พระยาอนุชิตชาญชัย(พงษ์ สวัสดิ์-ชูโต) และคุณหญิงอิง

[เทาชมพู]

   แม้ว่าพ้นจากราชการแล้ว  พระยาอนุชิตฯก็ยังทำงานให้สังคมต่อไป ไม่หยุดอยู่กับบ้านเฉยๆ   ท่านได้เข้าไปเป็นที่ปรึกษาของคณะกรรมการควบคุมวิทยุกระจายเสียง   ประมาณพ.ศ. 2474  ต่อมาคณะรัฐมนตรีตั้งท่านเป็นกรรมการในคณะกรรมการชุดนี้ จนกระทั่งกรรมการทั้งชุดถูกยกเลิกไป
   ในด้านส่วนตัว พระยาอนุชิตฯเป็นผู้มีใจรักทางศิลปะ ทั้งด้านดนตรีและการแสดง    ท่านชอบขับร้องเพลงไทยเดิม ได้เป็นลูกศิษย์ของพระยาประสานดุริยศัพท์(ครูแปลก)  เมื่อมีเวลาว่างก็รวบรวมประวัติเพลงไทยและรวบรวมเพลงไทยแทบทั้งหมด เขียนขึ้นเป็นเล่ม   เคยเขียนบทความด้านเพลงไทยออกอากาศทางวิทยุกระจายเสียงหลายครั้ง

  ทางด้านการแสดง ท่านก็ได้แสดงฝีมือไว้เป็นจำนวนมาก ในการแสดงละครพระราชนิพนธ์รัชกาลที่ 6  ทั้งละครพูดและละครร้อง  เช่น วิวาหพระสมุทร  หัวใจนักรบ มิตร์แท้  เจ้าข้าสารวัตร และพระร่วง เป็นต้น  ในการแสดงท่านใช้นามแฝงว่า นายพันธุม มหาดุลย์  ซึ่งเป็นนามแฝงพระราชทาน มีความหมายใกล้เคียงกับชื่อและนามสกุลของท่าน คือพงษ์ สวัสดิ์-ชูโต

หมายเหตุ พันธุม = เผ่าพันธุ์ = พงษ์     มหา =โต   ดุลย์ = balance = ตราชู
 

[เพ็ญชมพู]

เมื่ออายุ 34  ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯเปลี่ยนบรรดาศักดิ์เป็นพระยามหามนตรีศรีองครักษสมุห เจ้ากรมพระตำรวจในขวา  ส่วนยศทางเสือป่าได้เป็นนายกองใหญ่เสือป่า

นายกองเอก พระยามหามนตรีศรีองครักษ์สมุห (พงษ์ สวัสดิ์-ชูโต)
 
ภาพจาก ฝากเรื่องราวไว้กับน้อง ๆ โดยคุณวีมี (อาจารย์วรชาติ มีชูบท)

[เทาชมพู]

   ในบั้นปลายชีวิต  เจ้าคุณอนุชิตและคุณหญิงพำนักอยู่บ้านของลูกสาวคนเล็ก คือคุณหญิงนันทนา สุประภาตะนันทน์ ที่ถนนสุขุมวิท   
   คุณหญิงเริ่มป่วยเมื่ออายุ 84 ปี  ในพ.ศ. 2514   ได้เข้ารักษาตัวที่วชิรพยาบาล   เนื่องจากอายุมากแล้ว อาการของท่านทรุดลงจนถึงแก่กรรมเมื่อวันที่  14  สิงหาคม ปีเดียวกัน 
   เมื่อคุณหญิงถีงแก่กรรมไปก่อน  เจ้าคุณปรารภกับลูกหลานว่าท่านคงมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไม่นาน  เพราะภริยาคู่ทุกข์คู่ยากที่อยู่ร่วมกันมานานกว่า 50 ปีได้จากไปแล้ว     ก็เป็นความจริง เจ้าคุณอยู่ต่อมาอีก 2 ปีกว่า ก็ป่วยและถึงแก่อนิจกรรมเมื่อวันที่  3  เมษายน 2517   อายุ 89 ปีเศษ

[Anna]

ที่แถวหน้ายังเหลือค่ะ   นั่งได้ตามสบายเลยค่ะ
คุณ Anna หายหน้าไปนาน  คิดถึงนะคะ  ตอนนี้โควิดปิดโอกาสไม่ให้เจอหน้ากันได้อีกแล้ว ต้องเจอกันในเรือนไทยแทน

ดีใจจัง เหลวไหลขาดเรียนไปนานอาจารย์ยังจำลูกศิษย์คนนี้ได้ คิดถึงอาจารย์เช่นกันค่ะ
จบศึกโควิดเมื่อไร คงมีโอกาสได้พบกันบ้างนะคะ