สกุลไทยจะตีพิมพ์ฉบับสุดท้ายเดือนพฤศจิกายนนี้

[tita]

ดิฉันคิดว่าหนังสือเล่มน่าจะได้เปรียบกว่านิตยสาร หรือหนังสือพิมพ์ ที่ต้องต่อสู้กับความไวของข้อมูลออนไลน์  เหมือนนวนิยายรวมเล่มที่ยังขายได้เรื่อยๆ  เฉพาะในเรือนไทยเองนี้ก็มีนับร้อยกระทู้ที่สมควรจัดพิมพ์รวมเล่มเก็บไว้ให้ลูกหลานได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์และเรื่องราวในสมัยก่อน 

เรื่องพม่าที่คุณ Navarat.C เขียนนี่ก็น่ารวมเล่มนะคะ  เพราะข้อมูลแน่นหนารูปภาพก็งดงาม  แต่ 3 เล่มแรกที่พิมพ์ออกมาเล่มเล็กเหลือเกินค่ะ  อ่านไม่จุใจ  อยากได้เล่มใหญ่ เรื่องราวละเอียดและภาพสวยๆ อย่างในกระทู้น่ะค่ะ  จะได้เก็บไว้ให้ลูกหลาน

กรุณารับความเห็นไว้พิจารณาด้วยนะคะ  ขอบคุณค่ะ

[NAVARAT.C]

จะพิมพ์อย่างนั้นได้ต้องมีสปอนเซอร์แยะๆน่ะครับ

[ประกอบ]

ก่อนนี้ผมก็เคยคิดว่าหนังสือกระดาษน่าจะยังอยู่ไปอีกนาน แต่ตั้งแต่ยุคของ tablet ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดครับ


ก่อนหน้านี้นับสิบปี ผมอ่านอะไรต่อมิอะไรบน internet ผ่านคอมพิวเตอร์ notebook ซึ่งมันก็สะดวกในระดับนึง แต่มันยังเคลื่อนย้ายไม่สะดวกนัก น้ำหนักยังมากไป แถมจอเป็นแนวนอน เวลาอ่านพวก web ต่างๆ พอไหว แต่เวลาอ่านหนังสือที่มีการแปลงเป็น pdf มันยังไม่สะดวก เพราะหนังสือส่วนใหญ่ที่ถูกแปลงมาจากกระดาษแนวตั้ง พอมาอ่านบนคอมการเลื่อนหน้าจอทีละหน้าจอจะลำบากเพราะมันจะเหลื่อมๆ แต่ก็อ่านมาได้เป็นสิบปีแบบขัดอกขัดใจพอสมควร  ระหว่างนี้หนังสือกระดาษก็๋ยังสำคัญกับผม แต่ก็ลดลงไปไม่น้อย ผมใช้เวลากับการอ่านบนหน้าจอมากกว่าบนกระดาษมากๆ


สามสี่ปีก่อน ผมซื้อ tablet ขนาดหน้าจอ 7 นิ้วเครื่องแรกมาใช้ โลกของการอ่านเปลี่ยนไปเยอะ เพราะสำหรับ tablet จะอ่านในแนวตั้งหรือแนวนอนได้ทั้งนั้น การอ่าน pdf ที่มาจากหนังสือกระดาษสะดวกขึ้นในเรื่องของการอ่านได้ทีละ 1 หน้าจอเหมือนอ่านหนังสือกระดาษ ไม่ต้องค่อย slide เลื่อนบรรทัด แต่มีปัญหาว่า pdf ที่มาจากหนังสือเล่มใหญ่กว่า pocket book เวลาอ่านบนจอ 7 นิ้วตัวหนังสือจะเล็กมาก แม้จะขยายขนาดตัวหนังสือได้ แต่ก็ไม่สะดวกกับการต้องคอยเลื่อนหน้าจอ  แต่ถ้าเป็นการอ่าน e-book ที่ทำมาสำหรับอุปกรณ์พวกนี้จะไม่มีปัญหาเลย ผมซื้อ e-book มาอ่านจำนวนมาก ราคาถูกกว่าหนังสือกระดาษเยอะ เจอศัพท์ที่ไม่เข้าใจเปิดดิกดูได้เลยแค่กดที่คำนั้นไว้


แต่ e-book ตอนนี้จะมีข้อด้อยตรงที่หนังสือที่มีรูปมากๆ พอทำเป็น e-book เค้าไม่เอารูปมาใส่ไว้ เจอแต่ตัวหนังสือ หรือหนังสือที่พิมพ์ 4 สีสวยงามพอมาทำ e-book แล้วไม่ได้เรื่อง สู้หนังสือกระดาษไม่ได้เลย แต่ถ้าสำหรับคนที่รักตัวหนังสือมากกว่ารูป มันสะดวกกว่าหนังสือมาก จะนั่งกินข้าวอ่านหนังสือไปด้วยสะดวก ไม่ต้องหาอะไรมาคอยทับหน้ากระดาษแบบหนังสือด้วย ปัญหาเดียวคือหนังสือภาษาไทยที่เป็น e-book จริงๆ ไม่ค่อยมี แต่ภาษาอังกฤษนี่เยอะมาก และ e-book นี่ไม่ใช่หนังสือกระดาษที่เอามาแปลงเป็น pdf นะครับ จะแตกต่างกันมากโดยเฉพาะการจัดหน้า


สามเดือนก่อนซื้อ tablet ราคาถูกขนาดจอ 10 นิ้วแต่แบตอึดมาใช้ คราวนี้ pdf เก่าที่สะสมไว้ที่ตัวอักษรเคยเล็กบนจอ 7 นิ้ว ตอนนี้มันใหญ่พอให้อ่านสะดวกแล้วบนจอ 10 นิ้วที่แม้ขนาดอุปกรณ์มันจะใหญ่ไปบ้างแต่กลายเป็นว่าตอนนี้ผมไปไหนโดยไม่มี tablet ไม่ได้แล้ว การอ่านหนังสือส่วนใหญ่ 90% ตอนนี้เป็นการอ่านบน tablet  ตอนนี้ทั้งหนังสือกระดาษหรือคอมพิวเตอร์ notebook ที่เคยเป็นอุปกรณ์หลักหมดความสำคัญไป ผมมีหนังสือเป็นร้อยเล่มอยู่บนอุปกรณ์อันเดียว แถมเวลาเบื่อจากการอ่านก็เปลี่ยนไปเล่นเน็ตดูหนังฟังเพลงได้อีก


ยุคสมัยใหม่ที่หนังสือกระดาษจะหายไปจะมาเร็วกว่าที่คิดมากๆ ครับ น่าจะเป็นในชั่วชีวิตพวกเราทั้งเด็กและเด็กน้อยหน่อยแล้วนี่แหละที่ได้เห็น หนังสือกระดาษยังไม่หมดไปทันที แต่สุดท้ายจะหายไปในที่สุดแน่นอน ส่วนสำนักพิมพ์ สื่อสิ่งพิมพ์ นิยายต่างๆ ยังคงอยู่ นักอ่านยังคงเป็นนักอ่าน แต่ทุกอย่างจะไม่อยู่บนกระดาษแล้ว


การจากไปของสกุลไทยป็นเรื่องน่าเศร้า เพราะเป็นการจากไปในช่วงรอยต่อ จากไปก่อนยุคของนิตยสารแบบอิเล็กทรอนิกส์จะเข้ามาครองโลกของการอ่านอย่างเต็มรูปแบบ แต่จากไปเพราะผลกระทบของมัน

[เทาชมพู]

ความเห็นของคุณประกอบ ทำให้ดิฉันเกิดความคิดใหม่  ว่า...
ถ้าสกุลไทยไม่ไปผูกพันอยู่กับแผ่นกระดาษ     สกุลไทยก็จะไม่มาถึงตอนจบค่ะ
ความเป็นสกุลไทยมีได้อีกหลายแบบ   เมื่อกระแสโลกหนังสือเปลี่ยนแปลง ก็ปรับตัวให้เข้ากับมัน   สกุลไทยก็จะอยู่ได้

[NAVARAT.C]

อันนี้ซีเรียสนะครับ

ถ้าดร.ประกอบเขียนแนวนี้ จะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านมาก คุ้มค่ากับเวลาที่มานั่งเสียไปกับการ "เล่น" อินเทอเน็ต (ของทั้งสองฝ่าย)

[เทาชมพู]

หนังสือพิมพ์ไทยโพสต์ -- อาทิตย์ที่ 18 กันยายน 2559 00:00:16 น.
ถนอมจิต คงจิตต์งาม
thanomjitk9@gmail.com

ดิฉันเป็นสมาชิกนิตยสารสกุลไทย เป็นโดยผ่านร้านซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ เจ้าประจำข้างบ้าน

ทุกเย็นวันจันทร์หรือเช้าวันอังคาร พี่โกวิท เจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตจะต้องประคับประคองถือสกุลไทยไว้อย่างดี เพราะกลัวยับย่นยู่ยี่ มากดออดเรียกแล้วบรรจงเสียบไว้ในตำแหน่งที่เห็นได้ชัดเจน โดยคำนวณเรื่องของสภาพดินฟ้าอากาศประกอบ เพื่อไม่ให้หนังสือถูกฝนเปียกปอนเสียหาย



ดิฉันเองอาจจะไม่ได้มีเวลาอ่านทุกอย่างภายในหนังสือเล่มนี้ แต่เมื่อรับมาปุ๊บจะพลิกดูโดยพลัน และหนึ่งในคอลัมน์ที่เปิดก่อนเลยคือ บทสัมภาษณ์พิเศษที่เขียนโดย "เมล็ดข้าว" เพื่อนรุ่นพี่ที่รู้จักกันมานาน ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่อาศัยคอลัมน์นี้เองที่ช่วยเป็นสะพานการสื่อสารเพื่อบอกให้รู้ว่า ตอนนี้พี่เขาทำอะไร ไปที่ไหน และยังสุขสบายดีอยู่หรือเปล่า

ถัดมาก็พินิจพิจารณาเรื่องของปก สกุลไทยนำภาพคนมาขึ้นปก แต่ถ้าเป็นช่วงวาระสำคัญของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระบรมราชินีนาถ และพระบรมวงศานุวงศ์ ก็เป็นรูปของพระองค์ท่าน ดิฉันเคยทึ่งว่าตลอดเวลา 61 ปีที่ผ่านมา ทำไมนิตยสารฉบับนี้จึงสามารถสร้างความแตกต่างได้ภายใต้โจทย์เดียว วันสำคัญมีเป็นประจำทุกปี แต่สิ่งที่นำมาเป็นรูปปกก็แตกต่างไปได้ทุกปีเช่นกัน

จากนั้นต้องพลิกไปอ่านก่อนเลย คือนวนิยายของกฤษณา อโศกสิน ศิลปินแห่งชาติและนักเขียนในดวงใจ ที่มีทั้งวิธีคิด คติสอนใจ ซุกซ่อนไว้ในกลวิธีดำเนินเรื่อง ผ่านชีวิตคน ทุกเรื่องวางอยู่บนสัจธรรมพื้นฐานของกฎธรรมชาติที่อยู่เบื้องหลังการดำเนินชีวิตของมนุษย์ในโลกปัจจุบัน

ถัดมาขาดไม่ได้เลย คือ "ตอบปัญหาคาใจ" ของ "น้ำผึ้งป่า" ซึ่งส่วนใหญ่ที่ให้คำตอบกับผู้เขียนมาถามได้อย่างเหลือเชื่อ ภายใต้ความรอบรู้เข้าอกเข้าใจในความเป็นมนุษย์ผสมผสานกับการนำหลักวิชาโหราศาสตร์ว่าด้วยดวงดาวมาช่วยอธิบายเป็นแนวทางของคำตอบ

ดิฉันเคยลองอ่านเรื่องที่ผู้อ่านถามมา แล้วทำตัวเป็นคนตอบ จากนั้นค่อยไปอ่าน "น้ำผึ้งป่า" ว่าให้แนวทางกับคนอ่านอย่างไร ปรากฏว่าความคิดของเรานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์  ขณะที่ "น้ำผึ้งป่า" คลี่คลายปัญหาให้ผู้อ่านด้วยหลักของเหตุผลและหลักธรรม

ต้องบอกว่าคอลัมน์ต่างๆ ในสกุลไทยช่วยทำให้เราหูตากว้างไกล กลายเป็นคนทันสมัย เพราะมีตั้งแต่ภาพและข่าวสังคมความเคลื่อนไหว มีบทสัมภาษณ์ทั้งผู้ที่มากประสบการณ์และคนหนุ่มสาวผู้เปรียบเสมือนดาวพราวแสงที่กำลังเติบโต, มีแฟชั่น ความงาม บันเทิง, บทกวี มองภาษา, คอลัมน์เกี่ยวกับเด็กและเยาวชน, สารคดี บทความ การให้โอกาสนักเขียนหน้าใหม่ในคอลัมน์สนทนาประสาเรื่องสั้น

ที่ดิฉันต้องอ่านอีก 2-3 คอลัมน์ คือ "ตะวันชายบ่ายคล้อย" ของครูแอ๋ว     อรชุมา และ "เศรษฐศาสตร์ชาวเมือง"ของ "นวพร เรืองสกุล" "สำรับโลก" ของวราภรณ์ สามโกเศศ ส่วนนวนิยายไม่ต้องพูดถึง สัปดาห์หนึ่งทยอยอ่านเกือบครบ ไม่ว่าจะเป็นงานของ ว.วินิจฉัยกุล, ม.มธุการี, โสภาค สุวรรณ และอีกหลายท่าน

ปกติเวลาอ่านเสร็จแล้ว ดิฉันจะส่งหนังสือไปบริจาคตามโรงพยาบาล ให้คนไข้เอาไว้ใช้อ่านระหว่างรอ เพราะรู้สึกว่าอยากส่งสารที่เป็นสาระและดีไปให้ผู้อ่านอื่นๆ พอรู้แบบนี้ปุ๊บเป็นอันต้องเก็บที่เหลือไว้ทั้งหมด

เพราะโดยส่วนตัวนั้น สำหรับดิฉันวนเวียนอยู่กับการทำงานเขียน นิตยสารสกุลไทย ไม่ได้เป็นแค่หนังสือสำหรับมีไว้ให้อ่านแก้เหงาเท่านั้น หากแต่เป็นตำราเล่มใหญ่ที่ดิฉันมีไว้หาคำตอบในการเขียนหนังสือด้วย ติดขัดเรื่องใด ข้องขัดเรื่องไหน ก็ไปรื้อ ไปค้น สักพักก็ได้คำตอบ ได้แนวทางการปฏิบัติที่ถูกต้องในการทำงานด้านภาษา

นิตยสารเล่มนี้จึงมีคุณค่าทางใจ เพราะเป็นหนังสือในอุดมคติ มีเรื่องราวของความจริง ความดีและความงามอยู่ภายใน มีความทันสมัยที่หยิบฉวยมาปฏิบัติได้ เป็นบรรทัดฐานของการใช้ภาษาไทย อ่านครั้งใดก็อิ่มเอมใจ ติดขัดเรื่องใดก็ศึกษาหาความรู้ได้

ด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวง เลยทำให้รู้สึกวิเวก โหวงเหวง เมื่อทราบว่านิตยสารสกุลไทยจะต้องปิดตัวลงไป ไม่มาทักทายกันเหมือนที่ผ่านมา แต่ครั้นพินิจพิจารณาถึงเหตุผลและความจำเป็นทางด้านเศรษฐกิจ ความเปลี่ยนแปลงของโลกยุคใหม่ ก็ต้องยอมรับความจริงและทำใจ

ทุกอย่างเป็นไปตามกติกาสากลของธรรมชาติ มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปตามกาลเวลา
ส่วนที่เป็นกายภาพ เป็นสังขารนั้น เป็นธรรมดาที่ย่อมเปลี่ยนแปลงและแตกดับได้
แต่สิ่งที่คงอยู่ตลอดไปคือ คุณค่าที่มีต่อชีวิตและจิตใจของผู้คน
ดิฉันสั่งพี่โกวิทไว้แล้วว่า ช่วยเก็บฉบับสุดท้ายไว้ 5 เล่ม อยากได้ไว้เป็นที่ระลึกและเก็บไว้เป็นของขวัญสำหรับคนที่คู่ควร

ส่งไลน์ไปไม่กี่นาที พี่โกวิทตอบทันใจ อาจไม่ได้ตามที่สั่ง เพราะใครๆ ก็สั่งแบบเดียวกัน

ดิฉันเลยคิดว่า ไม่เป็นไร เพราะสิ่งที่ได้รับมาแล้วจากนิตยสารสกุลไทยตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น เป็นคลังขุมทรัพย์ทางความรู้ ที่นำมากิน มาใช้มากเท่าไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แล้ว


 : http://www.ryt9.com/s/tpd/2511732

[ประกอบ]

ฮิฮิ นานๆ ค่อยมีสาระที   


เนื่องจากช่วงเวลาที่เป็นรอยต่อ สิ่งเก่าคือหนังสือกระดาษกำลังหมดไป สิ่งใหม่คือนิตยสาร online ยังมีอุปสรรคและความท้าทายรออยู่อีกเยอะ ดังนั้นน่าเศร้าที่สกุลไทยแบบปัจจุบันต้องจบลงโดยยังไม่ทันได้เป็นนิตยสาร online เต็มรูปแบบ


อุปสรรคหนึ่งของหนังสือแบบอิเล็กทรอนิกส์คือเนื้อหามันถูกทำสำเนาหรือ copy แจกจ่ายกันง่ายมาก ดังนั้นรูปแบบการขายจะไม่เหมือนหนังสือซะทีเดียว การขายสมาชิกที่อนุญาตให้เฉพาะคนที่จ่ายเงินอ่านได้อาจจะไม่เหมาะ เพราะถ้ามีคนจ่ายคนเดียวก็อาจจะ copy ไปจ่ายแจกได้ อีกปัญหาหนึ่งคือระบบการจ่ายเงิน โดยเฉพาะในบ้านเรายังไม่สะดวก เช่นการตัดบัตรเครดิตหรืออื่นๆ นี่เป็นอุปสรรคอยู่และบ้านเราก็ปรับตัวกับเรื่องนี้ช้ามากๆ เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ พวกนี้จะทำให้จำนวนคนบอกรับเป็นสมาชิกจะน้อย


ดังนั้นรายได้หลักของนิตยสาร online ตอนนี้ที่มองเห็นจะมาจากค่าโฆษณามากกว่าและ เพราะการเข้าถึงที่สะดวกของคนอ่านถ้าเนื้อหาน่าสนใจปริมาณคนอ่านจะเยอะกว่าแบบหนังสือมากๆ  ถ้าไปดูในเว็บของสกุลไทยที่น่าจะเป็นช่องทางหารายได้ได้มากจะไม่เห็นโฆษณาข้างนอกเลย กลายเป็นเว็บที่เป็นช่องทางขายหนังสือนิยายกระดาษแบบ online มากกว่า แถมเนื้อหาที่น่าสนใจที่อ่านได้ก็ไม่มีโฆษณาเลย พื้นที่ว่างเหลือเยอะมาก ทำให้ช่องทางหารายได้หายไปอย่างน่าเสียดายทั้งที่ปริมาณคนอ่านน่าจะเยอะ นี่เป็นการปรับตัวไม่ทันที่มีผลเสียหายต่อสกุลไทยมากทั้งๆ ที่สกุลไทยมีศักยภาพที่ทำได้  หลายๆ เว็บที่หารายได้จากค่าโฆษณาอย่างเดียวแล้วเติบโตได้ก็มี ตัวอย่างเช่นเว็บ Pantip หรือ Dek-dee ที่โฆษณาไม่ได้ทำให้ดูรกแต่ค่อนข้างกลมกลืน เว็บพวกนี้รายได้ไม่น้อยสามารถเอาตัวรอดทางธุรกิจได้ แม้แต่เรือนไทยของเราถ้าจะมี sponsor บ้างผมก็ไม่รังเกียจเลย


อีกเรื่องคือหนังสือที่สกุลไทยขายบนเว็บยังเป็นหนังสือกระดาษ ซึ่งพวกนี้มีต้นทุนทั้งค่าพิมพ์ ค่ากระดาษ ต้อง stock ของอีก กำไรต่อเล่มไม่มาก หนังสือจำนวนมากพวกนี้ไม่ได้ทำเป็นแบบ e-book ขายเลยทั้งที่ทำได้ไม่ยาก ถ้าขายเองลำบาก สามารถฝากขายผ่านเว็บใหญ่ๆ เช่น Amazon ได้  ไม่ต้องกลัวถูกอ่านฟรีๆ เพราะพวก Amazon เค้าป้องกันการอ่านฟรีได้ดีพอสมควร ไม่ต้อง stock ของ จะมากจะน้อยเล่นต้นทุนเท่ากัน แถมขายได้ทั่วโลกตลอดเวลา คนไทยในต่างแดนจำนวนมากเป็นแสนคนต้องการอ่านนิยายแต่หาซื้อไม่ได้ หรือซื้อได้ก็ราคาแพงเกินไป ตอนผมอยู่ ตปท อยากอ่านหนังสือมากมายแต่ซื้อไม่ได้ สู้ค่าส่งไม่ไหว การขายแบบ online จะทำให้ต้นทุนต่อเล่มลดลงมากๆ แถมขายได้ตลอดเวลาไม่มีพรมแดน  แถมถ้าหนังสือ e-book มีมากๆ เข้าถึงสะดวกจะเป็นการบังคับคนอ่านให้หันมาปรับตัวกับหนังสือลิเล็กทรอนิกส์มากขึ้นด้วย จำนวนคนใช้ก็จะมากตามไปอีก


เดิมผมเป็นพวกไม่อ่านนิยาย โดยเฉพาะนิยายไทย แต่หลังเป็นสมาชิกเรือนไทยแล้วกลับมาไทยค่อยมาเริ่มอ่าน ช่วงนี้อ่านงานเรื่องผีๆ แบบติดหนึบ แต่เงินรายได้ขับ taxi มันน้อย ผมซื้ออ่านเล่มละ 3-4 ร้อยมากๆ ก็ไม่ไหว งานหนังสืองวดที่แล้วโชคร้ายไม่เจอท่านอาจารย์ใหญ่และใหญ่กว่า เตารีดคันไถที่พกไปไม่ได้ใช้งาน แค่นิยายของ "แก้วเก้า" นี่เผลอแป๊บเดียวแบงค์พันหายไปสองสามใบ ถ้าเป็นแบบ e-book ที่ราคาถูกลง อาจจะแค่ 25% แปลว่าผมจะซื้อหนังสือได้มากขึ้นอีก 25% ด้วยกับจำนวนเงินเท่ากัน แต่จริงๆ ต้นทุนกระดาษโกดังไม่มี อาจจะลดราคาไปได้มากกว่านั้นโดยที่ทุกๆ ฝ่ายยังมีรายได้เท่าเดิมก็ได้ นี่ต้องฝากท่านอาจารย์ใหญ่ไปบอก "แก้วเก้า" ด้วยครับ อย่างตอนนี้ที่ผมมี 3-4 เรื่องแบบ pdf เป็นของละเมิดลิขสิทธิ์หมดเลย ไม่ใช่อยากละเมิด แต่หาแบบที่เป็นอิเล็กทรอนิกส์ถูกกฏหมายไม่ได้เลย ทั้งที่มันอ่านบน tablet สะดวกมาก ผมไม่สนใจว่าปกต้องสวย สนใจแต่เรื่องที่สนุก ผมเป็นตัวอย่างหนึ่งที่เปลี่ยนไปรอของใหม่แล้ว แต่ของใหม่ยังมาไม่ทันผม



ช่วงเวลาที่สกุลไทยเหลือเวลาอยู่อีกไม่มาก แต่ยังมีเนื้อหาต่อเนื่องที่ยังไม่จบ แฟนยังมีมากมาย แทนที่จะปิดตัวลง ทีมงานแยกย้าย สกุลไทยอาจจะลองกัดฟันเปลี่ยนรูปแบบทางธุรกิจหันมาเป็นนิตยสาร online ที่หารายได้จากการโฆษณาหรือแบบอื่นๆ ซักระยะหนึ่งดูผมเชื่อว่าน่าจะไปต่อได้ ถ้าปรับเปลี่ยนแล้วแม้แฟนๆ รุ่นเก่ามากๆ บางส่วนอาจจะปรับตามไม่ทัน แต่ก็มีโอกาสที่จะได้แฟนรุ่นใหม่เพิ่ม เพราะถ้าพูดถึงเนื้อหาแล้วสกุลไทยไม่แพ้ใคร นิยายแต่ละเรื่องระดับปรมาจารย์เขียนทั้งนั้น เพียงแต่รูปแบบทางธุรกิจปัจจุบันมันปรับตัวไม่ทัน ที่จริงคนที่พร้อมจะสนับสนุน ที่ผูกพันกับสกุลไทย ทั้งคนอ่านและ sponsor ที่พร้อมลงโฆษณาแบบ online ผมเชื่อว่ายังมีอยู่เยอะมากๆ แทนที่จะเป็นเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ก็กลายเป็น เกิดขึ้น คงอยู่ ต่อไป(แต่เปลี่ยนรูปแบบ)

[เทาชมพู]

ดิฉันขออนุญาตนำข้อเขียนของคุณประกอบ ส่งให้ผู้บริหารสกุลไทยนะคะ

หลังจากหดหู่มาพักหนึ่งกับการจากไปของสกุลไทย   ดิฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่า สกุลไทยไม่ได้มีความหมายแค่สิ่งพิมพ์    แต่สกุลไทยหมายถึงความรู้ และความบันเทิงที่ยังมีเสน่ห์อยู่ในตัวครบถ้วน
ถ้าเปลี่ยนจากพิมพ์บนกระดาษเป็นเผยแพร่ในรูปอื่น     สกุลไทยก็ยังเป็นสกุลไทยอยู่ดี 
ขึ้นกับว่าผู้บริหารจะหาทางออกยังไงเท่านั้นค่ะ

[ประกอบ]

ยินดีมากๆ เลยครับ ผมอยากให้ผู้บริหารสกุลไทยลองสู้ดูวิธีใหม่ ผมเป็นแฟนคอลัมภ์ในสกุลไทยหลายคอลัมภ์มาก  ในระยะแรกอาจจะต้องสอนหรือแนะนำแฟนรุ่นเก่าทีไม่ทันเทคโนโลยีนิดนึง แต่ชื่อสกุลไทยมันผูกพันกับผู้อ่านมากเกินกว่าจะให้จบไปง่ายๆ ครับ

[ประกอบ]

ต้องเสริมอีกนิดหน่อยเผื่อเป็นประโยชน์สำหรับผู้ที่สนใจ


รูปแบบธุรกิจของหนังสือแบบดิจิตอลจะแตกต่างกับนิตยสารแบบดิจิตอลมาก และเมื่อเปลี่ยนการขายหนังสือเข้าสู่ความเป็นดิจิตอลมากขึ้น จะเป็นประโยชน์ต่อผู้ประพันธ์มากกว่าต่อสำนักพิมพ์เช่นสกุลไทย ตัวอย่างเช่น ถ้าผู้แต่งมีนิยายดีๆ ซักเรื่องต้องการขายเป็น e-book ผู้แต่งสามารถแปลงเป็น e-book เองได้อย่างง่ายๆ เพียงไม่กี่คลิก แล้วส่งไปขายบน Amazon ได้เลย ไม่จำเป็นต้องพึ่งตัวแทนจำหน่ายใดๆ อีก  Amazon ทำหน้าที่เป็นตัวแทนจำหน่ายให้เอง ดังนั้นบทบาทเดิมของสกุลไทยในฐานะผู้พิมพ์และจัดจำหน่ายหนังสือนิยายอาจจะต้องเปลี่ยนไป ต่อไปอาจต้องมีการตกลงเรื่องลิขสิทธิ์หรือสิทธิในการจำหน่ายหนังสือแบบ e-book จากนิยายที่ตีพิมพ์ในนิตยสารก่อนที่อาจจะไม่เหมือนเดิมสมัยเป็นกระดาษ ดังนั้นสมมุติถ้าสกุลไทยจะเปลี่ยน บทบาทตรงนี้ก็จะเปลี่ยนเช่นกัน


e-book ที่ขายบน Amazon ส่วนใหญ่มีราคาเฉลี่ยที่ประมาณ  $2.99 หรือแค่ประมาณร้อยบาทเท่านั้น จำนวนมากราคาแค่ $0.99 เท่านั้น  Amazon จะหักหัวคิว 30% ที่เหลือเป็นของคนแต่ง  ถ้าราคายิ่งแพงค่าหัวคิวจะยิ่งมาก และยิ่งถ้าแพง ถ้าไม่ใช่หนังสือดังหรือคนแต่งมีชื่อเสียงอาจจะขายได้ยาก อาจต้องใช้เทคนิคอื่นๆ ในการโปรโมทและการขาย แต่นั่นคือหนังสือภาษาอังกฤษ ปัจจุบันหนังสือภาษาไทยผมไม่เคยเจอ ไม่รู้ราคาเฉลี่ยเท่าไหร่ คนไทยขายหนังสือบน Amazon มีน้อยมากๆ ก็ไม่รู้นักเขียนใหญ่ท่านใดจะเริ่มก่อน


ข้อเสียของ Amazon คือค่าหัวคิว ถ้าจะขายเองโดยตรงก็ไม่ต้องเสียหัวคิว แต่ต้องระวังเรื่องการ copy e-book  ซึ่งถ้าผ่าน Amazon หนังสือแต่ละเล่มจะผูกติดกับบัญชี Amazon ของผู้ซื้อคนนั้นซึ่งขั้นตอนการ copy e-book ออกไปให้คนอื่นอาจยุ่งยาก ทำให้ซื้อเลยง่ายกว่าเพราะราคาไม่แพง แต่ Amazon ยืดหยุ่นให้แบ่งปันหนังสือในบัญชีของเรากับคนในครอบครัวได้ด้วยทำให้ไม่ต่างกับการซื้อหนังสือเข้าบ้านที่ทุกคนในบ้านอ่านได้

[เทาชมพู]

ขอไปเผยแพร่ในเฟซนะคะ

[NAVARAT.C]

สมกับวิทยฐานะจริงๆ

น่าคิดมากครับ ทำอย่างไรมนุษยชาติจะปรับตัวให้สอดคล้องกับยุคดิจิตอลได้

[เพ็ญชมพู]

ถ้าผู้แต่งมีนิยายดีๆ ซักเรื่องต้องการขายเป็น e-book ผู้แต่งสามารถแปลงเป็น e-book เองได้อย่างง่ายๆ เพียงไม่กี่คลิก แล้วส่งไปขายบน Amazon ได้เลย ไม่จำเป็นต้องพึ่งตัวแทนจำหน่ายใดๆ อีก  Amazon ทำหน้าที่เป็นตัวแทนจำหน่ายให้เอง

e-book ที่ขายบน Amazon ส่วนใหญ่มีราคาเฉลี่ยที่ประมาณ  $2.99 หรือแค่ประมาณร้อยบาทเท่านั้น จำนวนมากราคาแค่ $0.99 เท่านั้น  Amazon จะหักหัวคิว 30% ที่เหลือเป็นของคนแต่ง  ถ้าราคายิ่งแพงค่าหัวคิวจะยิ่งมาก และยิ่งถ้าแพง ถ้าไม่ใช่หนังสือดังหรือคนแต่งมีชื่อเสียงอาจจะขายได้ยาก อาจต้องใช้เทคนิคอื่นๆ ในการโปรโมทและการขาย แต่นั่นคือหนังสือภาษาอังกฤษ ปัจจุบันหนังสือภาษาไทยผมไม่เคยเจอ ไม่รู้ราคาเฉลี่ยเท่าไหร่ คนไทยขายหนังสือบน Amazon มีน้อยมากๆ ก็ไม่รู้นักเขียนใหญ่ท่านใดจะเริ่มก่อน

อ่านในบทความเรื่อง ความเชื่อผิด ๆ เกี่ยวกับการเอาหนังสือไปขายที่ Amazon เขาบอกว่า Amazon ไม่รองรับภาษาไทย หากทำหนังสือไปขายที่ Amason ต้องแปลเป็นภาษาอังกฤษ (หรือภาษาที่ Amazon รองรับ) ก่อน จริงหรือเปล่าท่านดอกเตอร์

[ประกอบ]

ฮิฮิ ผมอ่านแต่ e-book ภาษาอังกฤษ ยังคิดเลยทำไมไม่มีภาษาไทย ที่แท้ Amazon ยังไม่รองรับนี่เอง นี่จะเป็นอุปรรคกับนักเขียนไทยมากหน่อย แต่สำหรับนิตยสารอาจจะไม่ใช่ เพราะช่องทางหารายได้ต่างกัน

แต่แม้ Amazon ไม่รองรับ ปัจจุบันมีเว็บที่ขาย e-book ภาษาไทยหลายที่ เท่าที่ดู app ต่างๆยังข้อจำกัดยังมีในหลายๆ ส่วนเพราะระบบต้องป้องกันการ copy ต่อค่อนข้างมาก ความสะดวกเลยลดลง แต่ก็เป็นช่องทางขายงานของนักเขียนได้ไม่เลว แต่เท่าที่เห็น e-book ไทยจากนักเขียนที่ผมไม่รู้จักยังราคาค่อนข้างแพงอยู่ ไม่ค่อยดึงดูดให้ลองซื้อ

e-book เริ่มต้นเป็นจริงเป็นจังมายังไม่ถึง 10 ปี ในต่างประเทศผลกระทบค่อนข้างชัดเจนกว่าเมืองไทย คิดว่าต่อไปอีกไม่นานอุปสรรคเรื่องภาษาอาจจะลุล่วงไป  และเมื่อนั้นมันจะมา เพราะในมุมมองของนักคอมพิวเตอร์ที่ผมพอมีประสบการณ์บ้างนิดหน่อยเทคโนโลยีไม่ใช่ข้อจำกัดหลัก น่าจะเป็นเรื่องตลาดหรือการเมืองมากกว่า แต่ของพวกนี้พอมันมามันจะมาเร็วมากๆ มาแบบไม่รู้ตัวเลย ดูอย่าง facebook ก็ได้ ในเวลาไม่ถึง 10 ปีกลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตของคนจำนวนมากไปแล้ว ตอนนี้มือถือเองเริ่มจอใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เพื่อตอบโจทย์การเป็นเครื่องมือในการเสพสื่อหลายรูปแบบ tablet ที่จอใหญ่กว่าก็เริ่มมา คนที่พกอุปกรณ์พวกนี้คนละอันหรือสองอันเป็นเรื่องปกติมากในปัจจุบัน

อีกปัญหาที่จะเป็นคู่แข่งนิตยสาร online หรือ e-book คือลักษณะนิสัยการอ่านของคนที่เปลี่ยนไปจากผลกระทบพวก social network เช่น facebook ที่่ทำให้คนต้องการอ่านอะไรที่กระชับ สั้น แต่ up-to-date มากกว่าอะไรที่ช้าและยืดยาวกว่า พวกนี้มันกระทบสมาธิในการอ่านมากเพราะทำให้เราไม่สามารถจดจ่ออยู่กับการทำอะไรสิ่งเดียวได้ คนจะสมาธิสั้นขึ้น จดจ่อกับอะไรนานๆ ไม่ได้ แต่ถ้าหนังสือมีเนื้อหาที่ชวนติดตามก็ยังสู้กับนิสัยการอ่านที่เปลี่ยนไปได้ครับ

[NAVARAT.C]

ในอนาคตที่ยังพอเดาถูก ประมาณว่าสัก ๕ ปีที่จะถึงนี่ ผมยังไม่คิดว่า e-book จะเข้าถึงคนไทยทุกระดับได้เช่นเดียวกับหนังสือที่เป็นเล่ม เพราะปัญหาหลักคืออุปกรณ์ที่ใช้สื่อยังมีราคาสูงอยู่ แม้ว่าตามบ้านนอกจะมีมือถือในระบบ Android กันเป็นจำนวนมากแล้ว แต่ก็จะใช้เล่นไลน์กันมากกว่าที่จะใช้อ่านหนังสือประเภทเป็นเล่มๆ ส่วน tablet เห็นจะมีน้อยมาก พวกนี้พอเสียก็จบข่าว เพราะหาช่างซ่อมยาก จะซื้อใหม่ก็แพงเกิน

หนังสือที่เป็นเล่มกระดาษในห้องสมุด จะยังคงมีบทบาทไม่น้อยลงไปกว่าเดิม ยิ่งห้องสมุดประจำจังหวัดและอำเภอ ถือเป็นขุมทองของผู้กระหายการอ่านโดยแท้ แต่ที่ผมไม่ทราบก็คือ ปัจจุบันรัฐมีการส่งเสริมและจัดงบให้ห้องสมุดสาธารณะทั้งหลายซื้อหนังสือใหม่ๆแค่ไหน แต่คงไม่ได้แค่รอบริจาคหนังสือเก่าอย่างเดียว