พูดถึงเรื่องเพิ่งรู้ต้องขอเล่าอีกเรื่องครับ เป็นเรื่องที่เพิ่งรู้เหมือนกัน ก่อนจะรู้ว่าซายาเพ็ญเป็นสัตวแพทย์ไม่นาน แบบว่าผมนี่เชยมากๆ
เมื่อสมัยหนุ่มๆ กว่านี้มากๆ นานก่อนยุคจะมีเรือนไทยและ www ตอนนั้นผมยังเป็นนักเรียน ม. ปลายนุ่งกางเกงขาสั้น ผมเคยไปได้หนังสือเก่ามาสองสามเล่มจากสวนจตุจักร เป็นหนังสือชีวประวัติของท่าน มรว. นิมิตรมงคล นวรัตน จำได้ว่าตอนที่ซื้อมาเพราะเห็นหน้าปกเป็นรูปท่านซึ่งดูหล่อมาก ไม่ได้รู้จักหรอกว่าท่านเป็นใคร ซื้อมายังงั้นเองเพราะคนบนรูปหน้าปกหล่อ แล้วก็ซื้อหนังสือเมืองนิมิตรมาอ่านด้วย ตอนนั้นหนังสือเล่มนี้ยังไม่ได้ถูกแนะนำเป็นหนังสือที่คนไทยควรอ่านด้วยซ้ำ
บ้านผมมีหนังสือเยอะมาก เยอะขนาดที่ตัวบ้านด้านนึงทรุดไปเลยเพราะน้ำหนักหนังสือ ปลวกกินไปก็เยอะ แต่หนังสือของท่านนิมิตรมงคลนี่อยู่หัวเตียงผมตลอด ไม่เคยเอาไปไว้อีกฟากของบ้านที่ทรุดเลย แม้จะไม่เคยหยิบมาอ่านอีก เพราะแม้เรื่องราวในหนังสือจะกินใจแต่มันเศร้าสะเทือนใจ จนผมเดินทางจากเมืองไทยมาตามหารักแท้และขับ taxi ที่ต่างแดนนี่แหละ
ตอนที่อ่านชีวประวัติท่าน ตอนท้ายๆ เล่มนี่ผมน้ำตาไหลพรากๆ โดยเฉพาะตอนที่ท่านออกมาจากเรือนจำแล้วมาแต่งงาน ตอนนั้นจำได้ว่าท่านได้ใช้ชีวิตคู่อยู่เพียงไม่นานก็จากไป ส่วนภรรยาของท่านก็ครองตัวเป็นโสดตลอดไป เพราะท่านได้สมรสกับผู้ชายที่ดีที่สุดแล้ว ตอนนั้นรู้สึกว่าชีวิตรักของท่านแม้จะสั้นแต่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน ทั้งหัวใจภรรยาท่านที่แสนจะแข็งแกร่ง ยิ่งได้ทราบว่าท่านมีทายาทที่ไม่มีโอกาสได้พบเจอกัน นึกถึงชีวิตของท่าน ความรักของภรรยาท่าน และบุตรชายของท่านที่ไม่มีโอกาสได้พบกัน ตอนนั้นอ่านไปเสียน้ำตาเป็นปี๊บๆ เลย สงสัยตลอดว่าภรรยาท่านจะเป็นอย่างไรต่อไป บุตรชายของท่านจะรู้สึกอย่างไร จะมีชีวิตที่ลำบากหรือเปล่า เป็นเหมือนปริศนาที่ไม่เคยได้รู้
เข้ามาในเว็บเรือนไทย เห็นท่านนวรัตน ก็คิดแล้วว่าท่านต้องเป็นญาติกับท่านนิมิตรมงคลสายใดสายหนึ่ง แต่ยังไม่ตระหนัก ไม่เคยฉุกคิด ว่าท่านจะเกี่ยวข้องกับท่านนิมิตรมงคลอย่างไร เคยคิดจะถามเหมือนกัน ว่ารู้จักบุตรชายท่านนิมิตรมงคลไหม แต่รู้สึกมันละลาบละล้วงเลยไม่กล้า
จนไม่กี่วันก่อนนี่เอง ไม่เกินหนึ่งเดือนที่แล้ว ไปอ่านเรื่องที่คุณบรรยง พงษ์พานิช เขียนเล่าเรื่องในเพจของคุณบรรยงเกี่ยวกับ ร.ร. วชิราวุธ แล้วพูดถึงรุ่นพี่ท่านหนึ่ง เป็น มล. สกุลนวรัตนด้วย บอกว่าเป็นสถาปนิก ตอนนั้นก็คิดแล้ว ว่าต้องเป็นท่านซายานวรัตนในเรือนไทยของผมแน่ๆ แอบเอาชื่อไปค้นดูว่าหน้าตาท่านเป็นอย่างไรไม่ได้เจอแต่รูป ดันเจอประวัติด้วย แถมเจอกระทู้เก่าในเรือนไทยเรื่องของท่าน มรว. นิมิตรมงคลด้วย ซึ่งเคยอ่านเหมือนกันแต่ตอนนั้นผมอ่านผ่านๆ มาก เลยไม่ได้สังเกตุ จนลืมไปแล้ว แต่มาคราวนี้เลยได้มาพินิจพิเคราะห์ใหม่ค่อยถึงบางอ้อรู้ว่าท่าน"อาจารย์ใหญ่กว่า"ในเรือนไทยเป็นใคร นอกจากได้รู้ว่าท่านเป็นใคร ยังมีความรู้สึกเหมือนปริศนาเรื่องหนึ่งที่คาใจมานับสิบปีได้รับความคลี่คลาย มันเหมือนโล่งใจที่ได้รู้ว่าหนังสือเศร้าที่เคยอ่าน ที่จริงมีตอนจบแบบ happy ending
ความเห็นนี้เขียนไปก็กลัวเหมือนกันว่ามันจะละเมิดความเป็นส่วนตัวของท่านอาจารย์ใหญ่กว่าหรือเปล่า แต่ถ้าไม่เรียนให้ทราบมันก็เหมือนจุกอก ก็เลยขอเล่าความเชยของตัวเองไว้ในเรือนไทยซะเลย
