หากให้ท่านเลือกเป็นนางในวรรณคดี ท่านจะเป็นนางอะไร และเพราะอะไรคะ

[nevergiveup]

 

[เทาชมพู]

คุณเจ้าของกระทู้ลองตอบเอง เป็นการนำทางได้ไหมคะ ว่าจะเป็นนางในวรรณคดีคนไหน

[Kunlamata]

ขอเป็น "นางพินทุมวดี" เรื่องราวมีอุปสรรคพอประมาณและครองคู่เดียวค่ะ ชอบ

           พินทุมดี จากเรื่อง สมุทรโฆษคำฉันท์

          พระสมุทรโฆษเป็นโอรสของพระเจ้าพินทุทัตและนางเทพธิดาแห่งเมืองพรหมบุรี  มีชายาชื่อนางสุรสุดา ทางทิศใต้ของเมืองพรหมบุรีมีเมืองรมยนคร เจ้าเมืองชื่อพระเจ้าสีหนรคุปต์ มเหสีชื่อนางกนกพดี  และมีพระธิดาชื่อนางพินทุมดี ต่อมาพระสมุทรโฆษออกประพาสป่าเพื่อจับช้างป่า คืนวันนั้นเทพารักษ์ได้อุ้มพระสมุทรโฆษไปยังปราสาทนางพินทุมดี  พอจวนรุ่งเทพารักษ์ก็อุ้มคืนยังพลับพลาในป่า พระสมุทรโฆษจึงเที่ยวติดตามค้นหานางพินทุมดี แต่เมื่อไม่พบก็กลับไปบ้านเมืองไป

          ด้านนางพินทุมดีซึ่งโศกเศร้าถึงบุรุษผู้มาเป็นคู่ในคืนนั้น พระเจ้าสีหนรคุปต์จึงจัดให้มีพิธียกโลหธนูเพื่อเสี่ยงหาคู่ให้นางพินทุมดี  ด้วยความช่วยเหลือของพระอินทร์ทำให้พระสมุทรโฆษสามารถยกโลหธนูได้จึงได้อภิเษกกับนางพินทุมดี วันหนึ่งขณะเสด็จอุทยานได้พบพิทยาธรตนหนึ่งชื่อรณาภิมุข  ซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับพิทยาธรชื่อรณบุตร  ซึ่งจะแย่งชิงนางนารีผลผู้เป็นชายา พระสมุทรโฆษช่วยพยาบาลรณาภิมุข  รณาภิมุขจึงถวายพระขรรค์อันมีฤทธิ์ทำให้เหาะได้แก่พระสมุทรโฆษ  พระสมุทรโฆษจึงพานางพินทุมดีเหาะไปประพาสป่าหิมพานต์

          ขณะที่พระสมุทรโฆษบรรทมหลับได้ถูกพิทยาธรตนหนึ่งลักพระขรรค์ไป  ทั้งสองพระองค์จึงเสด็จมาถึงฝั่งน้ำที่มีกระแสน้ำไหลเชี่ยวและเกาะขอนไม้ข้ามฟาก แต่เกิดพายุพัดขอนไม้ขาดเป็นสองท่อน ทำให้พระสมุทรโฆษต้องพลัดพรากจากนางพินทุมดี แต่ในเวลาต่อมาพระอินทร์ได้ให้นางเมขลามาช่วยเหลือ จึงได้ทั้งสองพบกันและกลับคืนสู่รมยนครอีกครั้ง ก่อนจะครองเมืองด้วยความผาสุกจนสิ้นพระชนม์แล้วไปบังเกิดในสวรรค์

[เทาชมพู]

คิดจนบัดนี้ ยังนึกไม่ออกเลยว่าอยากจะเป็นนางไหนเลยละค่ะ   
คิดทีไรก็ได้แต่ภาพนางที่ตัวเองไม่อยากเป็น เรียงแถวเข้ามาให้เลือกยาวเหยียด

[Kunlamata]

เลือกเป็นนายในวรรณคดีหรือพระเอก น่าจะเลือกง่ายกว่ามังคะ

[nevergiveup]

ใช่ค่ะคุณเทาชมพู  เลือกยากมากจริง ๆ เนื่องจากไม่ค่อยมีตัวดี ๆ ให้เลือก  นางในวรรณคดีไทยส่วนใหญ่กวีมักจะให้นางเหล่านั้นสวยหยาดฟ้ามาดิน  บรรยายครึ่งหน้ากระดาษถึงความสวยความงามของนาง  แต่ก็เห็นมีชีวิตทุกข์ระทมขมขื่น ตกระกำลำบาก กว่าจะได้ดีก็ตอนจบ  มีอิจฉาริษยากลั่นแกล้งใส่ความระหว่างพวกเมีย ๆ เพราะพระเอกมักมีหลายเมีย  หรือไม่อีกพวกก็งามจนถูกลักพาตัว อุ้มเหาะไปดื้อ ๆ หรือไม่ก็ถูกสาปเพราะไม่รับรักพวกตัวโกง   คิดแล้วก็แอบเคืองท่านกวีในสมัยโบราณอยู่เหมือนกันค่ะ  เลือกเป็นนายในวรรณคดีอย่างที่คุณ Kunlamata ว่าง่ายกว่าจริง ๆ ด้วยค่ะ 

สำหรับดิฉันถ้าจะให้เลือกก็ขอเป็นนางสาวิตรีค่ะ  เพราะทั้งสวย ทั้งฉลาดหลักแหลม  ชอบที่สุดตรงที่นางมีสติในยามทุกข์และสามารถใช้ไหวพริบหลอกล่อให้พระยมคืนชีวิตให้พระสัตยวานได้ค่ะ 

[เทาชมพู]

    เหตุผลที่ไม่อยากเป็นสักนางเดียวคือ เคราะห์ร้ายหรือเรียกง่ายๆว่าความซวยทั้งหลายทั้งปวงที่เกิดกับนางเอกในวรรณคดีนั้น  ตัวเธอเองไม่ได้เป็นผู้ก่อ     ถ้าจะถือตามหลักพุทธศาสนาว่าผลทั้งหลายมาจากเหตุ   เหตุทั้งหลายก็เกิดจากพระเอกหรือตัวโกงทั้งสิ้น    แต่ผลกลับไปลงที่นางเอกฝ่ายเดียวก็ว่าได้
    ขณะที่นางเอกสะบักสะบอมอยู่ในเนื้อเรื่อง พระเอกทั้งหลายก็เริงร่าหานางคนอื่นๆ มีโอกาสแสดงความเก่งความหล่อ  เป็นที่ชื่นชมของคนอ่าน   ไม่เห็นมีใครได้รับเวรกรรมทันตาเห็นที่ก่อกรรมให้นางเอก
   ก็นั่นแหละค่ะ  กวีที่แต่งก็ผู้ชายทั้งนั้นนี่นา

[แมวเซา]

ผมขอเป็นนางโมราละครับ  เพราะออกมาจากผอบ ทำอะไรผิดพลาดก็ไมี่มีใครว่ากล่าวบุพพการี   (แบบว่าคนไทยโบราณเขาสร้างนางในจินตนาการใว้สูงส่งเหลือเกิน)

[Kunlamata]

ที่เลือกเป็นางพินทุมดี เพราะเห็นว่าเบากว่าเพื่อนค่ะ เกิดเหตุร้ายก็มีผู้ช่วย ที่สำคัญพระเอกไม่นอกใจ อิอิ

[ประกอบ]

อย่างที่ท่านอาจารย์ใหญ่ว่า  เป็นนางในวรรณคดีชีวิตมักไม่ค่อยดี ไม่เหมือนพระเอก  ซึ่งแต่ละคน ถ้าแจกแจงรายละเอียดออกมา หาดีตามมาตรฐานปัจจุบันไม่ค่อยได้ คงไม่มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนอยากได้ ไม่ว่าจะพระอภัยมณี ขุนแผน  หนุมาน ศรีธนญชัย ฯลฯ  ถ้าดูคุณสมบัติการเป็นสามีที่ดีหรือเป็นพ่อที่ดีแล้ว สอบตกระนาวทุกคน

[nevergiveup]

อีกนางที่ชอบก็คือนางรจนาค่ะ  ชอบที่เธอเป็นสาวมั่นไม่แคร์สื่อหรือกลัวว่าจะขึ้นคาน (ประมาณว่าฉันสวยเลือกได้) แล้วในที่สุดก็ได้สามีผิวเป็นทอง (อย่างที่โบราณท่านว่าเลือกนักมักได้แร่ แต่รอดตัวไปเพราะได้แร่ทองคำ) แถมยังเรียกเนื้อเรียกปลาให้กินได้อีก 

[han_bing]

เป็นนางมณโฑละกัน ถึงชีวิตจะโหดร้าย แต่สรุปแล้วมีบุญไม่ตก

[เพ็ญชมพู]

สงสารก็แต่แม่นางวันทอง  

เพลงวันทอง    

โดย สีเผือก คนด่านเกวียน      

http://youtube.com/watch?v=Fklx7XlR5O8#ws

เป็นเรื่องจริงไม่ใช่อิงนิยาย ที่ปู่ย่าตายายเล่าขานนานมา
มีหลักฐานบันทึกเป็นตำรา ให้ลูกให้หลานได้ศึกษาเล่าเรียน
หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน เหตุเกิดที่สุพรรณกาญจนบุรี
เรื่องขุนช้างขุนแผน และสตรีที่ชื่อวันทองหรือหญิงสองใจ
หญิงสาวร่างกายบอบบาง ได้เสียนวลเสียนางให้แก่พลายแก้วแววไว
ถอดผ้าเหลืองคืนเดียวฉับไว ลอบย่องขึ้นไปได้เสียนางพิม
อยู่กินเป็นสามีภรรยา แต่งงานออกหน้าออกตา
แต่ขุนช้างยังไม่ยอมเลิกรา วันทองถูกบังคับบีฑา
จึงตกปากรับคำมารดา เข้าพิธีวิวาห์น้ำตานองหน้าไหล

ก็ยังไม่ทันเสียตัว ด้วยความที่รักผัว ไปรบแดนไกล
แต่ขุนแผนกลับพาสาวเชียงใหม่ มาเหยียบมาย่ำหยามใจวันทอง
จึงสูญเสียความเป็นกุลสตรี เมื่อหัวล้านหน้าผีใช้แรงขืนใจ
อีกไม่นานขุนแผนย้อนมาใหม่ ชิงตัวนางไปอยู่ร่วมชายคา
นางเสียคนเพราะไม่ทนแรงชาย อีกทั้งกลัวโทษภัยในพระคุณมารดา
สุดท้ายคอจึงหลุดจากบ่า พร้อมคำสาปแช่งด่าว่าเป็นหญิงสองใจ
อุทาหรณ์สอนเตือนผู้คน ว่าผู้หญิงในสังคมชั้นชน
ต้องพลีกายพลีใจของตน สนองรับกฎเกณฑ์ทุรชน
ไร้คนเห็นใจ แม่วันทองกลายเป็นหญิงใจสองสองใจ ใครเล่าทำ

เป็นเรื่องจริงไม่ใช่อิงนิยาย ที่ปู่ย่าตายายเล่าขานนานมา
มีหลักฐานบันทึกเป็นตำรา ให้ลูกให้หลานได้ศึกษาเล่าเรียน
อุทาหรณ์สอนเตือนผู้คน ว่าผู้หญิงในสังคมชั้นชน
ต้องพลีกายพลีใจของตน สนองรับกฎเกณฑ์ทุรชน
ไร้คนเห็นใจ แม่วันทองกลายเป็นหญิงใจสองสองใจ ใครเล่าทำ

[เพ็ญชมพู]

โซ่ที่ยังไม่ได้ปลด
ของ
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

"ว่าโอ้พิมนิ่มนวลของเณรแก้ว
เจ้าไปแล้วจะรำลึกถึงพี่บ้าง
ฤๅงามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง
แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืน"

จนคืนค่อนนอนอ่านทั้งหวานฉ่ำ
ทั้งโศกกำสรดทั้งสดชื่น
ว่าวันทองสองใจไม่ยั่งยืน
ใครเล่าขืนกดขี่ชีวิตพิม

ใช่คาถาอาคมพรหมลิขิต
มิใช่จิตจำนนจนหงอยหงิม
หญิงคือเครื่องสังเวยเครื่องเชยชิม
นี่แหละคือดาบทิ่มจิ้มจ่อคอ

บุรุษคือผู้ถูกในทุกสิ่ง
แม้เณรทิ้งจีวรมานอนหอ
ว่าทะนงองอาจชาติสีดอ
สมเป็นหน่อเนื้อพลายชายชาตรี

ครั้นขุนช้างบังอาจด้วยบาทใหญ่
แม่ก็เห็นเป็นใจไปทุกที่
อำนาจเงินครอบงำเข้าย่ำยี
ชั่วว่าดีผิดว่าถูกไปทุกคราว

ความเป็นคนของพิมจึงนิ่มนุ่ม
ถูกเขากุมเขากดกำหนดก้าว
ตัดสินใจไม่ถูกทุกเรื่องราว
จนชื่อฉาวชั่วช้าว่าสองใจ

เพราะโอกาสตัดสินใจไม่เคยมี
จะยืนยันทันทีได้ที่ไหน
ถูกริดรอนสิทธิเสรีทุกทีไป
สงสารพิมพิลาไลตายทั้งเป็น

สังคมคดกดขี่สตรีเพศ
กั้นขอบเขตครอบครองเป็นของเล่น
จงแกร่งกรากกระชากโซ่ทุกเส้นเอ็น
ให้มันขาดกระเด็น...ด้วยมือเรา!