ตามความเป็นจริงแล้ว การถนอมอาหารโดยนัยของความหมายของ คำศัพท์ โดยพื้นฐานจะมีความจำเพาะเจาะจงลงไปว่า เป็นการเก็บถนอมวัตถุดิบที่จะเอามาใช้ประกอบกันเป็นอาหารจานใดๆให้มีอายุยืนยาวออกไป หรือเก็บไว้ใช้ในภายหลังเมื่อพ้นฤดูกาลของมัน ซึ่งก็ค่อนข้างจะเน้นไปอีกด้วยว่า การเก็บนั้นๆยังคงรูปทรงไม่ต่างไปมากนักจากเมื่อครั้งที่มันยังสดอยู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่า การถนอมอาหารนั้นหมายรวมถึงการใช้วิธีการแปรลักษณะทางกายภาพของวัตถุดิบไปจนไม่คงรูปเดิมอีกด้วย ของฝรั่งก็มีเช่น แยม(ชนิดที่ทางอุตสาหกรรมเรียกว่า fruit spread) ตับบด ของเราก็มีเช่น ผลไม้กวน ปลาร้าสับ และน้ำตับ
ผมก็เลยมีความเห็นว่า น้ำปลา น้ำบูดู น้ำปู น้ำผัก ก็ควรจะจัดอยู่ในพวกการถนอมอาหารด้วย เพราะว่าน้ำเหล่านี้ได้มีการแปลง(ใส่สมุนไพรและอื่นๆ)เพื่อการถนอมไว้ใช้ต่อไปอีกนาน และก็จัดเป็นวัตุถุดิบในการประกอบอาหารชนิดหนึ่งที่ต้องมีประจำอยู่ในครัว เป็นวัตถุดิบหนึ่งในการประกอบจานอาหารตามปกติของชาวถิ่นที่เขากันใช้ตลอดปี ทั้งนอกและในฤดูกาลของวัตถุดิบต้นทาง จะจัดเป็นซอสหรือเครื่องปรุงรสก็ได้ เป็นกลุ่มที่ถูกต้องเช่นกัน แต่ของเหล่านี้ก็เป็นของกินอย่างหนึ่งในหลายสภาวการณ์(ที่มีความจำกัด) เพียงเอามาคลุกข้าว ใส่ผักหรือโปรตีนเล็กน้อยที่พอหาได้ ใส่พริก มันก็เป็นจานอาหารที่อร่อยสำหรับอาหารมื้อหนึ่ง
ก็เป็นความคิดหรือความเห็นในอีกมุมมองหนึ่งของผม ทราบอยู่ในใจแต่ต้นว่าเป็นเรื่องที่แหกคอกออกไปจากตรรกะของคำว่า การถนอมอาหาร ครับ
ขอบพระคุณอาจารย์ที่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้ ครับ
