แบบเรียนภาษาไทยเมื่อวัยเยาว์

[Naris]

ใช่ที่นี่ไหมครับ
http://www1.tv5.co.th/service/mod/heritage/nation/tour/bansakha.htm

"บ้านสาขลา เป็นหมู่บ้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมคลองสาขลา ในตำบลนาเกลือ อำเภอพระสมุทรเจดีย์ จังหวัดสมุทรปราการ"
อยู่ตำบลนาเกลือด้วย แต่ไม่รู้ว่าทุกวันนี้เขายังทำนาเกลือกันอยู่หรือไม่ 

[เพ็ญชมพู]

"ตากล่ำ ทำนาเกลือ กะตาสง่า อยู่ที่สาขลา…"

ประโยคหัดอ่านง่าย ๆ จากแบบหัดอ่านหนังสือไทยเล่มปลาย คนมีอายุสักหน่อยอาจคุ้นตากับหนังสือเล่มนี้ และคงผ่านตาชื่อ "บ้านสาขลา" อยู่บ้าง แต่ในหนังสือเล่มดังกล่าวกลับไม่ได้ระบุว่าสถานที่แห่งนี้อยู่ที่ไหน บ้างอาจเข้าใจว่าไม่มีอยู่จริง หรือมี ก็คงอยู่ในหนังสือเท่านั้น

ทว่าแท้จริงแล้วหมู่บ้านนี้มีตัวตน และอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากชายฝั่งทะเลในเขตตำบลแหลมฟ้าผ่า จังหวัดสมุทรปราการ  สำหรับคำว่า "สาขลา" ชาวบ้านเชื่อว่าเพี้ยนมาจาก "สาวกล้า" อันเป็นคำเชิดชูความกล้าหาญของบรรพบุรุษชาวสาขลาซึ่งมีแต่สตรีและคนชราเข้าร่วมต้านทัพพม่าในคราวสงครามเก้าทัพ ครั้งแผ่นดินสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก จนได้รับชัยชนะที่สมรภูมิคลองชัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านสาขลา

นอกจากประวัติชื่อบ้านที่น่าสนใจและยังคงเป็นปริศนาน่าค้นหาแล้ว หมู่บ้านแห่งนี้ยังมีเสน่ห์ในเรื่องวิถีชีวิตดั้งเดิมที่ยังเป็นภาพความทรงจำของคนรุ่นหลัง นั่นคือการทำนาข้าวและนาเกลือ แม้ปัจจุบันจะไม่พบเห็นแล้วก็ตาม

หากดูสภาพพื้นที่แถบนี้ ออกจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยว่าแต่ก่อนชาวบ้านสาขลาทำนากันได้อย่างไร ด้วยพื้นที่ตั้งอยู่ประชิดติดทะเลและสภาพดินแข็งยากแก่การปักดำ หากกระนั้นชาวสาขลาก็ยังปลูกข้าวได้ปีละครั้ง  ข้อสงสัยนี้ได้รับความกระจ่างจากคำบอกเล่าของผู้อาวุโสในท้องที่ที่พาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์ของวัดสาขลา ด้วยที่นี่นอกจากเก็บโบราณวัตถุของวัดแล้วยังรวบรวมอุปกรณ์เครื่องมือเครื่องใช้ในการทำมาหากินของชาวบ้านทั้งในอดีตและปัจจุบันมาจัดแสดงด้วย

อุปกรณ์ชิ้นหนึ่งดูแปลกตาสำหรับคนรุ่นปัจจุบัน เป็นไม้เนื้อแข็งเหลาแหลมลักษณะเหมือนลูกบวบเหลี่ยมมีด้ามจับ นั่นคือเครื่องมือสำคัญในการทำนาของบ้านสาขลาเลยทีเดียว คือใช้แทงลงดินก่อนนำต้นกล้าลงปักดำ คนบ้านสาขลาบอกว่าการทำนาที่นี่ต้องรอช่วงเวลาน้ำเหนือหลากมา เพราะจะมีน้ำจืดมากพอที่จะปลูกข้าวได้ และไม่ใช้ควายไถนา อาศัยเพียงคราดเท่านั้น  บริเวณผืนนาของหมู่บ้านคือด้านหลังของวัดสาขลา ขณะที่อีกฟากหนึ่งเป็นผืนนาเกลือ โดยชาวบ้านจะทำเกลือในช่วงหน้าแล้งเพราะเป็นช่วงที่น้ำจืดไหลลงมาน้อย ปริมาณน้ำเค็มมากและหนุนสูง สามารถชักน้ำเค็มจากคลองส่งน้ำ เช่นคลองตลาดและคลองแหลม เข้าสู่ "วังขังน้ำ" ได้

อุปกรณ์ที่ชาวบ้านใช้ทำนาเกลือประกอบด้วย "รั่ว" ลักษณะคล้ายพลั่วสี่เหลี่ยมทำจากไม้ และ "ไม้มือ" ลักษณะเป็นแผ่นไม้ครึ่งวงกลมสองอันไว้สำหรับตักเกลือ  "คานหาบเกลือ" เป็นอุปกรณ์สำหรับขนย้ายเกลือเข้ายุ้งเก็บเกลือ

สำหรับขั้นตอนทำเกลือนั้นจะคล้ายกันในพื้นที่อื่น ๆ โดยมีการแบ่งส่วนนาเกลือไว้คือ "วังขังน้ำ" มีไว้สำหรับกักน้ำใช้ทำนาเกลือ แล้วเมื่อจะใช้ก็ชักน้ำเข้าไปยัง "นาตาก" ซึ่งเป็นบริเวณที่ใช้สำหรับตากน้ำทะเลกับแสงแดด ให้ส่วนที่เป็นน้ำระเหยไปเพื่อให้ได้น้ำที่มีความเค็มเข้มข้น เมื่อเสร็จแล้วจึงถ่ายสู่ "นาเชื้อ" อันเป็นพื้นที่กักเก็บน้ำเค็มเข้มข้นพอที่จะทำเป็นเกลือได้ หลังจากนั้นจึงถ่ายมายัง "นาปลง" ซึ่งเป็นส่วนสุดท้ายที่จะผลิตเป็นเกลือเม็ด

เมื่อไขน้ำเกลือมาสู่นาผืนสุดท้ายนี้แล้ว ต้องตากไว้ประมาณ ๓-๔ วัน แล้วจึงถ่ายกลับไปยังนาเชื้ออีกที ทำเช่นนี้กลับไปมาอีก ๓-๔ ครั้งจนเกลือเริ่มตกผลึกและมีปริมาณเพียงพอแล้วจึงไขน้ำออกแล้วค่อยแซะเกลือมากองไว้เป็นกอง ๆ อย่างที่เราเห็นเวลาขับรถผ่านไปแถบจังหวัดสมุทรสาคร

การทำนาเกลือและนาข้าวของบ้านสาขลาจึงอาศัยการหมุนเวียนของปริมาณน้ำเป็นหลัก หากน้ำจืดไหลลงมาเยอะก็จะทำนาข้าว เมื่อไรที่น้ำเค็มขึ้นมาก ผลักน้ำจืดถอยร่นไป ก็จะทำนาเกลือแทน วิธีการทำนาดังกล่าวสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถในการปรับตัวของชาวสาขลาให้สอดคล้องกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไปเกลือราคาถูกลง ทำให้เกลือจากบ้านสาขลาไม่อาจแข่งขันกับที่อื่นได้ อาจเพราะพื้นที่ทำนามีอยู่น้อย และความไม่แน่นอนของผลผลิตทำให้ไม่อาจสู้แหล่งผลิตใหญ่อย่างทางสมุทรสาครได้ ประกอบกับการเลี้ยงกุ้งเริ่มแพร่หลายและได้ราคาดี ชาวบ้านจึงหันมาทำนากุ้งแทน  อีกทั้งการพังทลายของชายฝั่งทำให้น้ำเค็มรุกล้ำเข้ามาในพื้นที่มากขึ้น ส่งผลให้ชาวบ้านสาขลาเลิกทำนาข้าวอย่างถาวรมากว่า ๕๐ ปีแล้ว ส่วนนาเกลือก็ค่อย ๆ เลิกรากันไปจนหมดในที่สุด

"…น้ำทะเลแท้ ๆ ทำไมทำเกลือได้ คือ เกลือมีอยู่ในน้ำทะเล"

ประโยคครั้งอดีตในหนังสือเรียนหัดอ่านฯ เล่มเดิมยังคงอยู่ในตำราเรียนเพียงเท่านั้น เพราะเวลานี้เกลือได้หายไปจากบ้านสาขลาหมดสิ้นแล้ว

จาก นิตยสารสารคดี ฉบับที่ี ๓๒๘ มิถุนายน ๒๕๕๕

[Naris]

แบบเรียนคณิตศาสตร์ของขุนประสงค์จรรยา

เล่มนี้ รุ่นผมก็ไม่ได้ใช้ครับ แต่คุณพ่อเคยหามาให้ทำ จำได้ว่าทำเรื่อง บัญญัติไตรยางค์
รู้สึกว่า โจทย์ยากกว่าหนังสือคณิตศาสตร์ที่ใช้เรียนอีกครับ

[เพ็ญชมพู]

ส่วนแบบเรียนคณิตศาสตร์ของขุนประสงค์จรรยา (มั้ง)

มศ. 4/5 วิชา Reading อาจารย์สอน Rebecca ยังจำได้คำหนึ่งในเรื่องคือ (You are) rotten through and through พระเอกว่ารีเบคก้าหรืออะไรทำนองนี้

พอเรียนอุดมศึกษา ก็อ่าน Schaum's จำวิธี solve problems ไปทำข้อสอบ อิอิ (เป็นคู่มือเฉลยวิธีวิเคราะห์ปัญหา)

ท่านอาจารย์ อนุญาตให้มีได้แต่แบบเรียนภาษาไทยหรือเจ้าคะ  

ึุคุณ POJA  เรียนแบบเรียนอะไรคะ?
ชื่อกระทู้นี้คือแบบเรียนภาษาไทยค่ะ

[เทาชมพู]

ตากล่ำกับตาสง่า เอาเกลือใส่เรือไปขายที่แควใหญ่
แควใหญ่อยู่ที่ไหนคะ   กาญจนบุรีหรือเปล่า
ถ้างั้นทำไมตากล่ำแกถึงเดินเรือไปไกลนัก    ขายใกล้ๆสมุทรปราการไม่ดีกว่าหรือ

[POJA]

    

โดนดุซ้อนสองครั้ง ไม่รู้เนื้อรู้ตัว   

[เทาชมพู]

ขอเปลี่ยนจากแบบเรียน มาเป็นคำพังเพยไทย

"ไม่รู้จักเสือ เอาเรือเข้ามาจอด "      

 

           ด้วยรู้จักทั้งสองเสือ  จึงจอดเรือเข้ามาหยอก            

               ก็เพราะรักดอก  จะบอกให้หนอ

ไปค้นเจอบทพิเศษ นอกหนังสือเรียนเรื่องหนูหล่อ เลยคัดมาให้อ่าน

" เมื่อหนูหล่อหายดีแล้ว    พ่อเขาพาไปดูเสือสีชมพูที่นาน้าหนอ  น้าหนอแกก็เล่าให้รู้ว่า เสือแกดุ  ได้มาใหม่ ๆ   ถ้าอยากจับเสือ ให้ถามลุงกุ๊กเสียก่อน   ว่าเสือชื่ออะไร  อยู่ที่ไหน    เมื่อรู้ดีแล้ว ค่อยทักทายเสือ      หนูหล่อเชื่อแก ก็ไปหาลุงกุ๊ก ว่าเสือชื่ออะไร เมื่อรู้แล้วก็เข้าไปถามเสือ  "

เสียดาย หน้ากระดาษขาดไปแค่นี้เองค่ะ   เลยไม่รู้จนแล้วจนรอดว่าเสือสีชมพูตัวดุ  ชื่อว่าอะไร

ป.ล. เสือสีชมพูมีตัวเดียว  สีเทาลายชมพูเป็นแมวค่ะ

[เพ็ญชมพู]

หนูหล่อกำลังเล่นน้ำอยู่ข้างแพที่สำเหร่ คิดถึงคำถามเรื่อง"แควใหญ่" ของแมวเทาลายชมพู จึงคิดว่าคำตอบน่าจะเป็นชื่อตำบลในจังหวัดนครสวรรค์ จากสาขลา สมุทรปราการสามารถล่องเรือขึ้นเหนือไปตามแม่น้ำเจ้าพระยาถึงแควใหญ่ นครสวรรค์ได้ไม่ยาก

ป.ล. หนูหล่อไปดูมาแล้ว ที่นาน้าหนอไม่มีเสือดอกมีแต่แมว

[เทาชมพู]

แกนั่งเรือไปขายไกลมากนะคะ   คุ้มค่าใช้จ่ายและเวลาหรือเปล่า

[เทาชมพู]

ตั้งข้อสังเกตว่า
สินค้าในแบบเรียนพวกนี้ 99% มาจากทรัพยากรธรรมชาติของไทย     มี 2 อย่างที่คนผลิตขึ้นมาคือผ้าไหม และหม้อ   เป็นงานแฮนด์เมดทั้งสองอย่าง    สินค้าอุตสาหกรรมไม่มีเลย 

[scarlet]

ตั้งข้อสังเกตว่า
สินค้าในแบบเรียนพวกนี้ 99% มาจากทรัพยากรธรรมชาติของไทย     มี 2 อย่างที่คนผลิตขึ้นมาคือผ้าไหม และหม้อ   เป็นงานแฮนด์เมดทั้งสองอย่าง    สินค้าอุตสาหกรรมไม่มีเลย  

หลังจากสงครามโลกครั้งที่2 ประเทศสยามก็เปิดต้อนรับสิ่งที่เรียกว่าอุตสาหกรรม ปัจจัยการผลิตคือไฟฟ้า ประปา ฯลฯซึ่งมีมาตั้งแต่ครั้งรัชกาลที่ 5 มีการจัดหมวดหมู่แบ่งแยกประเภทอุตสาหกรรม ผ้าไหมและเครื่องปั้นดินเผาจัดอยู่ในประเภทอุตสาหกรรมในครอบครัวครับ ที่จัดประเภทเพราะจะต้องวางแผนพัฒนาส่งเสริม หรืออย่างน้อยต้องมีฐานข้อมูลไว้

อย่างไรก็ดี ผลิตภัณฑ์ชนิดนี้ คนไทยเรานิยมเรียกกันว่าสินค้าหัตถกรรม หรือสินค้าพื้นเมือง เคยพบเรียกโดยใช้คำ produce ที่หมายถึงวัตถุสิ่งของ ไม่ใช่คำกริยาที่แปลว่าผลิต เข้าใจว่าคงต้องการหมายถึงสินค้าพื้นเมือง ไม่ใช้คำ product ซึ่งปกติใช้หมายถึงผลิตภัณฑ์จากโรงงานอุตสาหกรรม

[เพ็ญชมพู]

และแล้วการศึกษาวิชาภาษาไทยระดับชั้นประถม ก็มาถึงจุดเปลี่ยน กระเทือนไปทั้งประเทศ

ก่อนหน้ามานะ มานี ปิติและชูใจ     นักเรียนประถมเคยมีเพื่อนชื่อดช.ปัญญา และดญ.เรณู เรียนที่โรงเรียน
และพาขึ้นรถไฟไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วย

ดังตัวอย่างที่ "บ้านดงดำ"

หนังสือเรียนนั้น ชั้นแรกมันไม่เท่าไรมีหนังสือหัดอ่านแบบเรียนเร็วเล่ม ๑ เล่มเดียว ราคาเล่มละบาท พอจะหยิบยืมของเก่าบ้าง ซื้อใหม่บ้างถูไถกันไปได้ปีหนึ่ง ๆ

ต่อมาซี ยุ่งกันใหญ่ ชาวบ้านไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน !

ครูใหญ่สะบัดหัวเร่า ๆ เพราะทางกระทรวงศึกษาธิการสั่งพิมพ์หนังสือจากญี่ปุ่น เป็นแบบเรียนมาตรฐานพิมพ์สอดสีสวยงามพิลึก กระดาษอย่างดี ทัดเทียมตำราฝรั่งเชียวละ  ที่เขาเรียกกัน แบบเบสิค

อ่านเป็นคำ

อ่านเป็นตัว

อ่านเป็นประโยค

อ่านเป็นเรื่องโดยมีเด็กชายปัญญาเป็นพระเอก  เด็กหญิงเรณูเป็นนางเอก

นักวิชาการบอกว่าวิธีผสมอักษรแบบ  ก-อา-กา, มา-อา-มา ,กา-มา นั่นมันล้าสมัย ล้าหลังเขานัก บ้านเมืองของเราจึงตามประเทศอื่นเขาไม่ทันสักที

เด็ก ๆ มันก็ชอบหรอก เพราะมีรูปสวย ๆ ให้เปิดดูเล่น พูดคุยกันสนุกสนาน เพลิดเพลิน แต่พ่อแม่เด็กนะสิไม่สนุกด้วย  หนังสือเล็ก ๆ เล่มเดียวต้องใช้เงินถึง ๕ บาท

พอเปิดเทอม  ก็มีคำสั่งบังคับลงมาเลยว่าให้ใช้แบบเรียนเล่มใหม่ แบบเก่าที่มีตาดีมือแปเป็นพระเอกมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่เป็นอันตกอันดับไป   ชาวบ้านที่เคยสงบเสงี่ยมก็ออกมาพูดคุยกัน วงสนทนาชักจะมีเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

บางคนก็จะเอาลูกออกจากโรงเรียน ไปทำนา เลี้ยงควาย ไม่ต้องเรียนหนังสือ เพราะเรียนไปก็ไม่มีบุญวาสนาได้เป็นเจ้าคนนายคนอยู่แล้ว  บางคนก็บ่นว่าเดี๋ยวเปลี่ยน ๆ แทนที่จะใช้ของพี่ได้บ้างก็ต้องซื้อใหม่ ของเก่ายังใช้อ่าน ใช้เรียนไปได้อีกหลายปี

ครูใหญ่ก็เข้าใจชาวบ้าน แต่ในฐานะครูใหญ่ที่ทำงานไปตามนโยบายของราชการก็ต้องพยายามหาทางทำความเข้าใจ  แกบอกว่า  โลกมันเจริญขึ้นทุกวัน  พวกเราก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปให้ทันโลก  แต่ชาวบ้านก็ไม่ยอมเชื่อง่าย ๆ กลับย้อนว่า มันเจริญขึ้นยังไง  มีแต่ถอยลง   เหมือนกับเพลงที่เขาร้องในวิทยุว่า  “สาละวันเตี้ยลง....เตี้ยลง...สาละวัน” ดูตัวอย่างใกล้ ๆ ก็ได้  บ้านดงดำเมื่อก่อนพอเดือนหก  ฝนฟ้าก็ตกได้ทำนาทำไร่  ข้าวเต็มยุ้งเต็มฉาง  เดี๋ยวนี้ฝนฟ้ามันหลบหายไปไหนหมด    นี่หรือคือความเจริญของครู

ถึงกระนั้น ครูใหญ่ก็ยังเดินหน้าตามนโยบายของกระทรวงต่อไป

จาก ตำนานเถื่อน : โรงเรียนป่า ตอนที่ ๗ โดย พันพูมิ  

[เพ็ญชมพู]

เด็กชายปัญญาเข้ามามีบทบาทได้ไม่ถึงเทอมก็เกิด “กบฏ” ขึ้นในวงการศึกษา  เกือบถึงขั้นเดินขบวนต่อต้านกันทีเดียว เพราะบรรดาครูบ้านป่าทั่วประเทศไม่เห็นด้วยกับการเปลี่ยนหนังสือเรียนจาก ก-อา-กา มาเป็นแบบ เบสิค ไม่ยอมรับเด็กชายปัญญาพระเอกคนใหม่ ยังอาลัยอาวรณ์ตาดีมือแปพระเอกคนก่อนอยู่

แต่มันก็มีเหตุปัจจัยหลายอย่างเกี่ยวโยง

มีจดหมายครูบ้านป่าตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์

เรียน  บรรณาธิการ

เราคือครูบ้านป่า บ้านดง ภูมิปัญญาน้อย อยู่บ้านนอก บ้านนามีปากก็เหมือนมีอย่างอื่น พูดไม่ออก พูดไม่ดัง จึงขอยืมหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ของท่านเป็นสื่อ ช่วยเรียนท่านผู้หลักผู้ใหญ่ในทำเนียบให้รับทราบด้วย

ตามที่ได้เปลี่ยนแปลงแบบเรียนชั้น ป. ๑ เป็นแบบเบสิคนั้น พวกเราฟังเสียงครูและผู้ปกครองเด็กแล้ว ต่างไม่เห็นด้วยกันทั้งนั้น ด้วยเหตุผลดังต่อไปนี้

ประการแรก ราคาแพงมาก ผู้ปกครองเด็กส่วนมากยากจน ไม่มีเงินซื้อ เป็นที่เดือดร้อนทั่วไป เมื่อผู้ปกครองไม่ยอมซื้อ ภาระก็ตกหนักอยู่ที่ครู  ประการที่สอง ไม่สะดวกในการสอน และการอ่านเป็นคำ ๆ นั้นเหมาะกับเมืองฝรั่ง ไม่เหมาะกับเมืองไทย ภาษาไทยอยู่คนละตระกูลกับภาษาฝรั่ง เป็นภาษาคำโดด  เราสอนแบบผสมอักษรตามแบบเรียนเล่มเก่าก็ไม่เห็นเสียหายอะไร สอนให้คนอ่านออกเขียนได้เป็นผู้ใหญ่ ผู้โตมานักแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องเปลี่ยนให้แพงเงิน ประการที่สาม การพัฒนาบ้านเมืองไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอก จะอ่านกันอีท่าไหนไม่สำคัญขอให้มันอ่านออกก็แล้วกัน หรือว่าการสั่งพิมพ์หนังสือจากญี่ปุ่นกำไรงาม...”

นี่คือเสียงสะท้อนในยุคที่มีการปกครองที่ไร้รัฐธรรมนูญ มีจคหมายหลั่งไหลไปจากทุกมุมของประเทศ เป็นการแสดงออกที่เหลือจะอดกลั้น คนไม่เคยอดไม่รู้รสความหิว คนเคยเดินถนนคอนกรีตไม่รู้รสการลุยโคลน ยุงกรุงเทพฯกัดเจ็บ แต่ยุงบ้านป่ามีเชื้อไข้มาเลเรีย

ข่าวว่า ครูจับกลุ่มกันวิจารณ์ทุกแห่งหน ไม่สนจะมีข่าวลือต่าง ๆ นานาหาว่ากลุ่มครูบ้านป่า บ้านดงกำลังก่อการกบฏ ทำตัวเหมือน "ผีบ้า-ผีบุญ" สภากาแฟโต้กันครื้นเครง จากวงการครูเข้าวงชาวบ้าน ใคร ๆ ก็รู้จักกลุ่มครูบ้านนอกที่ต่อต้านแบบเรียนใหม่ในยุคเผด็จการครองเมือง

จาก ตำนานเถื่อน : โรงเรียนป่า ตอนที่ ๙

[เพ็ญชมพู]

ถัดจาก "ปัญญาเรณู" ก็มี "สุดาคาวี"  แต่งโดยนายอภัย จันทวิมล  และมานะธิดา แต่งโดยนางเบญจา แสงมะลิ

นายอภัย จันทวิมล อดีตอธิบดีกรมสามัญศึกษา ได้กล่าวถึงความเป็นมาของแบบเรียน "สุดาคาวี" ไว้ว่า

" ... เมื่อเริ่มปฏิบัติงานตามโครงการปรับปรุงส่งเสริมการศึกษาฉะเชิงเทราในปี ๒๔๙๔ มิสเตอร์ โธมัส วิลสัน หัวหน้าผู้เชี่ยวชาญขององค์การศึกษาฯ สหประชาชาติ ซึ่งประจำอยู่ที่ฉะเชิงเทรา ได้ปรารภแก่ข้าพเจ้าว่า ในการสอนอ่านสำหรับเด็กเริ่มเรียนนั้น ควรมีหนังสือแบบสอนอ่านอย่างง่าย ๆ ที่สอนให้เด็กอ่านเป็นคำสักชุดหนึ่ง ทำนองหนังสือชุด Janet and John ซึ่งใช้ในประเทศนิวซีแลนด์ ข้าพเจ้าจึงได้พยายามถอดหนังสือชุดนั้นออกเป็นภาษาไทย โดยดัดแปลงจากต้นฉบับเดิมตามที่ข้าพเจ้าเห็นสมควร ในที่สุด ได้หนังสือเล่มเล็ก ๆ ๔ เล่ม ซึ่งข้าพเจ้าให้ชื่อว่า หนังสือชุด สุดากับคาวี

เล่ม ๑ ให้ชื่อว่า "มาดูอะไร"
เล่ม ๒ ให้ชื่อว่า "ไปเล่นด้วยกัน"
เล่ม ๓ ให้ชื่อว่า "ออกไปข้างนอก"
เล่ม ๔ ให้ชื่อว่า "ฉันออกจากบ้าน"

หนังสือชุดนี้ได้พิมพ์ขึ้นเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ.๒๔๙๔ จำนวนเล่มละ ๒,๐๐๐ ฉบับ สำหรับใช้ในราชการตามโครงการปรับปรุงส่งเสริมการศึกษาฉะเชิงเทรา โดยโครงการข้อ ๔ ของประธานาธิบดีทรูแมน เป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการพิมพ์ให้ ในการนี้ มิสเตอร์ โธมัส วิลสัน ได้แจ้งแก่ข้าพเจ้าว่า ได้ติดต่อกับบริษัท Row Peterson ซึ่งเป็นเจ้าของต้นฉบับหนังสือชุด Janet and John แล้ว ทางบริษัทไม่ขัดข้องในการที่องค์การปรับปรุงส่งเสริมการศึกษาฉะเชิงเทราจะพิมพ์หนังสือชุดนี้ขึ้นเพื่อใช้ในราชการ ..."

จาก คำนำหนังสือชุด สุดากับคาวี ฉบับพิมพ์ของโรงพิมพ์คุรุสภา ปี พ.ศ.๒๕๐๐

[เพ็ญชมพู]

หนังสือคู่แฝด Janet and John และ สุดาคาวี