๐ชลเนตรไหลหลั่งทั้งซ้ายขวา
ล้นดวงตานางเมรีศรีสมร
ทอดถอนใจร่ำพิไรริมสาคร
โฉมบังอรมิอาจข้ามลำน้ำไป
ด้วยสายน้ำมีฤทธิ์เป็นพิษกรด
นางกำสรดปานชีวาจะตักไษย
รถเสนผู้สามีมาหนีไกล
พระหทัยช่างโหดร้ายแสนทารุณ
ฤาจะหมดสิ้นสายใยที่ได้ก่อ
ไปพระนอหญิงอื่นหรือพ่อขุน
กลับมาเถิดถ้ารักเหลือไว้เจือจุน
เพื่อเป็นหยาดพิรุณพรมใจเมีย
เมียเมาแล้วเมาทั้งเหล้าเมาความรัก
โปรดประจักษ์ก่อนพระองค์จะสูญเสีย
ให้นึกถึงวันที่เราเฝ้าคลอเคลีย
พวงพเยียเมียยังเก็บไว้แนบกาย
พระเคยสาบานสิ่งใดจำได้ไหม
ว่าจะรักเมียไปชั่วฟ้าสลาย
ก้นหม้อข้าวไม่ทันดำมากลับกลาย
พระตัดสายสวาทจนขาดรอน
เสียแรงนักที่ตามมาด้วยความรัก
เสียแรงภักดิ์ที่คงมั่นมิอาจถอน
หรือพระนั้นสิ้นเสียแล้วความอาทร
จึงไม่ฟังคำวอนของชายา
จำจะขอกลั้นใจตายให้สิ้นชาติ
เพื่อประกาศว่าผัวสิ้นเสน่หา
ขืนอยู่ไปก็อับอายชาวพารา
ว่าตัวข้าถูกผัวทิ้งยิ่งแหนงตัว
ก่อนจะตายขอตั้งจิตอธิษฐาน
ด้วยดวงมาลย์ด้วยรักมั่นไว้ให้ผัว
แต่เพราะกรรมที่ข้าหลงเมามัว
เป็นกรรมชั่วสนองข้านางเมรี
จะตั้งจิตขอไว้ในชาติหน้า
ขอให้ข้าเป็นฝ่ายที่หน่ายหนี
โอ้ชาตินี้เมียตามมาด้วยภักดี
ชาติหน้ามีขอพระพี่ตามเมียไป....
