ขอต่อเรื่อง "สนามน้ำจืด" ต่อไปอีกสักนิด
จากเรื่อง "การจัดกิจการตำรวจกรมกองตระเวณในรัชกาลที่ ๕" ในหนังสือ "พระมหากษัตริย์กับประวัติศาสตร์ตำรวจสยาม" รวบรวมโดย ประยุทธ สิทธิพันธ์ ฉบับพิมพ์ พ.ศ. ๒๕๑๙ กล่าวถึงการจัดการคนตระเวณในเขตพระนคร ตอนหนึ่งว่า
"ถนนบ้านญวณ วางที่ศาลาบ่อน้ำ ยามละ ๒ คน สามผลัดเป็น ๖ คน
ถนนบ้านญวณ วางที่คูวัดราชบูรณะ ยามละ ๔ คน สามผลัดเป็น ๑๒ คน
ถนนบ้านญวณ วางที่เชิงสะพานศีรษะจรเข้ฟากตะวันออก ยามละ ๒ คน รวมสามผลัดเป็น ๖ คน"
ถนนบ้านญวณอยู่ที่ไหน
จากเวปวารสารเมืองโบราณ ตอน "จากพาหุรัดถึงตลาดมิ่งเมือง" โดยคุณปราณี กล่ำส้ม อธิบายไว้ว่า
" ... ส่วนบ้านหม้อที่อยู่ใกล้เคียงกันเป็นชุมชนชาวญวนที่อพยพเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารตั้งแต่สมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ ๕ ราว พ.ศ.๒๔๔๑ เกิดไฟไหม้ใหญ่ที่บ้านญวนติดๆ กันถึงสองครั้ง ทำให้มีที่ว่าง จึงมีการตัดถนนสายใหม่จากตำบลบ้านลาวไปถึงสะพานหัน (ระหว่างถนนมหาชัยกับถนนเฟื่องนคร) ขึ้น
พลตรี พระยาอานุภาพไตรภพ (จำรัส เทพหัสดิน ณ อยุธยา) เล่าไว้ในเรื่อง “พระมหานครกรุงเทพฯ ในความทรงจำของคนอายุเจ็ดสิบ” ว่า “…ภายหลังเพลิงไหม้บ้านญวนตำบลบ้านหม้อติดๆ กัน ทั้งมีพื้นที่ติดต่อกันด้วย เป็นเหตุให้เกิดถนนพาหุรัด ซึ่งเป็นถนนแรกที่กว้างที่สุด คือกว้างตั้ง ๑๐ ม. ข้าพเจ้าเคยได้ยินท่านผู้ใหญ่มากคนบ่นว่าถนนกว้างถึงเพียงนี้จะเอารถเอาคนที่ไหนมาเดิน….”
อ้างถึง -
http://www.muangboranjournal.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=44ผมก็มาติดใจสถานที่ "ศาลาบ่อน้ำ ถนนบ้านญวณ"