ท่านหญิงกำมะลอ

[เทาชมพู]

    ถ้าถามว่าทำไมปลอมแปลงตัวเองเป็นเจ้าหญิงคาราบูประสบผลสำเร็จขนาดนั้น    นอกจากหล่อนเล่นละครเก่งตามประสาสิบแปดมงกุฎ     ขนมที่เข้ามาผสมน้ำยาก็คือหล่อนจับจุดคนรอบข้างได้ถูก     ผู้คนที่หล่อนเจอมีพื้นฐานชอบเรื่องเพ้อๆ ฝันๆ  เห่อองค์หญิงองค์ชาย หรือคุณหญิงคุณชายอยู่มาก   อันเป็นผลมาจากแนวคิดเชิงโรแมนติคนิยมที่แพร่หลายมาจากยุโรปในยุคนั้น       
   เศรษฐีบ้านนอกและชาวบ้านอังกฤษไม่เคยรู้ว่าจริงๆแล้วคนสูงศักดิ์เขาอยู่กันยังไง    ก็ได้แต่วาดฝันกันไปตามประสาว่าองค์ชายองค์หญิงเขาน่าจะเป็นยังงั้น  เขาอยู่กันยังงี้   ยิ่งถ้าเป็นเจ้าชายเจ้าหญิงจากต่างประเทศ ยิ่งอลังการงานสร้างหนักขึ้นไปอีก      ดังนั้น เจ้าหญิงคาราบูมีพฤติกรรมโลดโผนโจนทะยานเหมือนในเทพนิยาย เช่นถูกโจรสลัดจับตัวมา     หรือมาอยู่ในบ้านของเจ้าของบ้าน  เธอเล่นกีฬาฟันดาบยิงธนูเป็นว่าเล่น     ก็ยิ่งสมจริงตามประวัติของเจ้าหญิงจากดินแดนตะวันออกอันไกลโพ้น
    สิบแปดมงกุฎอย่างคาราบู มักมีคุณลักษณะที่ส่งเสริมให้หลอกคนได้แนบเนียนอีกอย่างคือเป็นคนสวย   รู้จักวางท่าวางทางเป็นนางพญา  ผิดแผกไปจากคนเดินดินทั่วไป      ยิ่งเห็นชาวบ้านยิ่งเชื่อสนิท   เพราะมันตรงกับภาพในใจของพวกเขาที่วาดเอาไว้ก่อนแล้วว่าหญิงผู้สูงศักดิ์จะต้องเป็นกันยังงี้แหละ   

[เทาชมพู]

Phoebe Cates ในบทบาทเจ้าหญิงคาราบู

[เทาชมพู]

    คุณนายนีลไม่ได้อยู่เฉย   ถือว่าธุระไม่ใช่เมื่อรู้ข่าว    หล่อนก็จัดการเปิดเผยความจริงให้หนังสือพิมพ์ทราบทันที   เรื่องก็เลยกลับตาลปัตรกลายเป็นข่าวใหญ่     ท่านตุลาการและภรรยาตรงไปซักถามเจ้าหญิงคาราบูตรงๆว่า หล่อนคือแมรี่ เบเกอร์หญิงสามัญธรรมดาใช่ไหม   เมื่อความแตก มีพยานหลักฐานพร้อม     เจ้าหญิงกำมะลอก็จำต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจ
    ข่าวเรื่องเจ้าหญิงเก๊ก็อื้อฉาวไปทั่วประเทศ  ยิ่งกว่าข่าวแรกที่หล่อนปรากฏตัวขึ้นเสียอีก

    ถ้าใครคิดว่า ผู้หญิงคนนี้จะต้องได้รับโทษสาสมกับที่หลอกลวงประชาชน   ถูกส่งเข้าคุก หรือว่าถูกโบยถูกตีอย่างใดอย่างหนึ่ง     คนนั้นก็ต้องหงายหลังผลึ่งตกเก้าอี้      โลกแห่งความจริงบางครั้งก็ไม่น่าเชื่อเสียยิ่งกว่าโลกในละครทีวี      เจ้าหญิงคาราบูไม่ได้รับโทษอย่างใดเลย    อย่างแรกคือไม่มีเจ้าทุกข์    ท่านตุลาการและภรรยาไม่เอาเรื่องว่าหล่อนหลอกลวงคดโกงเขา      และอย่างที่สอง หนังสือพิมพ์ในอังกฤษขายข่าวนี้เป็นเรื่องเอิกเกริก      กลายเป็นว่าสื่อออกจะชอบหล่อนเสียด้วยซ้ำ    เห็นว่าหล่อนเป็นตัวแทนของชนชั้นรากหญ้า  ไพร่อย่างหล่อนสามารถใช้สมองน้อยๆนี่แหละ   ตบตาพวกผู้ดีแปดสาแหรกได้ง่ายๆโดยไม่ต้องลงทุนทำอะไรซับซ้อน  
     แหม  มันสะใจนัก  เท่ากับช่วยคนเดินดินทั้งหลายได้ตบหน้าพวกผู้ดีเห่อยศเห่อศักดิ์ไปด้วยในตัว  

     ในเมื่อสื่อเล่นข่าวกันแบบนี้     ก็เลยไม่มีใครหยิบยกประเด็นสิบแปดมงกุฎขึ้นมาชี้ให้เห็นความเลวร้ายของผู้หญิงคนนี้    พวกหลงเชื่อหล่อนซึ่งไม่มีความผิดอะไรเลย ก็กลายเป็นจำเลยของสังคมไปแทน

[เทาชมพู]

   หนึ่งในผู้ที่ถูกชะตากับองค์หญิงกำมะลอคือตัวคุณนายเจ้าของคฤหาสน์ที่หล่อนพักอยู่ด้วย   แทนที่จะโมโหโทโสว่าถูกต้มตุ๋นเสียเปื่อย   คุณนายวอร์รัลของท่านตุลาการเกิดเมตตาเจ้าหญิงปลอม   มองเห็นเสน่ห์ตามธรรมชาติของแมรี่ ซึ่งคนเขียนกระทู้นี้ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร    แต่มันก็คงจะมากพอที่จะทำให้คุณนายเห็นว่า ถึงรับหล่อนเอาไว้ในบ้านอีกต่อไปไม่ได้เพราะเรื่องมันอื้อฉาวไปทั้งประเทศ  แต่ก็ไม่ไล่หล่อนไปซัดเซพเนจรอยู่กลางถนน      
    ในเมื่อคุณนายเป็นคนอเมริกันโดยกำเนิด  ก็เลยทำสิ่งที่ถือได้ว่าเป็นสวรรค์โปรดเมรี่  คือนอกจากให้อภัยแล้วยังจ่ายเงินให้หล่อนมากพอเป็นค่าตั๋วโดยสาร เพื่อเดินทางข้ามมหาสมุทรไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ฟิลาเดลเฟีย  สหรัฐอเมริกา    องค์หญิงคาราบูก็รับเงินแล้วอำลาเจ้าของบ้านไปนับแต่นั้น

    สื่ออังกฤษยังไม่เลิกเล่นข่าวเกี่ยวกับองค์หญิงคาราบู    เพราะข่าวนี้ยังขายได้เสมอ   สองสามสัปดาห์หลังจากเมรี่ลงเรือไปแล้ว   ก็มีข่าวลงในหนังสือพิมพ์ว่า ระหว่างโดยสารเรือไปอเมริกา    เรือขององค์หญิงเกิดถูกพายุพัดออกนอกเส้นทางไปลอยเท้งเต้งอยู่ใกล้ๆเกาะเซนต์เฮเลน่า ที่จักรพรรดินโปเลียนถูกกักตัวอยู่    องค์หญิงลงจากเรือใหญ่   กรรเชียงเรือเข้าฝั่งไปเจอจักรพรรดิ  ซึ่งเกิดหลงรักหล่อนทันทีที่เห็น  ก็เลยขออภิเษกสมรสด้วย  แต่ว่าองค์หญิงปฏิเสธ  
    ข่าวนี้นั่งเทียนเขียนขึ้นโดยฝีมือนักข่าวซึ่งตั้งใจจะให้เป็นเรื่องโจ๊ก     แต่ว่าประชาชนซึ่งยังติดใจดราม่าเรื่องนี้อยู่เกิดชอบพล็อตนี้ขึ้นมา    เรื่องก็เลยแพร่กระจายออกไป ถูกอกถูกใจชาวบ้านยิ่งนัก    จนตอนหลังๆเมื่อมีการรวบรวมประวัติของเจ้าหญิงคาราบู  โจ๊กเรื่องนี้ก็เลยจับพลัดจับผลู ถูกรวมเข้าไปเป็นเรื่องจริง

[sirinawadee]

มาเข้าเรียนค่ะ กราบสวัสดียามสายค่ะ

"เศรษฐีบ้านนอกและชาวบ้านอังกฤษไม่เคยรู้ว่าจริงๆแล้วคนสูงศักดิ์เขาอยู่กันยังไง ก็ได้แต่วาดฝันกันไปตามประสาว่าองค์ชายองค์หญิงเขาน่าจะเป็นยังงั้น.."

ประโยคนี้คลาสสิคจังค่ะ จริงตลอดกาลไม่ว่าจะอยู่ซีกโลกไหน และเมื่อไร

[เพ็ญชมพู]

มีสองคนที่น่าสงสัยว่าจะอยู่ในขบวนการต้มตุ๋นครั้งนี้ด้วย คือ กลาสีนิรนามชาวโปรตุเกส และหมอวิลคินสัน

ก็ปรากฏว่าในตอนนั้นเอง มีกลาสีชาวโปรตุเกสคนหนึ่งมาพบ    บอกว่าสามารถพูดภาษาของสาวรายนี้ได้   

ความเคลือบแคลงใดๆที่อาจจะหลงเหลืออยู่ก็หมดไปจากการยืนยันโดยนายแพทย์คนหนึ่งชื่อหมอวิลคินสัน  ซึ่งพยายามถอดรหัสภาษาของเธอโดยมีหนังสือ  Pantographia  ของเอ็ดมัน ฟราย เป็นตัวเทียบ    หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือรวบรวมตัวอักษรในภาษาต่างๆ  เทียบกับอักษรอังกฤษ    ผลออกมานายคนนี้ยืนยันว่าภาษาของเธอนั้นมีจริง และมีความหมายด้วย   
นอกจากนี้เขายังพบรอยแผลด้านหลังศีรษะของเธอ ซึ่งเขาลงความเห็นว่าเป็นรอยแผลจากการผ่าตัดของศัลยแพทย์จากดินแดนตะวันออก

[เทาชมพู]

สวัสดีค่ะคุณ Sirinavadee   เห็นด้วยค่ะ

คุณเพ็ญชมพูนึกตรงกันพอดี     ดิฉันว่ายัยท่านหญิงกำมะลอน่าจะมีลูกมือ   เป็นขบวนการต้มตุ๋น   ไม่ใช่หล่อนนึกสนุกขึ้นมาก็เที่ยวปลอมตัวหลอกชาวบ้านเล่นเฉยๆ    ใครจะลงทุนหลอกเฉยๆโดยไม่ได้ผลตอบแทนกลับมา  ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม
อย่างน้อยหลอกชาวบ้านว่าเป็นองค์หญิง     เมื่อได้ความเชื่อถือ   ชาวบ้านก็ต้องเกรงอกเกรงใจให้ที่อยู่อย่างดี  ควักกระเป๋าจ่ายค่ากินค่าเสื้อผ้า ค่าอะไรต่อมิอะไรให้      ได้มากได้น้อยก็กำไรลูกเดียว     เมื่อได้แล้วก็ค่อยไปแบ่งกับลูกน้อง
แม้แต่เดินทางไปอเมริกา   แน่หรือว่าเจ้าหญิงคาราบูเดินทางไปคนเดียว   ไม่มีลูกน้องแอบลงเรือไปด้วย

[เทาชมพู]

    ข้อมูลในเรื่องนี้ไม่ได้บอกว่าแมรี่ เบเกอร์เป็นคนอย่างไร   แต่เราพอจะอนุมานได้ตามพฤติกรรมว่าหล่อนไม่ใช่คนขยันเอางานเอาการ   ไม่งั้นหล่อนก็คงทำงานสุจริตได้ยั่งยืน     พวกสิบแปดมงกุฎมักจะหนักไม่เอาเบาไม่สู้   อยากรวยอยากดังในทางลัด     ยิ่งหลอกชาวบ้านให้เชื่อได้ยิ่งภูมิใจว่าตัวเองเก่ง         จึงไม่น่าแปลกใจอีกเหมือนกันที่แมรี่ เบเกอร์ไม่ยอมไปตั้งต้นชีวิตใหม่ที่อเมริกาตามความหวังดีของคุณนายวอร์รัล    แต่ว่ายึดบทบาท "เจ้าหญิงคาราบู" เป็นหนทางหากินต่อไปอีก

    อเมริกาในยุคต้นศตวรรษที่ 19  เป็นโลกใหม่ที่คนยากจนจากยุโรปหลั่งไหลกันไปแสวงหาโชคลาภจากสมองและสองมือ    ไม่ใช่โชคจากล็อตเตอรี่หรืออะไรเผื่อฟลุ้ค       คนมือเปล่าสามารถสร้างตัวเป็นเศรษฐีกันได้เยอะมาก    เพียงแต่ขยัน  หนักเอาเบาสู้  ก็พอจะสร้างฐานะได้       แต่ว่าเจ้าหญิงคาราบูของเราไม่ยักคิดยังงั้น       เมื่อพบว่าข่าวของหล่อนกระจายมาถึงอเมริกาล่วงหน้าก่อนหล่อนจะเหยียบขึ้นฝั่งเสียอีก     หล่อนก็ตัดสินใจว่า..ไม่เอาละ   เรื่องจะไปซักผ้าถูพื้นเป็นชนชั้นแรงงานเก็บเงินวันละเซ็นต์สองเซ็นต์     ฉันเล่นบทเจ้าหญิงคาราบูต่อไปดีกว่า

[เทาชมพู]

   ในเมื่อตัดสินใจอย่างนี้    เจ้าหญิงคาราบูก็กลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง   แต่คราวนี้ต่างจากในอังกฤษ    เมรี่ไม่สามารถจะสวมรอยตบตาใครต่อใครได้อย่างเมื่อก่อน    เพราะข่าวจากสื่อแพร่กระจายมาถึงอเมริกาจนผู้คนเขารู้กันแล้วว่านี่เป็นเจ้าหญิงกำมะลอ      หล่อนก็เลยหาทางออกด้วยโชว์ตัวเป็นเจ้าหญิงคาราบู ไปปรากฏตัวในละครเวทีที่วอชิงตันฮอลล์บ้าง ในงานนั้นงานนี้บ้าง     เพื่อหารายได้เท่าที่จะหาได้

   อย่างไรก็ตาม   เจ้าหญิงคาราบูไม่ประสบความสำเร็จ    เพราะว่าหน้ากากถูกเปิดมานานแล้วตั้งแต่อยู่อังกฤษ    คนอเมริกันไม่ได้ตื่นเต้นกับหล่อนเท่าที่หวัง ในเมื่อรู้แล้วว่าผู้หญิงแต่งตัวประหลาดๆนี้เป็นเจ้าเก๊กำมะลอ     ก็ถือว่างั้นๆ ไม่ได้ฮือฮาไปด้วย      งานอาชีพของแมรี่ก็เลยมาถึงทางตัน       หล่อนเขียนจดหมายไปหาคุณนายวอร์รัลผู้มีอุปการะคุณ  บ่นให้ฟังว่าเรื่องในอดีตของหล่อนอื้อฉาวจนมีผลเสียถึงอาชีพการงาน...ก็ใครใช้ให้หล่อนทำล่ะ?

   แมรี่ใช้ชีวิตลุ่มๆดอนๆอยู่ในอเมริกา 7 ปี  ก็ตัดสินใจกลับไปตายรังที่อังกฤษ      ไม่ต้องบอกก็คงเดากันได้ว่าหล่อนไม่สามารถจะขุดทองได้อย่างที่หวัง     กลับไปคราวนี้ หล่อนมีลูกสาวไปด้วยคนหนึ่ง และเปลี่ยนนามสกุลจากเบเกอร์เป็นเบอร์เจส    แต่ไม่ปรากฏว่าสามีของหล่อนเป็นใคร

[เทาชมพู]

  แมรี่ยังไม่วายที่จะสวมรอยเป็น "เจ้าหญิงคาราบู" ตามนิสัยดั้งเดิม     คราวนี้ไปโชว์ตัวอยู่ที่ถนนนิวบอนด์สตรีท  แต่การแสดงของหล่อนก็ล้มเหลว ในเมื่อประชาชนรู้กันเสียแล้วว่านี่คือองค์หญิงกำมะลอเมื่อหลายปีก่อน   แมรี่อายุ 33 แล้วในตอนนั้น    อายุเท่านี้ในศตวรรษที่ 19 ก็แก่พอกับสี่สิบปลายๆในสมัยนี้     ไม่สามารถจะเรียกความสนใจจากใครได้อีก    
  
  ประวัติช่วงนี้ค่อนข้างคลุมเครือ   มีข่าวว่าหล่อนเดินทางไปฝรั่งเศสและสเปน ในฐานะ "เจ้าหญิงคาราบู"  แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ   จึงกลับมาอังกฤษอีกใน 4 ปีต่อมา     ไปตั้งถิ่นฐานอาศัยอยู่ที่เมืองเบดมินสเตอร์ในฐานะแม่ม่ายชื่อมิสซิสเมรี่ เบอร์เจส     ยอมรับสภาพสามัญของตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น

   ในบั้นปลายชีวิต    แมรี่มีอาชีพขายปลิงส่งให้โรงพยาบาลที่บริสตอล       ใครอ่านมาถึงตรงนี้คงย้อนไปอ่านซ้ำว่า "ขายอะไรนะ"   คือสมัยนั้นเชื่อกันว่าโรคหลายอย่างเกิดจากเลือดข้นเกินไป   เป็นเลือดร้ายในตัวที่ต้องดูดออกเสียบ้าง  คนไข้จะหายดี     วิธีดูดเลือดก็คือใช้ปลิงดูดออกมา      จึงมีพ่อค้าแม่ค้าหัวใสเพาะขายปลิงกันเป็นล่ำเป็นสัน   รายได้ดีและนับเป็นอาชีพสุจริตเช่นเดียวกับการค้าขายอื่นๆ      แมรี่อายุ 48 แล้วเมื่อเริ่มอาชีพนี้     หล่อนก็ยึดอาชีพแม่ค้ามาเรื่อยๆจนถึงแก่กรรมในวัย 73 ปี  
  ศพของแมรี่ฝังอยู่ที่สุสานในเมืองบริสตอล    เป็นหลุมศพนิรนาม  ไม่มีคำจารึกใดๆ     ก็คงพอจะบอกได้ถึงบั้นปลายของหล่อน ว่าหล่อนเกิดมาในฐานะสามัญชนอย่างใด  ก็ตายไปอย่างนั้นเอง

[sirinawadee]

ส่วนตัวเห็นว่า พวกต้มตุ๋นคนมักจะทำแล้วทำอีกไปตลอดชีวิตค่ะ

ถ้าทำเพื่อเลี้ยงชีพ ก็เพราะหาเงินง่าย โกหกอย่างเดียวไม่ต้องออกแรง
ส่วนอีกพวก ทำเพื่อสนองความต้องการบางอย่าง ทำแล้วก็ต้องทำอีกเพื่อหล่อเลี้ยงจิตใจและยืดอายุโลกในจินตนาการให้คงอยู่ต่อไปได้

คล้ายๆ นิยายที่เคยอ่านค่ะ เรื่องเหลี่ยมดาริกา อาจารย์ลองอ่านสิคะ สนุกมากค่ะ 

[เทาชมพู]

ขอบคุณค่ะ  เคยคุ้นๆชื่อเหมือนกัน

[ประกอบ]

ขอร่วมออกความเห็นอีกคนเพิ่มอรรถรสครับ


ในฐานะนักต้มตัวยง คนประเภทเดียวกัน  ผมพอเข้าใจแมรี่ หรือคนแบบแมรี่เหมือนกันนะครับ


คนจำนวนไม่น้อย อยากได้อยากเป็นเหมือนสิ่งที่ฝัน แต่ด้วยฐานะ ชาติกำเนิด พลังผลักดันในตัวเองที่มีไม่พอ มีแต่ความทะเยอทะยาน ทำให้ไปไม่ถึงฝั่งฝัน เลยชอบจินตนาการฝันกลางวันเอาว่าตัวเป็นนั่นเป็นนี่ ที่พอมีสติหน่อยก็กลับมาโลกแห่งความจริงได้ ที่ชีวิตจริงมันขมมากหน่อยก็พาลจะแยกไม่ออกว่าอะไรจริง อะไรจินตนาการ   ที่หนักหน่อยบางคนหลอกตัวเองไม่พอ ไปหลอกคนอื่นต่อเพื่อให้ได้รับความยกย่องชื่มชม ที่แม้จะไม่แท้แต่ก็พอจะแช่มชื่นหัวใจของตัวได้ จนกลายเป็นความเคยชิน แสวงหา หนักๆ เข้าบางคนเห็นทางหาประโยชน์ได้  จากฝันกลางวันกลายสภาพเป็นนักตุ๋นไปเลย บางคนไม่ขนาดนักตุ๋น แต่หลอกคนเยอะว่าเป็นโน่นเป็นนี่ ขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้ก็มี  บางคนก็เคยชินกับช่วงที่ตัวตนปลอมๆ ได้รับการยอมรับพินอบพิเทาจากคนรอบข้าง จนไม่สามารถกลับสู่ชีวิตจริงก็มี  ผมเคยได้ยินทั้งเรื่องของเจ้าปลอม  นางในปลอม ทหารปลอม หมอปลอม นักศึกษาแพทย์ปลอม  ฯลฯ ปลอมเต็มไปหมด อะไรที่มีสถานะทางสังคมสูงหรือมีอภิสิทธิ์มากหน่อย จะปลอมกันเยอะ ที่ไม่ค่อยเจอคืออาชีพล่าง หรือชั้นกรรมาชีพหน่อยเช่นคนขับสองแถวปลอมหรือ taxi ปลอม


จริงๆ ตอนนี้มีกิจการสนองฝันคนอยากหลายแบบเหมือนกัน เช่นพวกบ้าเครื่องแบบอยากเป็นทหาร เค้าก็มีกลุ่มรักษาดินแดนเล่นแต่งคอสเพลย์คล้ายๆ ทหาร สมมุติยศกัน เล่นเป็นทหารตะเบ๊ะกันไปมาตามงานต่างๆ คนไนทุนน้อยหน่อยไม่มีเงินค่าเครื่องแบบก็อาจจะสมมุติตัวเป็นนั่นเป็นนี่ในเว็บบอร์ดก็มีไม่น้อย


อย่างผมฝันไว้แต่เด็กอยากไปเมืองนอก แต่ชีวิตจริงขี้เกียจเรียนหนังสือไม่เอาไหน ลง มสธ กับรามก็ยังเรียนไม่จบ  ว่างจากขับ taxi ก็แกล้งจินตนาการสร้างตัวตนในโลกออนไลน์เป็นนักเรียนนอกบ้าง หนุ่มสูงศักดิ์บ้าง มหาเศรษฐีบ้าง สนองปมด้อยในชีวิตบ่อยๆ เพียงแต่ให้แนบเนียนหน่อย ค่อยๆ ปล่อยข้อมูลออกมาเป็นระยะๆ  ให้คนอ่านจับไม่ได้ไล่ไม่ทัน     

[ประกอบ]

พูดถึงเรื่องเหลี่ยมดาริกานี่ผมเองก็ไม่เคยอ่านเหมือนกัน ได้ยินเรื่องราวมานาน   อยากอ๊านอยากอ่านมากๆ  แต่ก็ไม่รู้จะไปหาซื้อที่ไหน     ผมเคยอ่านแต่เรื่องราวจริงที่มาของหนังสือเล่มนี้  ช่วงนั้นสนุกมากมันหยด รักโศรกซึ้งครบ ตีแผ่สะท้านทรวงตื่นเต้นเร้าใจ   มีแม้แต่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกดึงเข้ามาร่วมวงเฉย   สนุกจนอยากรู้ว่าในนิยายจะดุเด็ดเผ็ดมันเหมือนเรื่องจริงหรือเปล่า   ไม่ทราบใครมีหนังสือเล่มนี้พร้อมลายเซ็นท่านผู้แต่งจะบริจาคนักเรียนนอกปลอมๆ คนขับ taxi ป้ายดำแท้ๆ มั่งรึเปล่าน้อออออ     


ท่านอาจารย์เทาฯ ก็กว้างขวางอยู่ ถ้าท่านอาจารย์พอรู้จักท่านผู้ประพันธ์เรื่องนี้   ฝากเรียนท่านว่าผมไถ เอ๊ย ขอรับบริจาคซักเล่มนะครับ      แล้วจะส่งฟอสซิลไตรไลไบท์ไปไว้เป็นที่ทับหนังสือเท่ห์ๆ ทดแทนบุญคุญซักตัว

[เทาชมพู]

ที่ไม่ค่อยเจอคืออาชีพล่าง หรือชั้นกรรมาชีพหน่อยเช่นคนขับสองแถวปลอมหรือ taxi ปลอม

ดิฉันน่ะ  ตรงกันข้ามกับคุณประกอบ ไม่เคยเจอนางในปลอม เจ้าปลอม เศรษฐีนีปลอม  ฯลฯ  แต่ไปเจอเข้าคนหนึ่ง เรียนหนังสือเก่งมาก   จบวิชาที่ใครๆก็อยากเรียนกัน   ทำงานเป็นอาจารย์มหา'ลัย    ได้ทุนไปเรียนต่อปริญญาเอกที่มหาวิทยาลัยท็อปเท็นของอังกฤษ    แต่ชอบปลอมเป็นคนขับแท็กซี่จังเลย  
ไม่รู้ว่าเคสนี้คุณประกอบจะอธิบายว่าไงคะ