ก่อนมาอังกฤษ คนไทยอาจจะนึกภาพของคนอังกฤษไว้ว่าเป็นชาติที่เงียบขรึม มีมารยาท ออกจะเย่อหยิ่งและตัวใครตัวมัน ตามแบบที่เราเชื่อๆ กันมาหรือรับมาผ่านทางหนังหรือละคร ไม่ก็มีความรู้สึกปนๆ กันกับลักษณะของชาวอเมริกัน เป็นต้นว่าตัวใครตัวมัน วัยรุ่นพอโตหรือเข้ามหาวิทยาลัยก็แยกออกไปใช้ชีวิตคนเดียวอะไรทำนองนี้ ซึ่งพอผมได้มีโอกาสมาสัมผัสเองก็รู้สึกว่าไม่จริงซะทั้งหมด ชาวอังกฤษโดยเฉพาะในชนบทมีลักษณะที่น่ารักๆ หลายประการเลย ไม่ต่างจากคนไทยในชนบทในอดีต
มารยาทประการหนึ่งที่ชาวอังกฤษนิยมทำกันมาก คือการเปิดประตูให้กัน นั่นคือเมื่อเราเดินไปไหน ไม่ว่าจะเป็นประตูทางเข้าห้องน้ำ ประตูทางเข้าอาคาร ฯลฯ สิ่งที่คนอังกฤษต้องทำเสมอคือเหลือบมองว่าด้านหลังเมีคนเดินตามมาหรือไม่ รวมทั้งด้านที่สวนกัน มีธรรมเนียมอยู่ว่าเมื่อเราเปิดประตูและเดินผ่านไปแล้ว เราจะต้องเปิดประตูคาไว้สำหรับคนที่เดินมาด้านหลังด้วย หรือแม้แต่คนที่เดินสวนมา เป็นหน้าที่ของคนที่ถึงประตูก่อนจะต้องคาประตูไว้ให้คนที่ตามๆ มา ถ้าเดินตามๆ กันมาก็คาประตูกันไว้เป็นทอดๆ ไปเรื่อยๆ และถ้ามีคนเปิดประตูคาไว้ให้เรา เราก็ต้องขอบคุณด้วย อาจจะบอกว่าแต๊งงกิ้ว หรือเชียสสสส์ ก็ได้
เรื่องเปิดประตูนี่สร้างความลำบากใจกับผมยิ่งนัก เพราะบางครั้งเราเดินตามหลังเค้าเกือบ 10 เมตร พอมีคนคาประตูไว้ให้ สิ่งที่เราต้องทำคือต้องเร่งฝีเท้าด้วยความเกรงใจ และบางครั้งเราก็ต้องคาประตูรอไว้ให้คนที่ตามหลังมานานพอสมควรทีเดียว โอกาสที่คนทั่วไปจะมีโอกาสเป็นเด็กเปิดประตูมากที่สุด โดยทั่วไปคือตามห้องน้ำสาธารณะ และทางเข้าอาคารต่างๆ ดังนั้น ใครจะมาอังกฤษให้เตรียมรับมือกับการเป็นเด็กเปิดประตูเอาไว้ด้วย
