ขอขอบคุณทุกท่านสำหรับรูปสวยๆ เนื่องด้วยข้าพเจ้ามีแต่หนังสืออยู่อยู่ข้างกาย
www.google.com เข้ามิได้ เข้าได้แต่
www.baidu.com ของจีน เพราะจีนบล๊อค ดังนั้น หากเล่าๆไปไม่มีภาพ ขอทุกท่านโปรดอภัยและเมตตานำรูปมาลงแทน
ในยุคกลางศตวรรษที่ ๑๙ เศรษฐีเก่าชาวนิวยอร์คเหล่านี้รวย รวยเป็นล้านก็มี บางตระกูลมีเงินเป็น ๑๐ ล้านเหรียญเลยด้วยซ้ำ ขณะที่ชนชั้นกลางทั่วไปอย่างในอังกฤษมีรายได้ปีละ ๗ ร้อยปอนด์ก็สามารถจ้างคนใช้คนครัวได้แล้ว คนอเมริกามีรายได้ปีละ ๕๐๐ เหรียญก็อยู่ได้เป็นปรกติสุข คนเหล่านี้ปีๆหนึ่งมีเงินทองไหลมาเทมาปีหนึ่งเกือบแสนดอล์ลา ไม่เรียกว่ารวยจะให้เรียกว่าอะไรกัน คนพวกนี้อยู่อย่างภาคภูมิ มั่งคั่ง แต่สมถะ เกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น
แต่อย่างว่าโลกนี้ไม่มีอะไรจีรัง
หลังจากทศวรรษ ๑๘๖๐ เป็นต้นมา อเมริกาเจริญขึ้นมา ธุรกิจเศรษฐกิจเจริญอย่างไม่เคยพบเคยเห็น นิวยอร์คซึ่งเป็นเมืองที่เจริญที่สุดแห่งหนึ่งของอเมริกาทั้งด้านเศรษฐกิจและวัฒนธรรมดึงดูดเหล่าเศรษฐีใหม่เหล่านี้เข้ามามากมาย บ้างเข้ามาเพื่อขยายอาณาจักรธุรกิจให้ไปอยู่ในหัวใจธุรกิจ บ้างมาสร้างธุรกิจให้มั่งคั่งยิ่งกว่าเดิม หรือบ้างเขามาเพราะว่าอยากจะใช้ชีวิตหรูหราให้สบายอุรา สมดังที่หาเงินมาอย่างยากลำบาก
เหล่าเศรษฐีใหม่เหล่านี้มีเงินมหาศาล รวยยิ่งกว่าเศรษฐีเก่า เงิน ๑ - ๓ ล้านเหรียญที่เคยดูเป็นเงินมหาศาล หรือ ๑๐ ล้านเหรียญที่ดูมีค่าเหลือคณานับ กลายเป็นด้อยค่าไปทันทีเมื่อเจอเศรษฐีใหม่กระเป๋าหนักที่พกเงินมามากเกินกว่า ๑๐ ล้านเหรียญ
คนเหล่านี้ถูกเสียดสีว่าเป็น บารอนโจร (Robber baron) กันเลยทีเดียว เป็นคำแสลงหู แต่ก็สะท้อนภาพคนยุคนั้นมองได้อย่างดี โจรก็คือโจร แม้จะหรูหราดูเป็นขุนนางก็ยังเป็นโจร
แล้วเศรษฐีเก่าชาวนิวยอร์คจะทำฉันใดดี
