ชีวิตจริงเบื้องหลังวรรณกรรมชุด "บ้านเล็ก"

[เทาชมพู]

ความสุขตามประสาเด็กของลอร่า มีทุกข์ครั้งสำคัญเข้ามาเจือปน  ก็คือเรื่องของน้องชายตัวน้อย เฟรดดี้
เฟรดดี้เป็นเด็กอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด   เจ็บๆไข้ๆอยู่เป็นประจำ ทำให้พ่อแม่วิตกกังวลมาก   ยิ่งวันอาการก็ยิ่งหนักจนพ่อต้องไปตามหมอมา  แต่ก็ไม่ได้ผล  สุขภาพของเฟรดดี้ทรุดหนักลงจนถึงวันที่ร้ายกาจที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของลอร่า คือวันที่ 27 สิงหาคม 1876   เมื่อฤดูใบไม้ร่วงเริ่มมาเยือน  เฟรดดี้มีอาการชักกระตุก แล้วก็แน่นิ่งไป  ไม่ฟื้นขึ้นมาอีก    เขาจากไปเมื่อมีอายุเพียง 9 เดือน

ศพของหนูน้อยเฟรดดี้ถูกฝังไว้ใกล้ๆบ้านนาของลุงปีเตอร์ ใต้หินสีขาวจารึกชื่ออย่างง่ายๆ     เรื่องที่เศร้าโศกยิ่งกว่านี้ก็คืออีกไม่กี่วันครอบครัวอิงกัลส์ก็ต้องออกเดินทางจากบ้านนาไปตั้งหลักที่ไอโอวา   จำต้องทิ้งเฟรดดี้น้อยเอาไว้เดียวดาย   ไม่มีโอกาสกลับมาเยี่ยมหลุมศพของเขาอีก 
เฟรดดี้ยังเยาว์เกินกว่าจะพ่อแม่จะพาไปถ่ายรูป    นอกจากนี้พ่อแม่ก็ยังอยู่ในฐานะลำบากที่จะจ่ายเงินค่าของฟุ่มเฟือยอย่างถ่ายรูป   บ้านนาของลุงปีเตอร์ในยุคต่อมาก็เลิกไป   หลุมศพของเฟรดดี้จึงสาบสูญไปไม่เหลือร่องรอยให้คนรุ่นหลังได้รู้เห็นอีก  รวมทั้งหลักฐานใดๆเกี่ยวกับตัวเขาด้วย

ความเศร้าโศกสะเทือนใจยังฝังลึกอยู่ในใจแคโรไลน์  สี่สิบปีต่อมาเมื่อเธออยู่ในวัยชรา  เธอเคยออกปากว่า "นี่ถ้าเฟรดดี้ไม่ตาย  อะไรๆก็น่าจะดีกว่านี้"   แสดงถึงความรักความอาลัยที่ไม่เคยคลายไปจากใจแม่
ลอร่าจึงเลือกที่จะไม่บันทึกชีวิตช่วงนี้ไว้ในนิยาย"บ้านเล็ก"ของเธอ  แต่ข้ามไปทั้งตอน

[benzene]

ผมเปนคนหนึ่งที่อ่านนิยายชุดนี้ตอนสมัยเรียน อ่านครบทุกเล่ม หสกจำไม่ผิดมีถึง 12 เล่มใช่ไหมครับ ตอนนั้นสะสมเปนคอลเลคชั่นเลย ภูมิใจมาก และชื่นชอบมาก ผู้เขียนถ่ายทอดเรื่องราวในยุคบุกเบิกได้อย่างชัดเจนและสะเทือนอารมณ์มาก ขอขอบพระคุณอาจารย์ที่นำเกล็ดเล็กๆ น้อยๆ มาแบ่งปันครับ

[เทาชมพู]

ขอบคุณคุณเทาชมพูมากเลยค่ะสำหรับเบื้องหลังชีวิตต้องสู้ของลอร่า

รออ่านต่อนะคะ

กระทู้นี้เลยทำให้ตัวเองต้องไปค้นกรุหนังสือ นิตยสารเก่าๆ
จำคลับคล้ายคลับคลาว่า เคยมีใครวิจารณ์ผลงานชุดบ้านเล็กนี้ไว้
แล้วก็เจอจริงๆ

"...จากที่ซึ่งดวงตะวันฉายแสง
หนังสือชุดบ้านเล็ก บันทึกประวัติศาสตร์สังคมของอเมริกันยุคบุกเบิก"
โดย สันติ นามธรรม
ตีพิมพ์ในนิตยสาร โลกหนังสือ ปีที่ 2 ฉบับที่ 4 มกราคม 2522  12 บาท

ไว้คุณเทาชมพูเล่าเรื่องจบก่อน ค่อยนำเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยจากบทความนี้มาเสริมเพิ่มเติมแล้วกันค่ะ
มีชีวประวัติของ" สุคนธรส "ผู้แปลหนังสือชุดนี้ด้วยค่ะ

เคยอ่านบทความนี้แต่ไม่ได้เก็บไว้ค่ะ   อยากอ่านอีกสักครั้ง

[เทาชมพู]

เมืองเบอร์โอ๊คเป็นเมืองเล็กๆ เก่าแก่ ไม่ใช่เมืองสร้างใหม่อย่างวอลนัท โกรฟ   อาคารบ้านเรือนในเมืองเป็นตัวตึกสร้างด้วยอิฐสีแดงเป็นส่วนใหญ่      ส่วนโรงแรมที่พ่อกับแม่มาทำงานนั้น สมัยนี้น่าจะเรียกว่าโรงเตี๊ยมมากกว่าโรงแรม     แต่ในสายตาเด็กน้อยอายุแปดขวบกว่าๆอย่างลอร่า มันช่างใหญ่โต มีห้องพักหลายห้อง  ตัวบ้านมีถึงสามชั้นรวมห้องใต้หลังคาด้วย   มีคนเข้าออกมาพักแรม และเข้ามากินอาหารกลางวัน  จนพ่อแม่ แมรี่และลอร่ามีงานเต็มมือ   

พ่อเป็นผู้จัดการโรงแรม ร่วมกับผู้จัดการอีกคนหนึ่ง     แม่เป็นแม่ครัว  ลอร่ากับแมรี่ช่วยเสิฟอาหารให้แขก และล้างชาม ตอนกลางวันเธอกับแมรี่ก็ไปโรงเรียน

พ่อไม่ชอบโรงแรมนี้เพราะติดกันมีร้านเหล้า  มีแต่คนเมาเอะอะ  เป็นสภาพไม่เหมาะสมสำหรับลูกเล็กๆของพ่อที่จะเติบโตขึ้นมาจนชาชินกับสิ่งนี้   พ่อจึงย้ายครอบครัวไปเช่าห้องอยู่ในอาคารอีกหลังหนึ่ง เป็นที่พักเงียบๆ ปลอดภัยไร้คนรบกวน

[เทาชมพู]

โรงแรมที่ว่ายังมีมาอยู่จนปัจจุบัน  ทำเป็นพิพิธภัณฑ์จัดหนังสือบ้านเล็กของลอร่า

[เทาชมพู]

โรงเรียนของลอร่าในเบอร์โอ๊คค่ะ   สภาพ "ตึกสร้างด้วยอิฐสีแดง" เก่าแก่ เป็นแบบนี้  ลอร่าไม่ชอบเมืองเก่าแบบนี้เลย

[scarlet]

ติดตามอ่านมาตลอดครับ
เป็นกระทู้ที่ทรงคุณค่าและสามารถทำได้อีกกับผลงานนิยาย ตำนาน ภาพยนต์ที่เป็นที่รู้จักชิ้นอื่นๆ
 

[เทาชมพู]

ขอบคุณมากค่ะคุณ scarlet
เห็นด้วยค่ะ  จะพยายามหานิยาย ตำนาน และภาพยนตร์ ที่มีชีวิตจริงเบื้องหลังมาให้อ่านกัน  แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่าจะหาเรื่องไหนดี

[เทาชมพู]

คริสต์มาสปี 1876  ผ่านไปอย่างหงอยเหงาสำหรับเด็ก 9 ขวบอย่างลอร่า   พ่อกับแม่ทำงานหนักจนไม่มีเวลาฉลองคริสต์มาสกับลูกๆ   ทุกคนยังไม่ฟื้นจากความเศร้าโศกเรื่องเฟรดดี้     ที่ร้ายกว่านี้คือลอร่าและแมรี่เป็นหัดในช่วงนั้นพอดี       แต่ในฤดูใบไม้ผลิปี 1877  ครอบครัวของชาร์ลส์ก็มีเรื่องดีใจกันอีกครั้งเมื่อหนูน้อยคนใหม่ถือกำเนิดมา     
เธอเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดู ผมสีทองเหมือนแมรี่ และตาสีฟ้าเหมือนพ่อ      พ่อแม่ตั้งชื่อลูกสาวคนใหม่ว่า เกรซ เพิร์ล อิงกัลส์

[เทาชมพู]

ลูกคนใหม่หมายถึงหนึ่งปากหนึ่งท้องเพิ่มมาให้เลี้ยง   ในเมื่อเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน ชาร์ลส์ต้องทำงานหนักยิ่งขึ้น    เขารับงานทั่วไปแล้วแต่ใครจะจ้าง  รวมทั้งงานช่างไม้ที่เขาถนัดด้วย     ลอร่ามองไม่เห็นว่าครอบครัวเธอยากจนตรงไหนแต่ชาวเมืองทั้งหลายมองเห็น     จึงมีสามีภรรยาฐานะดีคู่หนึ่ง ชื่อนายแพทย์สตาร์และคุณนายสตาร์ ซึ่งมีลูกโตๆไปแล้ว ยื่นมือมาขออุปการะเอาลอร่าไปเลี้ยง    แต่แคโรไลน์ปฏิเสธเด็ดขาด    เธอไม่อาจจะให้ลูกคนใดคนหนึ่งขาดหายไปจากบ้านได้     ลอร่าโล่งใจมากเมื่อรู้ว่าแม่ไม่ยอม   เธอจะได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่พี่น้องเหมือนเดิม

ในที่สุดชาร์ลส์ก็ตัดสินใจโยกย้ายจากเบอร์โอ๊ค กลับไปวอลนัท โกรฟตามเดิม    เขาไม่ชอบทำงานในเมืองเก่าแก่  ไม่ชอบสภาพชีวิต ที่ขาดทุ่งกว้างและความรู้สึกอิสระเสรีอย่างเดิม   ที่สำคัญคือเงินที่เขาหาได้ในเมืองก็ไม่พอเลี้ยงครอบครัวที่มีถึง 6 คนด้วยกัน     เช้าตรู่วันหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วง ลอร่าก็ถูกปลุกจากที่นอนให้ขึ้นไปนอนต่อในเกวียนประทุน    พ่อแม่เดินทางกลับวอลนัท โกรฟ

เบอร์โอ๊คในรัฐไอโอวาที่ลอร่าอยู่มาหนึ่งปีกว่า เป็นเหมือนความฝัน   ยามเธอตื่นขึ้นมา  ก็พบว่าฝันนั้นจบลงโดยสิ้นเชิง

[เทาชมพู]

บ้านหลังเดิมใกล้ลำธารพลัมครี้กไม่มีแล้ว เพราะชาร์ลส์ขายก่อนเดินทางไปไอโอวา      เพื่อนชาวเมืองใจดีคนหนึ่งให้ครอบครัวอิงกัลส์อาศัยอยู่ด้วยจนกว่าจะมีบ้านของตัวเอง     ชาร์ลส์เริ่มทำงานหนักในเมืองวอลนัท โกรฟอีกครั้ง   เขาทำงานในร้านของชำ รับงานเป็นช่างไม้ กับงานอะไรต่อมิอะไรแล้วแต่ใครจะจ้าง
ต่อมา ชาร์ลส์เห็นว่าเมืองนี้ยังไม่มีร้านขายเนื้อเท่าที่ควร   เขาก็เปิดร้านใหม่ขึ้น    ปรากฏว่าขายดีพอที่เจ้าของร้านจะรวบรวมเงินทองได้  แต่เขาก็ยังรับงานพิเศษเป็นช่างไม้ รับก่อสร้างบ้านใหม่ๆในเมืองที่กำลังขยายใหญ่ขึ้น      ด้วยเงินที่หาได้  เขาก็ขอแบ่งที่จากที่ดินว่างๆผืนใหญ่หลังโรงแรมในเมือง   สร้างบ้านหลังเล็กขึ้นบนที่ดินแปลงนั้น
ครอบครัวของลอร่าก็มีบ้านของตัวเองอีกครั้ง  แม้จะเล็ก แต่แคโรไลน์ก็พอใจมาก    เธอชอบอยู่ในเมืองที่อุ่นหนาฝาคั่งและสะดวกสบาย  แต่มีบ้านเงียบๆของตัวเอง ไม่ต้องเจอโรงแรมที่พลุกพล่านและเอะอะอึกทึกอย่างในเบอร์โอ๊ค

ลอร่ากลับไปเรียนหนังสือในโรงเรียนเดิมของเธอ  เธอพบเนลลี่ โอเวนส์คู่ปรับเก่า   คราวนี้ลอร่าได้คู่ปรับใหม่เพิ่มขึ้นอีกคนชื่อเจเนเวียฟ มาสเตอร์ที่หัวสูงหยิ่งยโสยิ่งกว่าเนลลี่เข้าไปอีก   เธอเป็นลูกสาวครู  แต่งตัวหรูหรากว่าเด็กชาวบ้านทั่วไป และทะนงว่าตัวเองมาจากนิวยอร์ค   ลอร่าชังน้ำหน้าเพื่อนใหม่คนนี้มาก

ในชีวิตจริง  เด็กผู้หญิงตัวร้ายที่เป็นคู่แข่งของลอร่ามี 2 คน แต่ในหนังสือ เธอรวมเจเนเวียฟเข้ากับเนลลี่เป็นคนเดียวกัน

[scarlet]

อ่านกระทู้นี้แล้ว คิดถึงเรื่องลูกอีสาน เดาว่าผู้แต่งคงได้ไอเดียมาจากนิยายของลอร่าเรื่องนี้ ก็สนุกตามประสาไทยๆเรา

อีกเรื่องคือลูกชาวสวน (ลืมชื่อผู้แต่ง) เป็นบรรยากาศที่สวนฝั่งธนบุรีที่ร่มรื่น และเรื่องที่เขื่อนกิ่วลมของมนันยา (จำชื่อผู้แต่งได้ แต่กลับลืมชื่อหนังสือ อิอิ)

(คหสต.) คิดว่าเสน่ห์ของเรื่องบ้านเล็กในป่าใหญ่คือ สิ่งที่เล่าในเรื่องผู้อ่านสามารถเข้าใจได้ แทบไม่ต้องจินตนาการ และไม่มีการประดิษฐ์ตัวละคร อ่านแล้วเชื่อได้ ให้บรรยากาศที่เป็นจริงผู้อ่านมีส่วนร่วมได้ และส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่มีความสุข อ่านแล้วสบายใจ

เลยนึกถึงอีกเรื่อง เกิดวังปารุสก์ เป็นเรื่องทำนองเดียวกันคือบันทึกเหตุการณ์ แต่สอดแทรกข้อคิดเห็น บรรยายความรู้สึกด้วยในชีวิตจริง อ่านสนุกเช่นกัน ทั้งที่เกิดไม่ทัน บรรยากาศในเรื่องยังคงมีอยู่ในปัจจุบัน

[เทาชมพู]

อ่านกระทู้นี้แล้ว คิดถึงเรื่องลูกอีสาน เดาว่าผู้แต่งคงได้ไอเดียมาจากนิยายของลอร่าเรื่องนี้ ก็สนุกตามประสาไทยๆเรา

อีกเรื่องคือลูกชาวสวน (ลืมชื่อผู้แต่ง) เป็นบรรยากาศที่สวนฝั่งธนบุรีที่ร่มรื่น และเรื่องที่เขื่อนกิ่วลมของมนันยา (จำชื่อผู้แต่งได้ แต่กลับลืมชื่อหนังสือ อิอิ)

เอาหนังสือมาให้ดูอย่างเร็วพลันค่ะ   ทั้งสองเรื่องเป็นเรื่องสนุกมาก   ผู้แต่งทั้งสองเป็นนักเขียนที่มีเอกลักษณ์ในตัวเอง ไม่มีใครเลียนแบบได้

[เพ็ญชมพู]

และเรื่องที่เขื่อนกิ่วลมของมนันยา (จำชื่อผู้แต่งได้ แต่กลับลืมชื่อหนังสือ อิอิ)

ชอบชื่อที่ปรึกษาชาวญี่ปุ่นในเรื่องนี้ โตมิโต กูโชดะ และ มิโต มิก้าโช 

[scarlet]

ชอบชื่อที่ปรึกษาชาวญี่ปุ่นในเรื่องนี้ โตมิโต กูโชดะ และ มิโต มิก้าโช  ยิงฟันยิ้ม

อ่านเรื่องที่มนันยาแต่ง ไม่นึกเลยว่าเป็นนักประพันธ์หญิง ยิ่งเรื่องแค้นนี้ด้วยชีวิต การใช้ภาษาคิดว่านักประพันธ์ชายก็ไม่กล้าเท่า

เหมือนนักประพันธ์อีกท่าน แก้วเก้าที่เขียนเรื่องสนุกๆ เกร็ดขำๆ นึกว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน อิอิ
เรื่องแรกที่อ่านของแก้วเก้า อ่านไปหัวเราะไป เป็นเรื่องผีๆ วิญญาณๆอะไรนี่แหละ จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้วครับ แต่จี้มาก 55

ตัวละครของแก้วเก้าทั้งหมด ทั้งเรื่องหนักและเบา จำได้คนเดียว ที่เป็นลูกชายของเศรษฐี คู่อริของพระเอก แต่สุดท้าย หนีไปอยู่เกาะ กับผู้หญิงธรรมดาๆ และไม่ยอมกลับ เพราะค้นพบว่าตัวเองต้องการอะไร
 
บางเรื่องนี่พอๆกับร่มฉัตรเลยละ..