ตอนเด็กๆ เนื้อสะเต๊ะหากินได้ไม่ยาก จำได้ว่าอร่อยกว่าหมูสะเต๊ะ รสชาติและกลิ่นหอมไม่ซ้ำแบบกัน .....
เนื้อสะเต๊ะในบ้านเราน่าจะจัดได้ว่ามีเอกลักษณ์ เท่าที่เคยเห็นมา จะแตกต่างไปจากบรรดาเนื้อหมักเสียบไม้หรือเหล็กย่างทั้งหลายที่ทำกันในประเทศเพื่อนบ้านรอบตัวเรา รวมทั้งในภูมิภาคอื่นๆทั่วโลก คือ ของเรากินด้วยวิธีการจิ้มกับน้ำจิ้ม (peanut sauce) และอาจาด (acar หรือ atjar) และที่ผมเห็นว่าส่วนที่เป็นเอกลักษณ์จริงๆก็คือ การปิ้งไปทาไปด้วยน้ำกะทิที่มีส่วนผสมกลางๆระหว่างหัวกะทิกับหางกะทิ (แถมใช้ใบตองกล้วยมัดทำเป็นแปรงอีกด้วย)
พูดพาดพิงถึงเนื้อเสียบไม้หรือเหล็กเส้นย่างแล้ว เลยนึกได้ว่าน่าจะมีทำกันอยู่ประมาณ 5 รูปแบบ คือ แบบหั่นเนื้อเป็นแผ่นบางเสียบไม้ย่าง (สะเต๊ะ) แบบหั่นเนื้อเป็นก้อนเหลี่ยมขนาดประมาณลูกปิงปองเสียบเหล็กเส้นย่าง (BBQ) แบบหั่นเนื้อเป็นก้อนใหญ่ขนาดประมาณกำปั้นมือเสียบเหล็กหรือมีดดาบย่าง (แบบนิยมในละตินอเมริกา) แบบแล่เนื้อเป็นแผ่นแล้วเสียบเหล็กซ้อนๆกันเป็นแท่งคล้ายหมอนข้างแล้วย่างแบบหมุน (Kebab แบบนิยมในตะวันออกกลาง) และแบบเอาเนื้อสับมาปั้นรอบๆไม้หรือเหล็กเส้นแล้วย่าง (shashlik แบบนิยมในเอเซียไมเนอร์?)
