ผมยังมองโลกในแง่ดีว่า ที่มีการต่อพระราชกฤษฎีกาไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดประสงค์จะเวนคืนที่ดินจริง เพียงแต่ต้องทำเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าของสัมปทานฟ้องรัฐข้อหาผิดสัญญามากกว่า เลยยื้อซื้อเวลากันไปเรื่อยๆ
คุณประกอบครับ ในโลกของความเป็นจริง การเวนคืนที่มีผู้คัดค้าน(ตอนนั้นคือเรื่องชุมชนบ้านครัว)จนรัฐไม่กล้าฝืนสร้าง คู่สัญญาต้องเจรจากันแล้วว่าจะเอาอย่างไร เอกชนเป็นผู้ลงทุนมีความเสี่ยงต่อการสูญเสียเงินลงทุนอันเป็นความหายนะ เขาไม่กล้าเป็นศัตรุกับมวลชนพอๆกับรัฐ ทุกปัญหามันมีทางออกเสมอ แนวถนนมันแก้บนกระดาษ แก้ง่าย สุดท้ายไม่รู้รัฐบาลไหนแถลงว่าทางด่วนบ้านครัวยกเลิกไม่ทำแล้ว ไม่เห็นมีข่าวว่าเจ้าของสัมประทานจะฟ้อง
แต่นี่มันหมกเม็ด สถานที่ที่มีความสำคัญพอๆกับชุมชนบ้านครัว คือวังสระปทุมและวัดสระปทุม ไม่ได้แอะเป็นข่าวเลยถ้าท่านใหม่ท่านไม่ทรงระเบิดออกมา ถ้ามันสำเหนียกกันว่าจะมีปัญหา ทำไมมันไม่แก้แบบแก้แนวเลี่ยงไปทางอื่น ทิ้งไว้ตั้งหลายสิบปี ต่ออายุมันไปเรื่อยๆทุกรัฐบาล มันต้องไม่เกี่ยวกับบริษัทผู้รับสัมประทาน
ไอ้ทางยกระดับโฮปเวรเขายังทุบทิ้งให้เจ๊กการ์ดอนวูฟ้องได้ฟ้องไป(ฝีมือนายมนตรีเหมือนกัน) ปัญหาที่เวนคืนตรงนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายกว่าแยะ ผมอยากรู้ว่าผู้รับสัมประทานเป็นใคร ทำไมต้องกลัว