ชีวิตจริงเบื้องหลังวรรณกรรมชุด "บ้านเล็ก" (ตอนจบ)

[เทาชมพู]

พวกเราที่อยู่มาจนศตวรรษที่ 21  เห็นบ้านเศรษฐีสร้างกันอลังการมามาก ดูบ้านนาของลอร่าแล้วก็คงรู้สึกเฉยๆ  ไม่เห็นมีอะไรน่าทึ่งสักนิด มันก็แค่บ้านไม้ทางสีขาวธรรมดาๆ
แต่ในต้นศตวรรษที่ 20   นอกจากอเมริกาไม่ได้รวยอย่างสมัยนี้  ชีวิตในเมืองชนบทสมัยนั้นยังยากจนกันอยู่มาก     ยิ่งในเมืองแล้ว เนื้อที่คับแคบ  ชาวบ้านมีได้แต่บ้านหลังเล็กๆ ติดถนน  สนามไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเนื้อที่เหลือเฟือกันขนาดนั้น  อย่างมากก็มีที่ว่างหลังบ้านเอาไว้นิดหน่อย
บ้านของลอร่าจึงเป็นบ้านนาที่โอ่อ่าเป็นหน้าเป็นตาของเมืองมากทีเดียว

เอารูปตัวอย่างบ้านในตัวเมืองสมัยนั้นมาให้ดูกันค่ะ  
บ้านที่เปิดเป็นร้านค้า  ครอบครัวก็อาศัยอยู่ชั้นบนถ้ามีสองชั้น  หรืออาศัยอยู่ในห้องด้านหลังบ้านถ้ามีชั้นเดียว

[เทาชมพู]

 แอลแมนโซกับลอร่าสนุกกับชีวิตในฟาร์มกันมาก    ผลผลิตไม่ว่าข้าวสาลีและข้าวโอ๊ต  แอปเปิ้ล แพร์และพีชให้ผลผลิตอย่างงาม    เขาสังเกตเห็นน้ำใสในลำธารและหญ้าเขียวสดที่ขึ้นมาแทนหญ้ารกเรื้อเป็นป่าเมื่อสิบกว่าปีก่อน   สองอย่างนี้เป็นอาหารอย่างดีของวัว  เขาจึงเลี้ยงแม่วัวพันธุ์เจอซี่  เพื่อรีดนมเอาไปส่งให้ลูกค้าในเมือง   
ส่วนลอร่าก็ภูมิใจกับไก่เล็กฮอร์นทั้งฝูงที่เธอซื้อหามา   เธอออกแบบโรงเลี้ยงไก่อย่างดีให้สะอาดและมีอากาศถ่ายเท    เพื่อไก่จะได้แข็งแรงไม่ป่วยง่าย      ให้อาหารสัตว์จากพืชผลในฟาร์มนั่นเอง ไม่ต้องไปซื้อหามาจากร้านอาหารสัตว์ในเมือง  นอกจากทุ่นรายจ่ายแล้วอาหารสดๆ ยังทำให้แม่ไก่ไข่ดกมาก  แม้แต่ในฤดูหนาว หิมะตก  อากาศหนาวจัดจนแม่ไก่ของชาวบ้านไม่ออกไข่   ฟาร์มร็อคกี้ริดจ์ก็มีไข่สดๆไปขายในเมืองได้เสมอ   เป็นหน้าเป็นตาแก่เจ้าของ

เพื่อนบ้านของลอร่าทึ่งกับความสำเร็จของร็อคกี้ริดจ์มาก   ลอร่าจึงได้รับเชิญเสมอให้ไปพูดเวลาเจ้าของนาทั้งหลายนัดชุมนุมพบปะกัน   เล่าถึงเคล็ดลับในการเลี้ยงไก่ได้ผลสำเร็จ       มาถึงตรงนี้  ลอร่าในวัย 40 เศษก็ยังไม่เคยนึกฝันว่าเธอจะได้เป็นอะไรยิ่งไปกว่าเจ้าของฟาร์มที่โชคดีคนหนึ่ง

ภาพนี้ แอลแมนโซกำลังไถนาบนที่ดินของเขา

[เทาชมพู]

ครั้งหนึ่ง ลอร่าเกิดติดธุระไปพูดไม่ได้    เธอก็เลยเขียนเรื่องที่เธอเตรียมไปพูดเป็นข้อเขียน ให้คนนำไปอ่านแทน     ปรากฏว่าในบรรดาผู้เข้าฟังเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นชื่อจอห์น แคช   เขาชอบข้อเขียนนี้มาก จึงติดต่อขอเชิญเธอให้เขียนบทความอย่างนี้อีกในหนังสือพิมพ์ของเขา  เขาจะลงตีพิมพ์ให้
ลอร่าประหลาดใจ   แต่ก็ดีใจมาก   เธอเจียมตัวอยู่เสมอว่าเธอเป็นคนเล่าเรียนมาน้อย ไม่จบแม้แต่มัธยมปลาย   เพียงแต่เป็นคนชอบอ่านหนังสือ และชอบเขียนนั่นเขียนนี่นิดๆหน่อยๆเมื่อมีโอกาส  เช่นเขียนจดหมายและบันทึก    เธอก็เต็มใจส่งให้หนังสือพิมพ์ เป็นบทความเล็กๆเกี่ยวกับชีวิตชาวไร่ชาวนา 
บทความแรกชื่อว่า "Favors the Small Farm Home"

ตรงนี้เองคือจุดเริ่มต้นของอาชีพนักเขียน เมื่อลอร่าอายุ 44 ปี

[เทาชมพู]

  ข้อเขียนของลอร่านำมาจากประสบการณ์จริงรอบๆตัวเธอ    เธอสัมภาษณ์ชาวไร่ชาวนาคนอื่นๆ เอามาเขียน    เธอเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดในฟาร์มร็อคกี้ ริดจ์ ล้วนแต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับเกษตรกรรมที่เธอกับสามีลงมือทำด้วยตัวเอง    ภาษาของเธอง่ายและน่าอ่าน   แนวคิดที่นำเสนออย่างเสมอต้นเสมอปลายก็คือ "ชีวิตของชาวนานั้นเป็นสุข"
   จดหมายคนอ่านเริ่มทยอยกันเข้ามาชื่นชมข้อเขียนของมิสซิส เอ.เจ.ไวลเดอร์  อย่างที่บก.หนังสือพิมพ์เรียกเธอในตอนนั้น   ในที่สุดบก.ก็ตั้งคอลัมน์ให้เธอเขียนประจำ  ในตอนแรกชื่อ The Farm House  และต่อมาเปลี่ยนเป็น As a Farm Woman Thinks  ค่าเรื่องไม่มากนัก แค่ 5 ดอลล่าร์ และต่อมาขึ้นเป็น 10 ดอลล่าร์  แต่มันก็ช่วยเพิ่มรายได้ของสองสามีภรรยาได้ดีมาก
   ลอร่าส่งข้อเขียนของเธอไปลงในหนังสือพิมพ์อื่นๆในรัฐ   ทั้งบทความและโคลงกลอนอย่างที่แม่เคยปลูกฝังให้เธอตอนเด็กๆ  ก็ได้รับการตอบรับจากบก.ด้วยดี   ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่าเขียนถึงสิ่งที่เธอรัก  มีรายได้นิดๆหน่อยๆมาเป็นกำลังใจ

[เทาชมพู]

 ขอกลับมาทางโรส
 หลังจากออกจากบ้านไปทำงานอยู่ในเมืองใหญ่ แคนซัส ซิตี้เมื่ออายุ 17     โรสทำงานเป็นพนักงานโทรเลขของบริษัทเวสเทิร์น ยูเนียน     เธอไม่ได้จับเจ่าอยู่ในที่เดียว หากแต่ย้ายไปไกลถึงซานฟรานซิสโก  ที่นี่เองโรสพบชายหนุ่มชื่อกิลเลต เลน  ทั้งสองแต่งงานกันเมื่อโรสอายุ 23 ปี
  สามีภรรยาหนุ่มสาวย้ายกลับมาปักหลักที่แคนซัส ซิตี้     โรสเข้าทำงานที่หนังสือพิมพ์แคนซัส ซิตี้ โพสต์   เลือดของศิลปินและการฝึกฝนเรื่องการเขียนการอ่านมาแต่เด็กเริ่มออกแววในตอนนี้    แต่โรสก็ยังไม่ได้จับงานนี้จริงจังนัก     เธอหันไปหาอาชีพอื่นช่วยสามีหารายได้ที่ดีกว่า คือเป็นนายหน้าค้าขายที่ดินร่วมกัน
  โรสกลับมาเยี่ยมบ้านตามคำชวนของแม่    ลอร่ากับแอลแมนโซเข้ากับลูกเขยได้ดี      ชีวิตทำท่าจะไปด้วยดีด้วยกันทุกฝ่ายถ้าไม่ถูกคั่นจังหวะด้วยเรื่องน่าเศร้าสลดเรื่องหนึ่งคือ โรสตั้งครรภ์และคลอดบุตรชาย แต่เด็กน้อยก็เสียชีวิตหลังคลอด  เช่นเดียวกับบุตรชายของลอร่าเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน  และน้องชายของลอร่าเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว 
  จากนั้นโรสก็ไม่มีบุตรอีกเลย

โรสในวัยสาว

[เทาชมพู]

     โรสรับถ่ายทอดนิสัยชอบเดินทางมาจากคุณตาชาร์ลส์และแม่เต็มตัว   อยู่แคนซัสซิตี้ไม่นานเธอก็เดินทางไปคาลิฟอร์เนียอีกครั้ง  เพื่อจับธุรกิจเป็นเอเยนต์ค้าขายบ้านและที่ดินอย่างเป็นล่ำเป็นสัน    กิลเลต เลนก็ทำธุรกิจนี้เช่นกัน  ทั้งทำร่วมกับภรรยาและแยกกันเป็นอิสระ  แต่ว่าโรสขายเก่งกว่าสามีเธอเสียอีก
    อาชีพของโรสดำเนินไปด้วยดีจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่ 1  เริ่มฉายเงาขึ้นมาในยุโรป   มีผลกระทบต่อเศรษฐกิจในอเมริกาด้วย  ธุรกิจบ้านและที่ดินก็เริ่มซบเซา      ในตอนนี้เองเพื่อนคนหนึ่งของโรสชวนเธอไปทำงานใหม่ คือเป็นนักหนังสือพิมพ์ในซานฟรานซิสโก   มอบหมายให้เขียนคอลัมน์และสัมภาษณ์คนดังๆ   ตอนนี้เองโรสได้ใช้ทักษะที่เธอเคยเก่งสมัยเรียนอย่างเต็มที่   ไม่นานเธอก็ประสบความสำเร็จในฐานะคอลัมนิสต์คนดังของหนังสือพิมพ์ซานฟรานซิสโกบุลเลทิน  

     โรสเขียนจดหมายถึงแม่  เล่าถึงความสำเร็จในอาชีพใหม่    เธอแน่ใจว่าแม่ผู้มีฝีมือทางนี้เช่นกันไม่ควรที่จะทำงานจำเจเป็นเจ้าของฟาร์มเลี้ยงไก่อย่างนี้ไปจนตาย   เธอจึงแนะนำให้แม่หาคนงานมาช่วยเลี้ยงไก่  แม่จะได้เอาเวลาไปเขียนหนังสือได้มากกว่านี้  และควรเขยิบขั้นจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นไปยังหนังสือพิมพ์สำคัญ เพื่อรายได้และชื่อเสียงที่ดีกว่า
    ลอร่าประทับใจกับความสำเร็จของลูกสาวมาก    ลูกน้อยเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนบัดนี้ก้าวขึ้นไปถึงขั้นได้สัมภาษณ์บุคคลดังๆระดับชาติอย่างเฮนรี่ ฟอร์ด เจ้าของบริษัทรถยนต์ฟอร์ด   ชาลี แชปลินยอดดาราตลก และนักบินผาดโผนอย่างอาร์ท สมิธ     เธออยากจะรู้ว่าโรสมีเทคนิคการเขียนยังไงแบบไหนถึงทำได้ขนาดนี้     ดังนั้นในปี 1915  เมื่อโรสชวนแม่ไปเที่ยวซานฟรานซิสโก เพื่อชมงานสินค้าโลก  ลอร่าก็ตกลงเดินทางจากมิสซูรี่ไปทันทีตามลำพัง   แอลแมนโซอยู่เฝ้าบ้าน

[เทาชมพู]

โรสในวัยทำงาน

[เทาชมพู]

   ลอร่าใช้เวลาอยู่ในคาลิฟอร์เนียกับลูกสาว 2 เดือน    ก่อนหน้าเดินทาง หนังสือพิมพ์ขอให้เธอเก็บประสบการณ์จากการชมนิทรรศการงานสินค้าโลกกลับไปเขียนลงในคอลัมน์  เธอก็ตกลง     เธอเขียนจดหมายถึงสามีอย่างสม่ำเสมอ เล่าถึงทุกอย่างที่เห็น  แอลแมนโซเก็บจดหมายไว้ทุกฉบับ     หลังจากลอร่าถึงแก่กรรมไปแล้ว มีผู้พบจดหมายเหล่านี้ในทรัพย์สินส่วนตัวของเธอจึงนำมาตีพิมพ์รวมเล่มในปี 1974   ให้ชื่อว่า West from Home

   โรสชวนพ่อแม่มาอยู่ด้วยกันในซานฟรานซิสโก   คาลิฟอร์เนียมีอากาศอบอุ่น และเจริญมากกว่าเมืองเล็กๆอย่างแมนสฟิลด์    แต่ลอร่าปฏิเสธ  เธอไม่ยอมแลกชีวิตในฟาร์มกับที่แห่งใดอีกทั้งสิ้น     ตอนนี้ฟาร์มร็อคกี้ริดจ์ขยายพื้นที่ออกไปถึง 200 เอเคอร์ จากน้ำพักน้ำแรงและการเก็บออมเงินของสามีภรรยา     ทั้งคู่ทำงานกันอย่างไม่หยุดยั้ง ผลตอบแทนจากบ้านนาก็นับว่าน่าชื่นใจ แม้ไม่ทำให้รวย  แต่ก็มีกินมีใช้ ไม่ยากจน
  ส่วนโรสไม่เห็นด้วยเลย  เธอคิดว่าพ่อแม่อายุมากแล้ว ทำงานหนักตรากตรำเกินไป  น่าจะขายฟาร์มแล้วไปซื้อบ้านเล็กๆในชนบท  ใช้ชีวิตอย่างสบายๆ อยู่ที่ไหนสักแห่ง   แต่ลอร่าบอกว่า
  "ก็พ่อกับแม่อยู่ในชนบทแล้วไง"  

[Singing Blue Jay]

เข้ามาตามอ่านต่อเนื่องนะคะ ชอบลอร่ามาตั้งแต่เด็กเหมือนกันค่ะ เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆทุกครั้งที่หยิบหนังสือชุดนี้ขึ้นมาอ่าน เก็บมาหลายเวอร์ชั่นค่ะ หายบ้าง ตามเก็บไม่ครบชุดบ้าง จนล่าสุดซื้อเก็บของอมรินทร์ไว้อีกชุดเมื่อสามสี่ปีที่แล้ว...กันเหนียว

[เทาชมพู]

เรื่องนี้อ่านกี่หนก็ประทับใจค่ะ   ชอบความอบอุ่นในครอบครัว  และมองโลกในแง่ดีของลอร่า   อ่านแล้วเกิดกำลังใจ ไม่ย่อท้อต่อความลำบาก

ในช่วงที่โรสดำเนินชีวิตอย่างสาวเมืองใหญ่ ประสบความสำเร็จในฐานะนักเขียนคอลัมน์คนดัง   ลอร่าก็ประสบความสำเร็จตามแบบของเธอ   นอกจากเขียนในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นจนเป็นที่รู้จักกันดีแล้ว   เธอยังทำงานด้านสังคมสงเคราะห์ เข้าร่วมกับสมาคมพัฒนาที่อยู่อาศัยของรัฐมิสซูรี่  ซึ่งเน้นทางด้านสวัสดิการให้ชาวไร่ชาวนา      ต่อมาก็ร่วมก่อตั้งสโมสร The Athenians ซึ่งเป็นกลุ่มทำงานเพื่อพัฒนาพวกผู้หญิงชาวไร่   ผลงานของลอร่าออกมาในรูปการก่อตั้งห้องสมุดสาธารณะให้พวกนี้มีหนังสืออ่าน  มีหนังสือพิมพ์ใหม่ๆ เพื่อเปิดหูเปิดตาบรรดาเมียชาวนา แทนที่จะอยู่แค่ทำงานในไร่ไปวันๆ

ในสโมสรอะธีเนียน  ลอร่าตั้งกลุ่มพบปะสังสรรค์กันด้านวรรณกรรมเดือนละครั้ง   นำวรรณกรรมดังๆเช่นงานของเชคสเปียร์ ดิกเกนส์ มาร์ค ทเวน มาอ่านและวิจารณ์และเปลี่ยนความเห็นกัน      แอลแมนโซขับรถม้ามาส่งเธอในเมืองเวลานัดสังสรรค์  ส่วนตัวเขาก็ไปเล่นหมากรุกฆ่าเวลากับเพื่อนๆผู้ชายด้วยกัน

[เทาชมพู]

   ลอร่าได้รับถ่ายทอดนิสัยจากพ่อมาเต็มตัว     เธอเป็นคนสร้างความสุขให้ตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาวัตถุภายนอก   สำหรับเธอ งานหนักในฟาร์มหมายถึงความสำเร็จรออยู่เบื้องหน้า   ไม่ได้หมายถึงความทุกข์ยากลำเค็ญที่จะต้องดิ้นรนหลีกหนี     เธอกับแอลแมนโซเป็นสุขที่ค่อยๆพลิกพื้นดินรกร้างจำนวนมากขึ้นมาเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์    สุขที่ได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติห่างไกลจากความแออัด  ได้เห็นดวงอาทิตย์ทอแสงในยามเช้า และตะวันตกดินในยามใกล้ค่ำ   ได้ยินเสียงนกร้องบนกิ่งไม้ใกล้หน้าต่าง    แค่นี้ก็เป็นสวรรค์บนดินสำหรับสองสามีภรรยา   ไม่จำเป็นต้องย้ายไปอยู่อย่างสะดวกสบายในเมืองใหญ่แห่งไหน

  ด้วยความสันโดษ และพอใจกับชีวิต   ลอร่าจึงมีความสุขกับชีวิตเจ้าของฟาร์มและกิจกรรมสังคมที่เธอทำอยู่ เป็นเวลานานหลายต่อหลายปี   เธออายุห้าสิบกว่าแล้วในเวลานี้   แต่ก็ยังสนุกกับงานโดยไม่คิดจะถอยหลังไปรอวัยเกษียณ     เมื่อเจ้าของฟาร์มรวมตัวกันตั้งกองทุนกู้ยืมเงินสำหรับเกษตรกร โดยมีธนาคารในมิสซูรี่เป็นแหล่งเงินกู้  ลอร่าก็ได้รับตำแหน่งเหรัญญิกของกองทุน  มีเงินเดือนประจำตำแหน่งด้วย 

  ขณะที่แม่ประสบความสำเร็จอยู่ในชนบท   โรสก็ประสบความสำเร็จในเมืองใหญ่ ในฐานะนักเขียนชื่อดังคนหนึ่ง     ชีวิตสมรสของเธอกับสามีเริ่มขรุขระ เพราะงานทำให้ทั้งคู่ต้องแยกกันอยู่ห่างไกลออกไปทุกที   ในที่สุดก็ลงเอยด้วยการหย่าขาดในค.ศ. 1912  โรสกลับมาเยี่ยมพ่อแม่บางครั้ง      หนังสือพิมพ์ลงข่าวเธอในฐานะวี.ไอ.พี.  เป็นหน้าเป็นตาให้พ่อแม่ได้มากมาย

[เทาชมพู]

โรสหย่าขาดจากสามีเมื่ออายุ 32 ปี  สมัยนั้นเรื่องหย่าร้างไม่ค่อยจะเกิดขึ้นบ่อยนักในสังคม   เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่แต่งงานเพื่อไปเป็นแม่บ้าน  สามีเป็นฝ่ายหาเลี้ยง   แต่โรสเป็นผู้หญิงทำงานที่ประสบความสำเร็จมากกว่าสามีหลายเท่า    ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาเขา
กิลเลต เลนกับเธอแยกกันอยู่มาหลายปีก่อนตัดสินใจหย่าขาดจากกันในที่สุด

[tita]

- ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ

- โรสสวยนะคะ  สวยหวานมาก  รูปด้านข้างใน คห. 43  เห็นแล้วอิจฉาจมูกโด่งๆ นั่นมากมาย

   จะว่าไปลูกสาวบ้านนี้สวยๆ ทั้งนั้น  ลอร่าสวยเข้ม แครี่สวยเก๋  เกรซสวยหวานละมุน  แมรี่รูปตอนรุ่นสาวก็สวยเย็นตา  ถ้าเธอไม่มีปัญหาสายตาอาจดูแลรูปโฉมได้ดีกว่านี้ 

[เทาชมพู]

เอารูปโรส ที่มองเห็นจมูกโด่งชัดเจนอีกรูปมาให้คุณ tita ดูค่ะ

[เทาชมพู]

  ดวงของโรสพุ่งแรงในช่วงค.ศ. 1920   เธอเดินทางไปยุโรป ทั้งตะวันตกและตะวันออก   เขียนบันทึกเรื่องราวจากประสบการณ์ลงเป็นหนังสือตีพิมพ์จำหน่าย นอกจากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงแล้วยังมีรายได้งามพอจะส่งเช็คมาให้พ่อแม่ได้ถึงปีละ 500 ดอลล่าร์เพื่อช่วยค่าใช้จ่ายในฟาร์ม
   โรสใช้เวลาเดินทางรอบโลกอยู่ 4 ปีก่อนจะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่ที่ร็อคกี้ริดจ์   พักระยะยาวอยู่ที่นั่น  มีเพื่อนฝูงที่เป็นคนมีชื่อเสียงในแวดวงวรรณกรรมมาเยี่ยมเป็นระยะ   ตัวเธอเองก็เขียนเรื่องสั้นและหนังสือสารคดีชีวประวัติอยู่ไม่หยุดยั้ง     เป้าหมายของเธอก็คือหาเงินให้มากพอที่จะทำให้พ่อแม่เลิกทำงานหนัก อยู่ได้สบายๆเสียที   ของขวัญราคาแพงชิ้นแรกที่โรสซื้อให้พ่อแม่คือรถยนต์ยี่ห้อบูอิคสีน้ำเงินรุ่นปี 1923 สั่งตรงจากนิวยอร์ค   เธอหัดให้พ่อขับรถคันนี้ แม่เองก็หัดขับด้วย แต่ยกหน้าที่โชเฟอร์ให้พ่อทำแทน
   โรสเริ่มฝึกหัดให้แม่เขียนหนังสืออย่างจริงจังแทนที่จะเขียนบทความเล็กๆน้อยๆอย่างเมื่อก่อน    ลอร่าได้รับแรงบันดาลใจจากความสำเร็จของลูกสาว ให้อยากเขียนหนังสือเป็นเล่มขึ้นมาบ้าง   โรสคิดว่าถ้าแม่มีรายได้อย่างงาม  เธอก็จะได้สบายใจหมดห่วงเสียที  จากนั้นก็จะได้ย้ายไปพำนักอยู่ในประเทศอัลบาเนีย ซึ่งเป็นประเทศที่เธอชอบมากที่สุด  ตามที่วางแผนเอาไว้

 รถบูอิคสีน้ำเงินอย่างคันที่โรสซื้อให้พ่อแม่