เรือนไทย
ยินดีต้อนรับ ท่านผู้มาเยือน
กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน
ส่งอีเมล์ยืนยันการใช้งาน?
ข่าว: การแนบไฟล์ กรุณาใช้ชื่อไฟล์ภาษาอังกฤษเท่านั้นครับ
หน้า: [1] 2
  พิมพ์  
อ่าน: 30971 โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา กวีนิพนธ์ ของ จิตร ภูมิศักดิ์
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



 เมื่อ 19 เม.ย. 13, 07:51

คุณเทาชมพูเคยถามว่า

ผลงานของจิตร ภูมิศักดิ์ เท่าที่หาได้จากวิกิ   คุณเพ็ญชมพูมีอีกไหม

เผอิญคุณหนึ่งกล่าวถึงจอมพลคนดีของคุณปู่

อย่างจอมพล สฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่ฝ่ายซ้ายเรียกเผด็จการ ผมได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับท่านสมัยเรียนหนังสือเลยลองถามปู่ ปู่กลับบอกว่าชอบยุคจอมพลสฤษดิ์เพราะบ้านเมืองสงบดีโจรผู้ร้ายไม่มี ทำมาหากินสะดวก นี่เป็นมุมมองของพ่อค้าธรรมดานะครับ

จึงนึกขึ้นได้ว่ามีกวีนิพนธ์ของจิตร ภูมิศักดิ์ ภายใต้นามปากกา กวีการเมือง ชื่อ โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา เป็นเรื่องราวของคนดีของคุณหนึ่ง  เขียนก่อนที่จะออกจากคุกและลักลอบส่งออกมาพิมพ์ในหนังสือ "ประชาธิปไตย" เมื่อ พ.ศ. ๒๕๐๗  ต่อมาได้มีผู้นำมาลงพิมพ์ในวารสาร "เศรษฐกร" พ.ศ. ๒๕๑๔

โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา แบ่งเป็น ๓ ตอน คือ

ตอนที่ ๑ สรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานคร
ตอนที่ ๒ "หิรัณยักษ์ม้วนแผ่นดิน"
ตอนที่ ๓ หนุมานอมพลับพลา

เนื้อหาและอรรถรสของบทกวีจะเป็นฉันใด

โปรดติดตามโดยพลัน



บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 1  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 07:58

ตอนที่ ๑ สรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานคร

ร่ายพัฒนา

โอม…ธรณีประลัย แผ่นดินไทยดั่งดินเดือด ฟ้าสีเลือดคำรณ ครางเกียรติกระดางลางลือระบัด อา…ยุคพัฒนาการ จอมอันธพาลเถลิงอำนาจ ปวงประชาราษฎร์อาเภท เปรตกู่ก้องร้องตระเมิม กระหายเหิมแลบลิ้นอยู่วะวาบวะวาบ แสยะเขี้ยวเขียวปลาบอยู่วะวับวะวับ จับชนเชือดเลือดสดสด ซดอิ่มเอมเปรมแประท้อง ร้องโลกฮือ มือถือสาก ปากถือศีลตีนกระทืบ คืบก็หอกศอกก็ปืน หืนโหดโฉดชาติ… อนาถหนอกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ อา…เมืองอินทร์หยาดฟ้า ผีเปรตย่ำหยาบช้า จักช้ำฤๅไฉน ฯ

โคลงสี่สุภาพ

เมืองไทยยุคคลั่งเพ้อ                            พัฒนา นี้ฤๅ
บังเกิดผู้นำมหา-                                  บุรุษแท้
บุรุษเหล็กทุกยุค-บา                             เผยอทาบ เขาฤๅ
เหล็กเท่าเหล็กล้วนแพ้                          พ่ายสิ้นทุกสมัย ฯ

อำนาจบาตรใหญ่เหี้ยม                          โหดหืน
ย่ำระบบยุติธรรมยืน                              เหยียบเย้ย
ปืนคือกฎหมาย…ปืน                             ประกาศิต
"ผิดชอบอั๊วเองเว้ย"                             "ชาตินั้นคือกู" ฯ

ถือ ม. สิบเจ็ดใช้                                  ประหารชน
เหมือนหนึ่งหมากลางถนน                      หนักหล้า
เห็นคนบ่เป็นคน…                                ควายโง่ (โอยพ่อ)
กดบ่ให้เงยหน้า                                  "นิ่งโว้ย…ม่ายตาย" ฯ


ยานี

"กูนี้แหละผู้สร้างชาติ                           ประวัติศาสตร์ยุคพัฒนา
ฝากชื่อให้ลือชา                                 ให้ปวงชนได้ชื่นชม
กูสร้างกูรับเหมา                                 ทั้งหนักเบากูฟัดจม
โครงการทุกกองกรม                           ย่อมกวาดกำในมือกู
บริษัทอภิสิทธิ์                                   ผูกขาดปิดทุกประตู
ประมูลอย่างข่มหมู                             เขมือบเมือบจนมันมือ
ชาติเสือต้องไว้ลาย                            และชาติชายต้องไว้ชื่อ
กูเสือในครัว…ฮือ                              เป็นชาติเสือต้องนอนกิน
คำขวัญอันสวยสด                             ก้องปรากฏเหนือธรณินทร์
เบื้องหลังสิเล่ห์ลิ้น                             ที่หลอกลวงปวงประชา
เขากินเขากอบโกย                            เขาร้องโวยว่าพัฒนา
ใครเห็นอย่าพูดจา                              จงนิ่งเศร้าอยู่ซึมซึม
                                                    …อย่าพูดจา…อย่าพูดจา  
                                                    …จงนิ่งเศร้าอยู่ซึมซึม  
แต่คนย่อมเป็นคน                              บ่คือควายที่โง่งึม
ไผเหวยจะยอมพึม                             และพ่ายแพ้ลงพังภินท์  
ฟ้าลวกด้วยเปลวเลือด                         ระอุเดือดทั้งแดนดิน
วอดวายทุกชีวิน                                 แต่คนยังจะหยัดยืน
ถึงยุคทมิฬมาร                                 จะครองเมืองด้วยควันปืน
ขื่อแปจะพังครืน                                และกลิ่นเลือดจะคลุ้งคาว  
แต่คนย่อมเป็นคน                             ในสายธารอันเหยียดยาว  
คงคู่กับเดือนดาว                               ผงาดเด่นในดินแดน
ถึงปืนก็เถอะปืน                                เจ้ายิงคนอย่างหมิ่นแคลน  
ใจสู้นี้เหลือแสน                                กว่าปืนสูจะตัดสิน  
คาวเลือดที่ไหลอาบ                          ซึมกำซาบในเนื้อดิน
ปลุกใจอยู่อาจิณ                              ให้กวาดล้างพวกกาลี
ฟ้ามืดเมื่อมีได้                                 ก็ฟ้าใหม่ย่อมคงมี
แสงทองเหนือธรณี                           จะท้าทายอย่างทระนง  
เมื่อนั้นแหละคนนี้                             จะยืดตัวได้หยัดตรง
ประกาศด้วยอาจอง                          "กูใช่ทาสหากคือไท"  
                                                  หากคือไทย…ฮา !!




บันทึกการเข้า
เด็กชายน้อย
อสุรผัด
*
ตอบ: 15


ความคิดเห็นที่ 2  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 11:23

ตอนที่ ๑ สรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานคร
เจ็บแสบสุดๆ
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 3  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 11:35

ตอนที่ ๒ และตอนที่ ๓ เจ็บแสบไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน

โปรดติดตามด้วยใจระทึก   ยิ้มเท่ห์
บันทึกการเข้า
siamese
หนุมาน
********
ตอบ: 7165


หนุ่มรัตนะกับภูเขาทอง


ความคิดเห็นที่ 4  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 13:57

ตอนที่ ๒ และตอนที่ ๓ เจ็บแสบไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน

โปรดติดตามด้วยใจระทึก   ยิ้มเท่ห์

ครับ มาตรา ๑๗ รุนแรงมาก ๆ ถ้าใช้กับยุคสมัย ๒๕๕๖ คงแย่  เศร้า
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 5  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 14:16

ตอนที่ ๒ "หิรัณยักษ์ม้วนแผ่นดิน"

ร่ายพัฒนา

โอม…ละลายมหาละลายควายเขาระฟ้า บ้าเลือดเดือดดุตาประทุเป็นเปลวเพลิง เคี้ยวดินกระเจิงอยู่คะคึกคะคึก เขมือบป่าลึกอยู่คะโครมคะโครม โฉมหน้าฉุบวมสวมชาติหิรัณยักษ์ แหกหักมหาอวิจี ผุดปฐพีมาเกิด ฟื้นกำเนิดจากรามเกียรติ์ จากภาพเขียนกลียุค บุกบุ่มบ่ามห่ามห้าวก้าวสามขุม ป่าวชุมนุมไพร่หลขนสมุนมาระรี่ ปรี่มาระรั้ง ตั้งโห่สามลา บา…กูจะราญผลาญพระนคร อมรรัตนโกสินทร์สยาม สวาปามแผ่นดินไทย…โอม…

ด้วยเดชทมิฬหินชาติ                           อำนาจเผด็จการหาญหัก
ถือคธานำหน้าพลพรรค                        ขุนยักษ์ไล่ม้วนแผ่นดิน 

ดอกเอ๋ยเจ้าดอกขจร จะม้วนให้สิ้นหรือดินดอน ไว้กอดเมื่อตอนเข้าโกศเอย


โคลงสี่สุภาพ

กรุงสยามยุคคลั่งเพ้อ                            พัฒนา นี้ฤๅ
ทวยราษฎร์หานาหา                              ยากแท้
ทรราชสิสู้…บา                                    บานเบิก 
หลายหมื่นไร่แประแปร้                           ข่าวคลุ้งคาวฉาว ฯ

โคตรเหง้าเขาโก่นสร้าง                          สมัยใด มาฤๅ 
จึงที่ทางมีไกล                                    กว่ากว้าง 
กินเมืองชั่วอึดใจ                                  กินจุ จังพ่อ
เสวยป่าดั่งพญาช้าง                              ชั่วช้ามัวมัน ฯ

ป่าสงวนหลายป่าสิ้น                              สูญพันธุ์ 
เขียวแต่นอกในฟัน                                บ่ได้ (ไว้) 
ส่วนปากเปล่งคำขวัญ                             สวยสด
"ใครโค่นใครตัดไม้                                แม่นแท้ทำลายไทย" ฯ


กลอนหก

ไร่นาป่าดงพงพฤกษ์                               ขุนศึกเขมือบสิ้นกินดิบ 
ทุ่งนาป่ารัฐกูริบ                                     โอนกันงุบงิบง่านงก 
หวดซ้ายป่ายขวาอ้าปีก                            คนหลีกกลัวหงอคอตก 
สมบัติรัฐถ่ายย้ายยก                              เข้าพกขุนทัพวับแวม 
ตรงนี้ดีหวานากุ้ง                                   โน่นทุ่งเลี้ยงสัตว์ชัดแจ่ม
ไร่-สวนชวนลิ้มยิ้มแย้ม                           โน่นเหมืองฮะแอ้ม…อมไป 
กฎหมายบ่งเขตเกษตรกรรม                     ห้ามทำเกินห้าสิบไร่ 
กฎหมายเฮงซวยขวยใจ                          เก็บไว้ทำไมเลิกมัน 
บังคับรับซื้อยื้อแย่ง                                หิวดินหูแดงตัวสั่น 
พัฒนาบ้าบุกทุกวัน                                สวาปามแบ่งปันเปรมไป
มีเสียงเถียงทานค้านนิด                          ยิ่งฟิตเมาหมัดฟัดใหญ่ 
ผืนดินสิ้นแคว้นแดนไทย                         ของใครของกูผู้เดียว 
"ผมชอบ, ผมชอบ, ผมชอบ"                    เขาตอบคนเถียงเสียงเขียว 
อ๋อแน่…แปลว่า "อย่าเทียว                      เสือกนักไอ้เนี้ยวเดี๋ยวตาย" 
คราวคลั่งตั้งฟาร์มยามเห่อ                       แทรกเต้อร์หลวงมากหลากหลาย 
ยืมไปใช้พลางต่างควาย                          ทหารมากมายเกณฑ์มา
ทำไร่ให้กูอยู่เวร                                    รัฐเกณฑ์กูใช้…ใครว่า ?
รัฐหรือคือกู…ดูอา                                  บิ่นบ้ามันเมาเอาการ 
ถนนชลประทานงานใหญ่                         เข้าเหมืองเข้าไร่ "ของท่าน" 
เงินหลวงเงินราษฎร์อาน                          โครงการพัฒนาเพื่อกู


วิชชุมมาลาฉันท์

หลายปีดีดัก                                        ในปลักเผด็จการ 
มวลชนจนอาน                                     นับล้านครอบครัว
ไร้ที่ทำกิน                                          ไร้ดินของตัว
ไร้ที่ซุกหัว                                          อา…ดังยุคหิน 
โอ้อกอนาถ                                         ชนชาติชื่อไทย
เจ้าของชาติไร้                                     กรรมสิทธิ์ที่ดิน 
ที่ทุกฝ่ามือ                                         ชื่อไทยทั้งสิ้น
แต่ไทยทำกิน                                      ต้องเช่าที่ไทย
ไทยแทบทั้งชาติ                                  เป็นทาสค่าเช่า 
ชื่อไทยแต่เผ่า                                     ดินเล่าชื่อใด 
ค่าเช่าแบ่งครึ่ง                                     ดูดดึงเอาไป 
อานี้เป็นไทย                                       เป็นทาสที่ดิน
ถึงทุ่มแรงกาย                                     ดั่งควายดั่งวัว 
ค่าเช่าติดตัว                                       บ่รู้หมดสิ้น 
จากทวดถึงปู่                                      ต่อสู้ทำกิน 
คงไร้ที่ดิน                                          เป็นทาสความจน
 

ยานี

คนไทยเจ้าชื่อไทย                                บ่เป็นไทดั่งชื่อชน
ชื่อไทยที่เรียกตน                                 จะเย้ยตัวจนยามตาย ! 
                                                      หุย…ฮา !…ฮา…!!


ตอนที่ ๒ ยังมีต่อ   ยิงฟันยิ้ม

บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 6  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 15:11

ต่อตอนที่ ๒

กลอนแปด

แต่ยังก่อน…

ความหลัง                                      พริ้มพรั่งพราวเหมือนดั่งเดือนฉาย
ดั่งน้ำทิพย์ลิบชะโลมโพยมพราย            เป็นฝนปรายหยาดชื่นบนผืนใจ 
ถึงความทุกข์รุกล่าอาฆาตคลั่ง               แต่ความหวังสิยังมั่นไม่หวั่นไหว 
ด้วยความหวังดั่งโสมโลมหทัย               คือโคมไฟจ้ากระจ่างกลางราตรี 
ถึงไร้ดินถิ่นทองเป็นของข้า                   จะบุกหน้าหาญหักด้วยศักดิ์ศรี 
จะถางดงพงชัฏในปัฐพี                        ชุบชีวีป่าให้ชื่นเป็นผืนนา 
จะปั่นกรอทอพรมทองห่มท้องทุ่ง            ขยายคุ้งคืบไปด้วยใบกล้า
ทุ่งจะเหลืองเรืองรองดั่งทองทา              ทั้งแหล่งหล้านี้จะลือเพราะมือคน !
ด้วยเรี่ยวแรงแกร่งกล้าเหินฟ้าฟาด           ก้องประกาศทายท้าเวหาหน 
จงเทวาฟ้าดินได้ยินยล                        ด้วยมือคนป่าจะราบดั่งปราบดา ! 
ด้วยสองแขนแสนแกร่งแรงฉกาจ             ด้วยเหงื่อหยาดเย้ยแดดที่แผดกล้า 
จึ่งป่าร้างถางระรื่นเป็นผืนนา                   แต่แล้วอา…ก็ถูกผีแย่งที่ดิน
"ที่ตรงนี้ดีนักกูรักเว้ย                          ขับไอ้เชยออกไปเสียให้สิ้น 
ใครดื้อแพ่งแข็งข้อเจ้าธรณินทร์              ให้มันกินลูกปืน…ให้ชื่นสะดือ !" 
                                                   เออ ! ลูกปืน…ลูกปืน…ให้ชื่นสะดือ ! 
จำจาก                                           ต้องจำพรากนาแก้วเสียแล้วหรือ
เผด็จการพาลกระชากไปจากมือ             ดังยุดยื้อใจข้าเชือดเลือดรินริน 
โอ้เนื้อดินสิ้นทั้งนาของข้าเอ๋ย                เหงื่อข้าเคยไหลอาบกำซาบสิ้น
เป็นน้ำเลือดเดือดแค้นเคล้าแผ่นดิน          อา…เจ้ากินเลือดข้าประชาชน !
วิมานทราย                                      ครืนทลายทบท่าวจากหาวหน 
โอ้ความหวังอลังการวิมานมนต์               มาล่อคนพอให้คลั่งก็พังครืน 
เหมือนน้ำฟ้าคราฟ่องคะนองฟาด             ปานจะหยาดพรมรินให้ดินชื่น
ครั้นดินแห้งแล้งแลชะแง้ยืน                   ลมสิกลืนเมฆลับไปกับตา.
ท้อแท้…                                         จะพ่ายแพ้งอมือฤๅ…อหา ! 
จะยอมซบสยบราบกราบบาทา                อนิจจา…ง่ายดายไม่อายคน ! 
ต่อสู้                                             ไผสิอยู่อย่างสยบซบกับส้น
ถึงเกือกเหล็กกระทืบทับแทบอับจน         เอาหัวชนฝาสู้อยู่อย่างไท
เขาจึงสู้อยู่อย่างคนบนแผ่นดิน               พิทักษ์ถิ่นไว้ด้วยเลือดอันเดือดไหม้ 
ตายก็ฝัง-ยังก็อยู่สู้ต่อไป                     ให้ลือใจคนกล้าทั้งธาตรี !
 

กลอนบทละคร

โกรธเอยโกรธง่าน                              เผด็จการบ้าเลือดเดือดฉี่ฉี่ 
"เหวยเหวยสันติบาลจัดการที                 ไอ้พวกนี้คอมมิวนิสต์คิดล้างไทย
"ชาติไทยนั้นหรือก็คือกู                        มาต่อสู้อย่างนี้ได้ที่ไหน 
"ล้างกูก็เหมือนอย่างมันล้างไทย             จับใส่คุกให้สิ้น…เอาดินมา !" 
                                                    ฮ่า…ฮ่า…ฮ่า…เอาดินมา !


ยานี

นี้ฤๅคือยุคใหม่                                  ยุคแห่งไทยพัฒนา
ยุคเลือดเชือดประชา                           ยุคปีศาจปล้นชาติไทย
แต่คนย่อมเป็นคน                              ถึงยากจนก็รวยใจ 
รวยแรงที่แกร่งไกร                            จะต่อสู้ศัตรูคน 
กูไทยต้องเป็นไทย                            จะเป็นทาสบ่ยอมทน
"ชื่อไทยที่เรียกตน                             จะเย้ยตัวจนยามตาย !"
ถึงแพ้สักสิบแพ้                                 บ่ท้อแท้จะท้าทาย 
สู้ใหม่อย่างไว้ลาย                             ให้โลกลือกูคือไท
 

โคลงสี่สุภาพ

ไทย ไท คำนี่อ้า                                อัศจรรย์ จริงเอย 
เป็นชื่อชาติชนฉกรรจ์                           กาจแท้ 
ไทยทนแก่อาธรรม์                             เป็นทาส มีฤๅ
มีแต่ยืนผงาดฟ้า                                ไล่ล้างอาธรรม์ !


บันทึกการเข้า
chupong
พาลี
****
ตอบ: 319


ความคิดเห็นที่ 7  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 17:23

เรียนคุณเพ็ญชมพูที่เคารพยิ่งครับ

   ถ้าไม่ถือเป็นการรบกวนจนเกินไปแล้ว ผมขอบทกวี “คาวกลางคืน” กับ “จิ้งเหลนกรุง”
ของท่านจิตร ภูมิศักดิ์ อีกสักสองบทเถิดครับ
เผื่อจะสะกิดกระตุ้นสำนึกวัยรุ่นสมัยนี้บ้าง เขาจะได้เห็นความเละเทะเฟะฟอนของสังคมไทยยุค “เห่อฝรั่ง”
โดยส่วนตัว ผมชอบเนื้อความสรุปในบทกวี “จิ้งเหลนกรุง” ซึ่งท่านจิตรฯ เขียนด้วยสัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙ (ตามขนบโบราณ)  มากครับ
 
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 8  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 20:02

อยากให้คุณชูพงศ์ยกตัวอย่างเนื้อความสรุป "จิ้งเหลนกรุง" ที่เขียนด้วยสัททุลวิกกีฬิตฉันท์ ๑๙  มาสักหน่อย

สำหรับ "คาวกลางคืน" อยู่ในคิวต่อไป   ยิงฟันยิ้ม


บันทึกการเข้า
เด็กชายน้อย
อสุรผัด
*
ตอบ: 15


ความคิดเห็นที่ 9  เมื่อ 19 เม.ย. 13, 23:25

รออ่านตอนที่สามครับ
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 10  เมื่อ 20 เม.ย. 13, 06:23

ตอนที่ ๓ หนุมานอมพลับพลา

ฉบัง

อ้า…กรุงเทพมหานคร                                       ยุคพัฒนากร  
นอนละเมอเพ้อพัฒนาการ    
พัฒนาอาชีพเชี่ยวชาญ                                     ไทยนี้ชำนาญ
อาชีพแจ่มแจ๋วอัศจรรย์    
ซื้อขายสินค้าสำคัญ                                         ยื้อแย่งแข่งขัน
"กินแบ่ง" ระยำตำบอน    
ไอ้เปี๊ยกตูดปะตัวปอน                                       วิ่งแล่นตะลอน
ร้องขาย "เรียงเบอร์…เรียงเบอร์"  
เช้าเห็นเย็นเจอะค่ำเจอ                                     ขายดีจริงเออ  
เรียงเบอร์-กินแบ่งโบยบิน    
บังเกิดขบวนการใต้ดิน                                     เป็นอุตสาหกิน
ขายแข่งกินแบ่งรัฐบาล    
บอกใบ้ให้หวยบรรหาร                                     พระเจ้าอาจารย์  
อุตตริมนุสธรรมนองเนือง    
ไพร่ฟ้าหน้าเศร้าเปล่าเปลือง                              หวยล่อคางเหลือง  
หมดเนื้อหมดตัวปางตาย    
เจ้ามือกินอิ่มพริ้มพราย                                     ปลอกคอคุ้มกาย  
พวกพ้องของท่าน…หวานหวาน !  
หวยราษฎร์หวยรัฐระบัดบาน                               แตกกิ่งตระการ
เส้นเศรษฐกิจชาติสำคัญ    
เส้นเลือดยุคชาติสร้างสรรค์                               อา…อย่าขบขัน  
ชาตินั้นคือ "กู" หนูเอ๋ย !    

 
โคลงสี่สุภาพ

กรุงสยามยุคคลั่งเพ้อ                                     พัฒนา นี้ฤๅ  
ทวยราษฎร์ปราศเงินตรา                                 ติดบ้าน
ทรราชเมื่อชีวา                                             วายวอด สิเออ
มรดกสามพันล้าน                                         หลากล้นพิศวง

เงินเขาคาบปากครั้ง                                      ในครรภ์ มาฤๅ
ฤๅว่าลอยหล่นสววรค์                                    แหวะฟ้า
กินเมืองปากเป็นมัน                                      มาบ…มาบ !
จึ่งมั่งมีฉะนี้อ้า                                            โลกล้วนลานตะลึง  

โอม…

หนุมานกลับชาติฟื้น                                      ชนมา มาฮา
กูไป่อมพลับพลา                                          ดอกเฮ้ย
"กูลิงยุคพัฒนา                                            ฤทธิ์มาก (โอยพ่อ !)  
กองสลาก ฯ ตะหากเว้ย…"                              ว่าแล้วอมเสีย  

 
เพลงกลองยาว

บ็อง บ็อง บ็อง เอ้ามาละโหวย เอ้ามาละวา เจ้าพญาลิงลม ไม่ยักกะอมพลับพลา หนุมานยุคใหม่ ยุคไทยพัฒนา ตะละล้า…
เอ้ามีอำนาจ ก็เที่ยวกวาดแผ่นดิน ไม่ต้องทำกิน ก็รวยขึ้นมา ตะละล้า…

เอ้ากินโขมง เอ้าโกงขม้ำ ยงโย่ยงหยก ก็เลยหกคะมำ ทั่วทั้งเมืองไทย เขาเห็นไต๋ดำดำ หุยฮา ! ฮา !!


ตอนที่ ๓ ยังมีต่อ  ยิงฟันยิ้ม
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 11  เมื่อ 20 เม.ย. 13, 08:18

ต่อตอนที่ ๓

กลอนเพลงฉ่อย

(จำเป็นต้องมีคำไทยแท้บ้างเล็กน้อย เพราะเป็นเพลงชาวบ้าน)

โอ…งงโหงย

ฉ้อราษฎร์บังหลวง                                         ตักตวงมือเติบ
ฉวยใช้เฉิบเฉิบ                                              ฉาวฉ่า  
กองสลากกินแบ่ง                                          เพื่อนก็แกว่งตีนกวาด
คุมเสร็จเด็ดขาด                                            "ของข้า"
โอ้เงินรัฐไหงริบ                                             ไปงุบงิบง่ายง่าย
ไปกินแบ่งกันสบาย                                         จริงบา
ยังสลากสองชุด                                             เพื่อนกินรุดสองชั้น  
ปากมอมจนเป็นมัน                                         เหมือนปากม้า
อ้างราชการลับ                                              เสวยฉับเซ็นเช็ค
ให้คุณหนูเล็กเล็ก                                           ของป๋า  
ให้เธอนั่งเทานุส                                             มีบ้านชุดคนใช้
แหวนเพชรเม็ดใหญ่                                        วาวตา
เงินนับร้อยร้อยล้าน                                        ราชการของลับ  
จ่ายเพลินจริงเจียวพับ                                      เอ๋ยผ่า
โควต้าทัพบก                                                เอาไปกกเสียสบัด
ไอ้เสือฟิตอมยัด                                            เอาวา
เงินสวัสดิการ                                                ของทหารชัดชัด
ไหงถึงยักเอาไปยัด                                        เอ๋ยห่…
สวัสดิการของรัฐ                                            มาเป็นสวัสดิกู  
เป็นสร้อยเพชรสีชมพู                                      ของเมียข้า  
โอ้ว่าแสนสงสาร                                            เพื่อนทหารของชาติ  
ไม่ได้เห็นเลยสักบาท                                      อนิจจา
รักษาการณ์หาญฮึก                                        รักษาศึกทรหด
ต้องเหนื่อยอ่อนนอนอด                                   อกอา
ยังถูกเสือกถูกไส                                            เป็นคนใช้อีหนู  
โอ้นี่กูหนอกู                                                  ทหารกล้า  
เกียรติทหารของชาติ                                       ถูกประมาทชอกช้ำ  
ศักดิ์ศรีก็จะต้องต่ำ                                          เอ๋ยช้า  
โอ้รักษาเอกราช                                             ยอมเป็นทาสนางบำเรอ
มารักษาอีเป๋อ                                                ของป๋า
โอ้แว่นแคว้นแดนไทย                                      ว่ากว้างใหญ่นั้นจริงหรือ
ไหงมีที่เท่าฝ่ามือ                                            ให้รักษา  
โอ้เจ้าดอกขจร                                               ตอนรุ่ง
หอมหวลแต่ในมุ้ง                                            หุยฮา  
โอ้ว่าเงินสวัสดิการ                                           ผลาญสิ้น  
ทหารเอ๋ยจะต้องกิน                                         น้ำตา  

ชา…เอ๋ฉาชา ฉ่า ชา…หนอยแม่ เอย



ยานี

โอ้แค้นนิเหลือแค้น                                         ในทรวงแสนจะแค้นเคือง  
เกียรติกูที่เคยเรือง                                          จะร้างฤๅเพราะมือมาร
เสียแรงที่กูรัก                                                 ด้วยใจภักดิ์มาเป็นพาล  
ชื่นชมว่าชายชาญ                                            มาแตกช่อเป็นทรชน
เสียแรงที่กูหลง                                               ละเมอขานว่าจอมคน  
น้อยฤๅที่อดทน                                               มาทดแทนด้วยอาธรรม์  
กูชายผู้ชาญชาติ                                             ทหารหาญที่ชาญฉกรรจ์  
ศักดิ์ศรีแต่ปางบรรพ์                                        ย่อมกูปวงต้องหวงแหน
เกียรติกูดั่งเดือนดาว                                        กระเดื่องดังทุกดินแดน
น้อยฤๅมาหมิ่นแคลน                                       ให้เป็นข้าบ่อายคน
เป็นชายมาหมิ่นชาย                                        ให้เสียเชิงได้อายชน
ใครฤๅจะยอมทน                                             บ่ทดแทนที่ทารุณ  


โคลงห้าพัฒนา

คนนั้นค่า                                                      คือคน
เกียรติดำกล                                                  เกริกหล้า
ใครอย่ายล                                                   หยามเหยียด
ฤทธิ์ล้นฟ้า                                                    จักคะมำ  

คนย่อมท้า                                                    ธรณี
เทอดศักดิ์ศรี                                                เสียดฟ้า
ใครย่ำยี                                                       ยืนหยัด  
ล้มฟุบหน้า                                                   จึ่งยอม


ตอนต่อไปเป็นตอนจบ

โปรดอดใจรอ  ยิ้มเท่ห์
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 12  เมื่อ 20 เม.ย. 13, 21:28

แล้วก็มาถึงบทสรุป

ยานี

เจ้าเคยประกาศตน                                         เป็นคำคนที่เรียกขาน
ชื่อใดมิแว่วหวาน                                           เท่า "ขวัญใจประชาชน"
ชื่อนั้นช่างหวานซึ้ง                                         และตราตรึงในจิตตน
จะรักพิทักษ์จน                                             จวบสิ้นใจให้ทรงจำ 
นี้ฤๅที่รักษา                                                  ฉะนี้อา…คือผู้นำ ? 
วาจาเจ้ากลับคำ                                             เป็นเล่ห์ลิ้นที่ลวงคน
เสียแรงที่คลั่งไคล้                                         เป็น "ขวัญใจประชาชน"
สู้ทอดอุทิศตน                                              เข้าตามต้อยบ่กลัวตาย
กูคือผู้ถือปืน                                               "ปฏิวัติ" กับ "เจ้านาย" 
โอ้การณ์มากลับกลาย                                    เป็นถือปืนเข้าปล้นเมือง
สูกินในนามกู                                               แล้วคือใครที่คนเคือง 
เสียงแช่งทุกมุมเมือง                                     เหมาพวกสู…ย่อมกูพลอย 
โอ้กรรมนิหนอกรรม                                      จะระยำเพราะตามรอย
รู้ตัวเมื่อบ่ายคล้อย                                        จะสู้คลำมรรคาคืน 
ถึงชนจะชิงชัง                                              แต่กูยังจะหยัดยืน
กู้เกียรติที่มารกลืน                                        ให้มวลชนเข้าใจใจ 
กูชาติทหารหาญ                                           ประวัติการณ์นั้นยาวไกล 
พิทักษ์ไผทไทย                                            นี้สืบทอดมายาวนาน
ทหารไทยบ่ขายชื่อ                                        บ่ขายชาติและวิญญาณ 
เกียรติยศอุดมการณ์                                      บ่ขายกินเป็นเงินตรา 
เพื่อผองประชาชาติ                                       จะพลีชีพให้ลือชา 
ลบคราบน้ำตา…อา !                                      ที่อาบนองแก้มผองชน 
ผู้นำผู้ใดดี                                                   จะร่วมทางด้วยอดทน
ผู้นำที่เดนคน                                               จะคัดค้านไม่เกรงใคร 
น้ำใจนี้เดี่ยวเด็ด                                            ดั่งเหล็กเพชรที่ทนไฟ 
เนื้อร้ายต้องตัดไป                                        ไม่ลังเลให้คนแคลน 
ถึงแม้สมุนมาร                                             จะคงคอยคำรามแทน
อุปสรรคถึงเหลือแสน                                    จะบุกหน้าบ่ถอยหลัง 
มอบรักต่อคนดี                                            และต่อผีคือชิงชัง 
ผีดิบจะล้มดัง                                              เพราะเรี่ยวแรงที่ระดม 
เสียงสูคือเสียงผี                                          ที่หลอกคนด้วยคารม 
มากูจะแก้ปม                                              ออกเปิดโปงที่อัปรีย์
ยุคนี้คือยุคใหม่                                           ทหารไทยจักทำดี 
จักผลาญพวกเผ่าผี                                      ให้พ่ายแพ้ทหารหาญ 
ผีดิบที่ดุเดือด                                              ที่ดูดเลือดจะแหลกลาญ 
เลือดคนที่เคยหวาน                                     จะขื่นขมระคายคอ 
ผีดิบที่ยามดึก                                             จะดูดเลือดมานานพอ
แสงทองจะสาดทอ                                       มาขับผีให้ลี้หาย 
แสงทองที่ทาบฟ้า                                        บ่มีมาด้วยง่ายดาย 
มือคนจะมั่นหมาย                                        ชะลอฟ้าลงมาดิน 
คนเองจะสร้างศรี                                         อโณทัยอันรื่นริน 
ชุบชื่นทุกชีวิน                                             ณ แดนทองที่ชื่อไทย !


โคลงห้าพัฒนา

มาจุ่งพร้อม                                                เพรียงใจ
รวมพลังไกร                                               แกร่งล้น 
ขับผองภัย                                                 ผีดิบ
กู้คนพ้น                                                    พวกผี 

ชัยจักแย้ม                                                 ยังดิน 
แสงสูรย์ริน                                                เรื่อฟ้า
ชุบชีวิน                                                     วามชื่น
งามล้ำหน้า                                                หลากสวรรค์


บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 13  เมื่อ 05 พ.ค. 13, 12:02

อ้างราชการลับ                                              เสวยฉับเซ็นเช็ค
ให้คุณหนูเล็กเล็ก                                           ของป๋า  
ให้เธอนั่งเทานุส                                             มีบ้านชุดคนใช้
แหวนเพชรเม็ดใหญ่                                        วาวตา
เงินนับร้อยร้อยล้าน                                        ราชการของลับ  
จ่ายเพลินจริงเจียวพับ                                      เอ๋ยผ่า
โควต้าทัพบก                                                เอาไปกกเสียสบัด
ไอ้เสือฟิตอมยัด                                            เอาวา
เงินสวัสดิการ                                                ของทหารชัดชัด
ไหงถึงยักเอาไปยัด                                        เอ๋ยห่…
สวัสดิการของรัฐ                                            มาเป็นสวัสดิกู  
เป็นสร้อยเพชรสีชมพู                                      ของเมียข้า

เรื่อง "คุณหนูเล็กเล็ก" ของสฤษดิ์ กลับมา "อินเทรนด์" อีกครั้งใน ละครฮิตทางช่อง ๓ ตอนนี้   ยิ้มเท่ห์ 

!  


คลิกที่รูปเพื่อขยาย/ย่อ
บันทึกการเข้า
เพ็ญชมพู
หนุมาน
********
ตอบ: 12599



ความคิดเห็นที่ 14  เมื่อ 14 พ.ค. 13, 09:43

ในละครฮิตเรื่องข้างบนเป็นเรื่องเกี่ยวกับสฤษดิ์และนางงาม

ลองฟังทัศนะของจิตรเกี่ยวกับการประกวดนางงามในสมัยนั้นบ้าง

^
^

นึกถึงบทโคลงของ "ขวัญนรา" (จิตร ภูมิศักดิ์)

สองสตันโฉมช้อยง่าน            งอนงาย
อัดอวบเอิบอาบกามฉาย         เฉิดท้า
ตาวาววะวาบประกาย             ไกวกวาด
ยิ้มยิ่งยิ้มเยาะฟ้า                  ยั่วฟ้ายอเยิน

ดำเนินทวยระทดแท้              เทียวหนอ
ผายสะโพกสองเพลาคลอ        คลั่งเคล้น
ขดานดือเพล็ดแพล็มรอ          รัดรูป โอยแม่
ทวยระทึกสะท้านเต้น             ตุบเต้นติวตัว

เขาหัวหรรษ์หื่นห้า                 โหเห
จุบปากบ้างเล็งคะเน               แน่งเนื้อ
แสนหนาวสั่นโผเผ                ผาดเหือด หายพ่อ
ร้อนระอุอบอาบเชื้อ               โชติเชื้อกามเกลียว


บันทึกการเข้า
หน้า: [1] 2
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006, Simple Machines
Simple Audio Video Embedder

XHTML | CSS | Aero79 design by Bloc หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 0.106 วินาที กับ 20 คำสั่ง