วันที่ ๒๖ มิถุนายน ๒๕๔๔ สุนทรภู่ กวีเอกของไทย มีอายุครบ ๒๑๕ ปี...

[ฝอยฝน]

อดไม่ได้ค่ะ คุณเทาชมพูขา

ขอฉลองวันเกิด ท่าน กวีเอก ไปตลอดเดือนได้ไหมคะ..

จะรักไหนก็ไม่รักสมัครมั่น
เช่นประชันเชิงลองทั้งสองข้าง
ชู้ต่อชู้เรื่องเคืองระคาง
ก็ขัดขวางหึงสาจะฆ่ากัน

**********************
ต่างคนต่างเชือนออกเบือนเบื่อ
ต้องเป็นเรือขึ้นคานอยู่เฉยเฉย
อัน...ดีที่จะได้อย่าหมายเลย
ด้วยมากเชยหลายชู้เขารู้กล

[เพ็ญชมพู]

ร่วมรำลึก ๒๓๒ ปี ชาตกาล มหากวีสุนทรภู่

ผ่านสองศตวรรษ    
ยังแจ่มชัดบทกวี
ชาตกาลสุนทรศรี    
ปราชญ์อักษรกาพย์กลอนไทย

[เพ็ญชมพู]

๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๕  คารวะครูกลอนสุนทรภู่

สุนทรภู่จะอยู่ระยองหรือ
สุนทรภู่จะคือคนภาคไหน
สุนทรภู่จะแรมเรือไปแห่งใด
สุนทรภู่อยู่ในใจเรานิรันดร์

จะทักทายทักถามถึงความเก่า
จะหยอกเย้าแสนสนุกด้วยสุขสันต์
จะร่ำไห้สุดเศร้าร้าวรำพัน
สุนทรภู่ทั้งนั้นมาช่วยเรา

ช่วยเขียนกลอนแปะฝาดูน่ารัก
ช่วยออกเสียงคิกคักเพราะไหมเล่า
งานวันเกิดวันตายใช้บรรเทา
เหมือนถ้อยดลมีมนต์เป่ากล่อมเกลากัน

เหมือนภาษาเข้าปากให้อยากใช้
เหมือนคำครูอยู่ในกล่องความฝัน
พอหยิบปุ๊บก็มาปั๊บจับใจพลัน
ชาวบ้านร้านตลาดนั้นพลันปรีดา

กราบครูกลอนชาญกลอนสอนด้วยถ้อย
นี่สองร้อยสามสิบหกปีแล้วเจ้าข้า
ครูยังอยู่ในสังคมเสมอมา
ตั้งแต่เด็กจนชราไม่ลาเลือน

บุญคุณครูฝังลึกนึกแล้วซึ้ง
บุญคุณครูตราตรึงเกินใครเหมือน
"สามสองสาม"กลอนครูชูใจเตือน
ยิ่งนานดีปีเดือนยิ่งรักครู

ชมัยภร แสงกระจ่าง
๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๕

[เทาชมพู]

จึงดำรัสตรัสเรียกโอรสราช
มาริมอาสน์แท่นสุวรรณแล้วบรรหาร
พ่อจะแจ้งเจ้าจงจำคำโบราณ
อันชายชาญเชื้อกษัตริย์ขัตติยา

ย่อมพากเพียรเรียนไสยศาสตร์เวท
สิ่งวิเศษสืบเสาะแสวงหา
ได้ป้องกันอันตรายนครา
ตามกษัตริย์ขัตติยาอย่างโบราณ

พระลูกรักจักสืบวงศ์กษัตริย์
จงรีบรัดเสาะแสวงแห่งสถาน
หาทิศาปาโมกข์ชำนาญชาญ
เป็นอาจารย์พากเพียรเรียนวิชาฯ

*****************

จะพูดจาสารพัดบำหยัดยั้ง
จนลุกนั่งน้ำท่ากระยาหาร
แม้นหลับนอนผ่อนพ้นที่ภัยพาล
อดบันดาลโกรธขึ้งจึงสบาย

จาก พระอภัยมณี

[เพ็ญชมพู]

ร่วมรำลึก ๒๓๗ ปี รัตนกวี 'สุนทรภู่'

กราบครูสุนทรภู่  

ก่อนกลับบ้าน
เราส่งเสียงท่องอาขยานกันยกใหญ่
"บัดเดี๋ยวดังหง่างเหง่งวังเวง"ไป
ปากก็ท่องมือก็ไวเก็บของพลัน

เอาหนังสือใส่กระเป๋าแล้วปิดโต๊ะ
เสียงเป๊ะโป๊ะดังก้องห้องสนั่น
นี่คือกลอนของครูเรารู้กัน
และท่องทวนทุกวันแต่เยาว์วัย

จึงจำแน่นในหัวทั่วประเทศ
เป็นต้นเหตุรู้จักครูผู้ยิ่งใหญ่
พระอภัยมณี นิราศทั่วเมืองไทย
อ่านงานครูจนจับใจทั่วทุกคน

"แม่รักลูกลูกก็รู้อยู่ว่ารัก"
นี่คือวรรควาดหวังเพื่อตั้งต้น
ครูเขียนถึงชีวิตสามัญชน
ที่ดั้นด้นท่องธารกาลเวลา

แต่สามัญย่อมเข้าถึงสามัญ
งานของครูจึงยืนยันซึ่งคุณค่า
ทุกคำถ้อยร้อยรักรสอักษรา
คำครูพาน้ำตาตกหัวอกสะเทือน

กราบครูกลอนสุนทรภู่ ครูอักษร
โลกสมัยซับซ้อนโลกเสมือน
แต่งานครูยังอยู่ดีไม่มีเลือน
ยังแตะเตือนจับจิตเป็นนิจมา

ยังหล่อหลอมรวมใจคนไหวหวั่น
ยังรวมฝันคนตระหนักรักภาษา
ขอแรงรักคำกลอนเป็นพรพา
เราถ้วนหน้าตามรอยรักอักษรเทอญ

 ชมัยภร  แสงกระจ่าง
 ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์
 ๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๖

[เทาชมพู]

Prapas Cholsaranon

26 มิถุนายน
สุนทรภู่กำเนิดครั้งหลังกรุงศรีฯ
ตั้งกรุงเทพได้สี่ปีมีหลักฐาน
อยู่วัดศรีเป็นศิษยาพระอาจารย์
เรียนเขียนอ่านใบลานเก่าเฝ้าฝึกปรือ
อาศัยบ้านมารดาเป็นข้าท่าน
จึงอยู่ใกล้กาพย์กานท์อ่านหนังสือ
เป็นหนุ่มน้อยนักเลงกลอนนาครลือ
ว่าขึ้นชื่อเชิงเพลงยาวเกี้ยวสาวกรุง
ได้พบรักแม่จันลูกหลานท้าว
โทษว่ากล่าวทั้งชายหญิงที่สิงสุง
ถูกโบยหลังขังคุกที่ท้ายคุ้ง
หนุ่มน้อยภู่เพียรมุ่งมานะกลอน
เมื่อวังหลังทิวงคตจึงปลดโทษ
กวีหนุ่มเที่ยวสันโดษทั่วสิงขร
ได้เดินทางไปวัดป่าหาบิดร
แล้วแต่งกลอนอันลือเลื่องของเมืองแกลง
เป็นนิราศเรื่องยาวเล่าไว้หมด
ห้าร้อยบทคำกลอนฝ่าร้อนแล้ง
เขียนบันทึกเดินทางในกลางแจ้ง
ทุกเช้าค่ำสำแดงเชิงกวี
กลับมากรุงไม่กี่ยามตามเสด็จ
ไปยังเขตพุทธบาทศาสน์วิถี
ขบวนใหญ่ไหว้พระสระบุรี
หนุ่มกวีเขียนนิราศพระบาทมา
อีกเก้าปีต่อมาเป็นข้าราช
ถวายงานต่อฝ่าบาทพระเลิศหล้าฯ
เป็นตำแหน่งอาลักษณ์อักษรา
พระเมตตาเนื่องหนุนขึ้นสุนทร
หลวงสุนทรโวหารอยู่บ้านหลวง
อันหน้าที่ทั้งปวงคืออักษร
ด้วยฝีมือจริงแท้เรื่องแก้กลอน
องค์เจ้าฟ้าอาภรณ์ให้สอนที
อยู่ในวังเขียนขุนช้างขุนแผนใหม่
สวัสดิรักษ์แต่งไว้ให้เป็นศรี
แล้วพบรักครั้งใหม่ไม่กี่ปี
ชื่อแม่นิ่มคนดีมีลูกชาย
ครั้นในหลวงเลิศหล้าสวรรคต
จึงปรากฎกวีกล้าต้องลาหาย
ออกถือศีลเป็นพระสงฆ์ลงเรือพาย
สิบแปดปีไม่กล้ำกรายถวายงาน
เขียนสิงหไกรภพขายตลาด
อีกเพลงยาวถวายโอวาทอย่างอาจหาญ
แต่งรำพันพิลาปเพื่อกราบกราน
เพื่อเล่าขานความขัดสนของคนจร
เขียนนิราศเล่าเรื่องเมืองต่างต่าง
เป็นแบบอย่างสัมผัสในไล่อักษร
สุภาษิตบทเห่กล่อมพร้อมละคร
คมสุนทรกลอนสุภาพกาพย์เสภา
แล้วเขียนเรื่องมหัศจรรย์อันพันลึก
เรื่องเมืองผลึกเรื่องความรักของยักษา
มีศัตรูเป็นฝาหรั่งเมืองลังกา
พระอภัยเป่าปี่มาคืออาคม
ท่านภู่เพียรเขียนไว้มีนัยซ่อน
มีเรื่องซ้อนเป็นการเมืองเรื่องขื่นขม
เมื่อฝรั่งออกล่าอาณานิคม
เขียนผสมละเวงล้อวิคตอเรีย
เป็นหนังสือขายดีแปลกที่สุด
ผีเสื้อสมุทรกับมนุษย์มาได้เสีย
ขี่นางเงือกข้ามธาราคว้าเป็นเมีย
ฟังเพลงปี่แล้วอ่อนเปลี้ยเหมือนเพลียมา
ครั้นสมเด็จพระจอมเกล้าฯขึ้นครองราชย์
จากอาวาสพระภู่มาลาสิกขา
ถวายงานเป็นอาลักษณ์อีกสักครา
ศักดินาได้ขึ้นเป็นพระสุนทร
เขียนนิราศช่ำชองอีกสองเรื่อง
ด้วยปราชญ์เปรื่องเปรียบเปรยดั่งเคยสอน
คือนิราศพระประธมนิยมดอน
พายเรือข้ามน้ำตอนน้ำหนุนมา
อีกนิราศเมืองเพชรผู้ดีเก่า
คือโคตรเหง้าของท่านภู่ด้วยรู้ค่า
เขียนบอกเรื่องยาวนานของมารดา
เป็นนิราศล่องขึ้นท่าพลับพลาไชย
ช่วงสุดท้ายของท่านภู่อยู่วังเก่า
คอยขัดเกลาแก้กลอนสอนผู้ใหญ่
มีห้องหับส่วนตัวไม่กลัวใคร
สิริรวมอายุได้หกสิบเก้าปี
ตลอดชีวิตติดอาวุธด้วยกลอนกาพย์
ด้วยซึมซาบคำไทยในศักดิ์ศรี
คารวะค้อมบรรเลงด้วยเพลงปี่
สุนทรภู่ครูกวีสี่แผ่นดิน