เสี้ยวหนึ่งกับป่าดงและชาวถิ่น

[naitang]

เมื่อออกไปต่างจังหวัด นั่งรถผ่านหมู่บ้านที่ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก หากสังเกตก็จะเห็นว่า บ้านชาวบ้านคนไทยนั้น ส่วนที่ใช้นอนกับส่วนที่ใช้ทำครัวนั้นมักจะไม่อยู่ติดกัน มักจะมีลานเล็กๆคั่นกลาง บางบ้านก็แยกหลังคากัน บางบ้านก็อยู่ใต้หลังคาผืนเดียวกัน ลักษณะเช่นนี้ก็พบอยู่ในบ้านของชาวบ้านป่าเช่นกัน   

  ส่วนที่ใช้ทำครัวของชาวบ้านป่านั้น (บ้านที่ปลูกด้วยไม้ไผ่ผสมไม้จริง)  เราจะเห็นมีราวอยู่เหนือบริเวณเตาไฟด้านที่รับลมจากควันไฟ เขาใช้แขวนฝักข้าวโพดและอื่นๆ (ใบยาสูบ จมูกเม่น...) เพื่อประโยชน์ในการอบ รมควันและไล่แมลงที่จะมากัดกิน   

  ในขณะที่ของชาวบ้านในชนบท(บ้านที่ปลูกด้วยไม้จริง) ก็จะมีราวในครัวเช่นกัน แต่จะแขวนพวกหอม กระเทียม และอื่นๆ (ข้าวโพด ต้นงา) รวมทั้งการเหน็บอยู่ตามฝาเรือน บ้านชาวบ้านในชนบทเหล่านี้มักจะมีกระใดอยู่ทั้งด้านหน้าบ้านและที่บริเวณลานครัว   

ที่เหมือนกันอีกเรื่องหนึ่งก็คือ ลานทำครัวนั้นมักจะเปิดโล่งหรือมีร่องเพื่อใช้เทน้ำทำครัวและล้างของใช้ต่างๆ ซึ่งที่พื้นของบริเวณที่เทน้ำทิ้งนั้นก็มักจะมีการปลูกผักสวนครัวบางชนิด เช่น ผักไผ่ 

[naitang]

เล่าเรื่องมาตั้งนาน ลืมเล่าไปว่าด้วยเหตุใดชาวบ้านเขาจึงเลือกที่จะตั้งชุมชนถาวรในพื้นที่นั้นๆ 

ในสมัยก่อนนั้น เรื่องนี้มีภูมิปัญญาชาวบ้านเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ่ายทอดรุ่นต่อรุ่นสืบทอดต่อกันมา เป็นความรอบรู้ที่อิงกับความเข้าใจในกระบวนการทางธรรมชาติ    ต่างกับในโลกปัจจุบันที่เลือกจะไปตั้งชุมชนอยู่ใกล้เส้นทางคมนาคม ไม่ว่าพื้นที่นั้นๆจะสามารถจะพึ่งตนเองได้หรือไม่ หรือจะต้องใช้จมูกคนอื่นเขาช่วยหายใจก็ตาม