ผลงานชั้นเยี่ยมเป็นนิพนธ์ของเจ้าฟ้ากุ้งเองหรือกวีนิรนามในสำนักของพระองค์

[ศรีสรรเพชญ์]

ภาพลักษณ์ของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศรตามหลักฐานที่ปรากฏ
แตกต่างไปจากภาพของเจ้าชาย กวีเอก นักรัก หนุ่มรูปงามในอุดมคติมากทีเดียวครับ

ตามหลักฐานที่เห็นเจ้ากรมขุนเสนาพิทักษ์ท่านนี้จะออกไปทาง มาเฟีย จอมกร่าง ลูกนักการเมืองใหญ่
ที่นิยมการท่องเที่ยวและขยันเสาะหา ดารา นักร้อง พริตตี้สาวๆมาไว้ใกล้ตัวมากกว่า

จากพฤติกรรมจอมกร่างของท่านในหลายๆคราว ยากที่จะเชื่อได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับยอดกวีที่ฝากผลงานไว้  
เป็นกาพย์และโคลงอันเยี่ยมยอด ที่เหลือตกมาให้เราได้ศึกษากันในปัจจุบัน

ผมคิดว่าจิตใจนิสัยของแต่ละคนสามารถสื่อออกมาผ่านบทกวีได้บ้างแต่ก็ไม่น่าจะตายตัวว่านิสัยแบบไหนแล้วจะต้องแต่งสำนวนออกมาแบบนั้นตลอด กวีหลายๆคนก็ใช้ว่าจะมีอุปนิสัยที่ดีนัก แต่ก็สามารถแต่งบทประพันธ์ที่ไพเราะได้

ตัวอย่างเช่นเพลงยาวเรื่องตีเมืองพม่า พระราชนิพนธ์ของกรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาททรงใช้สำนวนภาษาที่ดุดัน แข็งกร้าว สอดคล้องกับที่กล่าวกันว่าทรงมีพระอุปนิสัยดุดัน แต่ในบางครั้งก็ปรากฏว่าพระองค์ทรงใช้สำนวนที่แตกต่างออกไปอย่างในนิราศกรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาท เสด็จไปปราบพม่าเมืองนครศรีธรรมราชก็ทรงใช้ภาษาบรรยายถึงนางอันเป็นที่รักได้ผิดกันเป็นคนละคนเลย

นอกจากนี้ในเรื่องอุปนิสัยของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศรเท่าที่ปรากฏนอกจากเรื่องเคยไปลอบทำร้ายกรมขุนสุเรนทร์พิทักษ์ในผ้าเหลืองหรือหาเรื่องเจ้าสามกรม จะตัดสินเลยว่าทรงมีอุปนิสัยอย่างที่ว่ามาทั้งหมดจนไม่น่าจะแต่งบทกวีที่ไพเราะได้ ความเห็นส่วนตัวผมว่ายังมีหลักฐานไม่เพียงพอครับ


ผิดถูกอย่างไรขออาจารย์ทั้งหลายชี้แนะด้วยครับ

[เทาชมพู]

มันไม่มีธรรมเนียมที่กวีผู้ไม่ได้แต่งผลงานเอง จะประกาศอย่างองอาจว่าตัวเองเป็นผู้แต่ง ค่ะ  
ส่วนเรื่องชมหรือยอเกียรติตัวเอง ไม่ได้อยู่ในข้อห้ามว่าทำไม่ได้     กวีไทยมี -ไม่ใช่ไม่มี - ที่ชมตัวเอง   อย่างสุนทรภู่ที่ประชาสัมพันธ์ตัวเอง ในเพลงยาวถวายโอวาท ว่า

"อย่างหม่อมฉันอันที่ดีและชั่ว               ถึงลับตัวก็แต่ชื่อเขาลือฉาว
เป็นอาลักษณ์นักเลงทำเพลงยาว              เขมรลาวลือเลื่องถึงเมืองนคร"

เจ้าฟ้ากุ้งทรงนิพนธ์อีก 2 เรื่องคือนันโทปนันทสูตรคำหลวง และพระมาลัยคำหลวง   ระหว่างหลบราชภัยไปผนวช      เป็นหนังสือที่แต่งยาก และไพเราะด้านถ้อยคำอย่างสูง    
ที่น่าสังเกต คือคำหลวง ใช้กับพระราชนิพนธ์ของพระมหากษัตริย์  ไม่ว่าจะทรงแต่งเองหรือเป็นองค์อุปถัมภ์ให้นักปราชญ์ราชบัณฑิตแต่งก็ตาม   เช่นมหาชาติคำหลวง    ไม่ใช่พระนิพนธ์ของเจ้านาย     เจ้าฟ้ากุ้งท่านทรงใช้คำหลวงกับพระนิพนธ์ของท่านถึง 2 เรื่อง  ก็แสดงความมั่นใจในพระองค์เองอยู่มากโข กว่าจะต้องขึ้นครองราชย์แน่นอน
เรื่องนี้ก็คงเป็นเสี้ยนตำพระทัยพระราชบิดาอยู่เหมือนกัน     ว่ากงเกวียนจะย้อนรอยกำเกวียน  เพราะพระเจ้าบรมโกศเองก็ขึ้นครองราชบัลลังก์ด้วยการแย่งชิงราชสมบัติ

หรือท่านทั้งหลายจะคิดว่า กวีนิรนามตามไปแต่งคำหลวงถวายถึงในวัด  ถ้างั้นก็จนใจค่ะ

พูดถึงนิสัยหรือความประพฤติส่วนตัวของกวีหรือศิลปิน   ที่แตกต่างจากความงดงามของผลงานจนเหมือนเป็นคนละคน เกิดจากความเข้าใจผิดของคนอ่านโดยมากที่คิดว่าคนที่สร้างอะไรที่ละเอียดอ่อนสวยงามได้ขนาดนี้ น่าจะมีจิตใจอ่อนโยน ห่างไกลความโหดเหี้ยม หรือความไม่ดีไม่งามทั้งปวง     เพราะฉะนั้นรับไม่ได้กับกวีหรือศิลปินที่ส่วนตัวห่างไกลจากภาพลักษณ์
ความจริง พรสวรรค์ก็เป็นอย่างหนึ่ง   ศีลธรรมก็เป็นอีกอย่างหนึ่ง
ถ้าจะเอาไม้บรรทัดศีลธรรมมาวัด   กวีจำนวนมากคงลงกระทะทองแดงมากกว่าขึ้นสวรรค์ชั้นกวี     เชคสเปียร์ทิ้งเมียทิ้งลูกเล็กๆมาอยู่ลอนดอนตั้งแต่หนุ่มจนแก่ แถมมีนางบำเรออยู่ทางนี้ด้วย  ผิดศีลข้อกาเมเต็มๆ  สุนทรภู่ก็เป็นคนขี้เมา สารภาพเอาไว้เอง ผิดศีลข้อสุรา  

ถ้าจาระไนเรื่องส่วนตัวของกวีหรือศิลปินบันลือโลก จะพบว่าส่วนใหญ่ก็สีเทาๆตามประสามนุษย์ปุถุชนกันทั้งนั้นละค่ะ

[NAVARAT.C]

นิดเดียวแหละครับ

ถ้ากวีหรือศิลปินจะประพฤติผิดศีลธรรมจรรยาในเรื่อกาเมสุมิฉา หรือสุราเมรยะ ผมก็เห็นว่าเป็นธรรมดา ถือเป็นธรรมชาติของคนเหล่านี้ก็คงได้ แต่การผิดในข้อปาณาติบาตชีวิตมนุษย์มิได้เป็นปัจจัยของอารมณ์สุนทรีย์ กวีที่มีจิตใจเหี้ยมเกรียมคงไม่สะท้อนออกมาในบทกวีที่งามสลวยได้ขนาดนี้

และยังมีการกล่าหาพระมหาอุปราชอีกด้วยว่า ทรงรับสั่งให้ประหารชีวิตพระสงฆ์และคนอื่นๆอีกหลายคน ทรงรับสั่งให้ตัดมือตัดนิ้วมือของคนจำนวนหนึ่ง

[เทาชมพู]

ต้องถามหลวงเสนียบริรักษ์ (คงแป๊ะ )ค่ะ

[Jalito]

ชั่วโมงนี้หญ้าแพรกขอหลบออกไปฟังห่างๆก่อน
อาจารย์ใหญ่ กับ อาจารย์ใหญ่ !!

[เทาชมพู]

อาจารย์ใหญ่ กับ อาจารย์ใหญ่ !!

เค้าชื่อ"อาจารย์ใหญ่กว่า"นะคะ คุณ Jalito

[เทาชมพู]

เชิญชมภาพวาดฝีมือฮิตเลอร์
พระแม่มารีกับพระกุมารเยซู

http://sobadsogood.com/2013/07/22/25-rarely-seen-artworks-painted-by-adolf-hitler/

[ศรีสรรเพชญ์]

นิดเดียวแหละครับ

ถ้ากวีหรือศิลปินจะประพฤติผิดศีลธรรมจรรยาในเรื่อกาเมสุมิฉา หรือสุราเมรยะ ผมก็เห็นว่าเป็นธรรมดา ถือเป็นธรรมชาติของคนเหล่านี้ก็คงได้ แต่การผิดในข้อปาณาติบาตชีวิตมนุษย์มิได้เป็นปัจจัยของอารมณ์สุนทรีย์ กวีที่มีจิตใจเหี้ยมเกรียมคงไม่สะท้อนออกมาในบทกวีที่งามสลวยได้ขนาดนี้

และยังมีการกล่าหาพระมหาอุปราชอีกด้วยว่า ทรงรับสั่งให้ประหารชีวิตพระสงฆ์และคนอื่นๆอีกหลายคน ทรงรับสั่งให้ตัดมือตัดนิ้วมือของคนจำนวนหนึ่ง

เรื่องนี้ผมยังคิดว่าเป็นหนึ่งในข้อกล่าวหาที่ซัดทอดกรมพระราชวังบวรซึ่งอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้ครับ เพราะพระองค์ก็มีศัตรูทางการเมืองอยู่มาก

ส่วนเรื่องตัดมือตัดนิ้ว ถ้ายึดตามบรรทัดฐานของชาวตะวันตกอาจจะดูโหดร้ายแต่ผมคิดว่าเป็นการลงโทษที่ค่อนข้างธรรมดาของไทยซึ่งก็มีปรากฏการลงโทษโหดๆเช่นเอามะพร้าวห้าวยัดปาก ตัดปาก ตัดหู ตัดเท้า ผ่าอกเอาเกลือทา

การตัดนิ้วตัดมือเองก็มีปรากฏเป็นบทลงโทษอยูในพระไอยการอาญาหลวงหลายมาตราครับเช่นการหมิ่นประมาทพระบัณฑูร ซึ่งน่าจะเข้าข่ายนี้ครับ

[NAVARAT.C]

อาจารย์ใหญ่กว่าขอมุดลงเวทีไปก่อนนะครับ บ๋ายบาย

[เทาชมพู]

Shane! come back, Shane

[NAVARAT.C]

กลับทำพรื๊อ กลับไปก็ตายโลด

[เทาชมพู]

อะน่า...
ไม่ถึงตายหรอกค่ะ  อย่างมากก็โคม่า
แต่ไม่เป็นไร เรือนไทยมีคุณหมอชุมนุมกันแยะ   คงช่วยทัน

[NAVARAT.C]

เชนไปแล้วไปลับน่ะนายจ๋า ถ้าหันหลังคืนกลับก็บ่ใช่หนังคลาสสิกแร้ว

[Koratian]

อ้าวอย่างนี้ก็เหลือผมอยู่ฝ่ายนี้คนเดียวสิครับ แย่แน่

[NAVARAT.C]

ไม่เป็นไรครับ คุณคนโคราชสู้ต่อได้เลย เดี๋ยวถ้าชนะแล้วผมค่อยออกมาช่วย