ชักจะเป็นเรื่องไปตลาดเพื่อหาซื้อวัตถุดิบเอามาทำอาหารป่าเสียแล้ว
ที่จริงแล้ว ในส่วนลึกๆที่ผมชอบไปจ่ายตลาดนั้น ก็เพื่อไปดูวัตถุดิบในตลาดนั้นๆว่า ในวันนั้นๆจะมีอะไรๆขายในตลาดที่ทำให้นึกถึงการเอาทำอาหารแบบป่าๆบ้าง แบบพื้นบ้านบ้าง แบบโบราณบ้าง แบบเมืองกรุงบ้าง และแบบฝรั่งหรืออื่นๆบ้าง อาทิ เห็นขนุนอ่อนก็นึกถึงแกงขนุน ยำขนุน เห็นยอดหวายก็นึกถึงเอามาต้มหรือเผาจิ้มน้ำพริก เห็นฝักลิ้นฟ้าหรือเพกาก็นึกถึงเอามาเผาจิ้มน้ำพริกหรือผัดไข่ เห็นซี่โครงหมูดีๆก็นึกถึงต้มบะกุ๊ดเต๋ ต้มมะระ หรือย่างแบบๆไทย/แบบฝรั่ง เห็นหมูสันนอกติดกระดูกที่ตัดเป็นชิ้นหนาประมาณ 1 นิ้วก็นึกถึง Pork chop หากหั่นบางก็นึกถึงเอามาชุบแป้งที่ผสมกับเครื่องแกงแล้วทอด เห็นเนื้อสันคอหมูสวยๆก็นึกถึงเอามาทำ Irish stew เห็นปลาใบขนุนก็นึกถึงเอามาทอดกรอบกินกับข้าวต้ม เห็นใบเหลียงก็นึกถึงเอามาผัดไข่กิน....ฯลฯ ทั้งหลายก็เป็นเรื่องของความสุขทางใจบ้าง ทางปากบ้าง และทางสุนทรีย์ที่ได้ทำให้ครอบครัวและลูกหลานได้รู้จักกินกันบ้าง
