ส่วนตัวนั้นผมคิดว่า คนไทยในสมัยร6-ร7นั้นออกเสียง ร-เรือ ล-ลิง ได้ชัดเจนกว่าคนไทยในปัจจุบันครับ สาเหตุหนึ่งน่าจะมาจากความเข้มงวดในการสอนภาษาไทยในยุคก่อน ซึ่งเน้นเรื่องการออกเสียงให้ถูกต้อง รวมถึงการพูดจาให้ไพเราะ ซึ่งคุณสมบัติทั้งหมดนี้ล้วนเริ่มหาได้อยากในคนรุ่นใหม่ในยุคนี้เสียแล้ว
เห็นได้จากการใช้ภาษาวิบัติทีมากขึ้นเป็นต้น จำได้ว่าสมัยผมยังเด็กนั้น เวลาเข้าเรียน คุณครูจะมีความเข้มงวดเรื่องเสียง ร-เรือ ร-ลิงมาก ใครพูดผิดก็เห็นทีจะมีสิทธิ์โดนดุเป็นแน่แท้ อาจจะเป็นเพราะความกลัวนี้เอง ทำให้ผมติดนิสัยเรื่องการออกเสียง ร-เรือมาจนถึงปัจจุบันครับ
อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง ก่อนหน้านี้ภาษาไทยของผมเละเทะมาก โดยเฉพาะการออกเสียง
วันหนึ่งก็ได้เจอ ดร.ถนอมวงศ์ ฯ ตำแหน่งขณะที่เจอคือ นายกสมาคมการเขียนการอ่านแห่งประเทศไทย เจอแล้วก็ถูกชะตากัน
เธอก็เอาลิ้นผมมาทุบเสียน่วม โดนให้ฝึกออกเสียง 'ร.เรือรุ่งริ่ง'
บัดนี้ ลิ้นผมพริ้วมากเมื่อมาถึง ร. เรือ กับ คำควบกล้ำ
เวลาได้คุยกัน เธอจะชมว่า 'เออ... ค่อยได้ชื่อว่าเป็นคนไทยแท้หน่อย'
เมื่อฝึกการออกเสียงภาษาไทยได้ถูกต้องแล้ว สิ่งที่สังเกตได้เมื่อ 'ออกสนาม' คือ
โดนล้อบ่อยมาก (จนถึงบัดนี้) กลับกลายเป็นว่า การอ่านออกเสียงภาษาไทยที่ถูกต้องนั้นเป็นเรื่องกระแดะไป
อีกสิ่งหนึ่งที่น่าสังเกตคือ คนต่างชาติ (ฝรั่ง) ที่เรียนภาษาไทย อ่านออกเสียงคำเหล่านี้ได้อย่างน่าชื่นชม
(แต่เราคนไทยกลับออกเสียงภาษาอังกฤษไม่ถูกเอาเลย ทั้ง ๆ ที่เรามี 'วรรณยุกต์' ที่ช่วยให้สามารถเลียนเสียงต่าง ๆ ได้มากกว่าภาษาอื่น)
และที่รู้สึกอายแทนคนไทย 'ทั่วไป' คือ ที่หมู่บ้านมีคนงานชาวเขมร ทุกคนพูดคำเหล่านี้ได้ชัดเจนมากทั้ง ๆ ที่ไม่มีการศึกษาเลย
เคยถามว่าไปเรียนมาจากไหน พวกเธอ ๆ บอกว่า ดูข่าว (ไทย)
