The greatest show on earth (1952) ได้รับรางวัล Oscar หนังยอดเยี่ยมประจำปี แม้หนังจะยาวมากแต่สีสันสดใสและดูเพลิน
ไม่รู้คนที่ได้ดูจะช่างสังเกตแบบผมรึเปล่า ฉากหลังจากเหตุการณ์รถไฟตกรางและคณะละครสัตว์ต่างช่วยกันให้ความช่วยเหลือ แล้วก็มาถึงฉากที่ตัวละครฝ่ายหนึ่งกำลังอุ้มลูกเสือตัวใหญ่ อีกฝ่ายกำลังลากเสือตัวเล็ก เสือ 2 ตัวเป็นคนละพันธุ์ ผมไม่ชำนาญเรื่องเสือเลยไม่แน่ใจว่าพันธุ์อะไรบ้าง ตัวใหญ่น่าจะเป็น puma ตัวเล็กไม่รู้พันธุ์อะไร เสือ cheetah ป่าว
ขณะที่ 2 ฝ่ายเดินสวนกัน เสือตัวเล็กซึ่งโคตรดุก็อาละวาดระรานไปเรื่อย ส่วนเจ้าตัวใหญ่ก็ปัดป้องอุ้งเล็บเจ้าตัวเล็ก เห็นแล้วขำดี
ผมทำ clip นี้เก็บไว้ดู แต่หาจาก youtube มันไปไม่ถึงฉากที่ว่า
ตัวอย่างฉากอลังการตามประสาหนังทุ่มเงินสร้างในยุคทองของฮอลลีวู้ด
นักร้องคือศิลปิน (มีความสามารถทั้งร้องและแสดง) ระดับยักษ์คนหนึ่ง Dorothy Lamour
ส่วนฉากตื่นเต้นนี้เป็น climax ของเรื่อง
ใน credit ตอนต้นเรื่องบอกชื่อนักแสดง ผมเห็นชื่อ James Stewart ด้วย แต่ตอนดูหาเท่าไรก็ไม่เจอ จนกระทั่ง อตน. เจริญพันธุ์แล้วถึงรู้ว่าเธอเล่นเป็นตัวตลกที่ไม่เคยถอดหน้ากากเพราะมีเบื้องหลังอันดำมืดซึ่งสมาชิกน้อยคน (ยกเว้นคนดู) ที่จะรู้ความลับนั้น
ตอนจบ ‘The show must go on’
สมัยอยู่ชั้น ม.ปลาย เคยมีคณะละครสัตว์จากต่างประเทศแบบนี้มาเปิดการแสดงที่ สนามกีฬาหัวหมาก ผมจำที่มาที่ไปไม่ได้ ความจำลาง ๆ บอกว่าเป็นของ บ. Disneyฯ เพราะผมนึกภาพ snow white ได้ ผู้ปกครองพาไปดู ทุกอย่างที่อยู่ในความทรงจำมีหน้าตาแบบที่เห็นในหนังเรื่องนี้เปี๊ยบ รวมถึง ‘เต็นท์ใหญ่ที่จัดกิจกรรม’ ที่เจ้าบ้านเรียกว่า ‘the big top’ ที่ตั้งครอบพวกเราเหล่าคนชมอยู่ภายในสนามกีฬา
จากประสบการณ์ที่ได้รับ ผมไม่ชอบดูเลย ช่วงแรก ๆ ก็สนุกดี เห็นตัวละครมากมายออกมาร้องเพลงเต้นรำ มีตัวตลก แต่พอตอนช้างออกมาแสดง ผมกลัวมันจะเหยียบคน ตอนสิงโตออก ผมก็กลั้นใจกลัวมันจะกินคน ยิ่งตอนนักกายกรรมขึ้นไปแกว่งชิงช้าตัวจิ๋ว ๆ อยู่กลางอากาศ แล้วผลัดกันรับไปมา มันทำให้ผมนึกถึงเพลงหนึ่งของ Helen Reddy ทันที แล้วก็จะหลับตาปี๋ กลัวจนขี้ขึ้นสมอง กลัวพวกเขาจะพลาดตกลงมากระแทกพื้นไส้แตกแหลกกระจาย เหมือนเนื้อเพลงนั้น อุบัติเหตุแบบนี้เกิดขึ้นได้ทุกเวลาใคร ๆ ก็รู้ ยิ่งผมเป็นคนชอบสร้างจินตนาการอยู่ด้วย
พอการแสดงจบ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนเดินออกมาผู้ปกครองบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่า เสียดายเงินชะมัด ตั้งใจให้มาเห็นอะไร ๆ ที่สนุกสนาน แต่หันมาดูทีไรเห็นผมหลับตาปี๋ทุกครั้ง
‘โตแล้ว ไม่ใช่เด็กซะหน่อย ปอดแหกอะไรไม่เข้าเรื่อง’ โดนดุด้วย
ไม่ได้รบเร้าให้พาไปดูเล้ย
ควันหลง... เห็นคณะละครสัตว์แบบนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้ของ Helen Reddy ทุกครั้ง ผมหาเนื้อเพลงมาให้ด้วย
I was what they called a circus child
The big top was my home each year for a while
Mama was an actress then, but in the summer, she fell in
With a truth they called the West Wind
I recall the smell of sawdust after the rain
The summer you signed on when everything changed
You stole my mother's heart away, and it was hard for her, they say
'Cause you risked your life every day
And Mama'd always cry and close her eyes until your act was through
And me, I seemed fine, and all the time you never knew
I loved you, too
No one told the story, and you never knew
Just why it was we were so afraid for you
That prophecy the Gypsies made we called a superstitious game
Still, we half-believed it just the same
And Mama'd always cry and close her eyes, and say a prayer for you
And me, I seemed fine, and all the time you never knew
I was praying, too
I can still see your figure crushed on the ground
And now, when the circus comes to town
I let my children have their day
But me? I tend to stay away
You see, my father died that same way
And Mama'd always cry and close her eyes until your act was through
And me, I seemed fine, and all the time, you never knew
I loved you, too
