" เสียงกวี "

[Thammada]

สองเท้าที่ก้าวกล้าย่อมสาหัส มือเคยมัดเป้าหมายให้หลายหน กายเคยแกร่งเคยก้มเพราะคมคน ใจอับจนก็แจ้งจากแรงใจ                 ... คนขับเรือรู้คลื่นที่ฝืนฝ่า หากรู้ว่าหมดหวังก็หวั่นไหว แล้วเรือจะรอดล่มจากคมใคร คนย่อมไม่ถึงฝั่งที่หวังนั้น พ้อพายุน้อยใหญ่ อยู่ในอก หนักเท่านกที่ท้าเอาฟ้าฝัน หากไร้คลื่นโหมหามอยู่ตามกัน รู้เรือมั่นอยู่ไหม วัดใจคน มองไม้ใหญ่ยืนโตโชว์กิ่งก้าน ประสบการณ์ความกล้ากี่ฟ้าฝน พายุใหญ่ไฟฟอนกี่ร้อนรน ยิ่งเติบตนยิ่งต้านต่อมารมวล มองตัวเราเท่าไหนในโลกกว้าง กี่ขีดขวางคอยขั้นให้ผันผวน ต้องรุก-รับ หรือหลบ ต้องทบทวน ยิ่งจำนวนยิ่งหนุนเป็นคุณคม                   ... เมื่อมองโลกมองเรามองเขาด้วย แม้ไม่ช่วยให้ชื่นหรือขื่นขม มองเพื้อพักตักหล้าและอารมณ์ เพื่อผสมสีสัน สู่วันชัย ๚          ธรรมดา      ๑๒/๙/๒๕๖๖

เ

[Thammada]

๐ เยาวชน ๐(กาพย์ยานี ๑๑) เธอคือเยาวชน            เติบตนตระหนักแค่ไหน สร้างสรรค์สมวันวัย     วาดวิถีวาดชีวิต ดีงามได้ตามแต่ง         ด้วยลำแข้งคุมลิขิต ก้าวย่างอยู่ทางทิศ      ที่ควรค่าราคาคน สังคมมีคมมาก            หลายหลากลึกต้องฝึกฝน สร้างชาติคือสร้างชน  สร้างตนต่อเป็นข้อควร คำแม่จำแลรัก             คำพ่อหนักให้หันหวน คุณท่านต้องทบทวน   ทั้งตอบแทนคุณแผ่นดิน สำนึกในศึกษา            ชาติเป็นมามีชาติสิน เอกผู้พระภูมินทร์        มิ่งขวัญศาสน์ที่ชาติทรง เธอคือเยาวชน            จักพ้นผู้ทั้งรู้-หลง เมื่อมือเธอถือธง          ที่ศรัทธาสง่างาม ๚                                                       ธรรมดา