีวิชา | | ไหนจะมาพูดปดสดๆ ฉะนี้
|
| จึ่งปลอบว่าลูกยาอย่าเสียใจ | | เตี่ยจะช่วยลูกให้เจริญศรี
|
| จะพาไปฝากตัวเจ๊สัวฮี้ | | มิช้าทีสมหวังมั่งมี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๐
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์กลับฉงน | | หรือลูกตนจะหลอกตาเตี่ยให้
|
| แกอุส่าห์พยายามสืบถามไป | | มิช้าใยแจ้งจริงทุกสิ่งอัน
|
| แกแสนโกรธติโทษนายสวัสดิ์ | | ปดถนัดน่าเฆี่ยนเจียนอาสัญ
|
| อันเงินทองของใช้ไม่ให้ปัน | | จนกว่ามันนี่นะจะดี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๑
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ข้องขัดจิต | | แต่สุดคิดขัดแม่หรือแปรผัน
|
| ทั้งนายเตี่ยกลัวเมียเสียมากครัน | | เพราะฉนั้นหมดท่าหาอุบาย
|
| จึ่งก้มกราบมารดาว่าลูกชั่ว | | ละเลิงตัวเล่นล้วนจวนฉิบหาย
|
| ขอคุณแม่เมตตาแก่ลูกชาย | | โปรดภิปรายช่วยชี้วิถี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๒
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์รับลูกยอ | | แกก็พอใจมากหาน้อยไม่
|
| จึ่งตอบว่าลูกยาก็เติบใหญ่ | | ควรตั้งใจแล้วเจ้ามีเย่าเรือน
|
| นี้ก็เปนธรรมดามารดาไซร้ | | ย่อมมั่นใจว่าแม้ลูกมีเพื่อน
|
| เสนหายาจิตอยู่ติดเรือน | | ย่อมคิดเหมือน ๆ กันทั้งนั้น เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๓
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ยกหัตถ์ไหว้ | | แล้วถามไปว่าเมียของดิฉัน
|
| จะหาได้ที่ไหนลูกใครกัน | | และหล่อนนั้นรูปร่างเปนอย่างไร
|
| ขอคุณแม่รู้นาว่าลูกนี้ | | เปนคนฟรียังสยามตามสมัย
|
| ต้องขอเลือกหญิงงามตามพอใจ | | จะจัดไปอย่างเก่าไม่เอา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๔
|
|
| ๏ สักระวาแม่พ่อหัวร่อร่วน | | ฟังสำนวนลูกเราเขาเก่งก๋า
|
| เขาจะตามใจตนคันภรรยา | | แต่ว่าเงินทองเขาเอาจากใคร
|
| โตปานนี้ไม่มีอาชีวะ | | จะเลี้ยงครอบครัวนั้นฉันใดได้
|
| ไม่ให้เราเลือกให้ก็ตามใจ | | หาเองเราไม่ให้ทุนเรา เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๕
|
|
| ๏ สักระวาหนุ่มตะกอฟังพ่อแม่ | | นึกว่าแย่เสียทีแกปี้ป่น
|
| ต้องยินยอมอ่อนน้อมดูสักหน | | พอให้พ้นทุกข์ไปในครานี้
|
| จึ่งตอบว่าข้าขออภัยโทษ | | อันจะโปรดปลูกฝังทั้งทีนี่
|
| สุดแท้แต่จะเมตตาปรานี | | ตัวลูกนี้ประนอมพร้อมใจ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๖
|
|
| ๏ สักระวามารดายินดีแท้ | | จึ่งตอบแก่ลูกชายสายสมร
|
| แม่เห็นว่ากิมลี้ศรีบังอร | | ลูกอากรไล่เห่าเขาเหมาะดี
|
| เขามั่งมีเงินทองเข้าของถม | | แสนอุดมมั่งคั่งทั้งดินที่
|
| ผืนโต ๆ อะโขเขามากมี | | ผัดพรุ่งนี้จะไปขอให้พ่อ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๗
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ข้องขัดจิต | | รำพึงคิดถึงวิวาห์น่าใจหาย
|
| นึกถึงสาวสร้อยระย้าน่าเสียดาย | | แทบจะตายเพราะเศร้าเหงาวิญญา
|
| โอ้อกเอ๋ยหวังเชยพักตร์แฉล้ม | | หวังจูบแก้มกอดดมชมเกศา
|
| หวังฟังคำพริ้งพร้อยกลอยอุรา | | แต่นี้นาจะต้องพรากจากกัน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๘
|
|
| ๏ สักระวายิ่งคิดจิตยิ่งไข้ | | ถอนใจใหญ่หยิบกระดาษวาดอักษร
|
| ถึงแม่สาวสร้อยระย้าสง่างอน | | ขอบังอรเมตตาอย่าข้อนเคาะ
|
| ด้วยแม่พ่อจะขอภรรยาให้ | | จะคำนึงฐานใดไม่เห็นเหมาะ
|
| ต้องจำทนก้มหน้าเปนคราเคราะห์ | | อย่าเยาะเลยแก้วตาปรานี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๓๙
|
|
| ๏ สักระวาสาวสร้อยตอบถ้อยว่า | | ช่างเจรจาพลอดพล่อยน้อยไปฤา
|
| คุณเปนชายสมัยใหม่ใคร ๆ ลือ | | คุณมีชื่อว่าโก้นะเจ้าคะ
|
| เหตุไฉนยอมให้เขาบังคับ | | จับแต่งงานปานเป็ดหรือไก่ล่ะ
|
| หรือเต็มใจแต่ไถลหลอกเล่นนะ | | ชรอยจะลวงสร้อยหนอยแน่ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๐
|
|
| ๏ สักระวาหนุ่มน้อยตอบถ้อยเฉลย | | โอ้อกเอ๋ยดาร์ลิงกริ่งใจได้
|
| อันนางสาวกิมลี้ดีอย่างไร | | จึ่งจะได้เปรียบสร้อยกลอยวิญญา
|
| สร้อยเหมือนแสงสุริยงยามส่งศรี | | ส่วนกิมลี้เหมือนหิ่งห้อยน้อยนักหนา
|
| สร้อยคือหงส์สกุณีลี้คือกา | | ฤาจะมาแข่งขันกันได้ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๑
|
|
| ๏ สักระวาบังอรย้อนตอบถ้อย | | พ่อหนุ่มน้อยฉอเลาะเหมาะเฉลย
|
| ช่างค้นหาสิ่งเทียบและเปรียบเปรย | | กระไรเลยนึกว่าเขาไม่เข้าใจ
|
| อันแสงสูรย์และหงส์องค์อุดม | | เอาไว้ชมดูเล่นเห็นพอได้
|
| แต่ที่แท้สูรย์แพ้แสงโคมไฟ | | หงส์อุไรแพ้นกขุนทอง เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๒
|
|
| ๏ สักระวาชายอ่านดาลดวงจิต | | ตอบมิ่งมิตร์หน้าแฉล้มช่างแนมเหน็บ
|
| ทุก ๆ คำตำใจได้ดังเล็บ | | หล่อนหยิกเจ็บเลือดอาบทราบสรรพางค์
|
| แม้เลือกได้ฤาจะไม่สนธิน้อง | | เคียงประคองคู่ใจไม่เหินห่าง
|
| ถึงตัวไกลใจยงคงคู่นาง | | รักไม่วางวายกระสันสักวัน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๓
|
|
| ๏ สักระวาสาวสร้อยตอบถ้อยแถลง | | แม้ไม่แสร้างเสรหลอกจะบอกให้
|
| เวลานี้ยังไม่มีซึ่งชายใด | | จะมาไฝ่ขอน้องคู่ครองกัน
|
| แม้สมัคจะดำรงคงไมตรี | | ก็ไม่มีผู้ใดจะเดียดฉัน
|
| จะโต้ตอบสาราไปมากัน | | เชิงฉันมิตร์นั้นไม่เปนไร เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๔
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์วัฒวงศ์ | | กำลังหลงสร้อยระย้าหาน้อยไม่
|
| ครั้นได้รับสารตอบแสนชอบใจ | | ยิ่งรักใหญ่ทุกวันพันทวี
|
| ถึงแต่งงานแล้วก็ปานมิได้แต่ง | | ทุกหนแห่งเที่ยวรอกรอโฉมศรี
|
| สิ้นเกรงใจในส่วนแม่กิมลี้ | | ประพฤฒิฟรีโก้เล่นเช่นก่อน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๕
|
|
| ๏ สักระวาอยู่มามิช้านัก | | เกิดขลุกขลักเปนการรำคาญใหญ่
|
| เจ๊สัวฮี้ตรวจบาญชีเงินหายไป | | โกรธเปนไฟว่าจะร้องฟ้องคดี
|
| แต่อาเก๊าเว้าวอนขอผ่อนใช้ | | เงินนั้นให้แทนบุตร์จนเต็มที่
|
| การค้าขายกำไรก็ไม่มี | | พอหมดณี่นายเตี่ยเอี้ยเทียว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๖
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ขัดข้องใหญ่ | | เจ๊สัวไล่แล้วหนอพ่อหมดท่า
|
| อันการงานใด ๆ จะไฝ่หา | | ก็ลำบากเลือดตาแทบกระเด็น
|
| แต่กระนั้นตามวิสัยคนใจแตก | | ก็ไม่แปลกเปลี่ยนใจในทางเล่น
|
| เล่นม้าเล่นตีผีไม่มีเว้น | | เพราะเปนเย็นตลแมนแสนโก้ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๗
|
|
| ๏ สักระวาอาชีพหามีไม่ | | ฉนั้นไซร้นายสวัสดิ์ขัดสนเหลือ
|
| ครั้นไปขอเงินพ่อมาจุนเจือ | | เงินก็เมื้อหมดเสร็จเจ็ดวันไป
|
| คิดอุบายย้ายยักชักชวนมิตร์ | | ช่วยกันคิดลวงพ่อเห็นพอได้
|
| ช่วยกันหนุนอาเก๊าเช่าเรือไฟ | | ขนเข้าไปซัวเถาเอาทุน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๘
|
|
| ๏ สักระวาเจ้าท่าตรวจกำปั่น | | เห็นว่ามันเก่าเกินเดินไม่ได้
|
| จึ่งห้ามเรือมิให้ออกทเลใหญ่ | | ฉนั้นไซร้อาเก๊าก็เข้าร้าย
|
| เจ้าของเรือไม่ยอมจะคืนทรัพย์ | | ฝ่ายโรงสีก็ปรับเอาฉิบหาย
|
| อาเก๊าแก่แย่ยับอีกอับอาย | | รากเลือดวายชีวามิช้า เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๔๙
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์นับว่าดี | | รักสามีจริงหนาน่าสงสาร
|
| ยามวิโยคโศกใจดังไฟราน | | ปริเวทนาการอยู่หลายวัน
|
| แล้วรำพึงถึงธรรมดาโลก | | มีแต่โศกเสื่อมสุขทุกสิ่งสรรพ์
|
| ไม่มีสิ่งเที่ยงแท้แต่สักอัน | | เหตุฉะนั้นยอมสละจะดี เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๐
|
|
| ๏ สักระวาคิดฉะนั้นแกผันผาย | | หาลูกชายชี้แจงแถลงไข
|
| อันตัวแม่นี้แก่ลงแล้วไซร้ | | จะอยู่ไปไม่สราญนานกี่วัน
|
| แม่จึ่งคิดสะสมบ่มกุศล | | ไว้ช่วยตนเดินจบภพสวรรค์
|
| อันสมบัติพัสถานทุกสิ่งอัน | | ขอมอบพลันให้ลูกปลูกฝัง เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๑
|
|
| ๏ สักระวาฟังแม่แกขานไข | | นายสวัสดิ์ดีใจเปนนักหนา
|
| เห็นแต่ตัวเปนใหญ่ไฝ่เงินตรา | | นึกแต่ว่าจะได้โก้โอ่เต็มตัว
|
| จึ่งตอบว่าคุณแม่แก่ปานนี้ | | บวชเปนชีดีละจะยังชั่ว
|
| ไม่ควรห่วงเงินทองของพันพัว | | อย่าได้กลัวลูกจะเลี้ยงเพียงพอ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๒
|
|
| ๏ สักระวามารดาไปบวชแล้ว | | ฝ่ายลูกแก้วเปนสุขสนุกโข
|
| เลี้ยงเพื่อนฝูงจูงหญิงวิ่งเที่ยวโช | | แสนจะโก้ก๋าใหญ่ไม่วายวัน
|
| ของดี ๆ มีราคาค่าไม่น้อย | | ซื้อกำนัลสาวสร้อยทุกสิ่งสรรพ์
|
| หล่อนอิดเอื้อนเตือนให้รับไว้พลัน | | ฉนั้นหล่อนเกรงใจรับไว้ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๓
|
|
| ๏ สักระวาไม่ช้าสมบัติเหี้ยน | | ใช้จนเตียนแต่ยังไม่กลับจิต
|
| อ้อนวอนขอพ่อตามาเปนนิตย์ | | เพราะสิ้นคิดสิ้นท่าจะหาเอง
|
| ในที่สุดไล่เห่าแกเว้าว่า | | เตือนก็กลับโกรธาทำตาเป๋ง
|
| ครั้นแกโกรธโกรธตอบไม่ชอบเพลง | | ลุกผางเผงเดินออกนอกบ้าน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๔
|
|
| ๏ สักระวาพ่อตาอุราร้าว | | เรียกลูกสาวออกมาว่าลูกเอ๋ย
|
| ผัวของเจ้ามันใช้ไม่ได้เลย | | ขืนนิ่งเฉยจะยิบฉิบหายไป
|
| เหมือนคบเหี้ยพลอยเสียราศีเปล่า | | อีกตัวเจ้าเขาจะรักก็หาไม่
|
| จะคงอยู่กับมันไปฉันใด | | อย่ากันเสียเปนไรลูกรัก เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๕
|
|
| ๏ สักระวาอย่าจากนางกิมลี้ | | นายสวัสดิ์ยินดีหาน้อยไม่
|
| เขียนจดหมายถึงสร้อยผู้กลอยใจ | | ว่าโอไมสวี๊ตหาร์ตไออ๊าสก์ยู
|
| ทูบีแกล๊ดวิดมีที่ฟรีแล้ว | | ได้เชยแก้วกนิษฐามหาหรู
|
| โดยเต็มที่ไม่มีใครกีดอยู่ | | จะได้ลัฟแต่ยูผู้เดียว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๖
|
|
| ๏ สักระวาสาวสร้อยค่อยคำนึง | | ถึงฐานะของสวัสดิ์แสนขัดสน
|
| อันการที่มีผัวเปนตัวตน | | ต้องหาคนมั่นคงยงยืนนาน
|
| อันสวัสดิ์ขัดสนจนปานนี้ | | เปนเมียเขาไม่มีซึ่งหลักฐาน
|
| จะพลอยพากันฉิบหายแทบวายปราณ | | ไม่เปนการเลิกทีดีกว่า | | เอย
|
| | |
|
บทที่ ๕๗
|
|
| ๏ สักระวาตรึกตราเช่นนั้นไซร้ | | จึ่งตอบนายสวัสดิ์ไปเปนคำว่า
|
| ฉันขอโทษเธอโปรดกรุณา | | จะขอแจ้งกิจจาโดยจริงใจ
|
| ดิฉันชอบสนุกและสุขสพรั่ง | | แสนเกลียดชังความจนทนไม่ไหว
|
| อันสิ่งของดี ๆ ที่คุณให้ | | ดิฉันได้รวบรวมส่งคืน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๘
|
|
| ๏ สักระวาน่าสงสารนายสวัสดิ์ | | อ่านสารทราบความชัดก็มืดหน้า
|
| หวลคำนึงถึงตัวแสนชั่วช้า | | เลวยิ่งกว่าเดรฉานสามาญแท้
|
| ครั้นเมื่อค่อยวายคลายกำสด | | ไปประณตนบราบกราบกรานแม่
|
| ขออภัยที่ได้ผิดมากแท้ | | ขอคุณแม่ช่วยข้าครานี้ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๕๙
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์รับขวัญบุตร์ | | ความรักยุดยึดใจไม่แปรผัน
|
| อันตัวลูกได้สติสิดีครัน | | ต่อแต่นี้ทีจะหมั่นในการงาน
|
| ลูกจงจิตคิดอยากทำการใด | | ณแห่งไหนแม่จะพาไปฝากท่าน
|
| แต่ลูกต้องตั้งสัตย์ปฏิญาณ | | จะทำงานยืดไปไม่ทิ้ง เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๐
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์ยกหัตถ์ไหว้ | | แล้วตอบไปว่าลูกไม่แลเห็น
|
| ว่าจะพึ่งแห่งใดได้ร่มเย็น | | เช่นพระราชสำนักพระจักรา
|
| ลูกเคยอยู่ภายในไพล่วิ่งออก | | มาข้างนอกเพราะคิดผิดนักหนา
|
| บัดนี้เห็นโทษตัวอันชั่วช้า | | นึกอายหน้ามิอาจกลับไป เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๑
|
|
| ๏ สักระวาแม่ทรัพย์รับปากว่า | | แม่จะลองไปหาท่านผู้ใหญ่
|
| ท่านมีความเมตตาหาน้อยไม่ | | ไม่ไฝ่ผูกเวราลูกอย่ากลัว
|
| รุ่งขึ้นไซร้แกไปหาเจ้าคุณ | | ขอพึ่งบุญบารมีไว้เหนือหัว
|
| พ่อสวัสดิ์รู้สึกสำนึกตัว | | จะละชั่วเปนแท้แน่แล้ว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๒
|
|
| ๏ สักระวาท่านผู้ใหญ่ใจอารี | | นึกเห็นแก่แม่ชีน่าสงสาร
|
| จึ่งรับนายสวัสดิ์ไว้ให้ทำงาน | | เปนสำรองราชการในกองกลาง
|
| สังกัดกรมมหรศพลองดูที | | เงินเดือนญี่สิบไซร้ใช้ต่าง ๆ
|
| แม้งานแขงแรงดีอาจมีทาง | | ได้ขเยื่อนเลื่อนอย่างพอใจ เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๓
|
|
| ๏ สักระวานายสวัสดิ์วัฒวงศ์ | | สมประสงค์เข้าสำนักหลักฐานได้
|
| ก็ทำงานขันเข้มอย่างเต็มใจ | | บ่อมิได้มัวเล่นเช่นเคยมา
|
| สมัคประจำการกรมพรานหลวง | | ในเวลาทั้งปวงแต่งเสือป่า
|
| เลิกแต่งกายโก้ฟรีที่เคยมา | | กิริยาเสงี่ยมเจียมตัว เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๔
|
|
| ๏ สักระวากล่าวกลอนสุนทรแถลง | | มิได้แสร้งกล่าวเปรียบเทียบใครหนอ
|
| หวังแต่จะสำแดงแถลงพอ | | ช่วยแนะข้อคติแห่งโบราณ
|
| อันผู้ใดไฝ่ตามแต่ใจตน | | มักต้องทนทุกข์ภัยไร้สุขศานติ์
|
| แม้รู้จักข่มใจไม่ยากนาน | | ได้พ้นทุกข์สุขสราญยั่งยืน เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๕
|
|
| ๏ สักระวาจำลาสหายแล้ว | | ขอเกลอแก้วอยู่สุขสนุกสนาน
|
| กลอนนี้เพียงเรียงเล่นเปนประมาณ | | แก้รำคาญระหว่างว่างกิจจา
|
| อันบทกลอนกระท่อนกระแท่นบ้าง | | และแต่งอย่างสัประดนปนภาษา
|
| ขอเพื่อนจงใจดีมีเมตตา | | โปรดอภัยให้ข้าบ้างเถิด เอย ฯ
|
| | |
|
บทที่ ๖๖
|
|
| ๏ สักระวาหนาวจิตคิดไฉน | | จะห่มผ้าผิงไฟก็ไม่หาย
|
| ได้แต่ขอนบนอมและมอบกาย | | กราบถวายแทบเบื้องบาทบงสุ์
|
| ขอพึ่งพระบารมีโมลีโลก | | บุญโศลกอุ่นอารมณ์สมประสงค์
|
| ขอพระมงกุฎเกศประเทศตรง | | พระยศยงยืนอยู่คู่ฟ้า เอย ฯ
|
| | |
|
เชิงอรรถ
ที่มา
สักระวาน่าหนาว โดย ศรีอยุธยา รวบรวมจากหนังสือพิมพ์ดุสิตสมิต
(ขอขอบคุณ คุณ gignoi สมาชิก kaewkao.com ผู้พิมพ์เป็นวิทยาทาน)
