ว่าด้วยเรื่องของการถนอมอาหารแบบพื้นบ้านของคนไทย

[naitang]

ทำให้นึกถึงอีก 2 วิธีการ ซึ่งทั้งสองทำด้วยการใช้ปูนแดง   วิธีหนึ่งใช้การจุ่มลงไปในน้ำปูนใส (น้ำที่ปูนแดงตกตะกอนจนใสแล้ว) ใช้กับลูกพลับ ส่วนผลไม้อื่นๆนั้น นึกไม่ออกครับ     อีกวิธีการหนึ่งเป็นการใช้ปูนแดง(ที่อยู่ในชุดกินหมากพลู) เอามาป้ายโคนผักที่ตัดออกมา ก็จะช่วยยืดอายุผักที่เก็บมานั้นให้สดได้ในอีกระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งในปัจจุบันนี้ กล่าวได้ว่าไม่เคยเห็นอีกเลย  ส่วนหนึ่งก็น่าจะเป็นเพราะว่าระบบ logistic ของเราอยู่ในระดับที่ดีมากจนทำให้วัตถุดิบในการทำอาหารของเราอยู่ไม่ห่างมากนักจากสภาพที่เรียกว่า From farm to table 

[naitang]

และสุดท้ายที่เกือบจะลืมไปเลย จะเป็นวิธีของชาวบ้านป่า   เป็นวิธีการตากลม  ใช้ทั้งกับพืชผักและสัตว์   

  กับพืชผักนั้นก็ทำง่ายๆด้วยการวางกระจายบนแคร่ไม้ไผ่ ในที่ร่ม ในบ้าน ในจุดที่มีลมพัดผ่านได้ดีทุกๆด้านทั้งด้านล่างและด้านบนแคร่  ซึ่งก็พอจะยืดอายุพืชผักไปได้สักมื้อสองมื้อ แม้จะเหี่ยวลงแต่ก็ยังคงให้ความรู้สึกของความเป็นผักสดอยู่แม้ว่าจะมิใช่ของที่เก็บมาใหม่ๆก็ตาม

  กับสัตว์นั้น คงจะต้องแยกออกเป็น 2 เรื่อง  เรื่องแรกเกี่ยวกับเรื่องของการเอามาทำเป็นยา ซึ่งเกือบทั้งหมดของๆประเภทนี้จะใช้วิธีตากให้แห้งด้วยการตากลม    ผมเข้าใจเอาเองว่า ทั้งนี้ก็เพื่อมิให้สารประกอบที่เป็นยา(เช่น พวกกรดอมิโน ...) ถูกสลายหรือทำให้ลดน้อยลงด้วย spectrum ของแสงอาทิตย์หรือด้วยความร้อนจากแสงอาทิตย์ และอีกสาเหตุหนึ่งก็เพื่อมิให้เกิดความเสียหายกับของหายากที่ต้องการเก็บไว้ใช้ เช่น พวกดีของสัตว์ต่างๆ  ซึ่งถุงน้ำดีเหล่านี้ เมื่อนำไปตากให้แห้งกับแดดมันจะระเบิดเสียหายไปทั้งหมด       

[naitang]

เรื่องที่สอง เกี่ยวกับการรักษาเนื้อให้พอจะมีความสดต่อไปได้อีกระยะเวลาหนึ่งสั้นๆ  วิธีการนี้ใช้ทำกับเนื้อสัตว์ใหญ่  ทำโดยการแล่เนื้อเป็นชิ้นใหญ่ขนาดประมาณแขน แล้วเอาขี้เพี๊ยะพอก เอาแขวนตากลมไว้  ขี้เพี๊ยะจะเป็นเกราะป้องกันแมลงต่างๆและมิให้เนื้อส่วนในถูกแทรกซึมด้วยจุลินทรีย์  เมื่อจะกินก็ปอกเอาผิวนอกออกทิ้งไป ก็จะได้เนื้อในที่ยังให้ความรู้สึกว่ายังสดอยู่ (แต่มิใช่ของสดใหม่)  ผมไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ได้กี่วัน ที่เคยทำกินกันนั้น ไม่กี่มื้อก็หมดแล้ว 

[ดาวกระจ่าง]

ขอขอบคุณสำหรับความรู้ย้อนหลังด้วยนะคะคุณ naitang ขอโทษที่หายไปไปนานเลยไม่ได้มาขอบคุณสำหรับความรู้เลยค่ะทั้งที่เป็นคนถามเรื่องนี้