๑. รอยอินท่านให้ศักดิ์ของคำว่า "เพิ่ง" และ "พึ่ง" เสมอกัน
พึ่ง ว. คําช่วยกริยาหมายถึงเวลาที่ล่วงไปหยก ๆ ในขณะที่พูดนั้น เช่น เขาพึ่งไป, เพิ่งก็ว่า; ใช้ประกอบหลังคำ อย่า เป็น อย่าพึ่ง หมายความว่า ห้ามไม่ให้กระทำในขณะนั้น เช่น อย่าพึ่งไป อย่าพึ่งกิน, เพิ่ง, เพิก หรือ เพ่อ ก็ว่า.
ท่านแถมให้อีก ๒ คำคือ "เพ่อ" และ "เพิก" คำหลังนี้มีใครเคยได้ยินบ้าง ยกมือขึ้น

๒. "ใช่มั้ย" นี่แหละภาษาพูดตัวจริง ใช้ไม้โท ไม่ใช่ ไม้ตรี
