เนื้อสวรรค์น่าจะจัดเป็นของกินที่ผู้ขายเกือบจะทุกเจ้าต่างก็ทำได้อร่อยไม่แพ้กัน (สมัยฟันยังแข็งแรงดีนะครับ
) แต่ก่อนนั้นจะทำเป็นแผ่นๆกว้างยาวขนาดประมาณสองสามนิ้วมือ ต่อมาก็ค่อยๆลดขนาดของแผ่นลงไปจนใกล้จะเป็นเส้น แล้วก็ค่อยๆหายไปจากตลาด
ที่โผล่ขึ้นมาแทนและเป็นที่นิยมในปัจจุบันก็จะเป็นในรูปของ
เนื้อแดดเดียวที่ไม่มีการใส่เครื่องเทศ(เม็ดผักชี และยี่หร่า) แล่เป็นแผ่นขนาดประมาณฝ่ามือโดยพยายามให้มีมันติดอยู่ทุกชิ้น
เนื้อสวรรค์ไม่เป็นเมนูอยู่ในสำรับอาหารบนโต๊ะกินข้าว แต่จะเป็นเมนูอาหารในการไป picnic หรือการเดินทางไกล ต่างกับเนื้อแดดเดียวที่เป็นทั้งเมนูบนโต๊ะอาหารและในการไป picnic
นึกถึงกลิ่นเตะจมูกของเนื้อทั้งสองชนิดที่ทำสุกแล้วครับ
