ผู้หญิงของสุนทรภู่

[Koratian]

No
 

[แพรวพิม]

เข้ามาโหวตโนด้วยคนค่ะ 

[walai]

  no ค่ะ

[Jalito]

       No   

[Molly]

No ด้วยค่ะ

เพิ่งเข้ามาอ่านตั้งแต่หน้าที่ 5 จุใจมากค่ะ ขอบพระคุณท่านอาจารย์เทาชมพูที่รู้ใจนักเรียนยุคใหม่ ให้ตอบสั้นๆ yes, no เพราะหนูมาลีไม่มีความรู้ลึกซึ้งพอที่จะตอบแบบอัตนัยได้ แค่่ติดตามอ่านอย่างเดียวก็มีแต่ทึ่งจนบรรยายไม่ถูกจริงๆ และขอขอบพระคุณท่านอาจารย์เพ็ญชมพูที่กรุณาเก็บที่นั่งให้ด้วยนะคะ ... ดีใจจัง

[Anna]

No ค่ะ

[ป้าหวัน]

เข้าห้องเรียนช้าไปหน่อยค่ะ เลยแอบนั่งข้างหลัง นักเรียนโข่งคิดว่าเป็นได้ทั้ง Yes และ ค่ะ No  คือ ๑ฺ. ตามประสากวีก็ฝันเฟื่องเพ้อเรื่องรัก เป็นประเภทตกหลุมรักทั้งปี (Falling in love with love) ใจง่ายว่างั้นเถอะ อันนี้ก็คือ NO ; ๒.  Yes ที่ว่า Yes  ก็เป็นเพราะท่านเป็นคนเจ้าชู้ เจอสาวที่ไหนก็อดจีบไม่ได้ แต่คราวนี้หวังสูง(โดยไม่ตักน้ำใส่กะโหลก) ถึงผู้ทรงอุปถัมภ์คุณเทียดสุนทรภู่ยามตกยาก ขอรวบรัดว่าเป็นประเภท dream on

[เทาชมพู]

เรียนคุณป้าหวัน

คำถามคือ  ใครคิดว่า
๑  สุนทรภู่เขียนไว้อ่านคนเดียว    ให้โหวต yes
๒  สุนทรภู่เขียนแล้วส่งให้คนอื่นอ่านด้วย  ให้โหวต no

เพราะฉะนั้น มันจะเป็นทั้ง yes และ no สองอย่างพร้อมกันไม่ได้ค่ะ   ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง

๓  ไม่ใช่ทั้ง ข้อ ๑ และ ๒    ข้อนี้เผื่อท่านที่มีความเห็นเป็นอย่างอื่น ทำให้ไม่อาจโหวตเยสหรือโนได้ เช่นเห็นว่า คนแต่งไม่น่าจะเป็นสุนทรภู่

[เทาชมพู]

ยังรอโหวตจากนักเรียนคนอื่นๆอยู่นะคะ  รวมทั้งคุณครูเพ็ญชมพูด้วย
ท่านที่ไม่เข้าชั้นเรียนก็โหวตได้

[เพ็ญชมพู]

สุนทรภู่ท่านประกาศชัดว่า

จึ่งเอื้อมอ้างนางสวรรค์ตามฝันเห็น        
ให้อ่านเล่นเป็นเล่ห์เสน่หา
ไม่รักใครในแผ่นดินถิ่นสุธา                
รักแต่เทพธิดาสุราลัย

จึงแต่งรำพันพิลาปเพื่อจะบอกความในใจ แต่ยังเกรง "พระอาชญา" อยู่

จึงแต่งตามความฝันรำพันพิลาป          
ให้ศิษย์ทราบสุนทราอัชฌาสัย
จะสั่งสาวชาวบางกอกข้างนอกใน        
ก็กลัวภัยให้ขยาดพระอาชญา

มีเรื่องเล่าว่า วันหนึ่งกุฏิพระวัดเทพธิดารามซึ่งปัจจุบันเป็นกุฏิคณะ ๗ ข. มีฝ้าเพดานผุกร่อนหล่นลงมาพร้อมกันนั้นก็พบต้นฉบับคำกลอนเรื่องรำพันพิลาปอยู่ด้วย ถ้าเรื่องเล่าเป็นเรื่องจริง ก็อาจจะเดาความได้ว่า ท่านต้องการ vote NO อยู่หรอก คือต้องการให้มีผู้อื่นอ่าน แต่ไม่ใช่ในรัชกาลปัจจุบัน (รัชกาลที่ ๓) จึงเอาต้นฉบับไว้บนฝ้าเพดาน รอเวลาให้ลูกหลานได้อ่านในกาลเบื้องหน้า

วิสัชนาจึงมีด้วยประการฉะนี้แล  

[เทาชมพู]

จบกัน  มาเฉลยซะก่อนหน้าแล้ว 
เป็นอันจบกระทู้แต่เพียงนี้

[ป้าหวัน]

อกอีแป้นแล่นลึกเท่าตึกแขก นักเรียนสอบตกเพราะเมาหมัด ไม่อ่านคำสั่งของข้อสอบให้ดี เพราะเขียนคำตอบตอนเลยสองยามไปแล้ว ขอบคุณค่ะอาจารย์ แต่ป้าหวันก็ยังขอยืนยันว่าคิดถึงท่านสุนทรภู่ว่าท่านคงมีบุคคลิกเช่นนั้นจริงๆ และเชื่อว่าท่านคงเขียนเองเป็นทำนอง fantasy monologues

[Neepata]

เสียดายมาช้าตลาดวายไปหมดแล้ว อ่านจบแล้วยิ่งทึ่งกับท่านสุนทรภู่ที่เขียนกลอนไพเราะคิดอะไรก็เป็นกลอนได้หมดเก็บไว้ให้คนรุ่นหลังได้มาอ่านศึกษากัน รอติดตามตอนต่อไปจะเป็นเรื่องรักของท่านใดมาให้อ่านกันอีกคะอ. เทาชมพู หนูขอนั่งรอที่หน้าบันไดเรือนนะคะ

[เทาชมพู]

นึกได้เมื่อกระทู้นี้ขึ้นมาข้างบนอีกครั้ง

มีสาวน้อยอีกคนหนึ่งชื่อ "ลูกจัน"  สร้างความหลังกับสุนทรภู่ไว้ใน "นิราศเมืองเพชร"

แล้วเดินดูภูผาศิลาเลื่อม                       บ้างงอกเงื้อมเงาระยับสลับสี
เป็นห้องน้อยรอยหนังสือลายมือมี               คิดถึงปีเมื่อเป็นบ้าเคยมานอน
ชมลูกจันกลั่นกลิ่นระรินรื่น                       จนเที่ยงคืนแขนซ้ายกลายเป็นหมอน
เห็นห้องหินศิลาน่าอาวรณ์                       เคยกล่าวกลอนกล่อมช้าโอ้ชาตรี

ตอนนั้น น่าจะเป็นสมัยระเหเร่ร่อนในต้นรัชกาลที่ 3   กวีของเราตกยาก  บ้านเรือนก็ไม่มีอยู่   เดินทางมาถึงเพชรบุรี ไม่สามารถจะหาที่พักได้  ต้องไปอาศัยอยู่ในถ้ำ
ทั้งๆที่ในนิราศเมืองเพชร  ที่แต่งเมื่อหลังจากนั้นอีกนานเป็นสิบๆปี  ก็บอกว่ามีเพื่อนอยู่หลายคนในเพชรบุรี ทั้งเพื่อนทั้งผู้มีพระคุณ   ทำไมไปอาศัยกับท่านเหล่านั้นไม่ได้
เรื่องมันมี
ที่ไปอาศัยไม่ได้คือไปพาผู้หญิงหนีมาด้วยไงคะ   ชื่อแม่ลูกจัน
ชื่อนี้นักวิชาการบางท่านไปเข้าใจว่าหมายถึงแม่จันภรรยาคนแรก   ความจริงไม่ใช่  เป็นสาวอีกคนหนึ่ง   น่าจะเป็นสาวน้อยชื่อจันเหมือนกัน   สุนทรภู่เรียกว่าลูกจัน
แม่ลูกจันน่าจะหลงคารมกวีหนุ่มใหญ่ หนีพ่อแม่ตามมาด้วย   พระเอกก็เลยไปพักที่บ้านไหนไม่ได้  เดี๋ยวรู้ถึงหูผู้ใหญ่ฝ่ายหญิง เขาจะมาเอาตัวกลับไปและอาจจะแถมคมแฝกให้ฝ่ายชาย   ก็เลยต้องพามาอยู่ในถ้ำชั่วระยะหนึ่ง   กล่อมน้องนอนด้วยคำกลอนบ้าง เพลงช้าปี่ เพลงโอ้ชาตรี   ให้สาวเพลิดเพลิน ลืมความลำบากของถ้ำทุรกันดาร  หลับไปได้ในที่สุด

[เทาชมพู]

แต่ความรักครั้งนี้ก็เหมือนครั้งก่อนๆ คือเริ่มต้นอย่างมีสีสันแต่จบลงด้วยแห้วทั้งเข่งตามเคย   
สุนทรภู่ไปไม่รอด  จำต้องส่งแม่ลูกจันกลับไปบ้าน  อาจจะเป็นเพราะเธอทนความลำบาก  อาศัยถ้ำแทนบ้านไม่ไหว  ความรักก็เลยบินหนี  กลับไปหาอ้อมอกพ่อแม่ให้ดุด่าเฆี่ยนตีสักพัก  ก็ยังดีกว่าต้องอยู่อย่างมนุษย์หินฟลิ้นท์สโตน

ยังรินรินกลิ่นกลั่นจันทน์กระแจะ        เหมือนจะแนะนำจิตให้คิดเห็น
เหลือรำลึกนึกน่าน้ำตากระเด็น        โอ้จำเป็นเป็นกรรมจึงจำไกล
มาเห็นถ้ำน้ำตาลงพรากพราก        แต่เพื่อนยากยังไม่เห็นว่าเป็นไฉน
จะไปเรือนเยือนเยี่ยมก็เจียมใจ        ขอสั่งไว้เถิดถ้ำที่ช้ำทรวง

กลอนบทนี้บอกให้รู้ว่า แม่ลูกจันมีเป็นสาวเมืองเพชร    มีถิ่นฐานบ้านเรือนอยู่เพชรบุรี  น่าจะปักหลักมานานตั้งแต่ปู่ย่าตายาย    เวลาผ่านไปเป็นสิบปี ก็ยังรู้ว่าแม่ลูกจันคงอยู่บ้านเดิมไม่ย้ายไปไหน      แต่ก็เช่นเดียวกับหลานสาวสองคนชาวเมืองระยองที่สุนทรภู่ทิ้งมาแล้วไม่เคยกลับไปหาอีก
คราวนี้ก็เช่นกัน  ทิ้งแม่ลูกจันมานาน ตัวเองก็ไปมีลูกมีเมียจนกระทั่งแก่   กลับมาธุระที่เมืองเพชรอีกครั้ง  จะไปหาก็คงกระดาก  ความสัมพันธ์ต่อกันไม่ติดเสียแล้ว