แผ่นดินนี้เป็นที่รัก
เราเกิดมาบนถิ่นแผ่นดินนี้
มีแม่พระธรณีคอยคุ้มขวัญ
มีธารใสไหลเคียงเลี้ยงชีวัน
มีดาวฝันเป็นเข็มทิศนิมิตทาง
มีท้องทุ่งรุ้งศิลป์ทอจินตนา
ดาริกาแพรวราตรีคลี่ฟ้ากว้าง
เพชรน้ำทิพย์กระพริบพราววาวนภางค์
ริ้วระยางป่านสีทองคล้องชีวัน
เทียนความคิดติดปีกหลีกท่องโลก
เผชิญโชคทั่วทุกเทศไร้เขตขัณฑ์
เหนือธารเอื่อยเลื้อยทุ่งหญ้าผ่านอารัญ
เหนือไพรสัณฑ์เขียวขจีม่านสีไพร
ระยับพรายปลายพระปรางค์หว่างเจดีย์
ระยิบสีฉานทองทาบฉาบฟ้าใส
พลิ้วลำนำกะดึงดังวังเวงใจ
ระฆังไกวเสนาะศัพท์จับจินดา
เหนือแคว้นถิ่นยินเสียงแคนแว่วแล่นแตร
บ้างเซ็งแซ่สะล้อซึงหึ่งภูผา
อาจโหน่งเหน่งเพลงระบำรำโนรา
ฤๅเห่ช้าฉัดฉ่า..เฉียบ..ฮ้าไฮ้
แผ่นดินทองนี้คือถิ่นแผ่นดินเกิด
แสนประเสริฐเหนือเขตแคว้นดินแดนไหน
รำลึกวันธารสีทองรองพิไล
สะท้อนใยไหวระยิบพริบธารา
เห็นผีเสื้อหลากสีสลับสวย
ทุกสีช่วยเติมไสวไปทั่วหล้า
เฉกเฉดสีฉลองพระองค์องค์ราชา
รวมชีวาไทยกลมเกลียวสีเดียวกัน
ราตรี ประดับดาว
จากคอลัมน์ กวีอภิวัฒน์
(แนวหน้า 1 กันยายน 2556)
