เรื่องเล่าชาวกรุงเทพรุ่นทวด

[ลุงไก่]

ช่ายแล้นขรับ นั่นแหละพี่เค้าหละ

ไหนๆก็กลับไปแถวเพลินจิตรแล้ว อยากทราบว่านี่เคยเป็นบ้านของใครครับ

ถ้าผมจำไม่ผิด คุณวิกรม กรมดิษฐ์ เคยมาเช่าหลังบ้านนี้เปิดเป็นบริษัทเป็นครั้งแรกหลังจากที่เรียนจบวิศวกรรมเครื่องกลจากไต้หวัน

[siamese]

ซอยนายเลิศ อยู่ตรงข้ามเยื้องซอยร่วมฤดี

[NAVARAT.C]

ซอยอะไรคะ  ดูไม่ออก ซอยร่วมฤดีหรือ?

ปากซอยนายเลิดครับ ซอยแรกจากทางด่วนเลย ฝั่งเดียวกับสถานทูตอังกฤษ
อ้าว โดนภาพสวยงามปาดตกเก้าอี้ไปเลย

[เทาชมพู]

ไม่เคยเข้าไปซอยนี้เลยค่ะ  เลยตอบอะไรไม่ได้  

[เทาชมพู]

ภาพนี้จากเนต บอกว่าเป็นถนนสุขุมวิท ดูแล้วก็คงสัก ๔๐-๔๕ ปีก่อนได้ ยังจำได้ว่าลูกกรงปลูกต้นไม้ของ กทม. เป็นโครงเหล็ก เก่า ๆ หน่อยก็โยกเล่นได้ ถนนนั้นมีขอบปูนแบ่งถนน จัดระบบการรถแบบ Two way คือสวนกันไปมาได้ ภายหลังเขาจัดระบบใหม่แบบ One Way จนถึงทุกวันนี้

ไม่ใช่ถนนสุขุมวิทอย่างแน่นอนครับ แต่จะเป็นถนนอะไรนั้น ผมเดาว่าเป็นถนนสุรวงศ์ช่วงแถว ๆ พัฒน์พงศ์

ตามเอารูปมาลงให้ดู
ถนนเส้นนี้แคบเกินกว่าจะเป็นสุขุมวิทนะคะ

ลองไปเสิชชื่อ "ทอมมี่เยมส์ "ที่เห็นในป้าย     ได้คำตอบว่าตั้งอยู่แขวงคลองเตย เขตพระโขนง

ห้างหุ้นส่วนจำกัด ทอมมี่เยมส์
ทำการส่งสินค้าจากต่างประเทศเข้ามาจำหน่ายภายในประเทศ ได้แก่ เพชร พลอย นิล จินดา ไข่มุก ทุกชนิด
ที่อยู่ 132-134 สุขุมวิท แขวงคลองเตย เขตพระโขนง กรุงเทพมหานคร 10110

[NAVARAT.C]

ผมยอมแพ้ครับ ตอนแรกนึกว่าเป็นตึกที่อยู่ปากซอย๓ สุขุมวิท

[ลุงไก่]

ถ้าเรื่องหมาละก็ รู้ว่ายาว
ป๋มรอป๋าได้ค้าบ

ขั้นต่อมาทางการก็ตัดถนนสุขุมวิท(ที่เรียกกันว่าตัดถนนนั้นที่จริงคือการสร้างถนนต่อไปนั่นเอง)จนถึงจังหวัดสมุทรปราการ

ต่อมาในช่วงนี้ก็เกิดซอยอโศก (ซอย 21) ไปถึงคลองแสนแสบเท่านั้น ซอยอโศกเป็นซอยเล็กๆ ธรรมดา มีบ้าน ดร.เสริม วินิจฉัยกุล อดีตรัฐมนตรีกระทรวงการคลัง อยู่ติดกับบ้านคุณพระตุลย์ฯ และ พล.ร.ต. ประจวบและคุณหมออัมพิกา พลกล้า (สร้างทีหลัง) กับคุณ(ท่านผู้หญิง) พึงใจ ศรลัมพ์
เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ซอยเสียแล้ว กลายเป็นถนนใหญ่ จราจรหนาแน่น สองข้างถนนก็เป็นอาคารใหญ่สูงๆ เต็มไปหมด ส่วนมากเป็นอาคารพาณิชย์ แต่ขาดแคลนที่จอดรถ ฉะนั้นร้านค้าที่ไม่มีที่จอดรถมักอยู่ไม่ได้

ขอเลี้ยวเข้าถนนอโศกหน่อยครับ

ขออนุญาตบันทึกไว้ก่อนที่จะลืม "ถนนอโศกดินแดง" คงจะเกิดขึ้นในยุคที่จอมพลถนอมท่านเป็นหัวหน้าคณะรัฐบาล มีการตัดถนนเชื่อมระหว่างซอยอโศกกับถนนดินแดง ที่เรียกกันในสมัยนั้นว่า "โค้งทรราชย์" ที่มาของชื่อนี้ ท่านเล่ากันในสมัยนั้นว่าบรรดาท่านผู้เป็นใหญ่ในยุคนั้นท่านได้ไปกว้านซื้อที่ดินย่านห้วยขวางบางกะปิกันมาก จนมีความคิดที่จะต้องตัดถนนเข้าไปในที่แปลงนั้น ก็ให้บังเอิญว่าตรงที่ถนนดินแดงมาตัดกับซอยอโศกนั้นอยู่ตรงที่ดินของ "จอมพลตุ๊" พอดี จึงทำให้ถนนต้องเลี้ยวแบบหักข้อศอกเก้าสิบองศา แทนที่จะค่อยๆ ตีโค้งไปอย่างถนนทางหลวงทั่วไป ปัจจุบันก็คือสี่แยกถนนรัชดา-พระรามเก้า ตรงอาคารฟอร์จูนรัชดา

ผมจำไม่ได้ว่าเคยผ่านตรงโค้งทรราชย์นี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ผมจำโค้งทรราชย์นี้ได้ไม่ลืม เป็นถนนราดยางแคบขนาด 2 เลนพูนดินสูงขึ้นมาจากระดับดินเดิมสักเมตรกว่าๆ มีไหล่ทางกว้างสักเมตรหนึ่ง รถสวนกันได้พอดี มองออกไปบริเวณถนนรัชดาไปทางห้วยขวางในปัจจุบันมีสภาพเป็นท้องทุ่งนาจนสุดสายตาทั้งซ้ายและขวา ...

[siamese]

ผมยอมแพ้ครับ ตอนแรกนึกว่าเป็นตึกที่อยู่ปากซอย๓ สุขุมวิท

ข้อสันนิฐานถูกแล้วครับ อยู่เลยซอยนานาใต้ นิดเดียว ปัจจุบันก็อยู่ตรงก่อนถึงโรงแรมแลนด์มาร์ค ครับ เทียบภาพปัจจุบันให้ดู

[เทาชมพู]

ดิฉันรู้สึกว่าถนนในภาพทั้งสองมันใหญ่เล็กไม่เท่ากันอยู่นั่นเองละค่ะ   ถนนปริศนาดูเล็กกว่านะคะ

[siamese]

ดิฉันรู้สึกว่าถนนในภาพทั้งสองมันใหญ่เล็กไม่เท่ากันอยู่นั่นเองละค่ะ   ถนนปริศนาดูเล็กกว่านะคะ

ที่ดูเล็กเพราะว่าฟุตบาธใหญ่ และตำแหน่งการถ่ายภาพเอียงเข้าหาตึกมากกว่า ภาพสีในปัจจุบันครับ เลยทำให้รู้สึกว่าถนนเล็ก ทั้งนี้อ้างอิงตาม

๑. ห้องแถวที่ ๑๓๒ - ๑๓๔
๒. อาคารฝั่งตรงข้ามที่ทำหลังคากันสาดเป็นแนวโค้ง ๆ

[เทาชมพู]

ในเมื่อยังป้วนเปี้ยนกันอยู่แถวเพลินจิต  ก็ขอย้อนอดีตเหตุการณ์ในซอยร่วมฤดีเมื่อ 42 ปีก่อนให้อ่านกันสักเรื่องนะคะ

พอเข้าซอยจากถนนเพลินจิตมาไม่กี่ก้าว   เป็นที่ตั้งของโรงแรมอิมพีเรียล (เดิม)   โรงแรมนี้ด้านหน้าหันออกถนนวิทยุ  ด้านหลังชนกับซอยร่วมฤดี    เป็นโรงแรมขนาดไม่ใหญ่โตนัก  เล็กกว่าดุสิตธานี  แต่ก็ดูเป็นโรงแรมชั้นดี     สมัยนั้นคนไทยทั่วไปยังไม่ค่อยจะได้มีธุระปะปังเข้าโรงแรมไปกินบุฟเฟ่ต์ หรือสัมมนา หรือมีกิจกรรมสังคมเป็นปกติอย่างสมัยนี้   โรงแรมก็เป็นที่พักของแขกชาวต่างประเทศ   ยุคนั้นทหารอเมริกันเข้ามาเยอะเพราะเป็นช่วงสงครามเวียตนาม  ฝรั่งเดินกันเกลื่อนถนนเพลินจิต

กลางดึก คืนหนึ่งได้ยินเสียงรถหวอดับเพลิงดังโหยหวน  ก็รีบลุกเลิ่กลั่กมาดูว่าไฟไหม้แถวไหน   ใกล้บ้านหรือเปล่า     มองออกไปทางหน้าต่างห้องนอน มองเห็นไฟกำลังไหม้โรงแรมอิมพีเรียล เห็นชัดเพราะเป็นตึกหลายชั้น        ยิ่งกลางดึก รอบๆบ้านเงียบและมืด ก็ยิ่งเห็นแสงไฟ  มีเสียงคนกรีดร้องกันแว่วๆพอได้ยินมาถึงบ้าน  น่ากลัวมาก  
ได้แต่ยืนตัวสั่น  ไม่รู้จะทำยังไงถูก     เกาะหน้าต่างสวดมนตร์เอาใจช่วยผู้ที่ติดอยู่     คิดว่ารถดับเพลิงคงช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อย   จนกระทั่งง่วงก็กลับไปนอน   สงสารแขกที่มาพักจับใจ

วันรุ่งขึ้นอ่านข่าวใหญ่ในไทยรัฐพบว่าโรงแรมไหม้วอดวายทั้งหลัง      พรม ผ้าม่านเป็นเชื้อไฟอย่างดี ลุกลามไปทุกชั้น  ดับไม่ไหว   ฝรั่งที่มาพักตายไปหลายคน  นึกในใจว่าเจ้าของเขาคงขายที่ดินหรือเปลี่ยนไปสร้างอย่างอื่นขึ้นมาแน่ๆ  
ที่ไหนได้ เจ้าของกลับฮึดสู้ สร้างโรงแรมอิมพีเรียลขึ้นใหม่ใหญ่โตกว่าเก่า     ดำเนินกิจการมาอีกนานเป็นสิบๆปีก่อนจะกลายเป็นโรงแรมพลาซ่า แอทธินีอย่างในปัจจุบัน

[เทาชมพู]

ถนนเพลินจิตมีเพลิงไหม้ที่น่าตกอกตกใจหลังจากนั้นอีกหลายปี      เลยหัวมุมซอยมาหน่อย  มีศูนย์การค้าชื่อ Big Bell เกิดขึ้นมาช่วงประมาณทศวรรษ 1980s      วันร้ายคืนร้ายก็เกิดเพลิงไหม้ขึ้นมา  แต่ว่าไม่สูญเสียมากมายอย่างโรงแรมอิมพีเรียล  คนหนีออกมาทัน   
ศูนย์การค้าก็เลิกกิจการไป   กลายเป็นบริษัทมหาทุนพลาซ่าในเวลาต่อมา   ตอนนี้ยังอยู่หรือเป็นอะไรไม่ทราบ   เพราะผ่านทีไรไม่เคยสังเกตสักที  คุณหนุ่มสยามจำได้ไหมคะ

[siamese]

จำได้ครับ ยังเคยไปเดินห้าง Big Bell  รู้สึกเจ้าของจะเป็นของเพื่อนพ่อ แต่ก็ไม่เคยถามอะไรมาก หลังจากไฟไหม้ห้างคงหมดเงินไปมาก ตอนนี้ King Power มาตั้งอยู่ ให้บริการขายของแก่นักท่องเที่ยว ดูไม่ค่อยเหงาเหมือนแต่ก่อน ส่านด้านบนเป็นตลาดเสื้อผ้า

[NAVARAT.C]

กระทู้ชักจะนิ่งแล้ว แสดงว่าทุกคนพร้อมที่จะไปกับจารย์ดมศรีต่อ

เมื่อข้ามสะพานพระโขนงไปก็ไปถึงจังหวัดสมุทรปราการ ก่อนถึงจังหวัดสมุทปราการเล็กน้อยต้องผ่านบ้าน พล.ร.อ.สงัด ชลออยู่ ซึ่งเคยเป็น “หัวหน้าคณะปฏิรูป” ของรัฐบาลของเราในสมัยหนึ่ง เมื่อสุขุมวิทถึง  สมุทปราการก็ทำให้จังหวัดรุ่งเรืองเจริญขึ้นทันที รถรางกรุงเทพ-ปากน้ำก็เลิกไป เพราะติดต่อทางถนนสุขุมวิทรวดเร็วและสะดวกกว่า แต่เวลานี้จึงได้คิดว่า ถ้ารถรางยังไม่เลิกหรือจะมีใหม่คงจะช่วยการจราจรดีขึ้นมาก

หลายปีต่อมา สุขุมวิทก็คลานต่อไปบางปะกง ต้องผ่าน“บางปู” สำนักงานทรัพย์สินฯสร้าง “สะพานสุขตา-ศาลาสุขใจ” ซึ่งทำเป็นสะพานออกไปในทะเล สุดสะพานเป็นสถานที่กว้างใหญ่โปร่งสบาย ได้บรรยากาศกลางทะเลดีจริงๆ มีฟลอร์เต้นรำ และห้องพักสำหรับให้คนมาพักผ่อนรับลมทะเล มีที่จอดรถหลายสิบคัน ทำให้เกิดมีการเต้นรำวันอาทิตย์กลางวันทุกอาทิตย์ พวกเท้าไฟทั้งหลายสนุกสนานกันสุดเหวี่ยง และบริเวณที่นั่งข้างเวทีนั้นเป็นระเบียบโปร่งมีหลังคาคลุม มีคนและเด็กๆ ชอบโยนขนมปังและกากหมู (ซึ่งได้จากครัว) ให้นกนางนวล ซึ่งตอบรับโดยโฉบเฉี่ยวอาหารเหล่านั้นก่อนตกถึงน้ำ ทำให้ประชาชนและเด็กๆ สนุกสนานกันมาก
แต่เดี๋ยวนี้สะพานสุขตา ศาลาสุขใจ ถูกรื้อและสร้างใหม่ กลับไม่ดีเหมือนของเก่า กลายเป็นทำห้องแอร์ ไม่ได้บรรยากาศได้ลมชมทะเล อาคารไม่โปร่งเหมือนเดิม และไม่มีที่จอดรถ ทำให้คนไปเที่ยวกันน้อยลงมาก วิธีแก้ง่ายๆ ก็คือทำที่จอดรถให้มากยิ่งขึ้น(ทำไม่ยากเลย) และแก้อาคารให้โปร่งขึ้น จะได้เป็นที่พักผ่อนที่ดีเพิ่มขึ้นอีก

[เทาชมพู]

เคยไปบางปู จึงยังพอจำได้ค่ะ ว่าจอดรถไว้บนสะพานยาวแล้วเดินเข้าไปจนถึงห้องโถงใหญ่สุดสะพาน    เป็นห้องโล่งๆเปิดให้ลมพัดเข้ามาได้เต็มที่    พื้นที่ตรงกลางเป็นไม้ สำหรับเป็นฟลอร์เต้นรำ   ส่วนตรงขอบๆมีที่นั่งและของกิน  ภาพส่วนนี้เบลอไปหน่อยแล้วจึงเล่าไม่เต็มปาก   
ที่ชัดก็คือมีระเบียงทางเดินยาวยื่นไปเหนือพื้นโคลนเบื้องล่าง ทั้งด้านซ้ายและขวา     บางปูไม่มีหาดทราย มีแต่โคลนอยู่ข้างล่าง    นกนางนวลบินว่อนกันเต็มฟ้า   เข้ามาใกล้คนอย่างไม่ตื่นคนแม้แต่น้อย      ที่นั่นมีกากหมูขายเป็นถุงๆ ให้เด็กไปเหวี่ยงขึ้นฟ้า นกก็โฉบมากินอย่างแม่นยำ  สนุกกันตรงนี้เอง
เด็กๆยังเด็กเกินกว่าจะสงสัยว่าทำไมนกนางนวลชอบกินกากหมู      ใครหนอไปหัดให้มันกิน ท่าทางมันชอบเสียด้วย    ถ้าเป็นสมัยนี้คงสงสัยว่านกไม่มีไขมันจุกเส้นเลือดบ้างหรือ

อาจารย์อุดมศรีไม่ได้เล่าถึงบังกะโลหลังเล็กๆที่สร้างให้คนไปพักค้างแรมชั่วคราว    อยู่ก่อนถึงสะพานสุขตา   คิดว่าคงอยู่ไม่นานก็รื้อหมดกันไป