Dramatic license กับ ข้อเท็จจริง ในหนังอิงประวัติศาสตร์

[เพ็ญชมพู]

จำได้แต่ว่า ในเรื่อง ม.ร.ว.คึกฤทธิ์บรรยายว่า มีการเตรียมผ้านุ่งสีสดไว้ให้พลอยกับช้อย แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นผ้ายกทอง
ส่วนนวมที่สวมนั้น ก็ปักด้วยแก้วแหวนเงินทอง เสด็จประทานให้ยืม    มีเกี้ยวทองคำหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่เกี้ยวทองน่าจะสูงไปสำหรับสามัญชน

คุณชายท่านบรรยายไว้ว่า

เกี้ยวทำด้วยทองคำประดับเพชรพลอยแวววาม   ผ้ายกทองสีสด   มีนวมสวมรอบคอ ตรึงเครื่องเพชรต่างๆเข้ากับนวม  มีแหวน สายสร้อย จี้ และของอื่นๆอีกเป็นอันมาก"

[AroundTheWorld]

ขอบคุณทั้งสองท่านครับ

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

[เทาชมพู]

ได้ข่าวว่า ศรีอโยธยา จะจบภาค 1 เมื่อครบ 20 ตอน    แต่ยังไม่ได้ข่าวว่า ภาค 2 จะออกอากาศต่อกันไปเลยหรือว่าเว้นระยะ   เข้าใจว่าคงเว้นระยะ  เพราะถ้าไม่เว้นก็ไม่จำเป็นว่าจะต้องแบ่งภาค 1 ภาค 2 ไปทำไม  ในเมื่อเนื้อเรื่องก็ยังไม่มีอะไรจบในภาค 1 สักอย่างเดียว

ตามดูตั้งแต่วันจันทร์และอังคาร     เห็น dramatic license เต็มไปหมดทุกตอน จนเรียกได้ว่าเป็นพื้นหลักของเรื่องแล้ว ไม่ใช่ข้อยกเว้น    มีตั้งแต่เรื่องเล็กๆ เช่นพระเจ้าท้ายสระสวมพระมหามงกุฎและเครื่องทรงเต็มยศไม่ว่างเว้น  แม้แต่ยามใช้เวลายามว่างนั่งตกปลา  ไปจนเรื่องใหญ่ๆเช่นขุนนางชายเดินเข้าออกเขตพระราชฐานได้ตามใจชอบ   จะมองหน้าเจ้านายสตรีระดับเจ้าฟ้าหญิงก็ทำได้เปิดเผย ไม่มีจารีตประเพณีต้องห้ามใดๆ    ขุนนางที่ว่านี้ไม่ใช่แต่พระเอก แม้แต่นายสนิทเสน่ห์ซึ่งดูเหมือนจะเป็นมหาดเล็กชั้นปลายแถว ก็ยืนจ้องเจ้าฟ้ารุจจาเทวีได้ตามสบาย
จึงทำใจได้สำเร็จแล้วว่า ละครเรื่องนี้ ถ้าจะดูก็อย่าไปเอาข้อเท็จจริงมาเปรียบเทียบ เพราะจะต้องพิมพ์จนเมื่อยมือ   เอาเป็นว่าดูเพลิน ฉากในอดีตสวยๆ เครื่องแต่งกายงามๆ  ตัวแสดงสวยหล่อเล่นเก่ง เหมือนดูละครนอกหรือลิเก    เพราะคนสร้างก็ดูเหมือนจะตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

[เพ็ญชมพู]

ฝิ่นเป็นสินค้าต้องห้าม ตลอดยุคกรุงศรีอยุธยา จะมาสูบในโรงฝิ่นประเจิดประเจ้อให้พ่อสุทัศน์เห็น โดยพ่อพิมานเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ดูจะไม่ธรรมดานะจ๊ะ พ่อพิมาน

ในกฎหมายตราสามดวง พระไอยการลักขณโจร ตราเมื่อ พ.ศ. ๑๙๐๓ ในรัชสมัยสมเด็จพระรามาธิบดีที่ ๑ (พระเจ้าอู่ทอง)  ปฐมกษัตริย์แห่งกรุงศรีอยุธยา บัญญัติไว้ว่า

ผู้สูบฝิ่น กินฝิ่น ขายฝิ่นนั้น ให้ลงพระราชอาญาจงหนักหนา ริบราชบาทว์ให้สิ้นเชิง ทเวนบกสามวัน ทเวนเรือสามวัน ให้จำใส่คุกไว้กว่าจะอดได้ ถ้าอดได้แล้วเรียกเอาทานบนแก่มันญาติพี่น้องไว้แล้วจึงให้ปล่อยผู้สูบ ขาย กินฝิ่น ออกจากโทษ

การสูบฝิ่นเป็นเรื่องผิดกฎหมายมาตั้งแต่นั้นจนถึงสมัยรัชกาลที่ ๔ เพื่อหารายได้จากภาษี ฝิ่นจึงเป็นสินค้าถูกกฎหมาย ทำรายได้เข้าหลวงเป็นกอบเป็นกำ โรงฝิ่นถูกกฎหมายจึงมีตั้งแต่บัดนั้น จนถึง พ.ศ. ๒๕๐๒ ฝิ่นจึงจัดเป็นสินค้าผิดกฎหมายอีกคราหนึ่ง

[เทาชมพู]

  แม้ตั้งใจจะดูเพลินๆ ก็ยังมีข้อสะดุดใจที่หวังว่าผู้สร้างจะนำไปแก้ไขได้ในภาคที่ 2   คือการดำเนินเรื่องที่ยืดยาด เนิบช้าและซ้ำซากโดยไม่จำเป็น     ตัวอย่างมีเยอะ แต่จะยกมาอย่างเดียวก่อนค่ะ  คือตอนเจ้าฟ้าสุทัศน์และพระพิมานปลอมตัวเป็นสามัญชนไปเที่ยวดูความเป็นอยู่ของประชาชน    ทั้งสองเผลอพูดราชาศัพท์กันออกมารวมแล้วหลายสิบประโยค  แล้วก็ต่างคนต่างแก้ให้อีกฝ่าย  ซ้ำแล้วซ้ำอีกในหลายฉากด้วยกัน
   ความจริงถ้าจะรวบ ให้เผลอพูดผิดสัก 2-3 ครั้งก็น่าจะกระชับและเป็นที่เข้าใจ ว่าคนมันไม่เคย และเผลอกันได้  นี่อะไรเผลอกันทุกประโยค  ต่อเนื่องกันหลายฉาก   ทำให้เนื้อหาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ซ้ำซาก  ไม่เดินหน้าไปไหน

   ในสองตอนนี้ ตัวบุคคลสำคัญทั้งสองท่านออกจากอยุธยาไปต่างจังหวัดแล้วหายไปเลย คือพระยาตากและหลวงยกกระบัตรราชบุรี  ทั้งๆวีรกรรมของท่านน่าจะเป็นหัวใจของเรื่องนี้ แต่ก็กลายเป็นตัวประกอบไปทั้งสองท่าน    บุคคลที่เป็นศูนย์กลางของเรื่อง คือพระเจ้าเอกทัศ   ถูกนำเสนอในฐานะพระเจ้าแผ่นดินที่อ่อนโยน ธรรมธัมโม  ปกครองไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินให้มีความสุขกายสบายใจกันถ้วนหน้า สะท้อนจากแม่ค้าขนมครก  (ที่ป้าออกเสียงว่า ขนมคก ทุกคำ) มีความรักและปรองดองกับน้องชายคือพระเจ้าอุทุมพร  เป็นอันดี  
   ทั้งๆประวัติศาสตร์ ก็มีหลักฐานถึงการคอรัปชั่นในสมัยนี้  จนราษฎรทนไม่ไหว  ต้องร้องเรียนถวายเรื่องกันตามประสาชาวบ้าน อย่างกรณีภาษีผักบุ้ง ที่นายสังพี่ชายพระสนมเอกกำหนดขึ้นมากดขี่รีดไถจากราษฎร
    หาอ่านรายละเอียดได้ที่นี่ค่ะ
   https://www.facebook.com/WipakHistory/posts/1064455470284589:0
   ที่จริง ถ้าผู้เขียนบทตั้งใจจะสรรเสริญพระเกียรติคุณของพระเจ้าเอกทัศ   ก็สามารถดำเนินเรื่องไปตามหลักฐานข้างบนนี้ จนถึงพระเจ้าเอกทัศกริ้วและลงโทษผู้กระทำผิด  ก็น่าจะบรรลุจุดมุ่งหมายได้โดยไม่ต้องมีบทฝืนๆว่าแม่ค้าขนมครกเล่าให้ลูกค้าฟังว่าแสนจะสุขยังไงกับชีวิตบนแผ่นดินนี้      มันขัดกับธรรมชาติของคนหาเช้ากินค่ำ  เพราะต่อให้ทำมาหากินได้ไม่ผืดเคือง  พวกเขาก็แค่พอรอดไปวันๆเท่านั้น

[เทาชมพู]

ตอนพระพิมานพาเจ้าฟ้าสุทัศน์ออกชมชีวิตชาวบ้านชาวเมือง    ดิฉันละหวาดเสียวเกรงว่าจะพาไปชมแม่ผีเสื้อราตรี เป็นไฮไลท์ของพิมานทัวร์เข้าไปอีก
กลายเป็นพาไปโรงฝิ่น   ซึ่งก็ไม่ดีไปกว่ากันเลย  แล้วยังตรงกันข้ามกับข้อเท็จจริง ตามที่คุณเพ็ญชมพูยกมาอีกด้วย

[Naris]

ช่วงนี้ผมไม่ได้ติดตามละครแล้วครับ (หมดแรงตั้งแต่เรื่องเจ้าจอมที่มีมนตร์ดำ ซึ่งมาทราบภายหลังว่า ตัวละครนี้หมดบทบาทไปอย่างรวดเร็ว ทำให้สงสัยว่าจะใส่ประเด็นนี้มาในเรื่องเพื่อการใด) ตั้งใจว่า จะกลับมาตามดูอีกที เมื่อถึงคราวศึกเสียกรุง

พอมีการจบภาคเช่นนี้ สงสัยว่า คงไปไม่ถึงตอนนั้นเสียแล้วหละครับ

[SILA]

          (เดา) ในภาคสอง, เจ้าจอมหลังจากอัพเลเวลแล้วจะกลับมาตอนเสียกรุงแล้วทำของทำให้พระเจ้า
เอกทัศน์เปลี่ยนไป ต่อมา(จากตอนปัจจุบันที่วายุแสดงหนังรับบทเป็นพระเจ้าตากมีตอนที่)พระเจ้าตากเป็น
ผู้จัดการกำจัดทำลายแผนการณ์ของนางทำให้พระเจ้าเอกทัศน์(ที่ต้องมนต์) พิโรธพระเจ้าตากยิ่ง มีผลให้
ในที่สุดพระเจ้าตากทิ้งกรุง

[เทาชมพู]

เจ้าจอมแขกลับชาติมาเกิดเป็นนรี เพื่อนร่วมงานของพิมานอนันดาใช่ไหมคะ    ดูเหมือนนักแสดงจะคนเดียวกัน

ตอนนี้ไม่กล้าเดาอะไรทั้งนั้น  แม้ว่าอยากจะเดาอย่างคุณหมอ SILA นำทางไว้    รอดูตอนจบของภาค 1  วันจันทร์หน้าค่ะ
ที่แน่ๆคือละครเรื่องนี้ อย่างน้อย 20 ตอนแรก  เป็นละครเทิดพระเกียรติราชวงศ์บ้านพลูหลวงโดยเฉพาะรัชกาลพระเจ้าเอกทัศและพระเจ้าอุทุมพรนั่นเอง   (ยัง) ไม่ใช่ละครเทิดพระเกียรติราชวงศ์ธนบุรีและราชวงศ์จักรี
   
พระเอกที่เป็นศูนย์กลางของเรื่องคือนพชัย ชัยนาม ไม่ใช่ศรรามและตุ้ยธีรภัทร

[เทาชมพู]

    ระหว่างรอตอนที่ 20 ของ ศรีอโยธยา ก็ขอขัดตาทัพด้วยการเล่าถึงราชวงศ์บ้านพลูหลวง ส่วนที่ไม่ได้ปรากฏในละคร  ตามนี้ค่ะ

     ปฐมกษัตริย์ของราชวงศ์บ้านพลูหลวง  เป็นขุนนางรับราชการในสมัยสมเด็จพระนารายณ์   มีบรรดาศักดิ์เป็นพระเพทราชา ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมพระคชบาล ซึ่งมีอำนาจสูงเพราะมีกำลังพลในสังกัดหลายพัน   เดิมเป็นชาวบ้านพลูหลวง แขวงเมืองสุพรรณบุรี (ปัจจุบันคือบ้านพลูหลวงตั้งอยู่ในตำบลสนามชัย อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี) เมื่อขึ้นครองราชย์แล้วก็ทรงมีเชื้อสายสืบต่อกันครองราชย์มาจนสิ้นกรุงศรีอยุธยา  นักประวัติศาสตร์จึงนับเป็นราชวงศ์ เรียกว่า"ราชวงศ์บ้านพลูหลวง"     คำเรียกนี้ตั้งกันทีหลังสมัยรัตนโกสินทร์นี่เอง    เจ้านายในราชวงศ์บ้านพลูหลวงไม่มีใครรู้จักคำนี้
     พระเพทราชาขึ้นครองราชย์ด้วยการยึดอำนาจจากสมเด็จพระนารายณ์ เมื่อประชวรหนักใกล้สวรรคต    เจ้านายที่มีสิทธิ์จะครองบัลลังก์คือเจ้าฟ้าอภัยทศและเจ้าฟ้าน้อย ก็ถูกจับสำเร็จโทษไปหมด  อีกคนคือโอรสบุญธรรมของสมเด็จพระนารายณ์ชื่อหม่อมปีย์ ก็ถูกสังหาร พ้นทางไปเช่นกัน

[เทาชมพู]

   กษัตริย์ที่ขึ้นครองบัลลังก์อยุธยาต่อจากพระเพทราชา คือพระเจ้าเสือ(ในละครรับบทโดยเจมส์ เรืองศักดิ์)  เดิมเป็นขุนนางบรรดาศักดิ์เป็นหลวงสรศักดิ์ บุตรชายของพระเพทราชา เมื่อบิดาขึ้นครองราชย์ ก็ได้รับการสถาปนาเป็นวังหน้า   
    พระเจ้าเสือมีพระนามเป็นทางการว่าสมเด็จพระสรรเพชญ์ที่ 8 หรือคำให้การชาวกรุงเก่าเรียกว่า สมเด็จพระสุริเยนทราธิบดี   ประวัติศาสตร์เล่าว่าโปรดปลอมพระองค์เป็นชาวบ้าน ไปชกมวยกับชาวบ้านเพราะโปรดปรานกีฬาชนิดนี้มาก
ส่วนเรื่องน้ำพระทัย เป็นผู้รักใคร่เมตตาห่วงใยชาวบ้านมากมายเหมือนในละครหรือไม่    พบแต่หลักฐานว่า โปรดเสวยน้ำจัณฑฺ์ และมักมากในกามคุณ     ถ้าจะพอพระทัยแค่มีพระสนมเจ้าจอมจำนวนมากก็คงไม่เป็นไร เพราะสังคมสมัยนั้นชายมีภรรยาได้หลายคนอยู่แล้ว     แต่พระองค์ทรงเป็นอย่างที่นักจิตวิทยาเรียกว่า pedophile  คือเป็นผู้ใหญ่ที่ชอบมีสัมพันธ์ทางเพศกับเด็ก   ถือเป็นอาการป่วยทางจิตชนิดหนึ่งที่เป็นอันตรายต่อสังคม
      พงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม) บันทึกถึงพระอาการเช่นนี้ ว่า

     "สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพอพระทัยเสวยน้ำจัณฑ์ แล้วเสพสังวาสด้วยดรุณีอิตถีสตรีเด็กอายุ 11-12 ปี ถ้าสตรีใดเสือกดิ้นโครงไป ให้ขัดเคือง จะลงพระราชอาชญาถองยอดอกตายกับที่ ถ้าสตรีใด ไม่ดิ้นเสือกโครงนิ่งอยู่ ชอบพระอัชฌาสัย พระราชทานบำเหน็จรางวัล"

    พงศาวดารสยามฉบับบริติชมิวเซียมบันทึกไว้ตรงกันว่า

      "ครั้งนั้น สมเด็จพระเจ้าแผ่นดินมีพระราชหฤทัยกักขฬะ หยาบช้า ทารุณ ร้ายกาจ ปราศจากกุศลสุจริต ทรงพระประพฤติผิดพระราชประเพณี มิได้มีหิริโอตัปปะ และพระทัยหนาไปด้วยอกุศลลามก มีวิตกในโทสโมหมูลเจือไปในพระสันดานเป็นนิรันดร์มิได้ขาด แลพระองค์เสวยน้ำจัณฑ์ขาวอยู่เป็นนิจ แล้วมักยินดีในการอันสังวาสด้วยนางกุมารีอันยังมิได้มีระดู ถ้าและนางใดอุตส่าห์อดทนได้ ก็พระราชทานรางวัลเงินทองผ้าแพรพรรณต่าง ๆ แก่นางนั้นเป็นอันมาก ถ้านางใดอดทนมิได้ไซร้ ทรงพระพิโรธ และทรงประหารลงที่ประฉิมุราประเทศให้ถึงแก่ความตาย แล้วให้เอาโลงเข้ามาใส่ศพนางนั้นออกไปทางประตูพระราชวังข้างท้ายสนมนั้นเนือง ๆ และประตูนั้นก็เรียกว่า ประตูผีออก มีมาตราบเท่าทุกวันนี้