เดาว่าตัวละครที่สองคงอยู่ในวัยเดียวหรือใกล้เคียงกับนางเอก ไม่ใช่แม่ ป้า หรือย่ายาย คุณคมแก้วเลยสับสนไม่รู้จะใช้สรรพนามอย่างไรดี
ความจริงไม่สับสนเลย มันขึ้นกับการเรียงประโยคต่างหาก
ลองอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ
https://pantip.com/topic/31436450ฤๅเล่ห์ลวง...by มิ้ว ณ ชมวิว
1
กลางสัปดาห์เวลาก่อนเที่ยงอีกทั้งเป็นช่วงกลางเดือน ภายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังจึงยังคงห่างไกลกับสภาพผู้คนพลุกพล่าน พนักงานขายรับสินค้าที่ผู้จัดการฝ่ายขายเบิกจากเซฟของบริษัทมาส่งมอบแต่ละสาขา ทั้งผู้รับผู้ส่งตรวจเช็คจำนวนถูกต้องตรงกันแล้วเซ็นต์เอกสารยืนยันรับจ่าย ทำการจัดสินค้าลงตู้โชว์ซึ่งมีทั้งหมดสามตู้ให้ดูเป็นระเบียบสวยงาม กระจกจะถูกเช็ดทำความสะอาดเงาวับใสกระจ่าง จึงเปิดไฟในตู้ส่องสินค้าที่เป็นเครื่องประดับให้ระยิบระยับพราวพร่างเป็นลำดับสุดท้าย ขั้นตอนการทำงานซ้ำๆทำประจำทุกวันกว่าสองเดือนที่ผ่านมาเป็นกฎระเบียบข้อหนึ่งที่ต้องปฏิบัติโดยเคร่งครัดตามที่ได้รับการอบรมและสั่งการณ์เข้มงวดจากบริษัทต้นสังกัด
สินค้าเครื่องประดับทำจากทองคำขาวประดับเพชรพลอยเป็นของแท้ เน้นดีไซน์สวยเก๋ราคาไม่สูงเกินไปสำหรับกลุ่มลูกค้าเป้าหมายหญิงสาววัยเริ่มต้นทำงาน กระนั้นก็ไม่ใช่สินค้าที่มีความจำเป็นหรือราคาถูก จัดประเภทเป็นของฟุ่มเฟือยเหมาะกับผู้มีรายได้ที่ไม่เดือดร้อนต่อการดำรงชีพหรือผู้ต้องการให้รางวัลตัวเองด้วยของสวยงามมีราคา ซึ่งเป็นที่แน่ชัดพนักงานขายรายได้น้อยเช่นเพียงใจทำได้เพียงลูบคลำทำความสะอาดและขายมันโดยไม่มีปัญญาซื้อสินค้าที่วางอวดตัวต้องแสงไฟวับวาวหลากหลายในตู้โชว์เป็นของตัวเองสักชิ้น แม้บางทีเคยนึกฝันว่าถ้ามีเงินเหลือบ้างอาจจะใช้สิทธิพนักงานซื้อในราคาพิเศษแต่ก็เป็นความฝันที่ห่างไกลความจริงเกินเอื้อมมือถึง
เพียงใจย่อตัวเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดในช่องเก็บของใต้ตู้โชว์จังหวะเดียวกับที่เสียงหวานใสดังกังวานหน้าเคาน์เตอร์กระจก และเมื่อเธอยืดตัวอยู่ในท่ายืนเต็มความสูงจึงพบว่าเจ้าของเสียงเป็นหญิงสาวผิวขาวหน้าตาน่ารักน่ามองด้วยโครงหน้าเรียวปากนิดจมูกหน่อยพิมพ์นิยมที่คนส่วนใหญ่ชื่นชม ว่าที่ลูกค้าสาวรายนี้ดูท่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเธอส่งยิ้มให้ผู้ขายตามมารยาท พลางออกปากขอดูสร้อยข้อมือประดับเพชรเม็ดเล็กๆเรียงราย เพียงใจกระตือรือร้นหยิบสินค้าพร้อมอธิบายคุณสมบัติน้ำหนักเพชรและทองอย่างคล่องแคล่ว ลูกค้าสาวหน้าใสอายุน่าจะบรรลุนิติภาวะหมาดใหม่บรรจงลูบคลำสร้อยเส้นเล็กในมือดวงตาเรียวเป็นประกายเคลิบเคลิ้มราวกับต้องมนต์สะกด
“สวยจัง แต่ราคาตั้งสองหมื่นสอง ต้นหอมคงต้องเก็บค่าขนมอีกสักพัก เฮ้อ...อดทนไว้ก่อนเถอะนะ” สาวน้อยพูดเสียงละห้อยเจตนาน่าจะเรียกร้องความสนใจหรือเห็นใจจากคนที่อยู่เคียงข้าง
“สวยครับ แต่ดูมันจะยาวเกินข้อมือต้นหอมหรือเปล่า”
เพียงใจทาบสายสร้อยกับข้อมือขาวผ่องของลูกค้าสาว “ความยาวที่เกินไม่ถึงเซ็นต์ฯ เราบริการตัดต่อให้ฟรีนะคะ ขอเวลาส่งเข้าบริษัทไม่เกินสัปดาห์เท่านั้นค่ะ”
“ถ้างั้นเอาเส้นนี้ครับ” ชายหนุ่มรวบรัดรวดเร็วไร้การต่อรองและส่งบัตรเครดิตให้ผู้ขายเกือบจะทันทีที่พูดจบ
“ว้าว! พี่ภัทรใจดีที่สุด น่ารักที่สุดในโลก ขอบคุณค่ะ” ร่างแบบบางเบียดแนบกอดกระชับท่อนแขนแข็งแรงของชายหนุ่มการแสดงความรักใคร่ช่วยย้ำขอบคุณให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
สองสาวต่างสถานะแย้มยิ้มขณะสบสายตาสิ่งที่มีเหมือนกันคือความประหลาดใจเจือสุขสมหวังทั้งคู่ คนหนึ่งได้ของที่มาดหมาย อีกคนได้เพิ่มยอดขายที่หมายถึงคอมมิชชั่นเพิ่มสมใจ
เพียงใจจัดการรูดบัตรเครดิตและออกใบรับสินค้าตามขั้นตอนอย่างช่ำชองเมื่อเธอยื่นเอกสารแผ่นเล็กให้หญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งตู้กลับกลายเป็นมือใหญ่ฉวยมันไว้
“พี่มารับของแล้วค่อยเอาไปให้ต้นหอมนะครับ” น้ำเสียงชายหนุ่มคงฟังดูอ่อนหวานกว่านี้ถ้าใบหน้าหล่อเหลาจะไม่จับจ้องส่งสายตาว่างเปล่าคาดเดาความรู้สึกยากให้ผู้ขาย
สาวร่างบางที่อยู่เคียงข้างมองชายหนุ่มและปรายตามองพนักงานขายสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งมีแววขัดใจไหววูบอยู่ในดวงตาเรียวเล็กคู่นั้น เป็นสายตาไม่สบอารมณ์ที่เพียงใจคิดสงสัยในสาเหตุซึ่งนึกไม่ถึง
“อยากมารับของเองเพราะคนขายสวยใช่มั้ยล่ะคะ” ต้นหอมกระแทกเสียงจงใจให้ชายหญิงในรัศมีการได้ยินรู้ว่าไม่พอใจเห็นได้ชัด
ใบหน้าชายหนุ่มใกล้เคียงเย็นชา เมินเฉยกับท่าทีปั้นปึงของสาวร่างแบบบางที่อยู่เคียงข้าง
เขากวาดสายตาอ่านใบรับสินค้า “ชื่อเพียงใจงั้นหรือ?...อืม ขอเบอร์ติดต่อด้วยครับเผื่อผมโทรถามว่าของเสร็จเมื่อไหร่ นี่นามบัตรผมถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงโทรแจ้งโดยตรงได้เลย” เขาส่งใบรับสินค้าคืนให้พนักงานขายน้ำเสียงที่พูดราบเรียบและวางอำนาจฟังดูรู้ว่าน่าจะเป็นนิสัยปกติ
เพียงใจลังเลและนึกอยากอธิบายเรื่องกำหนดเวลาการรับสินค้าซึ่งระบุชัดเจนในใบรับสินค้าประกอบกับเธอได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณต้นหอมเรียบร้อยแล้ว หากสินค้ามีปัญหาเสร็จช้าหรือเร็วกว่ากำหนดทางบริษัทจะเป็นฝ่ายติดต่อไปเอง ลูกค้าไม่ต้องเสียเวลามาติดตามให้ลำบาก แต่เมื่อเห็นวี่แววคาดคั้นแสดงพลังกดดันประหลาดที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน พนักงานขายฝึกหัดจนใจปฏิเสธซ้ำยังกังวลว่าการอธิบายมากความจะถูกมองเป็นเสียมารยาทไม่เทคแคร์ลูกค้าเท่าที่ควร พนักงานสาวสวยจึงรับกระดาษแผ่นเล็กมากรอกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวอย่างไม่อาจเลี่ยง
ถ้าสามารถมองเห็นอนาคต หญิงสาวจะรู้ว่าเหตุการณ์ไม่ถึงสิบนาทีที่เกิดขึ้นในตอนนี้ส่งผลต่อชีวิตชนิดที่ไม่เคยคาดคิดแม้แต่น้อย
