เรื่องการเรียนภาษาอังกฤษของเด็กนักเรียนยุคนี้ แม้ว่าคนไทยจะพูดภาษาอังกฤษได้เยอะขึ้น มีความรู้ด้านภาษามากขึ้น แต่ในความเห็นส่วนตัว ก็ยังคิดว่าน่าเป็นห่วงอยู่ค่ะ
ขอแสดงความคิดเห็นในฐานะนักเรียนสายศิลป์ภาษา ผิดถูกประการใดขออภัยไว้ด้วยนะคะ มุมมองอาจจะไม่ลึกซึ้งและรอบคอบเท่าที่ควร
ถ้าจะให้เด็กไทยแข่งกันทำข้อสอบภาษาอังกฤษ รับรองได้เลยว่า คะแนนพุ่งปรี๊ดแน่ๆ แต่ถ้าจะให้มาแสดงทักษะการพูด ไม่ต้องถึงกับให้สมบูรณ์แบบ น้อยคนที่จะสามารถพูดได้อย่างมั่นใจ ออกเสียงหรือมีสำเนียงคล้ายกับเจ้าของภาษา ทั้งๆ ที่เราเรียนวิชานี้กันมาตั้งแต่อนุบาล
การมีพื้นฐานที่ดีเป็นเรื่องที่สำคัญมาก บางครั้งเราเรียนกับอาจารย์เจ้าของภาษาตอนมัธยมปลาย แต่ก่อนหน้านั้นไม่เคยเรียนกับครูฝรั่งเลย มันก็เป็นเรื่องยากที่จะฝึกพูด ฝึกใช้ ให้ดีได้เท่าๆ กับคนที่เคยผ่าน English Program มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้น เด็กส่วนมากก็ยังไม่ได้ใส่ใจทักษะการพูดเท่าที่ควร เพราะส่วนใหญ่ไม่ได้นำไปใช้ในข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัย
อีกเรื่องหนึ่งคือ เวลาที่เด็กพูดภาษาอังกฤษได้ชัด โดยเฉพาะการออกเสียง r แบบอเมริกัน หรือเอาลิ้นออกมาเวลาออกเสียงตัว th มักมีเพื่อนล้ออยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการหยอกล้อขำๆ หรือเสียดสี ผู้พูดก็ต้องเสียความมั่นใจเป็นธรรมดา ทำให้ไม่กล้าออกเสียงคำศัพท์ภาษาอังกฤษชัดๆ เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น
การเรียนการสอนวิชาภาษาอังกฤษไม่ค่อยเอื้อกับการพัฒนาทักษะการพูดของเด็กไทยสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะโรงเรียนในต่างจังหวัด ถ้าหากไม่ใช่ English Program น้อยมากที่เด็กในห้องจะสามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว
จริงๆ เด็กไทยที่เก่งและมีความสามารถด้านภาษาก็มีไม่น้อย แต่เท่าที่เคยเจอมา (ด้วยประสบการณ์อันน้อยนิด) ถ้าไม่ใช่เด็กโรงเรียนนานาชาติ, English Program, ลูกครึ่ง, หรือเด็กที่พ่อแม่ปลูกฝังภาษาอังกฤษผ่านสื่อ เช่น ภาพยนตร์ เพลง หนังสือ เป็นต้น ก็น้อยมากที่สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้อย่างมีคุณภาพได้ เพราะการเรียนการสอนในห้อง เน้นแกรมม่าร์เยอะมากค่ะ ไม่ใช่ว่าแกรมม่าไม่สำคัญ แต่เด็กๆ ไม่รู้ว่านอกจากข้อสอบแล้ว แกรมม่าจะเอาไปใช้การพูด การเขียนอย่างไรให้มีประสิทธิภาพ
