จะพยายามค่ะ
ชีวิตของสุนทรภู่ค่อนข้างระหกระเหิน ขึ้นสูงก็สูงมาก ตกต่ำก็ต่ำมาก สูงก็ขนาดหมอบใกล้ชิดพระเจ้าแผ่นดิน ซึ่งน่าจะเป็นระดับเจ้าพระยาที่มีโอกาสขนาดนี้ ตกต่ำก็ขนาดต้องรำพึงว่า
มาถึงบางธรณีทวีโศก ยามวิโยคยากใจให้สะอื้น
โอ้สุธาหนาแน่นเป็นแผ่นพื้น ถึงสี่หมื่นสองแสนทั้งแดนไตร
เมื่อเคราะห์ร้ายกายเราก็เท่านี้ ไม่มีที่พสุธาจะอาศัย
ล้วนหนามเหน็บเจ็บแสบคับแคบใจ เหมือนนกไร้รังเร่อยู่เอกาฯ
ถ้าไม่โทษกรรมเก่า ก็ต้องมองหากรรมปัจจุบันมาอธิบาย อย่างหนึ่งที่เห็นในนิราศก็คือสุรากับนารี สุนทรภู่กินเหล้า กินชนิดขาดไม่ได้ ส่วนผู้หญิงก็ขาดไม่ได้เช่นกัน สองข้อนี้อ่านได้จากคำรับสารภาพของเจ้าตัว
ถึงโรงเหล้าเตากลั่นควันโขมง มีคันโพงผูกสายไว้ปลายเสา
โอ้บาปกรรมน้ำนรกเจียวอกเรา ให้มัวเมาเหมือนหนึ่งบ้าเป็นน่าอาย
ทำบุญบวชกรวดน้ำขอสำเร็จ พระสรรเพชญโพธิญาณประมาณหมาย
ถึงสุราพารอดไม่วอดวาย ไม่ใกล้กรายแกล้งเมินก็เกินไป
ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน
ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืนฯ