ข้างหลังภาพ(ปั้น)

[เทาชมพู]

ไปเที่ยวซานดิเอโก ในคาลิฟอร์เนียมาค่ะ ไม่กี่วันก่อน     ระหว่างเดินเล่นอยู่ริมอ่าว เห็นเรือรบจอดอยู่  ก็เลยลงไปเดินเก็บภาพแถวนั้นมาดูเล่น
เดินไปไม่กี่ก้าวบนฝั่ง ก็เจอรูปปั้นมหึมา ตามรูปข้างล่างนี้ละค่ะ     ถ่ายรูปมาให้ดูว่ามันใหญ่ขนาดไหนเมื่อเทียบกับคนทั่วไป   หน้าตาเหมือนจะเป็นรูปปั้นอนุสรณ์อะไรสักอย่าง   
ที่แปลกไม่เหมือนรูปปั้นบุคคลสำคัญอื่นๆคือรูปปั้นทั้งหลายศิลปินเขามักจะปั้นในอิริยาบถนิ่งๆ วางหน้าเฉยๆ    แต่รูปปั้นที่ว่านี้ ถ้าหากว่าใครปั้นมาตั้งไว้ตามสวนสาธารณะของไทย คงมีคนไทยโวยวายกันบ้างว่าปั้นอะไรประเจิดประเจ้อ    เอาออกไปเดี๋ยวนี้
นั่นคือรูปปั้นของทหารเรือหนุ่มชาวอเมริกันนายหนึ่งในเครื่องแบบพลทหารเรือ กำลังคว้าตัวหญิงสาวในชุดขาวแบบนางพยาบาลมาจูบแบบเต็มรัก   ดูเหมือนสาวเจ้าเองก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกัน   

รูปปั้นนี้มีเบื้องหลัง  เคยอ่านพบที่ไหนสักแห่งนานมาแล้ว ก็เลยได้โอกาสฟื้นความหลังมาเล่าสู่กันฟังในกระทู้นี้ค่ะ

[เทาชมพู]

ใหญ่ขนาดไหนลองเทียบกับคนแถวนั้นดูนะคะ

[เทาชมพู]

มีแผ่นจารึกชื่อ  ผู้สร้าง และที่มาของรูปปั้นนี้ ตามนี้ค่ะ

[siamese]

น่ารักมาก ๆ  หยอดภาพให้ดูภาพถ่ายอันเป็นต้นกำเนิด ส่วนเนื้อหาเรื่องราวให้ อ. เทาชมพู เล่าเรื่องราวต่อเลยครับ 

[เทาชมพู]

^
มีอะไรที่หนุ่มจินนี่ไม่รู้จักบ้างหนอ

[เทาชมพู]

ภาพที่คุณจินนี่สยามเอามาให้ดู   ย้อนหลังไปถึงวันที่ 14 สิงหาคม พ.ศ. 2488   68 ปีมาแล้ว   เมื่อสหรัฐอเมริกาได้รับข่าวดีที่สุดคือ ญี่ปุ่นประกาศยอมแพ้หลังระเบิดปรมาณูถูกทิ้งลงในเมืองฮิโรชิมา     แปลได้คำเดียวว่า "สงครามโลกสิ้นสุดลงแล้ว"
ประชาชนทั่วอเมริกาไชโยโห่ร้องกันเป็นการใหญ่  หลังจากเผชิญภาวะสงครามมา 6 ปีเต็ม
ในนิวยอร์ค ผู้คนกรูกันออกมาแสดงความยินดีปรีดากันตามถนนหนทาง  ร้องตะโกนบอกกัน สวมกอดกัน ทั้งๆไม่รู้จัก    ในจำนวนนี้มีช่างภาพหนังสือพิมพ์คนหนึ่งชื่อ Alfred Eisenstaedt  สะพายกล้องไลก้าออกตระเวนเก็บภาพไปตามถนนตรงไทม์สแควร์  หวังว่าจะได้ภาพเด็ดๆอะไรบ้างไม่มากก็น้อย

แล้วพี่แกก็ได้ภาพเด็ดสมใจ

นายไอเซนสแต็ดเห็นทหารเรืออเมริกันคนหนึ่งซึ่งตื่นเต้นดีใจกับข่าวนี้จนเหลือระงับใจ   วิ่งเข้าไปท่ามกลางฝูงชน  ตรงเข้ากอดและจุมพิตผู้หญิงไม่เลือกหน้า  ไม่ว่าจะเป็นคุณป้าคุณยายแก่ๆ หรือว่าเด็กหญิงน้อยๆ     คนหนึ่งที่เขาวิ่งเข้าไปจูบเป็นหญิงสาวในชุดขาวเหมือนพยาบาล  โดยเธอเองก็ไม่ทันตั้งตัว   
ภาพในยุคนั้นมีแต่ภาพขาวดำ     สมองสั่งนายช่างภาพคนนี้ในแว้บเดียวว่า  ชุดขาวของสาวคนนี้กับชุดสีเข้มของหนุ่มกลาสีเรือจะตัดกันเป็นภาพงามอย่างยิ่ง      พอคิดปุ๊บมือก็กดชัตเตอร์ปั๊บ เก็บภาพไว้ได้ในเสี้ยวนาที      โดยแกก็ไม่รู้ว่ามีช่างภาพอีกคนที่ยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของถนน กดภาพนี้ไว้ทันเช่นกัน

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วฉุกละหุกจนไม่ทันดูว่าอะไรเป็นอะไร     ทหารเรือหนุ่มพอจูบเสร็จก็มิได้พิรี้พิไรอยู่ตรงนั้น ก็วิ่งต่อไป   ผู้คนชุลมุนวุ่นวายวิ่งกันไปมาประกาศข่าวดีกัน    ช่างภาพของเราจึงไม่ทันกดภาพเป็นครั้งที่สอง   และไม่ทันถ่ายรูปพระเอกนางเอกคู่นี้ในอิริยาบถอื่น    ที่จะเห็นหน้ากันชัดๆ   
ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปในเวลาไม่กี่นาที   แต่ภาพนี้อยู่ในกล้องของช่างภาพเรียบร้อยแล้ว

[เทาชมพู]

นี่คือภาพเดียวกันที่ถ่ายโดยช่างภาพอีกคนหนึ่ง 

[เพ็ญชมพู]

แต่เดิมรูปปั้นนี้ตั้งอยู่ที่ไทม์สแควร์ ถูกย้ายไปตั้งยังท่าเรือซานดิเอโก้ ใกล้พิพิธภัณฑ์เรือบรรทุกเครื่องบินมิดเวย์ในวันวาเลนไทน์ปีนี้เอง  นามทหารเรือคือ Gorge Mendonsa ส่วนพยาบาลเป็นผู้ช่วยทันตแพทย์ชื่อ Greta Zimmer Friedman

[เพ็ญชมพู]

รูปทางซ้าย  George Mendonsa และ Greta Zimmer Friedman  ในวันเวลาใกล้เคียงกับในรูป "War's End Kiss" อายุ ๒๒ ปี

รูปทางขวา   "คู่จุมพิตบันลือโลก" เมื่อวัยชรา

ปัจจุบันทั้งคู่อายุ ๙๐ ปี

[เทาชมพู]

โดนปาดอีกแล้ว   

เรื่องไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ    คุณเพ็ญชมพู
โปรดอดใจรอ

[เทาชมพู]

  หนึ่งสัปดาห์ต่อมา  ภาพที่ว่านี้ก็ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร  Life magazine พร้อมกับภาพอื่นๆที่แสดงถึงการเฉลิมฉลองชัยชนะ
รวม 12 หน้าด้วยกัน  ใน 12 หน้า มี 2 หน้าที่นิตยสารไลฟ์ลงรูปชายหญิงอีกสามคู่ที่จุมพิตแสดงความยินดีกัน   ต่างกันแต่ว่าคู่อื่นๆนั้นมีชื่อเสียงเรียงนาม รู้กันว่าใครเป็นใคร     
   เว้นแต่ภาพนี้ภาพเดียว  เป็นหนุ่มสาวนิรนาม
   ภาพนี้ถูกตั้งชื่อไว้หลายชื่อ เช่น  V-J Day in Times Square,   V-Day, และ The Kiss.
   V-J   ย่อมาจาก Victory over Japan   ชัยชนะเหนือประเทศญี่ปุ่น ค่ะ

   ภาพนี้กลายเป็นภาพฮิทติดอันดับ  อย่างหนึ่งคือจังหวะภาพดีมาก   เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเสี้ยวนาที   ไม่มีโอกาสจะซ้ำแบบนี้อีก     มันไม่เหมือนภาพภูเขาหรือหาดทรายชายทะเล ที่ผ่านไปกี่ปีๆก็ถ่ายได้มุมเดิมเหมือนกันเปี๊ยบ   อย่างที่สองคือแสงสีในภาพขาวดำ ตัดกันสวยงามระหว่างสีเครื่องแบบฝ่ายชายและฝ่ายหญิง    อย่างที่สาม เสน่ห์ของภาพอยู่ที่ความลึกลับชวนค้นหา เพราะคนดูไม่สามารถเห็นหน้าตาหนุ่มสาวคู่นี้ได้   เพียงแต่อากัปกิริยานั้นแสดงความหมายออกมาชัดเจน
   ด้วยเหตุนี้ จึงเกิดคำถามอึงคะนึงตามมาว่า  หนุ่มสาวในภาพคือใคร
   เมื่อคำถามนี้ถูกประกาศออกไป      ก็มีหนุ่มๆและสาวๆ หลายคน แห่กันออกมาเป็นทิวแถว   อ้างว่าตัวเองคือหนุ่มสาวในรูป

[เทาชมพู]

ภาพนี้คือช่างภาพคนดัง ในวัยชรา กำลังเซ็นลายเซ็นบนภาพที่เขาหัวไวพอจะทำเรื่องถือลิขสิทธิ์ครอบครองเป็นเจ้าของ    ไม่ให้ใครเอาไปพิมพ์ได้ง่ายๆ

[ประกอบ]

คุณย่าสมัยสาวๆ นี่แกขาสวยนะครับ     

[เทาชมพู]

   พร้อมกันกับที่นายอัลเฟรด ไอเซนสแต็ด กดชัตเตอร์กล้อง   ช่างภาพอีกคนชื่อนายวิคเตอร์ จอร์แกนเซน เป็นช่างภาพผู้สื่อข่าวของกองทัพเรืออเมริกัน  ก็ลั่นชัตเตอร์จับภาพหนุ่มสาวคู่นี้ไว้ได้เช่นกัน    เขาตั้งชื่อภาพถ่ายนี้ว่า  Kissing the War Goodbye หรือ "จูบลาสงคราม"  ภาพของนายจอร์แกนเซนถูกนำลงตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทมส์ ในวันรุ่งขึ้น
   ภาพนี้ได้รับความสนใจน้อยกว่าหน่อย เพราะเก็บรายละเอียดไม่หมด  ส่วนขาของหญิงสาวถูกตัดหายไปในขอบล่าง   แต่ที่ดีกว่าคือฉากหลังของรูปมองเห็นชัดว่าเป็นส่วนไหนของไทม์สแควร์    ภาพแรกมองไม่เห็นแบคกราวน์ส่วนนี้

   ในภาพนี้มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งในฉากหลัง  เหลียวมองคู่นี้ด้วยความประหลาดใจ      ในเมื่อหล่อนหันมาให้เห็นหน้าเต็มๆ  จึงมีการพิสูจน์ได้ภายหลังว่าหล่อนชื่อ เคย์ ดอเรียส  อาศัยอยู่ในรัฐยูท่าห์

[เทาชมพู]

     แม้ว่าหาตัวประกอบในภาพเจอ  แต่พระเอกนางเอกตัวนำยังเป็นปริศนาลึกลับต่อมาจนปลายๆทศวรรษ 1970 คือเกือบ 35 ปีหลังจากนั้น   ไอเซนสแต็ดจึงได้รับจดหมายจากผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ อีดิธ เชน(Edith Shain) เขียนมาบอกว่าหล่อนคือสตรีสาวในภาพ
    อีดิธบรรยายรายละเอียดว่าในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1945 หล่อนทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค   ได้ยินเสียงวิทยุประกาศว่าสงครามโลกครั้งที่ 2 จบลงแล้ว ด้วยชัยชนะของฝ่ายพันธมิตร    ทั้งหล่อนและเพื่อนอีกคนก้ดีอกดีใจเป็นการใหญ่  รีบออกจากงานตรงไปที่ไทม์สแควร์ซึ่งฝูงชนแห่กันออกมาจากอาคารร้านรวงทั้งหลายไชโยโห่ร้องกัน   
    พอหล่อนขึ้นจากสถานีรถใต้ดินขึ้นมาถึงที่นั่น   อยู่ๆก็มีทหารเรือหนุ่มคนหนึ่งมาจากไหนก็ไม่รู้  ตรงรี่เข้ามากอดแล้วจูบหล่อนเข้าให้เต็มรัก        ในตอนนั้นหล่อนไม่ได้ขัดขืน ดูเหมือนจะจูบตอบเข้าให้ด้วย  ด้วยความขอบคุณที่ว่าเขาเป็นหนึ่งในทหารหาญที่สู้รบในสงครามเพื่อประชาชนอย่างหล่อน   เมื่อเหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไป   อีดิธก็ไม่ได้กระโตกกระตากป่าวร้องว่าหล่อนคือสาวในภาพ  จนเวลาล่วงผ่านมาหลายสิบปี จึงตัดสินใจเขียนมาบอกช่างภาพ
     ไอเซนสแต็ด ไม่ได้บอกว่าเขาเชื่อหรือไม่เชื่อ   แต่เขาส่งจดหมายของผู้หญิงคนนี้ให้นิตยสารรับรู้  ว่าเขาได้รับแจ้งมาจากสตรีที่อ้างว่าตัวเองคือหญิงสาวในภาพ