ชีวิตจริงเบื้องหลังวรรณกรรมชุด "บ้านเล็ก"

[เทาชมพู]

  ในช่วงนั้น  ชาวเมืองวอลนัท โกรฟกำลังตื่นเต้นกับเส้นทางใหม่ที่พาดผ่านจากตะวันออกไปถึงเขตรัฐดาโกต้าใต้   คือเส้นทางรถไฟที่ไปสุดทางที่เมืองเทรซี ห่างจากวอลนัท โกรฟไป 7 ไมล์     มีข่าวลือกันว่าทางรถไฟจะสร้างไปจนถึงสุดเขตดาโกต้าทางทิศตะวันตกโน้น
  ทางรถไฟนอกจากเป็นเส้นทางคมนาคมสำคัญแล้ว ยังเป็นแหล่งเศรษฐกิจด้วย     เพราะบริษัทที่วางรางรถไฟจ้างคนงานให้ค่าแรงถึงวันละ 1 ดอลล่าร์ ซึ่งนับว่าสูงมาก   นอกจากนี้รถไฟไปถึงไหน สินค้าดีๆจากตะวันออกก็ถูกส่งไปถึงนั่น  ส่วนชาวไร่ชาวนาก็มีรถไฟช่วยขนส่งผลิตผลทางเกษตรไปทางเมืองฝั่งตะวันออกของประเทศ   ทำให้ขายดีราคากว่าขายพ่อค้าคนกลางหรือเอาขึ้นเกวียนไปขายในเมืองใกล้ๆ

   กลับมาที่ครอบครัวของลอร่า     หลังจากชาร์ลส์ทำงานอยู่ในเมืองหลายปี รายได้ของผู้ชายคนเดียวไม่พอหาเลี้ยงหกปากในครอบครัว    ถ้าหากว่าชาร์ลส์มีลูกชาย อาจจะช่วยเบาแรงพ่อลงไปได้มาก  แต่เขาก็มีแต่ลูกสาวเล็กๆ  นอกจากลอร่าคนเดียวที่โตพอจะหารายได้บ้างนิดหน่อย     ฐานะในครอบครัวนับวันก็ยิ่งชักหน้าไม่ถึงหลัง     เขาต้องเป็นหนี้เป็นสินอย่างเลี่ยงไม่ได้
  วิญญาณของนักบุกเบิกเริ่มกลับมาสู่ตัวชาร์ลส์อีกครั้ง   เขาอยากจะเดินทางไปทางตะวันตก หาที่ดินแห่งใหม่ในรัฐดาโกต้าใต้ ซึ่งที่นั่นเขาสามารถจับจองที่ดินได้ฟรีๆ ไม่ต้องเสียเงิน    ก็จะได้เริ่มลงหลักปักฐานใหม่อีกครั้ง    แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าจะหาทางไปได้อย่างไร  ในเมื่อยังไม่มีเงินแม้แต่จะเดินทาง
  แต่โชคก็ให้คำตอบชาร์ลส์เมื่อลอร่าอายุย่างเข้า 13 ปี 

[เทาชมพู]

    วันหนึ่งผู้หญิงแปลกหน้าขับรถม้ามาถึงบ้าน  ลอร่าจำเธอไม่ได้ แต่พ่อแม่จำเธอได้ทันที    เธอคือดอเซียน้องสาวของพ่อที่เคยอยู่กับปู่ย่าในป่าใหญ่รัฐวิสคอนซิน   ตอนนี้เธอแต่งงานแล้วกับช่างรับเหมาสร้างทางรถไฟในรัฐดาโกต้าใต้      ที่นั่นมีร้านค้าสำหรับขายของให้คนงานรถไฟ    สามีเธอต้องการผู้จัดการร้านไปทำบัญชีและตรวจสอบเวลาทำงานของคนงาน     เธอก็เลยมาชวนพี่ชายไปรับงานนี้
   ชาร์ลส์มองเห็นโอกาสดีที่จะได้งานประจำมีรายได้สม่ำเสมอ  พร้อมกับมองหาที่ดินเปล่าๆที่จะจับจองได้ฟรีๆ เพื่อจะได้ไปสร้างบ้านนาที่นั่น    แคโรไลน์ไม่ค่อยจะเห็นด้วย   เธอไม่อยากจะพาลูกๆโดยเฉพาะแมรี่ไปอยู่ในดินแดนเปล่าเปลี่ยวห่างไกลลิบลับจากความเจริญ   แต่ชาร์ลส์สัญญาว่านี่จะเป็นการโยกย้ายครั้งสุดท้าย    แคโรไลน์ก็ยินยอม
   ชาร์ลส์เดินทางล่วงหน้าไปก่อน   แคโรไลน์กับลูกๆตามไปทีหลัง    เมื่อพ่อเดินทางออกจากบ้านไป ลอร่าซึ่งกลายเป็นลูกคนโตหัวเรี่ยวหัวแรงของบ้าน   ก็ช่วยแม่ดูแลบ้านและน้องๆ ตลอดจนเก็บของเตรียมอพยพจากเมืองนี้ไป    เธอไม่มีโอกาสกลับมาวอลนัท โกรฟอีกเลย
  ลอร่าเล่าเหตุการณ์เมื่อเธออพยพโยกย้ายไปรัฐดาโกต้าใต้  ซึ่งตอนนั้นยังเป็นเขตชายแดนของประเทศ  ไว้ในนิยายบ้านเล็กตอน By the Shore of Silver Lake หรือ ริมทะเลสาบสีเงิน

[เทาชมพู]

     นิสัยนักบุกเบิกของชาร์ลส์ถ่ายทอดมาถึงลอร่าเต็มตัว  แตกต่างจากแมรี่ที่นิสัยคล้ายแคโรไลน์คือชอบอยู่เงียบๆในบ้าน ภายในเมืองที่สะดวกสบายหลายอย่าง มีร้านค้าให้ซื้อของกินของใช้จำเป็น  มีโบสถ์ที่จะไปได้ทุกวันอาทิตย์   มากกว่าจะไปปลูกเพิงอยู่ในทุ่งกว้างเปล่าเปลี่ยว    ส่วนลอร่าชอบเดินทางไปยังดินแดนไกลโพ้นที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ตรงนั้นบ้าง  ขอแต่เพียงไม่หยุดนิ่งอยู่กับที่  แต่ถ้าลงหลักปักหลักฐาน  เธอก็ชอบอยู่ในที่กว้างๆ ล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้า   ไม่มีบ้านช่องแออัด
    อย่างไรก็ตาม ชาร์ลส์ให้สัญญากับภรรยาว่า จะให้ลูกสาวทุกคนได้รับการศึกษาอย่างดีที่สุด    เขาก็รับปากว่า ดาโกต้าใต้จะเป็นดินแดนแห่งสุดท้าย   เขาจะไม่อพยพไปไหนอีก    ที่นี่ชาร์ลส์โชคดีว่าในฤดูหนาวแรกที่มาถึง เขาได้พักอยู่อย่างสบายในบ้านของนักสำรวจเส้นทางรถไฟ  ซึ่งปลูกในทุ่งโล่งเวิ้งว้างใกล้ทะเลสาบไร้นามที่แคโรไลน์เรียกว่า "ทะเลสาบสีเงิน"   ตอนนั้น  เมืองเดอสเม็ตที่ชาร์ลส์ย้ายมาอยู่จนบั้นปลายชีวิตยังไม่ได้สร้าง   ที่ดีกว่านี้คือเขาพบที่ดินว่างๆที่ถูกใจจำนวนถึง 160 เอเคอร์ ที่เขาสามารถไปจับจองเอาไว้ได้สำเร็จอย่างหวุดหวิด  ก่อนที่ผู้อพยพอื่นๆที่หลั่งไหลมาจากทิศตะวันตกจะจับจองได้เสียก่อน

    มีเหตุการณ์เล็กๆเหตุการณ์หนึ่งที่ลอร่าไม่ได้เล่าไว้ในนิยาย ริมทะเลสาบสีเงิน   คือพ่อออกไปล่าสัตว์ทุกวัน   วันหนึ่งพ่อไปพบเพิงร้างสองแห่งถูกทิ้งไว้ในฤดูหนาว      ในเพิงหนึ่งพ่อพอเสื้อผ้าเก่าๆแขวนไว้บนฝาห้อง  ในกระเป๋ามีซองจดหมายสอดอยู่จ่าหน้าซองถึง " แอลแมนโซ ไวล์เดอร์"  ในอีกเพิงหนึ่งมีชื่อ "รอยัล ไวล์เดอร์" เขียนไว้บนกระดาษแข็ง ทิ้งไว้บนโต๊ะ
   เจ้าของเพิงกลางนาทั้งสองคือนักบุกเบิกที่มาจับจองที่ดินเอาไว้ตั้งแต่ฤดูร้อน     พอฤดูหนาวก็อพยพไปอยู่ที่อื่นที่อากาศอุ่นกว่านี้  เพราะเพิงบอบบางเกินกว่าจะต้านพายุหิมะได้    แต่เขาต้องทิ้งร่องรอยหลักฐานเอาไว้ให้รู้ว่าที่ดินตรงนี้มีเจ้าของแล้ว   ถ้าทิ้งที่ดินไว้ว่างๆ พวกนักฉวยอาจเข้ามายึดกรรมสิทธิ์ อยู่อาศัยหน้าตาเฉยก็ได้
   

[เทาชมพู]

   เมืองเดอสเม็ตก่อตั้งขึ้นอย่างรวดเร็วในฤดูใบไม้ผลิหลังฤดูหนาวแรกที่ลอร่ามาถึงดาโกต้า      ชาร์ลส์ใช้เงินเดือนที่เขาหาได้ตอนเป็นผู้จัดการร้าน ไปซื้อที่ริมถนนสายหลักในเมือง   เขารื้อเอาบรรดาเพิงของพวกคนงานรถไฟที่ทิ้งร้างไว้ เอาไม้กระดานมาสร้างบ้านได้ 2 หลัง   หลังแรกชาร์ลส์ขายให้คนอื่น เอาเงินมารองรัง  หลังที่สองเขาเก็บไว้ให้เช่าเพื่อหารายได้   ส่วนตัวเขาไปปลูกเพิงกลางนาในที่ดินที่จับจองไว้ ทำไร่ไถนาปลูกพืชผลตลอดปีแรก  แต่ก็ได้ผลน้อยมาก เพราะดินไม่ดี
   ปีแรกในรัฐดาโกต้า ฤดูหนาวอากาศไม่เลวร้ายนัก  ฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงก็อากาศดี     แต่พอขึ้นฤดูหนาวที่สอง  อากาศก็วิปริตผิดเพี้ยนไปเป็นตรงกันข้าม   เป็นฤดูหนาวหฤโหดที่สุดเท่าที่ลอร่าประสบมา ยิ่งกว่าในมินเนโซตาเสียอีก    เคราะห์ยังดีที่พ่อของเธอสังเกตเห็นความผิดปกติของลมฟ้าอากาศตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วง   จึงรีบอพยพครอบครัวจากเพิงกลางนาที่เป็นไม้กระดานบางๆมาอยู่บ้านในเมืองได้ทันเวลา
   ในตอนแรกแคโรไลน์ก็พอใจที่เข้ามาอยู่ในเมือง อบอุ่นและปลอดภัย  มีอาหารการกินในร้านชำพอจะซื้อได้ไม่ขาดแคลนอย่างอยู่กลางนา    แต่เพียงสองสามเดือนต่อมา  ชาร์ลส์และแคโรไลน์ก็รู้ว่าเข้าใจผิดอย่างถนัด   พายุหิมะถล่มทางรถไฟทำให้รถไฟจากเมืองเทรซี่เดินทางมาถึงชายแดนรัฐดาโกต้นไม่ได้   ทำให้เดอสเม็ตถูกตัดขาดโดดเดี่ยวกลางพายุหิมะยาวนานถึง 7 เดือน    คนทั้งเมืองก็ขาดแคลนเสบียงอาหาร  แทบจะอดตายไปตามๆกัน   
  ลอร่าเล่าถึงความยากลำเค็ญที่สุดในชีวิตเอาไว้ใน ฤดูหนาวอันแสนนาน  The Long Winter

[เทาชมพู]

  ในต้นฤดูหนาว  ลอร่าได้เข้าร.ร.ในเมืองเป็นระยะเวลาสั้นๆ ก่อนร.ร.ต้องปิดเพราะพายุหิมะกระหน่ำถี่ขึ้นทุกวัน      ที่โรงเรียน เธอพบเพื่อนใหม่หลายคน   เพื่อนหญิงที่สนิทที่สุดกับเธอคือแมรี่ เพาเวอร์ส  ลูกสาวช่างตัดเสื้อในเมือง     ส่วนเพื่อนชายคนสำคัญที่ลอร่ายก 1 บทให้เป็นชื่อของเขา คือ แค้ป การ์แลนด์  น้องชายของครูฟลอเรนซ์ การ์แลนด์ ครูของลอร่า
  แค้ปเป็นเด็กหนุ่มร่าเริง ประเปรียว แข็งแรงอย่างนักกีฬา     ลอร่าบรรยายว่าแค้ปเป็นเด็กหนุ่มผมสีทองอ่อนที่ถูกแดดเผาจนซีดเกือบขาว   ตาสีฟ้า  ไม่ใช่ผู้ชายรูปหล่อ  แต่เวลายิ้ม เขายิ้มกว้างจนสว่างสดใสไปทั้งหน้า  เป็นคนสนุกสนานอารมณ์ดีแต่ขณะเดียวกันก็ เป็นคนกล้าไม่เกรงอันตรายอะไรเลย    เขาเคยคว่ำคนงานรถไฟที่แกร่งที่สุดมาแล้ว    เมื่อคมนาคมถูกตัดขาดเพราะพายุหิมะ   แค้ปกับแอลแมนโซก็เป็นสองคนเท่านั้นที่กล้าออกจากเมือง เสี่ยงตายไปแสวงข้าวสาลีจากชาวไร่นอกเมือง  ซื้อข้าวมาให้ชาวเมืองเพื่อมิให้อดตาย
   ต่อมาแค้ปมาติดพันแมรี่เพื่อนสนิทของลอร่า    ส่วนแอลแมนโซ ไวล์เดอร์ก็มาชอบลอร่า  ทั้งสองคู่มักจะออกไปนั่งรถเลื่อนกลางหิมะคู่กันในฤดูหนาว  เธอเล่าถึงตอนนี้ไว้ในหนังสือ These Happy Golden Years
   ในหนังสือ ลอร่าเล่าถึงแค้ปอย่างเพื่อนสนิทที่เธอรำลึกถึง   แต่ในความเป็นจริง   แค้ป การ์แลนด์คือรักแรกของสาวน้อยลอร่าวัย 13 ย่าง 14 ปี    เป็นรักซื่อใสที่ฝรั่งเรียกว่า puppy love  ของเด็กสาวที่ไม่ประสีประสาอะไรนัก     เธอปลื้มบุคลิกร่าเริง  ชอบนิสัยนักกีฬาและกล้าผจญภัย    ในบันทึกส่วนตัว  ลอร่าเขียนเล่าไว้ว่า เวลาเธอไปโบสถ์ในวันอาทิตย์    เธอไม่เป็นอันนึกถึงอะไรอื่นนอกจากแค้ป การ์แลนด์

ข้างล่างนี้คือรูปของหนุ่มน้อยแค้ป การ์แลนด์ ค่ะ

[เทาชมพู]

      ใจของลอร่าจดจ่ออยู่ที่แค้ปมากกว่าแอลแมนโซ ในตอนแรก    แต่แค้ปมองลอร่าเป็นเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งมากกว่าจะคิดเป็นอย่างอื่น   เด็กสาวที่เขาหมายตาไว้คือแมรี่ เพาเวอร์ส เพื่อนสนิทของเธอ   ส่วนเพื่อนสนิทของเขาคือแอลแมนโซ ซึ่งสนใจลอร่ามาตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน    
      ในปลายศตวรรษที่ 19   ผู้หญิงไม่มีทางเลือกมากนัก   แม้ว่าเธอสนใจผู้ชายคนไหน ก็ต้องรอจนเขาเป็นฝ่ายคืบหน้าเข้ามาเอง   ถ้าหากว่าเขาไม่ได้สนใจเธอจนแล้วจนรอด ก็เป็นอันว่าจบกันตั้งแต่ยังไม่เริ่ม   เธอก็ต้องรอจนมีชายหนุ่มคนใหม่เดินเข้ามาในชีวิต     ส่วนใหญ่หนุ่มสาวในสมัยนั้นไม่เปลี่ยนแฟน   ถ้าหนุ่มคนไหนจีบสาวคนไหน ก็แปลว่าชอบจริงๆ และลงเอยด้วยการแต่งงานกับคนนั้น   เรียบๆง่ายๆ ตรงไปตรงมา
     กรณีของแอลแมนโซกับลอร่าก็เช่นกัน   เขาเป็นฝ่ายชอบเธอแต่แรก   ส่วนเธอเองแม้ไม่ได้ชอบเขา เพราะใจมีแค้ปอยู่แล้ว  แต่ลอร่าก็รู้ว่าไม่มีหวังในเรื่องแค้ป เพราะเขาจีบเพื่อนสนิทของเธอเสียแล้ว   หลังจากสนิทกับแอลแมนโซมากเข้า ลอร่าก็รู้สึกว่าเธอควรจะลงเอยกับชายหนุ่มคนนี้มากกว่า
     ส่วนแค้ปกับแมรี่ เพาเวอร์ส เป็นกรณียกเว้น     แอลแมนโซกับลอร่าลงเอยแต่งงานกัน  เหมือนหนุ่มสาวคู่อื่นๆในยุคนั้น    แต่แค้ปกับแมรี่จีบกันสักพักก็เลิกกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างไม่ธรรมดา     ในหนังสือเล่าว่าแมรี่พบแฟนใหม่เป็นหนุ่มธนาคาร   (ต่อมาเธอก็แต่งงานด้วย) ส่วนแค้ปควงผู้หญิงคนใหม่ในเมือง
     แต่ว่าแค้ปไม่ได้แต่งงานกับใครจนแล้วจนรอด      เขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุหม้อน้ำระเบิด เมื่ออายุได้เพียง 26 ปี    ตอนนั้นลอร่ากับแอลแมนโซแต่งงานและย้ายไปอยู่มิสซูรี่ด้วยกันแล้ว

   รูปซ้ายคือแค้ปในวัยหนุ่มเต็มตัว    ขวาคือแมรี่กับเอ๊ด สามีของเธอ

[เทาชมพู]

  หลังฤดูหนาวอันแสนนาน   ครอบครัวอิงกัลส์ย้ายจากเมืองออกไปอยู่ในเพิงที่จับจองไว้อีกครั้งหนึ่ง      เรื่องใหญ่ที่สุดเท่าที่ชาร์ลส์และแคโรไลน์วางแผนกันมาก็คือส่งแมรี่ไปเรียนต่อที่วิทยาลัยคนตาบอดในเมืองวินตัน รัฐไอโฮไอ     ท่านสาธุคุณแอลแดนมิตรดีของครอบครัวมีญาติเป็นครูอยู่ที่นั่น  ท่านจึงขอให้เขาส่งรายละเอียดและใบสมัครมาให้
  ที่นั่นแมรี่จะได้เรียนวิชาระดับมหาวิทยาลัย เช่นวิชาประวัติศาสตร์ ฟิสิกส์และเคมี พีชคณิต  เศรษฐศาตร์ และกวีนิพนธ์ โดยใช้อักษรเบรล   เรียนดนตรี  งานฝีมือเช่นร้อยลูกปัดและงานถักต่างๆเพื่อประกอบอาชีพ   เป็นหลักสูตร 7 ปี   รัฐออกค่าเล่าเรียนให้ทั้งหมด  แต่นักเรียนต้องออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวเอง  
  ถึงแม้ชาร์ลส์และแคโรไลน์มีรายได้น้อยมาก  ชักหน้าไม่ถึงหลัง   และถ้าถามในเชิงเศรษฐกิจว่าการส่งแมรี่ไปเรียนจะกลับมาช่วยหารายได้ให้ทางบ้านคุ้มหรือไม่เมื่อเรียนจบ    คำตอบก็คือไม่    แมรี่เรียนจบแล้วก็จะต้องกลับมาอยู่บ้านเหมือนเก่า  ไม่มีโอกาสทำงานนอกบ้าน
   แต่พ่อแม่และลอร่าไม่ได้มองในแง่นั้น   ทุกคนมองว่า สิ่งที่เศร้าโศกที่สุดสำหรับแมรี่ คือเธอไม่มีโอกาสเล่าเรียนอย่างคนอื่นๆ    เธอเป็นคนตั้งใจอยากเรียน อยากเป็นครูอย่างแม่มาตั้งแต่ยังเล็ก    แต่สายตาพิการตัดโอกาสนั้นออกไป    เมื่อมีวิทยาลัยสำหรับคนตาบอด  ก็ถือเป็นความสุขที่สุดที่แมรี่จะได้มีโอกาสอย่างคนทั่วไปอีกครั้ง  
   ดังนั้นภาระในการหาค่าใช้จ่ายให้แมรี่จึงตกมาอยู่ที่ลอร่าในฐานะหัวเรี่ยวหัวแรงของบ้านอีกครั้ง     พ่อรับจ้างเป็นช่างไม้ในการก่อสร้างบ้านเรือนใหม่ๆในเมือง  ส่วนลอร่าไปรับจ้างเย็บผ้าในเมืองได้วันละ 25 เซนต์   เธอสะสมเงินได้ 9 เหรียญมาสมทบให้พี่สาว  แต่ลอร่าก็เจียดเงินที่หาได้ ซื้อของเล็กๆน้อยๆเป็นรางวัลให้ตัวเองด้วย เช่นซื้อขนนกปักหมวกราคา 60 เซนต์  ปลอกนิ้วสวมเย็บผ้าราคา 10 เซนต์  รองเท้าผ้าคู่ใหม่ ราคา 1 ดอลล่าร์ และผ้าฝ้ายสี่หลาสำหรับตัดเสื้อด้วยราคาแค่ 36 เซนต์  
  ทั้งหมดนี้เป็นความอุตสาหะของเด็กสาววัย 14 ปี  ที่ตระหนักถึงความรับผิดชอบอย่างผู้ใหญ่เต็มตัว  ทันทีที่พ้นวัยเด็กมาแล้ว

  ภาพนี้คือแมรี่ ในวัยสาวรุ่น

[เทาชมพู]

     ลอร่าขมักเขม้นเรียนหนังสืออย่างหนัก   เพื่อหวังว่าจะสอบได้ประกาศนียบัตรครูในอีก 2 ปีข้างหน้า  เพราะมีกฎหมายว่าครูจะต้องมีอายุอย่างต่ำ 16 ปี   รายได้จากการสอนหนังสือดีกว่าไปรับจ้างเย็บผ้า  เธอจะได้เอาเงินนั้นมาช่วยพ่อแม่ส่งแมรี่ไปเรียนที่วิทยาลัยคนตาบอดในไอโอวา
     อุปสรรคครั้งใหญ่ในการเรียนเกิดขึ้นเมื่อลอร่าอายุ 15 ปี    อีไลซ่า เจน ไวลเดอร์ พี่สาวของแอลแมนโซมาสอนหนังสือที่ร.ร.ในเดอสเม็ต   แต่เธอควบคุมนักเรียนให้อยู่ในระเบียบไม่ได้  ซ้ำร้ายกว่านั้นคู่แข่งเก่าของลอร่าจากเมืองวอลนัท โกรฟ คือเจเนเวียฟ มาสเตอร์ส อพยพมาตั้งถิ่นฐานที่นี่เช่นกัน   เจเนเวียฟเป็นเด็กหัวสูง นอกจากชอบประจบประแจงครู  ก็ยังชอบข่มเหงกลั่นแกล้งเพื่อนด้วย  ลอร่าเป็นเป้าหมายสำคัญของเธอ    เคราะห์ร้ายสำหรับลอร่า เพราะมิสไวลเดอร์ผู้เป็นครูเกิดเชื่อเจเนเวียฟเต็มร้อย   ลอร่าเครียดมากกับชีวิตนักเรียน จนกลัวว่าเธอจะเรียนหนังสือไม่ได้  ส่งผลให้สอบเป็นครูไม่ได้ด้วย
    ในหนังสือลอร่ารวมเจเนเวียฟเข้าเป็นเนลลี่ ออลิสัน  แต่ในความจริง เนลลี่ไม่ได้ตามมาอยู่ที่เดอสเม็ตด้วยค่ะ

[เทาชมพู]

   โชคดีที่มิสไวลเดอร์สอนอยู่เทอมเดียว ก็กลับไปบ้านที่มินเนโซตา    ชีวิตลอร่าจึงค่อยเป็นสุขขึ้นนับจากนั้น
    ด้วยพื้นฐานที่ดีจากแม่ ซึ่งสอนลูกสาวให้รักการอ่าน การเขียน ทบทวนบทเรียนทุกวันที่บ้าน   แม้แต่เขียนบทกวีสั้นๆ ตามที่แม่เองก็ชอบเช่นกัน ทำให้ลอร่าเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน     ในงานแสดงผลงานของนักเรียนที่ครูโอเวนจัดขึ้นในต้นฤดูหนาวเมื่อลอร่าอายุได้ 15 ปี   เธอได้แสดงผลงานสำคัญคือท่องประวัติศาสตร์อเมริกันตั้งแต่ต้นจนถึงตอนกลางด้วยปากเป่า   คู่กับไอดา บราวน์เพื่อนนักเรียนที่เรียนเก่งอีกคน 
   ผลงานของเด็กสาววัย 15 ไปเข้าตาชาวบ้านคนหนึ่งชื่อมิสเตอร์บุชชี   เขาอยู่ในนิคมสร้างตนเองห่างจากเดอเม็ตไป 12 ไมล์   ที่นั่นมีครอบครัวเขาและญาติๆจับจองที่ดินอยู่     บุชชีอยากได้ครูไปสอนลูกๆหลานๆ ด้วยงบประมาณจำกัดเดือนละ 20 เหรียญ เป็นเวลา 2 เดือน (สมัยนั้นเขาเรียนกันสั้นๆเท่าที่จำเป็น)    ด้วยความช่วยเหลือของมิสเตอร์โบ๊สต์เพื่อนสนิทของครอบครัวอิงกัลส์  เขาไปหาตัวศึกษาธิการเขตซึ่งอยู่ในเมืองพอดี มาสอบความรู้ออกประกาศนียบัตรให้ลอร่า    โดยทำเป็นมองไม่เห็นว่าเธออายุยังไม่ถึง 16 ปี 
  ด้วยวัยเพียง 15 ปี  ถ้าเป็นสมัยนี้ก็อยู่ม. 3  ลอร่ากลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว   ทำหน้าที่สอนหนังสือให้เด็ก 5 คนซึ่งสามคนในนี้แก่กว่าเธอเสียอีก     เธอต้องออกจากบ้านไปค้างที่บ้านมิสเตอร์บุชชี เป็นเวลา 2 เดือนกว่าจะได้กลับมา
   ลอร่าเล่าถึงชีวิตผู้ใหญ่ครั้งแรกของเธอในตอน These Happy Golden Years

[Mr.Fame]

เข้ามาลงชื่อไว้ครับ

มาบอกให้ทราบว่ามีคนติดตามอ่านอยู่นะครับผม

ผมชอบอ่านกระทู้นี้ก่อนนอนครับ ให้ความรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปตอนเด็กๆ

ที่รอคุณพ่อคุณแม่มาเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนยังไงหยั่งงั้น

.....

 

[เทาชมพู]

^

[เทาชมพู]

     ชีวิตห่างบ้านของลอร่าเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ  แม้ว่ามิสเตอร์บุชชีเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ต้อนรับลอร่าอย่างเมตตา   แต่ภรรยาเขาตรงกันข้าม  หล่อนเป็นผู้หญิงคุ้มดีคุ้มร้าย ด้วยแรงกดดันจากชีวิตท่ามกลางทุ่งกว้างเปล่าเปลี่ยวและความลำบากรอบด้าน     จึงนำความเครียดที่สะสมไว้มาลงที่เด็กสาวไร้ทางตอบโต้อย่างลอร่า     หล่อนแสดงความหยาบคาย กราดเกรี้ยว และทิ่มแทงลอร่าด้วยวาจาทั้งต่อหน้าและลับหลัง  
     ในหนังสือลอร่าเปลี่ยนชื่อใหม่ให้สามีภรรยาคู่นี้ว่า "บรูว์สเตอร์"     เธอไม่ต้องการเอาชื่อจริงของคนทั้งสองมาเปิดเผย เป็นการประจานในหนังสือที่คนอ่านกันทั้งประเทศ
     เหตุการณ์ตอนนี้ทำให้คนอ่านประจักษ์ว่าชีวิตครอบครัวของชาร์ลส์ และแคโรไลน์ แม้ว่ายากไร้  จนบางครั้งก็แทบจะอดตาย    แต่อย่างหนึ่งที่ไม่เคยขาดแคลนคือความรักและอ่อนโยนต่อกัน     ชาร์ลส์เป็นพ่อที่หัวเราะได้แม้ในยามลำเค็ญแสนสาหัส   เขารักลูกเมียเป็นแก้วตา   แคโรไลน์เองก็เป็นแม่ที่สุภาพ เก็บกลั้นอารมณ์ได้ดี   ไม่เคยระบายอารมณ์ฉุนเฉียวกับสามีหรือลูก  ต่อให้ถูกกดดันจากสภาพแวดล้อมลำบากลำบนขนาดไหนก็ตาม   ในบ้านลูกๆจึงเรียนรู้ที่จะรัก ปรองดอง และเสียสละให้กัน เพราะเห็นตัวอย่างจากพ่อแม่   และมีศรัทธาต่อพระเจ้าอย่างแน่วแน่  เพราะพ่อแม่เป็นตัวอย่าง   ศรัทธาทางศาสนานี่เองที่ทำให้ลอร่ารู้จักรับผิดชอบต่อครอบครัว และเชื่อมั่นว่าปัญหาทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ พระเจ้าจะไม่ทอดทิ้งเธอ

[เทาชมพู]

      อัศวินที่ควบม้าขาวเข้ามาช่วยลอร่ามิให้ต้องทนอยู่ในนรกที่บ้านของมิสเตอร์บุชชีตลอดเสาร์อาทิตย์   เป็นคนที่ลอร่านึกไม่ถึงมาก่อน  คือหนุ่มนักบุกเบิกชื่อแอลแมนโซ ไวล์เดอร์     เขาช่วยพ่อด้วยการขับรถเลื่อนเทียมด้วยม้าพันธุ์มอร์แกนคู่งามมารับเธอกลับไปบ้านตั้งแต่เย็นวันศุกร์ แล้วมาส่งที่บ้านบุชชีอีกครั้งในเย็นวันอาทิตย์     เขาเทียวไปเทียวมารับเธออยู่ 2 เดือนเต็ม โดยแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย  ลอร่านอกจากขี้อายกับคนแปลกหน้าแล้ว อากาศหนาวจัดต่ำกว่าศูนย์องศายังไม่เป็นใจให้พูดอะไรกันได้ด้วย   
     แอลแมนโซเป็นคนหนึ่งที่ช่วยให้ลอร่ามีกำลังใจสอนหนังสือจนครบ 2 เดือน   แต่ใจเธอก็ยังหวังว่าเมื่อกลับบ้านแล้ว จะได้พบแค้ป การ์แลนด์อีกครั้ง    เธอไม่ต้องการจะตอบแทนบุญคุณของหนุ่มรายใหม่นี้ด้วยการไปนั่งรถเลื่อนกับเขาหลังจากสอนจบเทอมแล้ว    เธอก็เลยบอกเขาไปตรงๆ  ก่อนจะหมดเทอม  แต่แอลแมนโซก็ยังอุตส่าห์ฝ่าพายุและความหนาวครั้งสุดท้ายมารับเธอจนได้   ข้อนี้กลายเป็นความประทับใจของลอร่า      เธอจึงเปลี่ยนใจ  ออกไปนั่งรถเลื่อนกับเขาอีก
     จากนั้นทั้งคู่ก็คบกันสนิทสนมเรื่อยมา   ภาพของแค้ป การ์แลนด์ก็ค่อยๆเลือนห่างไปจากใจของลอร่า

    แอลแมนโซ ในวัยหนุ่ม  หล่อไม่เบาเหมือนกันนะคะ

[เทาชมพู]

   เงินเดือนสี่สิบเหรียญที่ลอร่าได้มาจากสอนหนังสือ    บวกกับเงินสะสมของพ่อ กลายมาเป็นค่าซื้อออร์แกนที่เจ้าของเดิมในเมืองขายเพราะจะอพยพไปตั้งถิ่นฐานใหม่    เขาขายออร์แกนในราคา 100 เหรียญ   พ่อต้องการซื้อให้แมรี่ไว้เล่นเพราะเมื่ออยู่วิทยาลัย  เธอเรียนวิชาดนตรี   เล่นออร์แกนได้คะแนนยอดเยี่ยม     เมื่อวันหนึ่งเรียนจบกลับมาอยู่บ้านแล้ว  แมรี่จะได้มีออร์แกนไว้เล่นแก้เหงา เพิ่มความเพลิดเพลินให้ชีวิตที่ต้องหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น
   ลอร่าเต็มใจจะอุทิศเงินทั้งหมดที่เธอหาได้มาให้พี่สาว    ส่วนตัวเธอก็ไปรับจ้างเย็บผ้าในเมือง เอาเงินมาซื้อของใช้ส่วนตัว     เรื่องนี้แฟนหนังสือบางคนของลอร่ารับไม่ได้   พวกเด็กอเมริกันถือว่าค่าแรงของพวกเขาก็คือน้ำพักน้ำแรงของเขา   นอกจากเขาไม่ต้องการพึ่งพ่อแม่แล้ว  พ่อแม่ก็ไม่ควรจะมาเอาไปจากเขาด้วย     แต่ความกตัญญูของลอร่าแบบนี้คนไทยไม่เห็นแปลกอะไร เพราะเราอยู่ในสังคมที่สอนความกตัญญูเป็นหลัก

[เทาชมพู]

    ทีนี้ขอพูดโดยส่วนตัวบ้าง
    ทั้งๆที่ชอบพ่อแม่ของลอร่ามาก ว่าเป็นพ่อแม่ที่ดีและรักลูก    แต่ดิฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าพ่อของลอร่าน่าจะเป็นคนที่ไม่ค่อยจะรู้ค่าของเงินเท่าไหร่นัก     แต่ถ้าพูดในแง่ดีก็พอพูดได้ว่าเป็นคนให้คุณค่าทางจิตใจมากกว่าปากท้อง     เงิน 100 เหรียญสำหรับออร์แกนมือสอง เป็นเงินมหาศาลสำหรับหกปากหกท้อง    คนหกคนในบ้านมีสี่คนที่ไม่สามารถหารายได้เข้าบ้าน   เหลือ 2 คนคือพ่อกับลอร่าต้องหาเลี้ยง 6 คน 
     เงิน 100 เหรียญสำหรับออร์แกนให้แมรี่เล่นคนเดียว  ดูจะสร้างความสุขได้ไม่คุ้มค่าเงิน   ถึงไม่มีออร์แกน แมรี่ก็มีพ่อแม่และน้องๆอยู่พร้อมหน้าอบอุ่นพอแล้ว     แต่พ่อของลอร่าน่าจะมีจิตใจเป็นศิลปินมากกว่าชาวบ้านทั่วไป เห็นได้จากเป็นคนรักดนตรี เล่นดนตรีเก่ง ร้องเพลงเก่ง อ่านหนังสือเก่ง   จึงให้ความสำคัญกับความสุขทางใจมากกว่าอิ่มปากอิ่มท้อง
    แต่มันก็ไม่ค่อยแฟร์เท่าไหร่ ที่ความสุขนั้นมาจากน้ำพักน้ำแรงของลูกสาววัย 15 ปี ไม่ใช่ของพ่อคนเดียว