คำบรรยายในหนังสือ แอนนากับพระเจ้ากรุงสยาม เล่าถึงการประหารว่า
" ในราวบ่ายสองโมงวันนั้น ข้าพเจ้ามีความอัศจรรย์ใจอย่างยิ่งที่เห็นตะแลงแกง ๒ ที่ ถูกตั้งขึ้นที่สนามหน้าพระลานเบื้องหน้าหน้าต่างของข้าพเจ้าออกไป ตรงกันข้ามกับพระบรมมหาราชวัง ประชาชนเป็นอันมาก ทั้งลูกเล็กเด็กแดง และหญิงชายจากทุกหนทุกแห่งหลั่งไหลมาชุมนุมอยู่ที่นั่น เพื่อดูเหตุการณ์ที่จะเกิดต่อไป พวกคนงานพากันตอกเสา และนำเครื่องประหารมาตั้ง
...................................
ตามที่ข้าพเจ้าได้ทราบในภายหลังนั้น เมื่อข้าพเจ้าออกจากเฝ้าไม่ทันไร ตุลาการฝ่ายหญิงที่ข้าพเจ้าพบที่เชิงบันได ก็นำรายงานพิจารณาและคำพิพากษาพระปลัด และทับทิม เข้าเฝ้ากราบทูลพระเจ้าแผ่นดิน พอทรงเสด็จแล้วก็กลับสัตย์ที่ทรงสัญญาว่าจะผ่อนโทษจำเลยลงมา ทรงพิโรธทั้งทับทิมและข้าพเจ้า และเนื่องจากไม่มีหนทางใดที่พระองค์จะทรงใช้อำนาจสิทธิ์เด็ดขาด ซึ่งทรงมีเหนือชีวิตพลเมืองของพระองค์ แก่ข้าพเจ้าอย่างไรได้ จึงรับสั่งให้ตั้งตะแลงแกงขึ้นตรงหน้าต่างของข้าพเจ้า และทรงสาบานว่าจะแก้แค้นทดแทนไม่ว่าบุคคลใดๆ หากจะกล้าไปขัดพระราชประสงค์ของพระองค์
ตะแลงแกงที่สร้างขึ้นนี้ ทำเป็นยกพื้นด้วยฟาก สูงจากพื้นดินราววาครึ่ง มีเสาสี่เสา ปลายเสาสูงพ้นฟื้นฟากขึ้นไป ใช้เป็นที่ตรึงปลายโซ่ล่ามขื่อคาที่จองจำ ที่คอนักโทษให้แน่นหนา มิให้เผ่นหนีลงมาได้"
จากหนังสือ THE ROMANCE OF THE HAREM BY MRS. ANNA H. LEONOWENS
ABOUT two o'clock that very afternoon I was startled to see
two scaffolds set np on the great common in front of my windows, opposite the palace. A vast crowd of men, women, and children had already collected from every quarter, in order to see the spectacle, whatever it might happen to be. A number of workmen were driving stakes and bringing up strange machines, under the hurried instructions of several high Siamese officials. There was an appearance of great and general excitement among the crowd on the green, and I became sufficiently aroused to inquire of my maid what was the reason of all this preparation and commotion. She informed me that a Badachit (guilty priest) and a Nangharm (royal concubine) were to be exposed and tortured for the improvement of the public morals that afternoon. It was afternoon already.
As I afterwards learned, I had no sooner left the king than the woman judge I had met at the head of the staircase laid before him the proceedings of both the trials, of Balat and Tuptim. On reading them he repented of his promised mercy, flew into a violent rage against Tuptim and me, and, not knowing how to punish me except by showing me his absolute power of life and death over his subjects,
ordered the scaffolds to be set up before my windows, and swore vengeance against any person who should again dare to oppose his royal will and pleasure. To do justice to the king, I must here add that, having been educated a priest, he had been taught to regard the crime of which Tuptim and Balat were accused as the most deadly sin that could be committed by man.
The scaffolds or pillories on which the priest and Tuptim were to be exposed were made of poles, and about five feet high ; and to each were attached two long levers, which were fastened to the neck of the victim, and prevented his falling off, while they were so arranged as to strangle him in case this was the sentence.
