ท่านหญิงกำมะลอ

[เทาชมพู]

เนื้อหาในกระทู้ สงวนลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากผู้เขียน
********************************
ขอเล่าเรื่องเบาๆสู่กันฟัง คั่นโปรแกรมก่อนจะหาประวัติศาสตร์หนักๆมาเล่ากันอีกค่ะ

ย้อนหลังกลับไปเมื่อค.ศ.  1817 (ตรงกับรัชกาลที่ 2 ของไทย)  ฉากแรกของเรื่องนี้เปิดขึ้นที่เมืองอัลมอนด์เบอรี่ ซึ่งเป็นเมืองเล็ก ใกล้เมืองใหญ่คือเมืองบริสตอล ในมณฑลกลอสเตอร์เชอร์
อัลมอนด์เบอรี่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ เรียบๆ  เงียบๆ   ผู้คนก็ดำเนินชีวิตประจำวันกันไปตามปกติ  ไม่ค่อยจะมีอะไรแปลกเกิดขึ้นนัก     ดังนั้น เมื่อเกิดเหตุประหลาดขึ้นในวันหนึ่ง ตรงกับฤดูใบไม้ผลิ วันที่ 3 เมษายน  ชาวบ้านก็เลยตื่นเต้นกันไปทั่วเมือง

เหตุประหลาดที่ว่านั้นก็คือจู่ๆมีผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาในเมืองเล็กเมืองนี้ ในสภาพประหลาด    เธอเป็นหญิงสาวร่างเล็กสูงเพียงห้าฟุตสองนิ้ว    หน้าตาสะสวย    ที่สำคัญคือแต่งกายแปลกตาไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป  มีผ้าผืนยาวโพกรอบศีรษะ    เธอพูดภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ    ในที่สุดก็ต้องใช้ภาษาท่าทางเจรจากัน

[ประกอบ]

เห็นชื่อนึกว่านิยายเล่มใหม่ของแก้วเก้าซะอีก  กลายเป็นคุณหญิงฝรั่งซะแทน  แต่ชอบครับ แนวๆ นี้ชอบไม่แพ้เรื่องผีๆ

[เทาชมพู]

ชาวบ้านที่พบหญิงสาวคนนี้เดินกระเซอะกระเซิงไร้จุดหมายมาพบคือช่างทำรองเท้าประจำเมืองนี้     เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง  และเห็นว่าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว  เขาก็เลยให้ภรรยาพาไปที่สถานสงเคราะห์คนยากไร้ในหมู่บ้าน    ส่งตัวให้หัวหน้าสถานสงเคราะห์ที่นั่น

ในยุคนั้น อังกฤษเข้มงวดเรื่องคนจรหมอนหมิ่น  ผู้คนจะมาซัดเซพเนจรไร้ที่อยู่ไม่ได้   โดยเฉพาะคนต่างชาติ    เพราะอังกฤษเพิ่งทำสงครามชนะจักรพรรดินโปเลียนแห่งฝรั่งเศสไปหยกๆ   และเนรเทศจักรพรรดิไปถูกคุมขังอยู่ที่เกาะเซนต์เฮเลนา     แต่ทางการก็ยังกลัวว่าฝรั่งเศสยังไม่สิ้นฤทธิ์  อาจจะส่งสายลับมาสืบความลับ หรือก่อเหตุวุ่นวายขึ้นมาในประเทศ     ดังนั้นใครก็ตามที่มีท่าทีว่าจะ "เป็นภัยต่อความสงบ" ถ้าไม่ถูกประหาร ก็จะถูกเนรเทศไปออสเตรเลียให้พ้นหูพ้นตา  

ด้วยเหตุนี้  ใครเดินทางไปไหนมาไหนต้องมีจุดหมาย    ใครตอบไม่ได้ว่าจะไปไหน จะถูกเจ้าหน้าที่สอบสวนเค้นเอาความจริง    หญิงสาวแปลกหน้า พูดภาษาอะไรไม่มีใครรู้เรื่อง จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่หัวหน้าสถานสงเคราะห์ไม่อาจจะรับตัวเอาไว้ได้   แต่ต้องส่งต่อไปยังข้าราชการระดับสูงของเมืองเพื่อสอบสวนที่มาที่ไป   ข้าราชการที่ว่านั้นก็คือหัวหน้าตุลาการประจำมณฑล  ชื่อแซมมวล วอร์รัล  เจ้าของคฤหาสน์ใหญ่ชื่อ  Knole Park  ในรูปข้างล่างนี้

[เทาชมพู]

เห็นชื่อนึกว่านิยายเล่มใหม่ของแก้วเก้าซะอีก  กลายเป็นคุณหญิงฝรั่งซะแทน  แต่ชอบครับ แนวๆ นี้ชอบไม่แพ้เรื่องผีๆ

ใครคะ?

[เพ็ญชมพู]

แอบไปเปิดดูโผ เห็นชื่อนึกว่าเป็นญาติกับน้าแอ๊ด

[เทาชมพู]

     เมื่อท่านตุลาการและภรรยาพบหน้าหญิงสาวประหลาด     ทั้งสองพบว่าหล่อนดูน่าฉงนสนเท่ห์มากกว่าน่าระแวงในทางร้าย      ตัวสามีออกจะเคลือบแคลงไม่สนิทใจนัก   ผิดกับคุณนายผู้ภรรยาซึ่งติดอกติดใจหญิงสาวตั้งแต่เจอหน้าก็ว่าได้     เธอทึ่งในองค์ประกอบหลายๆอย่างของหญิงสาวคนนี้  ไม่ว่าจะเป็นภาษาพูดที่แปลกประหลาดไม่มีใครฟังออก    เมื่อสังเกตก็พบว่ามือของหญิงสาวอ่อนนุ่มดูเป็นมือผู้ลากมากดี  ผิดกับสามัญชนคนทำงานตรากตรำ    
     นอกจากนี้หล่อนยังมีธรรมเนียมปฏิบัติหลายอย่างผิดประหลาดกว่าคนอื่น  เช่นชอบนอนบนพื้นมากกว่าบนเตียง     ไม่ยอมดื่มน้ำจากแก้วโดยมิได้ล้างเองเสียก่อน    เมื่อสองคนนี้ส่งหล่อนไปพักในโรงเตี๊ยม  หล่อนเห็นรูปวาดสับปะรดแขวนอยู่  ก็ทำท่าตื่นเต้นแบบรู้จักดี   ออกเสียงเรียกว่า "อนานาส์" ซึ่งหมายถึงสับปะรดในภาษายุโรปหลายภาษาด้วยกัน
    ก็เพราะคุณนายชอบหญิงสาวคนนี้     จึงพยายามหาทางสอบถามว่าหล่อนเป็นใครมาจากไหน     หลังจากส่งภาษามือกันไปกันมาอยู่หลายวัน    ก็จับได้อย่างหนึ่งว่า หล่อนน่าจะมีนามว่า "คาราบู"  เพราะหล่อนชอบออกเสียงคำนี้ แล้วชี้ที่ตัวเอง     แต่แปลกประหลาดก็คือแม้ว่าหล่อนดูเหมือนเป็นคนต่างชาติต่างภาษา   แต่รูปร่างหน้าตาหล่อนก็เป็นแหม่มผิวขาวนี่เอง     คุณนายจึงตกลงใจไม่ได้ว่าหล่อนเป็นชาวยุโรปชาติไหนกันแน่      หรือแม้แต่ว่าอาจจะเป็นเผ่าพันธุ์ยิปซีก็เป็นได้

[เทาชมพู]

แอบไปเปิดดูโผ เห็นชื่อนึกว่าเป็นญาติกับน้าแอ๊ด

รู้แล้วก็ไม่ต้องเปิดโผนะคะ

[ประกอบ]

เห็นชื่อนึกว่านิยายเล่มใหม่ของแก้วเก้าซะอีก  กลายเป็นคุณหญิงฝรั่งซะแทน  แต่ชอบครับ แนวๆ นี้ชอบไม่แพ้เรื่องผีๆ

ใครคะ?

เป็นนามปากกาของนักเขียนท่านนึงที่ผมกำลังหาทางติดต่อให้ท่านเขียนเรื่องคุณชายกำมะลอ นักเรียนนอกปลอม ขับ taxi ตามหารักแท้ แล้วหักมุม 6 ตลบว่าที่จริงเป็นเจ้ารัชทายาทอาณาจักรปางฟ้า พล็อตเรื่องระดับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมหนะครับ  

เจอเกริ่นให้อยากรู้ว่าท่านหญิงนี้เป็นญาติกับน้าแอ็ดจริงไหม  ต้องวุ่นตามหาลายแทงซะควั่กเลย    
เดี๋ยวนี้กระทู้เรือนไทยต้องสั่งห้ามเปิดโผกันตลอด  แต่เล่นมีการแพลมมาแบบวับๆ แวมๆ ให้วัยรุ่นใจร้อนอยากรู้เรื่องซะเรื่อย

[เทาชมพู]

ท่านตุลาการกำลังตัดสินใจจะส่งหญิงสาวไปเมืองบริสตอล ในข้อหาว่าเป็นขอทาน ซึ่งถือกันว่าผิดกฎหมายในสมัยนั้น    หล่อนจะถูกไต่สวนในฐานะคนจรจัดไม่มีหัวนอนปลายเท้า     ก็ปรากฏว่าในตอนนั้นเอง มีกลาสีชาวโปรตุเกสคนหนึ่งมาพบ    บอกว่าสามารถพูดภาษาของสาวรายนี้ได้    

ในเมื่อนัดมาเจอพร้อมหน้า  โดยมีกลาสีเป็นล่าม     ที่มาที่ไปของหล่อนก็เผยออกมาว่าหล่อนเป็นเจ้าหญิงจากดินแดนตะวันออกชื่อเกาะชวาซู       หล่อนถูกลักพาตัวโดยโจรสลัดกลุ่มหนึ่ง ตกเป็นเชลยอยู่ในเรืออย่างลำบากลำบน  จนกระทั่งเรือเดินทางมาถึงยุโรป      หล่อนก็หนีรอดเงื้อมมือพวกนี้มาได้ด้วยการโดดลงจากกราบเรือ   ว่ายน้ำฝ่าคลื่นลมในช่องแคบอังกฤษ   จนขึ้นฝั่งได้สำเร็จ

เหตุการณ์กลับตาลปัตร  หญิงสาวที่หวุดหวิดจะถูกส่งไปให้ทางการบ้านเมืองในข้อหาคนจรจัด กลับกลายเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ขึ้นมาอย่างไม่มีใครคาดฝัน     ท่านตุลาการและภรรยาก็เลยรับตัวหล่อนกลับไปเป็นแขก ณ คฤหาสน์ของท่าน

จากวันนั้นเอง องค์หญิงก็ดังระเบิดเถิดเทิงไปทั่วเมือง     พลอยทำให้เจ้าของบ้านมีหน้ามีตาไปด้วย

ภาพจากภาพยนตร์ฮอลลีวู้ดที่เอาเรื่องนี้ไปทำเป็นหนัง ปี 2009

[เทาชมพู]

เป็นนามปากกาของนักเขียนท่านนึงที่ผมกำลังหาทางติดต่อให้ท่านเขียนเรื่องคุณชายกำมะลอ นักเรียนนอกปลอม ขับ taxi ตามหารักแท้ แล้วหักมุม 6 ตลบว่าที่จริงเป็นเจ้ารัชทายาทอาณาจักรปางฟ้า พล็อตเรื่องระดับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมหนะครับ  

เจอเกริ่นให้อยากรู้ว่าท่านหญิงนี้เป็นญาติกับน้าแอ็ดจริงไหม  ต้องวุ่นตามหาลายแทงซะควั่กเลย    
เดี๋ยวนี้กระทู้เรือนไทยต้องสั่งห้ามเปิดโผกันตลอด  แต่เล่นมีการแพลมมาแบบวับๆ แวมๆ ให้วัยรุ่นใจร้อนอยากรู้เรื่องซะเรื่อย

1    ผู้นำแฟชั่นเปิดโผ  ก็เจ้าของโมเสคที่ไม่ยอมเปิดโมเสคจนแล้วจนรอด หนึ่งเดียวเท่านั้น   บุญคงตามทัน  ให้โมเสคกระจายออกมาสักวันไม่นานจากนี้
2    นักเขียนคนไหนรู้ตัวว่าวาสนาถึงรางวัลโนเบล  ก็คงจะมาเอาพล็อตคุณชายกำมะลอไปเขียนเองละค่ะ    แค่มีเจ้าชายรัชทายาทมาขับแทกซี่  ผู้จัดทีวีก็คงหูผึ่งตาโตแล้ว   อ้อ ต้องได้ตัวเจมส์จิมาเล่นด้วยนะ ไม่งั้นไม่ขลัง

[เทาชมพู]

   บรรดาเศรษฐีคหบดีในเมืองนั้น และเมืองใกล้ๆ มีนิสัยตรงกันอยู่อย่างหนึ่ง คือเห่อเจ้า    ข้อนี้เห็นจะประยุกต์ใช้กันได้ทั่วไปไม่เฉพาะแต่ในมณฑลกลอสเตอร์เชอร์       พอท่านตุลาการให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ของบริสตอลเรื่องเจ้าหญิงจากตะวันออกมาพำนักเป็นแขกที่คฤหาสน์     บรรดาเพื่อนสนิทมิตรสหายใกล้ไกลก็พากันกรูเข้ามาเยี่ยมเยียน เพื่อจะเห็นหน้าเจ้าหญิง    ทางเจ้าของบ้านก็ได้โอกาสจะอวด  จึงจัดงานเลี้ยงและงานราตรีสโมสร   เชิญแขกแต่งกายกันหรูเริ่ด   เต็มเพียบไปด้วยเพชรพลอยอลังการ  มาดินเนอร์และลีลาศ
   เจ้าหญิงคาราบูก็กลายเป็นจุดเด่นที่สุดของงาน     โดยเฉพาะเมื่อเธอสั่งให้ช่างมาตัดเสื้อแบบแปลกประหลาดให้สวม  ไม่เหมือนเสื้อผ้าหญิงอังกฤษทั่วไป

   พฤติกรรมของเจ้าหญิงก็ล้วนแต่ประหลาดสมกับมาจากอาณาจักรที่ไม่มีใครรู้จัก     เน้นความน่าเชื่อถือว่าเธอมาจากคนละอารยธรรมจริงๆ ด้วย      อย่าลืมว่าสมัยนั้นคือต้นศตวรรษที่ 19    คนอังกฤษยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ยุควิคตอเรียนที่ทำให้อังกฤษกลายเป็นเจ้าอาณานิคม     จึงไม่มีเศรษฐีหรือชาวบ้านคนไหนเคยไปหายใจไกลกว่าช่องแคบอังกฤษ    ดังนั้นเมื่อเจ้าหญิงทำอะไรที่ผู้หญิงอังกฤษเขาไม่ทำกัน เช่นชอบยิงธนู   ฟันดาบ  ว่ายน้ำเปลือยกายในสระ   และสวดมนตร์โดยออกนามพระเจ้าว่า "อัลลา-ทัลลา" ซึ่งไม่มีใครเคยได้ยิน  ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่านี่คือหญิงสาวจากคนละซีกโลกจริงๆ  

[เทาชมพู]

งานลีลาศอลังการ ในเวอร์ชั่นหนัง

[เทาชมพู]

สิบสัปดาห์เต็มๆในคฤหาสน์ของท่านตุลาการ  เจ้าหญิงคาราบูได้รับการยกย่องพินอบพิเทาในฐานะเจ้านาย จากเจ้าของบ้าน แขกเหรื่อ ตลอดจนคนรับใช้อีกหนึ่งโขยง    มีความเป็นอยู่อย่างหรูหราเท่าที่ผู้ลากมากดีจะมีได้
     
ความเคลือบแคลงใดๆที่อาจจะหลงเหลืออยู่ก็หมดไปจากการยืนยันโดยนายแพทย์คนหนึ่งชื่อหมอวิลคินสัน  ซึ่งพยายามถอดรหัสภาษาของเธอโดยมีหนังสือ  Pantographia  ของเอ็ดมัน ฟราย เป็นตัวเทียบ    หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือรวบรวมตัวอักษรในภาษาต่างๆ  เทียบกับอักษรอังกฤษ    ผลออกมานายคนนี้ยืนยันว่าภาษาของเธอนั้นมีจริง และมีความหมายด้วย   
นอกจากนี้เขายังพบรอยแผลด้านหลังศีรษะของเธอ ซึ่งเขาลงความเห็นว่าเป็นรอยแผลจากการผ่าตัดของศัลยแพทย์จากดินแดนตะวันออก

[เทาชมพู]

  เจ้าหญิงคาราบูล่องลอยอยู่บนฟองสบู่ได้สองเดือนครึ่ง   ฟองสบู่ก็แตกดังโป๊ะ

  สาเหตุจากความดังของเธอที่เจ้าของบ้านเชื่อสนิทนั่นเอง   เขาจึงจ้างช่างมาวาดรูปเธอในชุดอลังการตามเผ่าพันธุ์ที่เธอบอก     จากนั้นหนังสือพิมพ์เมืองบริสตอลก็นำภาพและข่าวนี้ไปลงพิมพ์      สื่อเมื่อสองร้อยกว่าปีก่อนแม้ไม่กว้างขวางอย่างสมัยนี้  แต่มันก็กว้างพอจะถ่ายทอดจากหนังสือพิมพ์เมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่ง   จนไปกระทบสายตาสตรีเจ้าของบ้านแบ่งเช่าเข้าคนหนึ่ง  ชื่อมิสซิลนีล  ในเรื่องไม่ได้บอกว่าชื่อต้นของเธอคืออะไร
  พอคุณนายนีลเห็นภาพวาดของเจ้าหญิงจากตะวันออก  นางก็จำได้ทันทีว่าหญิงสาวคนนี้คืออดีตสาวใช้ที่เคยจ้างไว้ไม่นานมานี้น่ะเอง     สมัยทำงานอยู่ที่นี่   หล่อนชอบเล่นกับเด็กๆด้วยการพูดภาษาแปลกๆอะไรสักอย่างที่หล่อนสมมุติขึ้นมาเอง     ยิ่งกว่านั้นหล่อนก็ไม่ใช่เผ่าพันธุ์อื่นมากจากไหน  แต่เป็นสาวอังกฤษชาวบ้านธรรมดา   ชื่อจริงคือแมรี่ เบเกอร์  พ่อเป็นช่างทำรองเท้าอยู่ที่เมืองวิเธอริดจ์ ในแคว้นเดวอน  ฐานะยากจน   ไม่มีการศึกษา
   ความเป็นอยู่ของชนชั้นแรงงานในอังกฤษตอนนั้น แทบจะไม่ได้ดีไปกว่าขอทานเท่าใดนัก   พอโตขึ้นหน่อย แมรี่ก็ต้องไปรับจ้างเป็นสาวใช้อยู่ตามบ้านต่างๆ ทั่วไปตามเมืองโน้นเมืองนี้    แต่เงินเดือนคนรับใช้น้อยนิด    ความเป็นอยู่ก็ลำบาก     หล่อนก็ร่อนเร่จากบ้านนายจ้างคนหนึ่งไปอีกบ้านหนึ่ง  จนคุณนายนีลเองก็ไม่รู้ว่าหล่อนลาออกไปอยู่ไหน    จนกระทั่งมาเจอข่าวว่าหล่อนกลายเป็นองค์หญิงไปเสียแล้ว

[เทาชมพู]

     จนบัดนี้ก็ไม่มีใครหาเหตุผลได้ว่า แมรี่ เบเกอร์นึกยังไงถึงปลอมตัวเป็นเจ้าหญิงคาราบู  ไกลสุดกู่ขนาดนั้น  ในเมื่อปลอมเป็นอย่างอื่นเช่นอ้างว่าเป็นลูกคนโน้นหลานคนนี้ ยังง่ายกว่าเป็นกอง   แต่ผู้คนที่รู้จักแมรี เบเกอร์มาก่อนบอกว่าหล่อนชอบแสดงจริตกิริยาเว่อๆ ราวกับเป็นนางละครบนเวทีอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไร     นอกจากนั้นยังชอบสร้างโลกสมมุติขึ้นมาล้อมรอบตัวเอง มากกว่าอยู่ในโลกของความเป็นจริงอย่างคนอื่นเขาเป็นกัน  
    แมรี่คงจะจับได้จากอะไรสักอย่างว่า ถ้าหากว่าปลอมตัวเป็นคนต่างชาติต่างภาษา หล่อนจะได้รับความสมเพชเวทนาและมีคนยื่นมือเข้ามาช่วยง่ายขึ้น    ในยามที่หล่อนเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหางานใหม่ทำ       หล่อนก็เลยสมมุติตัวเองเป็นองค์หญิงกำมะลอขึ้นมา    แล้วมันก็เกิดได้ผลเกินคาดหมายเสียด้วย