ตำนานญี่ปุ่น:ชายในระฆัง

[เทาชมพู]

พระพุทธรูปทั้งสามองค์

[เทาชมพู]

ไหว้พระเสร็จรึยังเธอ  ลุกขึ้นไปฟังนิทานได้แล้ว  ตำนานเรื่องนี้หลวงพ่อท่านจะเล่า ท่านรออยู่ในห้องโน้น
ด่วนๆๆ อย่าชักช้า

[เทาชมพู]

ตำนานเรื่องนี้แพร่หลายจนกระทั่งมีคนเอาไปทำละครคาบูกิ  ละครสมัยใหม่ นิทาน ฯลฯ หลายรูปแบบ  รายละเอียดก็ผิดแผกกันไปตามการตีความและใส่ผงชูรสญี่ปุ่นเข้าไปบ้าง
แต่สรุปเนื้อเรื่องหลักๆก็คือ นานมาแล้วในรัชสมัยของจักรพรรดิ์ดาอิโกะ  มีพระญี่ปุ่นหนุ่มรูปหนึ่งมีชื่อว่า "อันจิน"  ออกเดินธุดงค์ จากเมืองมัตสุไปเมืองคูมาโนะ  ท่านธุดงค์แบบนี้ทุกปี ปีละหน  เมื่อเดินทางท่านก็ไปแวะพักที่โรงเตี๋ยมแห่งหนึ่งเป็นประจำ  เจ้าของโรงเตี๊ยมมีลูกสาวคนหนึ่งชื่อ "คิโยฮิเมะ"  แม่สาวน้อยคนนี้ออกจะนิสัยเฮ้วอยู่สักหน่อย  เมื่อหลวงพี่ไปพัก  ก็ผูกมิตรกับเธอตามประสาผู้ใหญ่เมตตาเด็ก   ถึงกับล้อเลียนว่า ถ้าเธอทำตัวดีๆละก็หลวงพี่จะแต่งงานด้วยแล้วพากลับไปอยู่กันที่เมืองมัตสุ

มาถึงตรงนี้ ก็ขอเบรค 5 นาที  เพื่ออธิบายว่าพระญี่ปุ่นนั้นบางวัดก็เคร่งครัดถือพรหมจรรย์แบบพระไทย  แต่บางวัดก็แต่งงานมีลูกเต้าได้เหมือนฆราวาส
 
หลวงพ่อเจ้าอาวาสที่วัดนี้ มีบุคลิกสำรวมมาก กิริยามารยาทเรียบร้อยน่าเลื่อมใส   เคยมาเมืองไทย พูดไทยทักทายได้นิดหน่อย    ฟังท่านเล่าตำนานให้แขกฟังจนจบก็เกิดสงสัยว่าท่านเหมือนพระสงฆ์เมืองไทยหรือไม่  จึงวานล่ามให้ถาม
ก็ได้คำตอบว่า ท่านแต่งงานแล้ว แต่ไม่มีลูก  

[เทาชมพู]

ตุ๊ง...หมดเวลา
นักเรียนทั้งหลาย ครูจะต้องไปสัมมนานอกห้องเรียน    บ่ายกลับ 
นั่งกันดีๆชมรูปวาดไปก่อน  อย่าซนนะ  กลับมาแล้วจะเล่านิทานต่อ  ระหว่างนี้จะคุยกันก็เชิญได้ตามสบายนะคะ

ป.ล. ครูเพ็ญ อย่าเพิ่งมาปาดหน้าเล่าตอนจบซะก่อนล่ะ

[เทาชมพู]

กลับมาต่อภาคค่ำ

อันจินเป็นพระหนุ่มรูปหล่อมาก คงไม่แพ้ณเดชน์   สาวน้อยคิโยจึงหลงรักอย่างง่ายดาย  ของพรรค์นี้ตบมือข้างเดียวไม่ดัง  จะด้วยอะไรก็ตาม   หลวงพี่เองก็เผลอไปมีความสัมพันธ์กับเธอเข้า   จนถึงขั้นสัญญิงสัญญาว่าไปธุดงค์เสร็จแล้วก็จะกลับมาแต่งงานด้วย     คิโยจึงรอคอยอยู่ในโรงเตี๊ยม
อย่างไรก็ตาม  สามวันจากนารีเป็นอื่น  ในกรณีนี้ฝ่ายเป็นอื่นคือหลวงพี่   เมื่อออกเดินทางไปธุดงค์ถึงจุดหมายปลายทาง เขาก็ได้สติขึ้นมาว่า อันที่จริงอาตมาไม่ได้ประสงค์จะมีลูกมีเมียกับเขาจริงๆนี่นา   ด้วยเหตุนี้ตอนขากลับ   หลวงพี่อันจินจึงไม่แวะโรงเตี๊ยม แต่เดินทางตรงกลับไปบ้านเลยทีเดียว

ทางฝ่ายคิโยก็รอแล้วรอเล่าด้วยความหวัง  เวลาผ่านไปนานเขาก็ไม่กลับมา  เธอก็เริ่มรู้ตัวว่าถูกหลอก  เธอจึงออกเดินทางติดตามเขาไป  จนไปทันกันที่แม่น้ำฮิดากะ
วิธีข้ามมีทางเดียวคือนั่งเรือจ้างข้ามไป   อันจินรีบลงเรือไปก่อน ติดสินบนคนแจวเรือว่าถ้ามีหญิงสาวไล่ตามหลังมา ขออย่าให้นายคนแจวเรือรับนางลงเรือข้ามไปเป็นอันขาด   ให้ค้างเติ่งอยู่บนฝั่งนี่แหละ

[เทาชมพู]

อีกรูปหนึ่ง

[NAVARAT.C]

นานมาแล้วในรัชสมัยของจักรพรรดิ์ดาอิโกะ  มีพระญี่ปุ่นหนุ่มรูปหนึ่งมีชื่อว่า "อันจิน"

อ่านถึงตรงนี้ทำให้นึกถึงนานมาแล้วในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ มีชายหนุ่มสองนายมีชื่อว่า "อินจัน"

[Methawaj]

ขออนุญาตนั่งรับฟังนิทานด้วยครับ

[เพ็ญชมพู]

นานมาแล้วในรัชสมัยของจักรพรรดิ์ดาอิโกะ  มีพระญี่ปุ่นหนุ่มรูปหนึ่งมีชื่อว่า "อันจิน"

อันจิน 安珍  安 = ปลอดภัย (安全), (ราคา) ถูก (安い)  珍 = หายาก, แปลก

คิโยะฮิเมะ 清姫  清 = ใส, บริสุทธิ์  姫 = เจ้าหญิง  คิโยะนี้ เป็นคำเดียวกับในชื่อวัดดังที่เกียวโต คิโยะมิซึเดะระ 清水寺 = วัดน้ำใส  

ภาพยนตร์ข้างล่างชื่อภาษาญี่ปุ่นแปลง่าย ๆ ว่า อันจินและคิโยะฮิเมะ  ถ้าตั้งชื่อเป็นภาษาไทยให้ตรงกับเนื้อเรื่องน่าจะเป็น "ไฟรักเพลิงแค้น"  

[เทาชมพู]

เรียกนางเอกเสียใหม่ว่า คิโยะ ตามคุณเพ็ญชมพู

คนแจวเรือจ้างเป็นคนซื่อสัตย์ตามแบบญี่ปุ่น  เมื่อรับสินบนจากหลวงพี่อันจินไปแล้ว ว่าอย่ายอมให้หญิงสาวที่ตามมานั่งเรือข้ามฟากไป แกก็ทำตามคำพูดอย่างเคร่งครัด
เมื่อคิโยะมาถึงฝั่งน้ำ ชายแจวเรือจึงปฏิเสธไม่ยอมให้เธอนั่งเรือข้ามฟากไป   คิโยะจึงไม่มีทางอื่นนอกจากโดดลงน้ำ ว่ายน้ำตามชายผู้หักหลังเธอไปด้วยตัวเอง

มีสำนวนหรือคำพังเพยฝรั่งที่สามารถใช้กับญี่ปุ่นในเรื่องนี้ได้ ว่า Hell hath no fury like a woman scorned  แปลว่า แม้แต่ไฟนรกก็ไม่ร้ายแรงเท่าไฟโทสะของหญิงที่ถูกคนรักทรยศ    ไฟรักเพลิงแค้นตามที่เซนเซเพ็ญตั้งให้ระเบิดขึ้นในตัวของคิโยะ ทำให้ร่างของเธอกลับกลายเป็นงูใหญ่หรือมังกร ขณะว่ายน้ำอยู่นั่นเอง

[เทาชมพู]

    เมื่ออันจินเหลียวมาเห็นคิโยะกลายเป็นนางพญางู(หรือมังกร) ไปแล้วเช่นนั้น ก็ขวัญบิน   โกยแน่บไปถึงวัดโดโจจิอันเป็นสถานที่เจ้าอาวาสกำลังเล่าเรื่องให้แขกมาเยือนฟังอยู่นี่แหละค่ะ  ร้องขอให้ช่วย

    บรรดาพระลูกวัดเห็นเช่นนั้นก็เข้ามาช่วย   โดยเอาตัวอันจินเข้าไปซ่อนไว้ในระฆังใบใหญ่ของวัด  เพื่อไม่ให้นางมังกรเจอเข้า
นางมังกรก็เลื้อยไปทั่ววัดเพื่อจะดมกลิ่นของอันจิน   จนในที่สุดได้กลิ่นมาจากระฆังใบใหญ่ นางจึงเลื้อยมารัดรอบระฆังไว้ แล้วพ่นไฟจนระฆังมอดไหม้ไปพร้อมกับชายที่อยู่ข้างใน ก็กลายเป็นเถ้าถ่านไปด้วย

    เมื่ออันจินสิ้นชีวิต   นางมังกรก็เลื้อยกลับลงน้ำ  จบชีวิตตามไปอีกคนการจมดิ่งลงไปในห้วงน้ำ

    ทั้งอันจินและคิโยะไปเกิดเป็นงูด้วยกันทั้งสองคน   ต่างก็มาหาเจ้าอาวาสวัดโดโจจิเพื่อขอให้สวดมนตร์อุทิศส่วนกุศลให้  เจ้าอาวาสก็ตกลงทำตามนั้น  ด้วยอานิสงส์ของบุญกุศลที่ได้รับ  ต่างก็ไปเกิดใหม่เป็นเทพอยู่บนสวรรค์

[เทาชมพู]

ตำนานมีหลายเวอร์ชั่น ขยายความออกไปอีกก็มี แต่จะเล่าเท่าที่หลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านเล่าให้ฟังแค่นี้ละค่ะ   
ระฆังที่ว่านั้น มีจำลองอยู่มุมห้องที่หลวงพ่อเล่าให้ฟัง  และมีจำลองอยู่ตามละครคาบูกิ ละครร่วมสมัย หนังฯลฯ อีกหลายแบบ

[เทาชมพู]

ตำนานมีหลายเวอร์ชั่น ขยายความออกไปอีกก็มี แต่จะเล่าเท่าที่หลวงพ่อเจ้าอาวาสท่านเล่าให้ฟังแค่นี้ละค่ะ   
ระฆังที่ว่านั้น มีจำลองอยู่มุมห้องที่หลวงพ่อเล่าให้ฟัง  และมีจำลองอยู่ตามละครคาบูกิ ละครร่วมสมัย หนังฯลฯ อีกหลายแบบ

[เทาชมพู]

เนื่องจากเรื่องนี้ดราม่าในรสชาติมาก มีทั้งรัก โศก ผิดหวัง เคียดแค้น อาฆาต  จึงเป็นที่นิยมนำไปทำละครกันไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง โดยเฉพาะละครคาบูกิที่ถือว่าเป็นศิลปะการแสดงชั้นคลาสสิคของญี่ปุ่น   
ห้องโถงในวัดมีตู้บรรจุชุดคาบูกิโชว์ไว้ด้วยค่ะ

[เทาชมพู]

ในห้องโถงที่หลวงพ่อเล่าตำนาน มีภาพเขียนประดับอยู่ด้วย   เดินเข้าไปดูตอนแรกก็อ้าปากค้างหน่อยๆ   เป็นภาพของสาวคิโยะตอนกำลังกลายร่างเป็นงู(ภาพนี้น่าจะงูมากกว่ามังกร)  ศิลปินผู้วาดแสดงภาพเธอท็อปเลสทั้งสองภาพ   ดูแล้วเป็นภาพวาดร่วมสมัยกับเรานี่แหละไม่ใช่ภาพโบราณ
ตามประสาคนไทย   เคยเข้าแต่วัดไทยเป็นส่วนใหญ่ ก็ติดความตะขิดตะขวงใจมาว่าภาพนางเปลือย ไม่มีทางแขวนโชว์ไว้ในโบสถ์วิหาร ให้คนเข้ามาเห็นกันแจ่มแจ้ง    แม้มีภาพนางฟ้าเหาะโปรยดอกไม้บนภาพผนังโบสถ์บ้างก็เป็นภาพเล็กๆ  อยู่ไกลๆ ห่มสไบทับด้วย
แต่เมื่อตระหนักว่านี่คือวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน    ก็ไม่ว่ากัน ต้องเคารพเจ้าภาพ เจ้าของสถานที่   ได้แต่เก็บภาพมาให้ดูกันเท่านั้นละค่ะ