ตอนไปแคนาดาเปลี่ยนเครื่องบินที่สนามบิน Schiphol อัมสเตอร์ดัม อ่านเรื่องของแอนน์ แฟรงค์ที่ห้องสมุดของสนามบิน น้ำตาไหลพรากเชียว
กลับมาจากบ้านแอนน์ แฟรงค์แล้วค่ะ เคยอ่านสมัยเรียน ตอนนั้นก็ไม่อินเท่าไหร่ ตอนนี้เอามาปัดฝุ่นอ่านใหม่ไปได้หน่อยนึง ยังไม่ทันอินก็วางไปก่อน ดิฉันเดินผ่านหน้าบ้านเธอแทบทุกวันมาเป็นเดือน เนื่องจากที่พักอยู่ใกล้มาก แต่เห็นคิวแล้วท้อ วันนี้กะว่าไหนๆก็ไหนๆ ฝนตกปรอยๆ เผื่อคนจะไม่อยากมาเยี่ยมเท่าไหร่ กัดฟันไปต่อคิวตอน 8.30 ได้เข้าถึงช่องขายตั๋วหน้าประตูบ้าน 10.30 เป๊ะๆ
ในนี้ห้ามถ่ายรูปค่ะ มีป้ายเขียนว่า เพราะคนที่มาเยี่ยมอาจมีอารมณ์ร่วม เลยไม่อยากให้มีการถ่ายรูปมาขัดจังหวะ เลยไม่มีรูปมาให้ชมกันค่ะ อ่านทีแรกก็คิดว่าเว่อร์จัง คงไม่มีใครมายืนร้องไห้ในนี้หรอกม้าง ก็บ้านหลังนิดเดียว คนอัดเข้าไปจนแน่นแทบไม่มีที่หายใจ แล้วมันไม่ได้น่าเศร้าขนาดconcentration camp แถมไม่ได้มีใครตายที่บ้านนี้อีกตังหาก พอเดินมาเจอถึงสมุดโน๊ตเล็กๆที่คุณOtto คุณพ่อของน้องแอนน์ เขียนขยุกขยิก แล้วมีบรรยายต่อว่า คุณพ่อเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตจากสงคราม คิดว่าเผื่อลูกๆโชคดีรอดชีวิตด้วย เลยมารอที่บ้าน ประกาศในหน้าหนังสือพิมพ์เพื่อตามหาลูก และไปรอลูกที้สถานีรถไฟทุกวัน เผื่อ..ลูกจะโชคดีอย่างเขา จนวันหนึ่งมีคนมาบอกว่าลุกสาวสองคนเสียชีวิคแล้วในแคมป์...เท่านั้นหล่ะค่ะ ดิฉันน้ำตาไหลพราก เข้าใจเลยค่ะว่าทำไมทางมิวเซียมถึงห้ามถ่ายรูป
ปล. ขอโทษที่หลุดกระทู้ค่า พาออกทะเลไปอีก
เพิ่งรุ้นะคะว่าสนามบินSchiphol มีห้องสมุดด้วย ว่างๆต้องไปส่องซะแล้ว
