คำเรียกชื่อมณฑลในเมืองจีนเป็นภาษาไทย

[นกข.]

ไคเฟิงกับลั่วหยางต่างก็เป็นเมือง อยู่มณฑลเหอหนานทั้งคู่ครับ เคยเป็นเมืองหลวงเก่าของจีนมาก่อนทั้งคู่ หนังสือเรื่องจีนในไทยสมัยก่อนเรียกลั่วหยางว่า พระนครลกเอี๋ยง ส่วนไคเฟิงก็คือที่ตั้งศาลเมืองไคฮง ของเปาบุ้นจิ้น ดูเหมือนถ้าจำไม่ผิดวัดเส้าหลินก็อยู่แถวๆ นั้น จะอยู่ที่เจิ้งโจวหรืออย่างไร จำไม่ได้

ตามประวัติคนยิวเดินทางเร่ร่อนไปค้าขายในเมืองจีนแล้วเลยลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองจีนตั้งแต่หลายๆ ร้อยปีก่อน ที่ไคเฟิงนี้ว่ากันว่ามีคนยิวมาตั้งแต่ราวๆ พันปีที่แล้ว มาถึงตอนนี้ยังคงเหลือหลักฐานคัมภีร์ ซากโบสถ์ยิวเก่า ศาสนวัตถุของศาสนายูดาย บันทึกเก่า ฯลฯ อยู่ แต่คนไม่เหลือแล้วแหละครับ ปัจจุบันลูกหลานยิวพวกนี้ถูกกลืนหายกลายเป็นจีนไปหมด แยกไม่ออกจากคนจีนทั่วไปแล้ว

ฝรั่งบางกลุ่มสมัยสักเจ็ดแปดสิบปีก่อน มีความรังเกียจยิวเป็นพื้นเดิม (ที่จริงรังเกียจมานานแล้วก่อนหน้านั้น และยังรังเกียจสืบมาจนสมัยฮิตเล่อร์เมื่อตอนสงครามโลกครั้งที่สอง) และเมื่อมาทางตะวันออกได้คบกับจีนก็รู้สึกรังเกียจจีนพอๆ กัน ฝรั่งพวกนี้เลยเรียกคนจีนว่า พวกยิวแห่งบูรพาทิศ เป็นคำเปรียบเทียบ เพราะในยุโรปเองยิวมีชื่อ หรือถูกมองว่าเป็นพวกที่ฉลาด (แกมโกง) เค็ม ค้าขายเก่ง ขยัน ขี้เหนียว โลภ อดทน ขยายเผ่าพันธุ์แพร่แทรกเป็นยาดำไปทุกที่ทุกเมืองในยุโรป และเอาเปรียบหรือกุมอำนาจทางเศรษฐกิจเหนือฝรั่งพื้นเมือง ลักษณะต่างๆ เหล่านี้ ฝรั่งบางกลุ่มเห็นว่าคล้ายๆ คนจีนโพ้นทะเลที่ไปทำงานในที่ต่างๆ เลยเรียกจีนว่า เปรียบเหมือนเป็นพวกยิวของทางตะวันออก (ร.6 ทรงรับมุมมองอย่างนี้มาและทรงเรียกจีนว่าเป็นยิวแหงบูรพทิศตามไปด้วย มีพระราชนิพนธ์เรื่องนี้อยู่)

แต่ยิวของเมืองไคเฟิงนี่แหละครับ ยิวแห่งบูรพทิศตัวจริง เป็นยิวในเมืองจีนเองเลย

[ชายชาญ]

แต่เดิมไทยเราคุ้นเคยกับภาษาแต้จิ้วมานาน ดูเหมือนตั้งแต่สมัยต้นรัตนโกสินทร์  เพราะคนจีนที่อพยพมาอยู่เมืองไทยส่วนใหญ่จะเป็นจีนแต้จิ้ว  จะเห็นว่านิยายจีนเรื่องต่างๆซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีในสมัยก่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสามก๊ก ไซฮั่น ซ้องกั๋ง ซิยิ่นกุ้ย ชั่นบ้อเหมา ไชปอหยี ไซอิ๋ว โป๊ยเซียน ฯลฯ และแม้แต่บรรดาเรื่องกำลังภายในทั้งหลายในยุคต่อมา ล้วนออกชื่อออกเสียงเป็นสำเนียงแต้จิ๋วทั้งสิ้น  คนไทยออกเสียงสำเนียงแต้จิ๋วได้ใกล้เคียงและสามารถเขียนออกมาในภาษาไทยได้ง่าย  ต่อมาในระยะหลัง ดูเหมือนตั้งแต่เราเริ่มมีสัมพันธ์ทางการทูตกับจีนเมื่อไม่นานมานี้ จึงเริ่มมีการใช้ภาษาจีนกลางกันและเพิ่มมากขึ้นตามลำดับ การออกเสียงในคำๆเดียวกันจึงเปลี่ยนไปพอสมควร เขียนเป็นภาษาไทยก็ยากขึ้น ออกเสียงก็ยากขึ้นเพราะไม่คุ้นกับลิ้นของคนไทย
คำว่า Shaืn (ซาน) ที่แปลว่าภูเขานั้น แต้จิ๋วจะออกเสียงเป็น ซัว  ดังนั้นหนังสือเรื่องจีนรุ่นเก่า จะออกเสียงคำว่า Huang Shan (หวงซาน) เป็น ฮั่วซัว ซึ่เป็นเขาที่มีชื่อเสียงมาก มีเซียนชั้นสูงอยู่กันมาก

[นนทิรา]

ขอบคุณคุณนกข.มากค่ะ ดิฉันไม่มีเวลาแวะเข้ามาสองสามวัน

ตอนนี้คนยิวที่ไคเฟิงก็คงจะโดนกลืนหายเป็นคนจีนไปหมดแล้วอย่างที่คุณนกข.บอกไว้นะคะ ดิฉันเคยอ่านบทความเจอว่า มีเอกสารหรือบันทึกที่บอกไว้ว่า ยิวไคเฟิงสมัยก่อน แต่งงานกับหญิงชาวจีนไปก็มาก เพราะไม่มีหญิงชาวยิวเดินทางมาด้วยกัน เพราะคล้ายๆกับว่าจะเดินทางยากลำบาก เลยมีผู้หญิงมาด้วยไม่มาก ชายชาวยิวที่เมืองไคเฟิงที่แต่งงานไปกับหญิงพื้นเมืองออกลูกหลานสืบทอดมา รูปร่างหน้าตาก็เลยกลายเป็นคนจีนไปในที่สุด ปัจจุบันชาวจีนเหล่านี้ก็ยังถือว่าตนสืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษชาวยิว ไม่ทานหมูซึ่งผิดกับคนจีนทั่วไป ดิฉันอ่านเจอด้วยว่า เมื่อมีการสำรวจสำมะโนประชากร ชาวจีนเหล่านี้จะระบุว่าตนเป็นชนเผ่า Yutai

บทความที่ดิฉันอ่านเจอนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นบทความของชาวยิวในอเมริกาน่ะค่ะ เลยมีจุดมุ่งหมายที่จะแสดงให้เห็นว่ายังมีร่องรอยของยิวไคเฟิงเหลืออยู่