คนโบราณอย่างคุณหนุ่มสยามจะเคยผ่านหูผ่านตาบ้างไหม ?
ไส่ใคล้ยิ่งนัก เราจักเป็นคนโบราณหาไม่...

อ้างถึงบทความหนังสือวชิรญาณวิเศษ ร.ศ. ๑๑๑ ก่อนเหตุการณ์ ร.ศ. ๑๑๒ หนึ่งปี มีการใช้ "ค่ะ" "จ๊ะ" ในบทความ จึงขอคัดลอกมาให้อ่านกัน มีการใส่วรรณยุกต์เพื่อเพิ่มน้ำเสียง เช่น จริง จริ๊ง
๑ "คุณข๊ะ คืนวันนี้ อิฉันไปเที่ยว
ภูเขาทองด้วย
คนหน๋ะ ค่ะ ' ดึก ๆ คนบาง ๆ เถอะ
ถึงค่อยไป ' ดึกละก็อีฉันหาวนอนนี่ไปหัวค่ำเดี๋ยวนี้เถอะค่ะ
' เฮ่ย ! คนแน่น เช้าเถอะ จะพาไปแต่เช้าทีเดียว '
โท่ ! คุณละก็ เดี๋ยวนี้เถอะค่ะ เอ็นดูอิฉันเถอะข๊ะ
ไปเดี๋ยวนี้
แหละค่ะ ก็บอกแล้วว่าไปไม่ได้ ๆ ยังขืน
ร่ำไรไม่รู้จักจบ
รำคานจริงจริ๊ง " กิริยาที่พูด
อ้อนวอนซ้ำ ๆ บ่อย ๆ เช่นนี้ หรือหยอกเย้าจู้จี้
จนผู้อื่นรำคานหรือโกรธ คือเซ้าซี้แท้ทีเดียว
๑๘ กริ๋ง-กริ๋ง-กริ๋ง ๆ กริ๋ง-กริ๋ง-กริ๋ง ๆ
ที่ไหนจ๊ะ ? ออฟฟิศ
รำคานจ้ะ วานช่วยต่อสาย
ไปยังกระทรวงโกรธ โปรดช่วยถามพ่อจุกจิก น้อง
พ่อจู้จี้ ว่าเซ้าซี้
คืออะไรจ๊ะ อ้าว ! คือ สาย
โทรศัพท์สำหรับแล่นถึงออฟฟิศรำคาน ที่วานให้ช่วย
ต่อสายมายังกระทรวงโกรธ นี่ยังไรเล่า อ้อ!
ทราบแล้ว กริ๋ง-กริ๋ง-กริ๋ง เลิกกัน