หวังว่าพิธีปลงศพอาจารย์ประคิณ คงดำเนินไปอย่างน่าประทับใจ
ของที่ระลึกก็น่าจะประทับใจมากเช่นกันค่ะ
มาต่ออีกนิดนิดหนึ่งถึงบทกวีของอาจารย์
หลายบทล้วนเป็นผลงานของอุชเชนีทั้งสิน
อยากจะยกคำกลอนสั้นๆ ของ ประคิณ ชุมสาย ณ อยุธยา
ที่ประพันธ์ร่วมกับอาจารย์ระวี ภาวิไล
นั่นก็คือ
ตีพิมพ์ครั้งแรกเมื่อปี 2517
ตัวเองมีความผูกพันกับหนังสือเล่มนี้เป็นพิเศษ
จำได้ว่าตอนนั้นยังอยู่ มัธยมปลาย
อาจารย์ภาษาไทยได้ให้ทุกคนลองนำเสนอ วิธีการบอกลารักและอย่าลืมซึ่งกัน
ซึ่งแต่ละคนก็มีท่วงทำนองภาษา ลีลา แบบเด็กๆ คิคุ อะโนเนะ ตามภาษาวัยรุ่น
แล้วอาจารย์ก็อ่านกวีบทหนึ่ง
"บรรณาการแห่งข้าขลาดเกินกว่าจะเรียกร้องให้เธอรำลึกถึง
และเพราะเหตุนี้ เธอจึงอาจจดจำมันได้
ตัดชื่อข้าทิ้งจากบรรณาการนั้น หากเป็นภาระที่หนักเกิน
แต่โปรดเก็บรักษาบทเพลงของข้าไว้"
อึ้งเลยค่ะ ถามอาจารย์ว่ามาจากหนังสือเล่มไหน
แล้วก็พบปก หิ่งห้อย ฉบับที่เอามาให้ดู
ขอยืมอาจารย์นำมาคัดลอกใส่สมุดของตัวเองอยู่พักหนึ่ง แล้วท่องจำขึ้นใจ
จนถึงปัจจุบันพอมีตังค์บ้างก็ซื้อเก็บไว้หลายเล่ม
แจกจ่ายเพื่อนฝูง
ลักษณะของกลอนเป็นคำสั้นๆ กระชับ(แบบนักวิทยาศาสตร์)
แต่การเลือกใช้เอื้อนถ้อยที่สวยงามและมีจังหวะ ลีลา(แบบนักอักษรศาสตร์)
ทำให้ หิ่งห้อย เป็นการเดินทางที่สมบูรณ์จากสองฝั่งศิลป์
บางช่วงเหมือนบทกล่อม
บางช่วงก็เป็นเหมือนบทสวด
บางช่วงก็เป็นเหมือนไฮกุ
อ่านเสร็จแล้ว ต้องเปิดเพลงนี้
