American Dream ในยุค 1950s

[เทาชมพู]

เสื้องานปาร์ตี้ ที่เป็นผู้ยิ้ง ผู้หญิงของสาวยุค 1950s

[superboy]

เครื่องแต่งกายผู้หญิงน่ารักมากครับ นึกถึงนิยายเรื่องปริศนาขึ้นมาเลย แต่ของเราต้องออกแนวก๋ากั่นเล็กน้อย

[เทาชมพู]

ชุดว่ายน้ำแบบที่ปริศนาสวม ค่ะ

[เทาชมพู]

ชุดประกวดนางสาวไทยรุ่นแรกๆของเราก็เอามาจากชุดว่ายน้ำยุค 1950s นี่แหละค่ะ

[เทาชมพู]

ส่วนแฟชั่นผู้ชายในยุค 1950s เป็นแบบข้างล่างนี้ค่ะ
ซ้ายสุด คือเสื้อผ้าชุดไปทำงาน  หรือไปธุระปะปังนอกบ้าน เว้นแต่คนที่สองจากขวา ค่อนข้างลำลอง
ตรงกลาง  คือเสื้อผ้าแบบสบายๆ   สวมในฤดูร้อน
ขวาสุด    สไตล์แต่งตัวของวัยรุ่นประเภทเฮ้วสุด

[เทาชมพู]

นายแบบหนุ่มวัยรุ่นในยุคนั้น

[เทาชมพู]

1950s เป็นยุคที่ความบันเทิงซึ่งแต่เดิมอยู่นอกบ้าน  บัดนี้ย้ายเข้าอยู่ในห้องนั่งเล่นกันเกือบจะทุกบ้าน      นวัตกรรมนี้คือโทรทัศน์
ที่จริงโทรทัศน์มีมาก่อนยุคนี้ แต่ว่ามีน้อย  ผู้คนถ้าอยากดูอะไรบันเทิงใจก็ต้องแต่งตัวกันออกไปดูหนัง    ซึ่งไม่ใช่เรื่องทำกันได้ง่ายๆ   ไหนพ่อแม่จะต้องทำงาน ไหนลูกจะต้องไปเรียนและกลับมาทำการบ้าน     โรงหนังจึงเป็นเรื่องหย่อนใจในค่ำวันศุกร์หรือเสาร์เป็นส่วนใหญ่
แต่เมื่อโทรทัศน์พัฒนาขึ้นสู่ความบันเทิงที่เข้ามาถึงบ้านช่องทุกหย่อมหญ้า    ห้องนั่งเล่นในบ้านก็กลายเป็นแหล่งชุมนุมพร้อมหน้าคนในครอบครัว     รายการดีๆของสถานีโทรทัศน์ใหญ่ๆ ส่งภาพและเสียงกระจายไปทั่วทุกรัฐ    ข่าวรายการเพลง  หนังชุดสนุกสนานสำหรับครอบครัว  รายการเด็ก ฯลฯ เข้าถึงทุกคนไม่ว่าอยู่รัฐไหน
ตอนค่ำ ในยุค 1950s  จึงเป็นเวลาอบอุ่นที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า  ดูรายการเดียวกัน       ลูกดูอะไรพ่อแม่ก็เห็น  พ่อแม่ดูอะไรลูกก็เห็น    เท่ากับเป็นการกลั่นกรองในตัวว่าจะไม่มีอะไรเป็นพิษเป็นภัยแก่เยาวชนโดยพ่อแม่ไม่รู้

[เทาชมพู]

หนังทีวี่ในยุคนั้นยังเป็นหนังขาวดำ  แต่ก็ดูได้สนุกไม่แพ้หนังโรงที่มีสีสันตระการตา
อย่างที่บอกไว้แล้วว่า ความฝันของคนอเมริกันคืองานดี ครอบครัวดี    ลูกเล็กๆเกิดหลังสงครามซึ่งเรียกว่าเบบี้บูมเมอร์จึงได้รับความสำคัญอย่างสูง      ผู้ผลิตรายการทีวีก็เอาใจเด็กน้อยเหล่านี้กันมาก  เพราะรู้ว่าถ้าลูกชอบรายการไหน   พ่อแม่จะไปไหนเสีย  ก็ต้องดูด้วยวันยังค่ำ
หนังชุดสำหรับเด็กจึงฮิท   แม้แต่หมาก็กลายมาเป็นนักแสดงนำ  เพราะเด็กอเมริกันไม่ว่ารายไหนรายนั้น รักหมากันเป็นชีวิตจิตใจ
หนังชุดเรื่อง The Adventures of Rin Tin Tin  ที่มีหมานำแสดง จึงอยู่ยั้งยืนยง   ยาวนานถึง 164 ตอน  เปลี่ยนหมานำแสดงไปหลายตัวกว่าจะจบชุด    ในเรื่องนี้ สถานียักษ์ใหญ่ ABC ผู้ผลิต ขนมาทั้งดาราหนุ่ม  ดาราเด็กน้อย และหมาพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ดที่คนไทยเราเรียกว่าหมาอัลเซเชียน

[เทาชมพู]

หนังชุดนี้ฉายทางทีวีช่อง 4 บางขุนพรหม ค่ะ

[เทาชมพู]

ถ้าอยากดูทั้งตอน  ดูได้ที่นี่ค่ะ

[เทาชมพู]

หนังชุดทางทีวีที่จบในตอน แต่ก็มีเหตุการณ์ตอนใหม่มาให้ดูอีกสัปดาห์ละครั้ง หรือ sitcom เป็นที่นิยมชมชอบของคนดูยุค 1950s มาก   มันตอบสนองชีวิตประจำวันในยุคนั้น   
เมื่อพ่อกลับจากทำงาน ลูกกลับจากร.ร.  กินอาหารเย็นฝีมือแม่อิ่มหนำดีแล้ว    ชีวิตครอบครัวก็เริ่มต้นในตอนค่ำ
ไม่มีความบันเทิงนอกบ้านจะชักจูงให้ออกไปแสวงหา    พอกินเสร็จทุกคนก็มานั่งพร้อมหน้ากันหน้าจอทีวี  ดูหนังชุดสนุกๆกันจนถึงเวลาเด็กๆไปนอน 
หนังครอบครัวเบาๆ จึงมาอันดับหนึ่ง   ยิ่งถ้ามีดาราเด็กแสดงด้วยจะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบ  ด้วยเหตุนี้ หนังอย่าง Leave It to Beaver (หนูน้อยบีเวอร์) จึงได้รับความนิยมล้นหลาม   ออกอากาศต่อเนื่องกันถึง 6 ปี เปลี่ยนไตเติ้ลนำกันไปเรื่อยๆ ในแต่ละปี
จนกระทั่งหนูน้อยบีเวอร์ตัวเล็กๆในตอนต้นเรื่อง เติบโตจนจะเข้าวัยรุ่นหนุ่ม ไม่เป็นหนูน้อยอีกแล้ว    หนังชุดนี้ถึงจบลง

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

ใครอยากดูทั้งตอน ดูได้ที่นี่

[เทาชมพู]

    ครอบครัวของหนูน้อยบีเวอร์ เป็นครอบครัวชนชั้นกลางใน American dream ของแท้     มีบ้านหลังงามกะทัดรัดในเขตชานเมือง  พ่อทำงานบริษัท แต่งสูททุกวัน   แม่เป็นแม่บ้าน มีลูก 2 คน ครอบครัวอบอุ่น  ลูกๆก็สุขภาพแข็งแรง  หน้าตาน่ารัก  ปัญหาในวัยเด็กที่มีในแต่ละตอนสะท้อนความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของหนูน้อย อย่างที่คนดูวัยเด็กรู้สึกว่า เออ...ฉันก็เป็นเหมือนกัน
    โปรดสังเกตร่องรอยของ American dream ในเรื่องนี้  ว่า พ่อของบีเวอร์ยังคงผูกเนคไทเรียบร้อย  แม้กลับจากงานมานั่งกินอาหารเย็นที่บ้านที่ควรจะผ่อนคลายได้แล้ว     ส่วนแม่แต่งกายงามเป็นเสื้อกระโปรงเข้าชุด ราวกับจะออกไปเที่ยว  สวมสร้อยไข่มุกขณะทำงานซักผ้าทำกับข้าวอยู่บ้าน  ผมเซทเรียบร้อยไม่มีกระดิก หน้าตาผ่องใสไม่เหน็ดเหนื่อย  

[เทาชมพู]

บ้านของหนูน้อยบีเวอร์   โรงถ่ายสร้างขึ้นตรงตามแบบฉบับบ้านในฝันของชนชั้นกลางในยุค 1950s