--- รุ้ง ---

[jatanin]

๏ สายรุ้งพร่าง..ขวางทาบ..ระนาบฟ้า
ขับนภา..ฟ้าพราย..หลากหลายสี
ประหนึ่งแก้ว..แววเพชร..เกล็ดมณี
เรื่อรุจี..รวีวรรณ..อนันต์กาล..๚

๏ หมายรุ้งเรียว..เกี่ยวใจ..เอาไว้มั่น
ร่วมประคอง..คล้องฝัน..แห่งวันหวาน
สานสลัก..รักไว้..ให้เนานาน
ชูช่อบาน..จารจรุง..ดั่งรุ้งทอ..๚

๏ เมื่อสัมพันธ์..นั้นกลาย..จากหมายมาด
เรียวรุ้งขาด..พาดเกลียว..ดุจเรียวขอ
ภาพรุ้งงาม..ยามเรา..เคียงเคล้าคลอ
ก็หักงอ..ต่อหน้า..ท่ามฟ้าคราม..๚

๏ พิรุณร่ำ..ฉ่ำริน..จนสิ้นสาย
ลำรุ้งพราย..คล้ายแล้ว..สิ้นแววหวาม
สิ้นสายฝน..หล่นริน..ใจสิ้นตาม
หมดแล้วงาม..ยามขาด..สวาทวาง..๚

๏ หลังฝนโปรย..โรยละออง..จากท้องฟ้า
รังสิมา..ทาทุ่ง..ครารุ่งสาง
แต่ฤดี..นี้เหมือน..กลับเลือนลาง
คล้ายฟ้าขวาง..กางกั้น..ยากบั่นไป..๚

๏ หวังรุ้งเรียว..เกี่ยวคล้อง..สองจิตมั่น
แต่รุ้งงาม..ยามฝัน..กลับสั่นไหว
มาบังบด..หมดค่า..ความอาลัย
ห้วงฟ้าไกล..ไร้ค่า..ให้อาวรณ์..๚

๏ ความเดียวดาย..กรายกล้ำ..เข้าย้ำเหนี่ยว
เมื่อรุ้งเรียว..เกี่ยวฝัน..ในวันก่อน
มาสลาย..กลายกลับ..จนลับจร
สิ้นแรงโรย..โหยอ่อน..สะท้องทรวง..๚

๏ สายรุ้งโค้ง..โยงจิต..กลับบิดผัน
ทิ้งสัมพันธ์..วันวาน..ให้รานร่วง
รุ้งพรายสี..คลี่ฉาบ..ด้วยภาพลวง
ก็หายดวง..ร่วงหล่น..หลังฝนซา..๚

๏ เหลือเพียงคน..หม่นคอย..บนรอยเหงา
เหลือเพียงเศร้า..เข้าราน..หมายผลาญพร่า
เมื่อรุ้งงาม..ล่ามพ่วง..เพียงลวงตา
ไย!ถวิล..จินต์หา..ด้วยอาลัย..๚ะ๛