ตอนที่ ๑
ตอนเช้าวันพุธที่ ๒๕ กันยายน ๒๕๑๑ก่อนแม่ป้า - ย่าปรานีจะออกไปทำงานขายหนังสือที่ซุ้มหนังสือกลางสถานีขนส่งสายใต้ ใกล้สามแยกไฟฉาย (สถานีดั้งเดิมเริ่มแรก) ปู่ได้บอกว่า “อยากกินเมี่ยงปลาทู” เย็นนี้ให้แม่ป้าซื้อปลาทูกับเครื่องเคียงมาด้วย
เย็น...แม่ป้ากลับมาถึงบ้านซอยโชคชัยร่วมมิตร บ้านของป๋าชูชัยที่ปู่ไปอยู่ด้วยในช่วงสุดท้ายของชีวิตท่าน ป๋าชูชัยที่กล่าวนี้คือ
ชูชัย ฤทธิฤาชัย หรือ
ชูชัย พระขรรค์ชัย อดีตแชมเปี้ยนมวยไทยรุ่นมิดดิลเวทเวทีราชดำเนิน
ผู้พิชิต
“นักชกไร้พ่าย” ผีโขมด - สุข ปราสาทหินพิมาย ด้วยการน็อกเอาท์ปลายยกที่ ๕ ทำลายสถิติแพ้ไม่เป็นของผีโขมด
แม่ป้าซื้อส่วนประกอบต่างๆ ที่จะทำเมี่ยงปลาทูมาครบไม่ขาดไม่เกิน เมี่ยงปลาทูนี้ทำตามสไตล์ปู่ ป. คือไม่ได้แกะเนื้อปลาทูแล้วขยำรวมกับเครื่องเคียงหลากชนิด แบบนั้นปู่จะเรียกว่ายำปลาทู
แต่เมี่ยงปลาทูของท่านจะประกอบด้วย ขิง หอมแดง มะนาว สามอย่างนี้หั่นซอยเหมือนลูกเต๋า (จะบ่อนไหนก็ได้ ให้เป็นลูกเต๋าก็แล้วกัน)
ต่อมาตะไคร้ซอยเป็นแว่นไม่บางไม่หนาเกิน (จะแว่นสายตาหรือแว่นกันแดด ก็อยู่ที่คนหั่นพอใจแบบไหน) พริกขี้หนูทั้งเม็ดเด็ดหางแล้ว ถั่วลิสงคั่วเปลือยเปลือกเหลือแต่เม็ดถั่วล่อนจ้อน
และเกลือป่นไว้โรยพอลิ้นรู้สึกรสเค็มปะแล่มๆ ไม่มีน้ำจิ้มเหนียวๆ เช่นเมี่ยงคำ
เวลารับประทานจะจัดวางเครื่องเคียงอย่างละนิดอย่างละหน่อยลงบนใบผักกาดหอม (ผักกาดไม่หอมหรือผักกาดใกล้เน่า...ห้ามใช้เด็ดขาด) ถ้าไม่ชอบผักกาดหอมก็ใบชะพลู แต่มีครบทั้งสองอย่างจะดีมาก
สุดท้ายหยิบหรือตักปลาทูที่แกะเป็นชิ้นๆ วางบนสุด
ชอบเค็มก็โรยเกลือหน่อยนึง แต่เค็มมากไม่ดีเดี๋ยวโรคไตถามหา ชอบเผ็ดก็วางพริกขี้หนูลงไป จะกี่เม็ดสุดแต่ใจจะพิศวาส แต่ไม่ควรให้เผ็ดจนพ่นไฟออกจากปากได้เหมือนมังกร
เพราะเผ็ดจัดตอนรับประทานจะอร่อยปาก แต่ลำบากเหลือเกินเวลาขับถ่าย
เมี่ยงปลาทูที่ผมอรรถาธิบายเป็นคุ้งเป็นแควมานี้ ไม่ทราบว่าแม่ป้าหรือแม่โต๋ภรรยาป๋าชูชัยเป็นคนทำ เพราะขณะนั้นบรรดาเด็กๆ หลานลุง ป.และหลานปู่ ป. (ก็ผมนี่แหละ ไม่ใช่แมวที่ไหน)
กำลังเพลิดเพลินกับรายการเพลงทางโทรทัศน์อยู่ที่ห้องโถง
ยังจำได้ว่านักร้องสองสาวยอดนิยมในปีนั้นคือ
“อรวรรณ – ระวิวรรณ สร้อยหงส์พราย” (ขออนุญาตเอ่ยนาม) ไม่ทราบเพื่อนๆ ท่านใดทันนักร้องคู่นี้บ้าง (นี่คือคำถาม “ดักแก่” นะครับ อิอิอิ)
สองนักร้องสาวกำลังร้องเพลงและโชว์ลีลาการเต้น ซึ่งเต้นดีแค่ไหน...ผมไม่ทราบ เพราะสายตาจ้องแต่ทรวดทรงองค์เอวสองอนงค์นางที่สวมกางเกงฮ็อตแพนท์ (กางเกงขาสั้น แต่ยังไม่สั้นเสมอหูเหมือนยุคนี้)
สวมเสื้อฟิตเปรี๊ยะจนเป็นห่วงว่าเธอจะหายใจหายคอไม่ออก สวมรองเท้าบู๊ตยาวถึงโคนขา
เด็กๆ ดูรายการเพลงที่ห้องกลางขณะปู่อยู่ในห้องนอนตามลำพัง แล้วพวกเราก็เห็นแม่โต๋ (จะเห็นกันทุกคน หรือผมเห็นคนเดียวไม่ทราบ) เดินเข้าไปในห้องนอนปู่ เพื่อบอกว่าเมี่ยงปลาทูพร้อมแล้ว จะนำมาเสิร์ฟให้
แม่โต๋หายเข้าไปในห้องปู่ไม่ถึง ๒๐ วิ ก็พรวดพราดหน้าตื่นกลับออกมา พร้อมเสียงร้องเอะอะ
“เร็ว...เร็ว...ป๋าเป็นอะไรไม่รู้...ป๋าเป็นอะไรไม่รู้”----------
(ถ้าเพื่อนๆ สมาชิกถูกใจ โปรดติดตามต่อตอนที่ ๒ ไม่ชอบ...อ่านแค่ตอนนี้ตอนเดียวก็พอครับ อิอิอิ)
