รำลึกถึงการทิ้งระเบิดปรมาณูวันที่ 6 และวันที่ 9 สิงหาคมของทุกปี เป็นวันที่ประชาชนทั่วโลก ได้ร่วมกันรำลึกถึงมหันตภัยของ ระเบิดปรมาณูและภัยจากการสงครามด้วยความสลดใจ เพราะเป็นวันครบรอบของเหตุการณ์การทิ้งระเบิด ปรมาณู ณ เมืองฮิโรชิมา และเมืองนางาซากิ เมื่อครั้งสงครามโลกครั้งที่สอง
สหรัฐอเมริกาได้จัดตั้งโครงการแมนฮัตตันขึ้นเพื่อทำการสร้างระเบิดปรมาณูเป็นการเฉพาะในวงเงิน งบประมาณ 2,000 ล้านเหรียญสหรัฐ โดยมีพลตรี เลสลี ร.กรูฟส์ เป็นหัวหน้าบังคับการและศาสตราจารย์ รอเบิร์ต จ.ออพเพนไฮเมอร์ เป็นหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ โดยมีสำนักงานใหญ่ ณ เมืองลอสอลามอส รัฐนิวเม็ก- ซิโก และมีสถานที่ผลิตเชื้อเพลิงปรมาณู 2 แห่ง คือ เมืองโอ๊ก ริจก์ รัฐเทนเนสซี และเมืองแฮนฟอร์ด รัฐวอชิงตัน ระเบิดปรมาณูลูกแรกของโลกคือ ระเบิดจุดทดลอง ณ ทะเลทรายนิวเม็กซิโก ในเวลาเช้าตรู่ของวันที่ 16 กรกฎาคม 2488
ระเบิดปรมาณูที่ใช้ระเบิด ณ เมืองฮิโรชิมา สกัดจากเชื้อเพลิงปรมาณูยูเรเนียม -235 มีขนาดยาว 3 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง 0.7 เมตร และมีน้ำหนัก 4,400 กิโลกรัม ได้รับขนานนามว่า ไอ้ตัวเล็ก "Little Boy" ขณะที่ระเบิดปรมาณูที่ใช้ระเบิด ณ เมืองนางาซากิ ทำจากพลูโทเนียม มีขนาดเทอะทะกว่า คือยาว 3.5 เมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง 1.5 เมตร หนัก 4,500 กิโลกรัม จึงได้ชื่อว่าเจ้าอ้วน "Fat Man"
ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาผู้ลงนามอนุมัติการทิ้งระเบิดนิวเคลียร์ทั้ง 2 ลูก คือ ประธานาธิบดีแฮรี เอช ทรูแมน นักบินผู้ทำการทิ้งระเบิด ณ เมืองฮิโรชิมา คือ พันโทพอล ทิบเบทส์ ส่วนนักบินผู้ทิ้งระเบิดเมืองนางา- ซากิ คือ พันตรีชาร์ลส์ สวีนนีย์ ทั้งสองเป็นนักบินระดับผู้บังคับการของฝูงบินที่ 509 และมีฐานบิน ณ เกาะไท- เนียน ซึ่งอยู่ห่างจากประเทศญี่ปุ่นไปทางทิศใต้ ประมาณ 2,400 กิโลเมตร สำหรับเครื่องบินทิ้งระเบิดปรมาณูนั้น ใช้เครื่องบิน บี -29 ซึ่งมีสมรรถนะการบินสูงที่สุดขณะนั้น
วันที่ 6 สิงหาคม 2488 เวลา 8.15 น.
ระเบิดปรมาณู "Little Boy" ถูกจุดระเบิด ณ ตำแหน่งความสูง 580 เมตร เหนือเมืองฮิโรชิมา (ทิ้ง จากเครื่องบินที่เพดานบินสูง 9,500 เมตร) ในเวลาเสี้ยวของวินาที กระแสความร้อนที่ร้อนจัดประหนึ่งไฟประลัย กัลป์พุ่งออกไปรอบทิศทาง ณ ตำแหน่ง ground zero ซึ่งได้แก่ พื้นใต้ดินจุดระเบิดอุณหภูมิขึ้นสูงถึง 4,000 องศาเซลเซียส และในอาณาบริเวณรัศมี 1 กิโลเมตร ความร้อนสูงขึ้นถึง 540 องศาเซลเซียส
ประชาชนที่โชคดีที่อยู่รัศมีเขตศูนย์กลางจะตายอย่างมีความสุขในทันทีโดยไม่รู้สึกตัว ร่างกายจะ แปรสภาพเป็นเถ้าถ่านในชั่วพริบตาเดียว ผู้คนที่อยู่ห่างออกไป จะได้รับผลกระทบจากกระแสความร้อน ทำให้บาดเจ็บทรมานอย่างมาก ผิวไหม้ เกรียมร้องหาน้ำเพื่อระบายความร้อน และ - -
อิทธิฤทธิ์อีกประการของระเบิดตามมาคือ "แรงระเบิด" ซึ่งเป็น shock wave ความเร็วเบื้องต้นถึง 3.2 กิโลเมตรต่อวินาที แรงระเบิดทำให้เมืองฮิโรชิมาทลายราบเป็นหน้ากลองทั้งเมือง ยังคงเหลืออาคารก่อสร้าง อยู่เพียง 10 เปอร์เซ็นต์ ของที่มีเดิมเท่านั้น(แรงระเบิดจากระเบิดปรมาณูลูกนี้ = T.N.T. 12.5 ตัน)
ต่อจากแรงระเบิดก็คือ อิทธิฤทธิ์ของรังสี ซึ่งเกิดขึ้นพร้อมปฏิกิริยานิวเคลียร์ที่เกิดจากการจุดระเบิด ปรมาณู โดยพบว่าในอาคารโรงพยาบาล ซึ่งไม่ถูกทำลายด้วยแรงระเบิดและความร้อนนั้น ฟิล์มเอกซเรย์ทุกชิ้น ถูกรังสีทำให้ฟิล์มเสียไปจนหมดสิ้น ซึ่งแสดงว่า "รังสี" ได้แผ่กระจายไปทั่วและกว้างไกลกว่ากระแสความร้อน และแรงระเบิด ประชาชนล้มตายในครั้งนั้นรวมทั้งสิ้นกว่า 240,000 คน
ระเบิดปรมาณูที่เมืองนางาซากิ ถูกจุดระเบิดที่ตำแหน่ง 500 เมตร เหนือพื้นดิน ณ เวลา 11.02 น. ของวันที่ 9 สิงหาคม 2488 ขนาดแรงระเบิดเท่ากับระเบิด T.N.T. 22 กิโลตัน ซึ่งมากกว่าที่ฮิโรชิมา แต่ผลการ ทำลาย ณ เมืองนางาซากิมีน้อยกว่าคือ ประชาชนล้มตาย 74,000 คน ทั้งนี้เพราะสภาพภูมิศาสตร์ของเมือง เป็นเนินเขาสูง ๆ ต่ำ ๆ สลับกัน และตัวเมืองขยายไปเป็นทางยาวมิใช่เป็นเมืองกว้างใหญ่อย่างฮิโรชิมา
ออพเพนไฮเมอร์ ในฐานะหัวหน้านักวิทยาศาสตร์ผู้ผลิตระเบิดปรมาณู มักกล่าวเสมอว่า "นักวิทยาศาสตร์ก็เป็นผู้มีชีวิตจิตใจ การทำงานค้นคว้าสิ่งประดิษฐ์ใหม่นี้อันได้แก่ ระเบิดปรมาณูเป็นผลงานทางวิชาการที่พวกเราภาคภูมิใจ แต่เรารู้สึกเสมอว่าสองมือของเราชุ่มโชกด้วยเลือด และคราบน้ำตาตลอดเวลา…"
http://www.baanjomyut.com/library_2/atom/04.html
