ฮิโระชิมะวิปโยค โลกไม่ลืม

[SILA]

ภาพถ่ายดาวเทียมยามค่ำคืน แสงสว่างจ้าเรียงรายจากขวาไปซ้าย
โตเกียว > นาโงย่า > โอซากา, โกเบ > โอกายามา > ฮิโรชิมา

[SILA]

และ ภาพภัยพิบัติดินถล่มหลังฝนตกเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

[SILA]

ต่อภาพสะเทือนใจ
           
                   "ฉันจะเผาศพลูกฉันได้ที่ไหน" หนอนชอนไชใบหน้าของเด็กน้อยที่ผู้เป็นแม่
สะพายไว้อยู่ด้านหลัง ในมือคือหมวกกันกระสุนที่เธอเก็บได้แล้วจะนำมาใช้เก็บกระดูกลูกน้อย
วันนั้นเธอต้องเดินไปอีกไกลกว่าจะได้เชื้อติดไฟเพื่อเผาศพลูก

[Anna]

เข้ามาส่งเสียงให้ทราบว่าติดตามอยู่ตลอดนะคะ

อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้ดิฉันนึกถึงครั้งที่ไปฮิโรชิมาเมื่อสิบกว่าปีก่อน และได้ประสบการณ์ที่จดจำได้ไม่รู้ลืม

[นางมารน้อย]

สงครามไม่เคยดีเลยจริงๆ 

[SILA]

ย้อนเวลาฮิโระชิมะวิปโยคด้วยภาพวาดกันต่อ ครับ

รูปเด็กหญิงริมฝั่งน้ำ

                 วันนั้นหนูอยู่ที่โรงเรียน หลังเกิดเหตุก็รีบวิ่งกลับไปบ้านที่อยู่ริมแม่น้ำตรงสะพานข้าม
แล้วก็ได้พบว่าสะพานถูกไฟไหม้พังลง ส่วนบ้านทั้งหลังหายไปมองไม่เห็น หนูก็รู้ได้ในทันทีว่า
พ่อ, แม่และน้องสาวทั้งสองได้จากหนูไปแล้ว หนูทรุดนั่งตรงริมฝั่ง ซบหน้าลงบนฝ่ามือแล้วร้องไห้

[SILA]

รูปวาดเหยื่อปรมาณู

             เด็กนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไฟไหม้, ผู้คนที่ตายรายรอบบ่อน้ำ,
แม่กับลูก และ ม้าที่ร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดทรมาน

[SILA]

ส่วนรูปวาดนี้เป็นรูปเดียวที่เล่าเรื่องเหยื่อสงครามซึ่งแตกต่างไปจากรูปอื่นๆ นั่นคือ

               รูปร่างไร้ลมหายใจของชายหนุ่มชาวตะวันตกที่ถูกจับมัดอยู่กับเสาโทรศัพท์ใกล้
กับซากอาคารศาลาว่าการเมือง
               ภาพนี้บอกเล่าเหตุการ์วันที่ 7 สิงหาคม ซึ่งไม่ค่อยมีใครได้รู้หรือบันทึกไว้
               นั่นคือ ในฮิโระชิมะวันวิปโยคนั้นมีเชลยชาวอเมริกันราว 24 คนถูกคุมขังอยู่
(จากเดิมเข้าใจว่าไม่มีเชลยอเมริกันอยู่เลย) เชลยเหล่านี้ส่วนใหญ่รอดตายจากระเบิด
เพื่อที่ต่อมาจะถูกชาวเมืองผู้โกรธแค้นลากออกมาแล้วถูกทุบตีจนตายแถวสะพาน Aioi

[SILA]

----------- กาลเวลาแสนลำบากยากไร้ผ่านไป ชีวิต(ที่เหลืออยู่) ต้องก้าวต่อ

                 ปกคลุมเหนือสรรพสิ่ง ซากปรักหักพัง ท่อระบาย ชายฝั่งแม่น้ำ กองกระเบื้อง, หลังคาดีบุก
และลำต้นไม้ที่ไหม้เกรียม คือ ผ้าห่มใบไม้เขียวสดขจี แซมด้วยดอกกุหลาบแย้มบานจากฐานรากบ้านพัง
                 ระเบิดปรมาณูทำร้ายต้นไม้ถึงโคนแต่เว้นรากไว้ และยังได้กระตุ้นมันให้เจริญงอกงาม

ฮิโรชิมาปี 1946 พุ่มไม้เล็กเติบโตท่ามกลางซากสงคราม

[SILA]

ฮิโรชิมาเดือนเมษายน ปี 1946 แลเห็นต้นไม้ใกล้ฝั่ง

[SILA]

ยี่โถคือดอกไม้ประจำเมือง เนื่องจาก(เขาว่า) เป็นไม้ดอกแรกแย้มบานหลังระเบิดปรมาณู

[SILA]

ส่วนภาพนี้ที่แสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์บรรยายว่า

           ฤดูใบไม้ร่วงปีนั้น ในฮิโรชิมานี้ที่เขาว่า ช่วงเวลา 75 ปี ที่นี่ปลูกต้นอะไรก็ไม่ขึ้น
ท่ามกลางซากสถานอาคารไหม้เกรียม ปรากฏกิ่งก้านชูช่อผลิดอกงอกงามในความเขียวขจี
กลับมีชีวิตชีวา ในขณะที่ชาวเมืองก็กลับฟื้นคืนความหวังและความเข้มแข็ง

[SILA]

          หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เครื่องบิน B29 ของกองทัพอเมริกายังคงบินเหนือ
ฮิโรชิมาอีกหลายสัปดาห์เพื่อศึกษาผลจากระเบิดปรมาณู, ตรวจวัดระดับกัมมันตรังสี
และบันทึกแผนที่การทำลายล้างเมือง

          ชาวเมืองที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่กลับเข้าไปใกล้จุดศูนย์กลางระเบิดเพื่อค้นหา
ลูกหลานล้มป่วยลงด้วยอาการไข้สูง มีผื่นสีม่วงขึ้นทั่วตัว มีอาการทางจิต และตายลงที
ละคนในช่วงเวลาหกเดือนต่อมา

สภาพภายในโรงพยาบาลชั่วคราว

[เพ็ญชมพู]

ฮิโรชิมา



อะตอมมิคบอมบ์ทั้งหลายตายเสียเถิด
ไล่มันกระเจิงเปิดเปิงไปให้พ้น
สันติสุขสู่หล้าและสากล
ชีวิตคนไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลา

[SILA]

โลกไม่หยุดหมุน กาลเวลาไม่หยุดนิ่ง ในที่สุดปีวิปโยค 1945 ก็ผ่านไป
  
Hiroshima, 1946, โดย Alfred Eisenstaedt เขาเล่าว่า
        ผมไปโตเกียวเก็บภาพจอมพล MacArthur แล้วบินไปฮิโรชิมากับนางาซากิ
        ที่นั่นเหน็บหนาว หดหู่ ทุกสิ่งถูกผลาญทำลายสิ้น