อยู่กับปู่ ป. (๒)

[ปริญญา อินทรปาลิต]

อยู่กับปู่ ป. (๒)

พูดถึงบ้านปู่ที่ซอยสีฟ้า ถนนพหลโยธิน ตอนผมเป็น Cute baby ทารกแสนน่ารัก มีเรื่องราวมากมาย แต่ผมได้ทราบก็เมื่อชราภาพใกล้จะเท่งทึงอยู่รอมร่อ

ล่าสุดเมื่อปี ๒๕๕๙ ผมได้พบกับคุณอาผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ เพ็ญจิตร มนูญพร ขออนุญาตออกชื่อเพื่อยืนยันความจริง คุณอาท่านนี้มาจากจังหวัดอ่างเงิน...เอ๊ย...อ่างทองชุดแรก เพื่อมาเรียนต่อในเมืองหลวง

ที่ว่าชุดแรกเพราะอาจิตรเข้ากรุงเทพฯ ตั้งแต่พ่อของปู่ยังมีชีวิตอยู่ที่บ้านในซอยวัดสามพระยา ซึ่งขณะนั้นคุณพระวิศิษฐฯ ออกจากราชการแล้ว จากการโดนตัดถึงโคนขาด้วยพิษสงโรคเบาหวาน บ้านนี้ปู่กับพี่สาวและน้องๆ อยู่กันพร้อมหน้า

อาจิตรเดินทางจากอ่างทองด้วยเรือเมล์ มุ่งมาเรียนต่อที่โรงเรียนฝึกหัดครูสวนสุนันทา (ตอนนั้นสวนสุนันทายังเป็นโรงเรียนฝึกหัดครู แล้วเปลี่ยนเป็นวิทยาลัยครู สุดท้ายคือมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา) โดยขึ้นที่ศาลาท่าน้ำหน้าบ้านวัดสามพระยาดังกล่าว แล้วพักอาศัยที่นั่น

จนกระทั่งปู่ย้ายออกจากบ้านนี้เนื่องจากได้ภรรยาอีกคนคือย่าปรานี แพรวพราย ปล่อยให้ย่าไข่มุกด์ภรรยาแรกซึ่งมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจ อยู่กับบิดาปู่และพี่น้องของปู่ต่อไป ตอนนั้นปู่เป็นนักประพันธ์ในวงการหนังสือแล้ว

อาจิตรและญาติอีกจำนวนหนึ่งจึงแห่ตามปู่ไป ด้วยเหตุผลว่า “คุณพระดุและเจ้าระเบียบ”

ต่อมาน้องชาย ๓ คนของปู่ ได้แก่ อรุณ, อาภรณ์, โกมล (อินทรปาลิต) ยกโขยงตามไปอยู่กับปู่บ้าง คงเหลือแต่พี่สาว (สาลี่) น้องสาว (มาลัย) และน้องชายอีกคนคืออุทัยไม่ไป เข้าใจว่าพวกยิปซีอพยพน่าจะมีเหตุผลเดียวกับอาจิตร

ครอบครัวขนาดย่อมจึงขยายสเกลใหญ่ขึ้น จาก ๕-๖ คนกลายเป็นสิบกว่า มาอุ่นหนาฝาคั่งถึงหลัก ๒๐ คนตอนปู่เช่าบ้านในซอยสีฟ้า มีทั้งสมาชิกเดิมและสมาชิกใหม่มาสมทบ พ่อกับอาผมก็จรลีมาอยู่กับปู่

“น้องๆ แต่ละคนของคุณลุงและพี่มะกับติ่งกำลังเรียนทั้งนั้น” อาจิตรเล่า คำว่า “มะ” คือชื่อเล่นพ่อผม “เรียกว่าแต่ละคนอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอน บ้านซอยสีฟ้าหลังใหญ่ มีห้องเยอะ ก็เลือกกันว่าใครจะอยู่ห้องไหน”

ปู่กับย่าปรานีอยู่ชั้นล่างเป็นห้องเล็กๆ พ่อผม อาผม ปู่รุณ (อรุณ อินทรปาลิต ขณะนั้นเรียนโรงเรียนของกรมชลประทาน เรียนจบเข้ารับราชการที่กรมชลฯ จนเกษียณอายุ) ปู่ภรณ์ (อาภรณ์ อินทรปาลิต กำลังเรียนแต่อาจิตรไม่ได้เอ่ยชื่อโรงเรียนให้รู้) ทุกคนอยู่ชั้นบน

อาจิตรกับปู่มล (โกมล อินทรปาลิต - เรียนที่เดียวกับปู่รุณและเข้ารับราชการกรมชลฯ เหมือนกันอีก) อยู่ชั้นล่าง

เพ็ญจิตร มนูญพรย้อนความหลังให้ฟังว่า “คุณลุงขยันมาก ทำงานทั้งวันทั้งคืน กลางวันพิมพ์ต้นฉบับที่โต๊ะใหญ่ใกล้ระเบียง กลางคืนพิมพ์ในมุ้ง เอาโคมไฟเล็กๆ เข้ามุ้งเพื่อส่องสว่าง คุณลุงพิมพ์ดีดก๊อกๆ แก๊กๆ ตลอด ไม่รู้น้านีนอนหลับในมุ้งเดียวกันได้ยังไง...

“คุณลุงแต่งหนังสือไม่หยุดจริงๆ กลางคืนอานอนห้าทุ่มยังได้ยินเสียงพิมพ์ดีดดังอยู่ เช้าตื่นตีห้า เอ้า - เสียงพิมพ์ดีดของคุณลุงก็ยังดังเหมือนเดิม แสดงว่าทำงานไม่ได้หลับได้นอนเลย”

คุณอาบอกปู่ ป. ทำงานหนัก แต่รายได้ของท่านก็มหาศาลตามไปด้วย เดือนหนึ่งๆ หาเงินได้หลักหมื่น ในยุคที่ค่าครองชีพและอาหารการกินยังราคาถูกมาก ไม่แพงหูตูบเหมือนปัจจุบัน วันหยุดจะมีเจ้าของสำนักพิมพ์หลายแห่งมาพบเป็นประจำ ส่วนวันธรรมดาคุณอาไม่ทราบเพราะไปเรียน

วันหยุดที่ไม่มีแขกมาเยือน ปู่จะทำงานโดยมี “ขันโอเลี้ยง” ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงานเสมอ โอเลี้ยงที่ว่านี้ให้พ่อผมขี่จักรยานไปซื้อโอยัวะที่บางลำพู ๓ ขวดมาใส่น้ำแข็งที่บ้าน (อาจิตรบอกชื่อร้านแต่ผมลืมซะแล้ว เป็นร้านดังมากในเวลานั้น) ไปกลับหนึ่งชั่วโมงพอดี ถนนพหลโยธินยังเป็นถนนราดยาง สองข้างทางมีต้นก้ามปูเป็นระยะ รถรายังไม่มาก ถนนจึงว่างพอจะขี่จักรยานไปกลับได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล (ถ้าเป็นสมัยนี้...พอท่านพ่อเลี้ยวออกจากซอยเข้าถนนพหลโยธิน รถเมล์สาย ๘ Fast and Furious ก็เอาไปรับประทาน)

เพราะรายได้มากโขนี้เอง ปู่จึงเลี้ยงดูคนในบ้านให้อยู่ดีกินดีอิ่มหมีพีมันกันทุกคน ส่วนปู่เองก็ใช้จ่ายอย่างไม่เสียดายเงิน อยากได้อะไร...ซื้อ เห็นอะไรถูกใจ...ซื้อ แล้วชอบซื้อที่ละคู่เสียด้วย (ขนาดเมียยังมีเป็นคู่) ที่ซื้อบ่อยหรือเปลี่ยนบ่อยที่สุดคือรถยนต์

“คุณลุงชอบมากกับการได้มีรถเก๋งใหม่ๆ ไว้ขับ” อาจิตรพูด ก่อนจะลุกไปเอาน้ำเย็นในตู้เย็นมาเพิ่มอีกขวด...

[เทาชมพู]

ขออนุญาตรวมข้อเขียนของคุณปริญญาเข้าอยู่ในกระทู้เดียวกันค่ะ   เพราะถ้าแยกกระทู้แบบนี้ ต่อไปจะกระจัดกระจาย คนที่เข้ามาอ่านทีหลังจะอ่านไม่ติดต่อกัน