|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อ 23 มี.ค. 13, 10:22
|
|
" ขอบคุณทุกๆท่านที่กรุณาเข้ามาอ่านนะครับ "
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อ 23 มี.ค. 13, 10:49
|
|
 “ ลมคลื่น..คนครวญ ”หากมีใครซักคนทนปวดร้าว
เมื่อคว้าดาวดวงไกลในความฝัน
ไม่ได้ดังหวังไว้ใจจาบัลย์
ลางเลือนเหมือนฟ้ากั้นกับวันคืน
คือฉันเองอ้างว้างอยู่อย่างนี้
กับโลกที่หยุดอยู่รู้สะอื้น
จึงแค่คนหนึ่งคนทนกล้ำกลืน
หลับใหลแล้วลืมฟื้นกับคลื่นครวญ
ซึ่งสายลมร่ายเคว้งบทเพลงเศร้า
ทะเลเร้าแรงลมมาห่มหวน
คลื่นคนฝันฝากฝั่งครั้งเรรวน
คงไร้ส่วนซึ้งเสี้ยวจะเหนี่ยวนำ
โลกสีรุ้งลอยลาฟ้าก็หม่น
เหมือนท่วมท้นธาตุทุกข์ที่ลุกล้ำ
เหนื่อยและท้อถึงเท่าทั้งเงาดำ
เมื่อเจ็บช้ำด้วยเล่ห์รักปักทรวง
เป็นพิษภัยไหม้เหมือนสะเทือนทั่ว
ซึมสลัวสลับร้อนและหนักหน่วง
หลงเป็นปลื้มดื่มด่ำกับคำลวง
ดิ่งเหวห้วงแห่งตนคนเดียวดาย
หากมีใครซักคนทนเหน็บหนาว
กับโลกร้าวและร้างคราห่างหาย
คงเป็นฉันรันทดทั้งใจกาย
ไร้จุดหมายมืดฟ้า..ชะตากรรม
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 18 เมื่อ 28 มี.ค. 13, 14:27
|
|
 " ขมเงาจันทร์ "
สายน้ำโศกคำนึงประหนึ่งหนัก
คงคล้ายสายทางรักที่หักเห
เผาใจจนยับเยินเกินคะเน
ด้วยหลงเล่ห์หลงร้างกลางคืนวัน
เป็นอีกฝั่งฟองคลื่นสะอื้นหลับ
ไม่อาจนับเวลาหาความฝัน
หลงลึกร้าวระทมงมเงาจันทร์
เหมือนใจนั้นหนักหน่วงในห้วงกาล
ผู้กล้ำกลืนฝืนฝ่าชะตาโลก
ในเงาโศกสิ้นซึ้งซึ่งความหวาน
ดอกไม้หม่นทนท้อทรมาน
จึงอาจกร้านกว่าอุ่นที่จุนเจือ
เช่นสายธารที่ไปไม่ถึงฟ้า
วาสนานักเดินทางช่างร้างเหลือ
กลางสายน้ำท่ามทางเถื่อนเหมือนเรือ
ลอยอยู่เหนือน้ำวนผจญภัย
ชะตากรรมกลางคลื่นเห่ทะเลร้าย
มองจุดหมายมืดตากับฟ้าใส
อาจอับปางร้างลงตรงที่ใด
ก่อนแสงใหม่มิ่งฟ้าจะมาเยือน
..
เราเคยฝันถึงฟ้าอาณาจักร
สายธารรักเรืองรุ้งพุ่งเสมือน
จะเคียงคล้ายห้วงหาวกับดาวเดือน
บัดนี้เคลื่อนคอยหาน้ำตาคลอ
นั่น!หรือรักหักเหด้วยเล่ห์โลก
จึงรู้โศกรู้เศร้าโอ้เราหนอ
หลงฟ้ากว้างกว่ากว้างคว้างคอยรอ
เหมือนนกท้อทางบินจะสิ้นใจ
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 19 เมื่อ 30 มี.ค. 13, 22:05
|
|
 " สงครามใคร? "
ยุติธรรมละหรือผู้ถือปืน
จะหยิบยื่นเหยียบเป็นให้เร้นหาย
สาปเสรีลี้ลับกับวอดวาย
เพียงจุดหมายมองทางที่ต่างตน
เพื่อนพ้องพี่น้องสูสิอยู่สุข
ใครจะทุกข์ถมทางกลางฟ้าหม่น
ดับเดือนเสี้ยวศรัทธาประชาชน
เพื่อผองผลเพื่อชัยจะใหญ่ยืน
เซ่นชะตาตกต่ำแลชำรุด
หากโผล่ผุดพังพับอยู่กับผืน
ใต้ฝ่าเท้าอธรรมผู้กล้ำกลืน
ช่างขมขื่นคับแค้นบนแดนดิน
เพลงสวรรค์พลันจบสงบเงียบ
ถูกย่ำเหยียบหยาดหยดรันทดถิ่น
ดอกไม้ดำพร่ำผ่านการได้ยิน
สดุดีดับดิ้นแห่งวิญญู-
โค้งเคียวเคยเกี่ยวรวงเริ่มร่วงหล่น
ท่ามถนนหน่วงหนักของนักสู้
เหลือรอยลารอยเลือดหลั่งพรั่งพรู
ที่สิงสู่สร้างสมอุดมการณ์
สงครามใครในโลกหลากซากทุกข์
ยังปั่นปลุกเปลี่ยนปรับยังขับขาน
เคียงคนยากตราก- ต่ำ- เป็นตำนาน
ยังสะท้านถึงถิ่นผู้ยินยล
หากสันติผลิพันให้มั่นหมาย
หมื่นประกายก้าวรวมจะท่วมท้น
แสนจะสู้สู่ชัยหัวใจคน
ล้านจะล้นลุกเนื่องและเรืองรอง
ตราบแหล่งหล้าคลาคล่ำการย่ำยี
การกดขี่ข่มเหงบรรเลงร้อง
ธรรมทิพย์จะหยิบยื่นและคืนครอง
สู้สนองน้ำตาศรัทธาทาง
แด่วิญญาณเสรีผู้หรี่หลับ
ผู้ล่วงลับลาไกลในระหว่าง-
ยังคำนึงถึงเพื่อนไม่เลือนลาง
ยังอยู่ข้างครรลอง แห่งผองชน.
ธรรมดา
๒๐ มีนาคม ๒๕๕๕
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 20 เมื่อ 05 เม.ย. 13, 00:46
|
|
 " ผู้ท้าทายแสงตะวัน "
..มีหนักบ้างเบาบ้าง ทางชีวิต
ต่างถูกผิดอ่อนแอและฮึกเหิม
เสพสุขทุกข์ทั้งท้อทั้งต่อเติม
ทั้งริเริ่มและร้างกลางกมล
เช่นสายน้ำน่านหนึ่งจะพึงเผย
ย่อมต้องเลยฤดูสู้ฝึกฝน
ฝ่าโลกแล้งแสงสูรย์ซึ่งผจญ
เป็นธารทนทานท้าต่อฟ้าดิน
ห้วงแห่งมนุษย์ผุดผ่านการเวียนว่าย
อยู่เป็นตายชนะแพ้กระแสสินธุ์
เพื่อพบพ้นปนปลื้มได้ดื่มกิน
ย่อมต้องดิ้นรนล้าฝ่าคลื่นลม
จึงได้หวังว่าวันที่ฝันใฝ่
จะอยู่ใกล้นิยามเมื่อข้ามขม
เมื่อผ่านร้อนผ่านหนาวร้าวระทม
คงได้สมสร้างมาปัญญาชน
แต่ต้องตื่นจากฝันก่อนวันนี้
ทิ้งวิถีถมทับเคยสับสน
สู่เส้นทางวางใหม่ไม่วกวน
ตั้งอยู่บนความจริงจะพริ้งพราว
..มีหนักบ้างเบาบ้าง ทางชีวิต
ล้วนถูกผิดผู้สอนซึ่งร้อนหนาว
สักวันหวังวันหนึ่งถึงดวงดาว
ได้ชัยสมกับก้าวที่ยาวนาน
ธรรมดา
๓ เมษายน ๒๕๕๖
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 21 เมื่อ 19 พ.ย. 13, 19:51
|
|
 "ดาวน้ำค้าง"ก่อนฟ้ารุ่งลมหนาวดาวน้ำค้าง
คล้ายทุกอย่างเย็นยะเยียบและเงียบเหงา
แสงดาวเดือนเหมือนหม่นบนฟ้าเทา
คือความเศร้าความขมขื่นของคืนวัน
ซึ่งความงามน้ำกับฟ้าเคยปรากฏ
บัดนี้ลดแรมร้างทางคนฝัน
เหลือร่องรอยคอยคืนเคยตื้นตัน
ก็ยังสั่นซบเศร้า..เท่าธุลี
ลอยคว้างกลางโพยมห่มห้วงหนาว
ประหนึ่งร้าวโรยแรงร้างแสงสี
เหลือแต่ตัวหัวใจเหมือนไม่มี
หวั่นวิถีท้อทางจะย่างยืน
ดั่งโลกร้างวางหวั่นไว้ตรงตัก
ซึ่งชะงักเงื้อมเงามิเฝ้าฝืน
หล่นลงจมถมทับกับกล้ำกลืน
เหมือนเป็นอื่นอ้างว้างกลางเวลา
ผู้หลับใหลลืมคำเคยพร่ำพจน์
ยากกำหนดทิศทางวางค้นหา
อาจจำนนทนท้อรอระอา
เสมือนฟ้ามืดห้วงแห่งดวงจันทร์
ยิ่งลำธารแห้งหายเป็นทรายดิน
นกหลงถิ่นก็ท้อต่อความฝัน
จะเหลือหล้าฟ้าไหนในรำพัน
จึงหวาดหวั่นเหลือเกิน..นักเดินทาง
ธรรมดา
"ขอบคุณพี่shareด้วยนะครับ"
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อ 02 ม.ค. 14, 10:38
|
|
 อรุณฤกษ์เบิกฟ้า ต่างอำลาแล้วปีเก่า
ก้าวย่างเส้นทางเรา เป็นปีใหม่ละไมมาน
เทียนธรรมส่องนำทาง ชูสล้างแลผสาน
โยงฝันพันตระการ อุดมด้วยอำนวยชัย
อายุมั่นขวัญยืน ยิ้มระรื่นและสดใส
พบฝันนั้นอำไพ ซึ่งอบอุ่นด้วยบุญญาณ
เรืองโรจน์และโชติช่วง เต็มทุกห้วงแห่งวาดหวาน
รวยล้ำสุขสำราญ ประดับเด่นดั่งเพ็ญจันทร์
พรฟ้ามาดาลดล ต่างเลิศล้นแล้วสีสัน
ปีใหม่มิ่งวัยวัน ถ้วนสะท้อนแห่งพรพรหม ฯ
"สุขเสมอมั่นทุกท่านทุกคนครับ ตลอดปีตลอดไป"
.........................ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อ 30 มี.ค. 14, 15:56
|
|
 “ รักทั้งน้ำตา ”
ยามเมื่อโลกโศกเศร้าเหงาอ้างว้าง
อยู่ในทางเปลี่ยวเปล่าคราวสับสน
กลืนน้ำตาฝ่าฝืนยืนสู้ทน
ฟ้าก็หม่นมืดทั่วถึงหัวใจ
รักหรือ? คือฝันหนึ่งซึ่งมนุษย์
มิอาจหยุดยื้อหมายคล้ายสงสัย
ทั้งสุขเศร้าซื่อนักเมื่อรักใคร
ก็กอดไว้หวังวันอันชื่นตา
โลกใบหนึ่งในมือที่ถืออยู่
รักจึงรู้ลดล้นบนคุณค่า
ต่อเมื่อเหลือคำถามในน้ำตา
ความห่วงหาลิบหรี่ไม่มีกัน
ไม่เหลือรอยคอยอยู่ในรู้สึก
และสำนึกไม่งามตามความฝัน
ถึงทางแยกแหลกลับไปกับวัน
จึ่งมืดนั้นหนักใน หัวใจคน
ดั่งเดินทางกลาง-เลลมเห่หวน
เคียงขบวนบ่าคลื่นในคืนหม่น
พายุเย้ยผืนน้ำก็ลามลน
อาจร่วงหล่นหรือฟื้นขึ้นยืนเย็น
หยั่งทิศทางห่างเหินก็เกินกล่าว
เหมือนเร่งร้าวรองยืนความขื่นเข็ญ
ชะตาหนอรอฟื้นดั่งคืนเพ็ญ
กลับได้เห็นหัวใจ ใกล้ดับลง
"แรงบันดาลใจจากหญิงสาว..ซึ่งรวดร้าวและกังวล
เธอผู้หลอมรวมเสรีภาพและความรักไว้ในห้วงแห่งความหวาดระแวง ด้วยความงามของเธอเอง"
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 24 เมื่อ 04 มิ.ย. 14, 13:37
|
|
 "บริบทเริ่มต้นของคนกล้า"
นั่น!แนวฟ้ากว่ากว้างดูคว้างเคว้ง
กล่อมวังเวงหว่านโศกราวโลกหลับ
ถมทางเปลี่ยวเดียวดายคนพ่ายพับ
เหมือนเดือนดับดาวดำแล้ว..ค่ำใคร
ลมแล้งแห้งแผ่นผืนผู้ยืนเหม่อ
รอแล้วเก้อกี่ครั้งภวังค์ไหว
เศร้าสั่งฟ้าฝากหาวกับดาวไกล
เธออยู่ใหนน้ำฟ้า..น้ำตาคน
ร่วงลงดินถิ่นเก่ากับเงามืด
ยามฟ้าฝืดฝั่งคอยเหมือนรอยหม่น
จะยิ้มหยอกหมอกมั่วหรือตัวตน
แล้วรอฝนฝากคำมาย้ำยิน-
เย็นอยู่หรือดื่มด่ำอันฉ่ำชื่น
หากเติมตื่นตามแนวแววถวิล
ชูชีวิตทิศทาง -หว่างฟ้าดิน
สะท้อนถิ่นทำนองรองอรุณ
.....
บริบทเริ่มต้นของคนกล้า
กาลเวลาล่วงเลยความเคยคุ้น
จวนตะวันคล้อยบ่ายบอกนายทุน
ไม่อบอุ่นอีกแล้วในแนวเมือง
จะกลับบ้านสานฝันอย่างวันเก่า
เรียนลำเนาน้ำป่าแลฟ้าเฟื่อง
สร้างชีวิตคิดค้นบนลานเรือง
กับช่อเอื้องอุ่นอวลแห่งมวลมิตร
"ขอบคุณที่ร่วมแจมนะครับ พี่Share"
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 25 เมื่อ 06 มิ.ย. 14, 23:44
|
|
มิตรแท้เทียมฟ้าเช่นฟ้าว่าดาวคู่
หาร้างอยู่อย่างใดขาดใดเหมือน
ฟ้ามีดาวพราวภาพอาบแสงเดือน
มิคล้อยเคลื่อนเช่นมิตรอยู่ชิดใจ
"ขอบคุณที่ช่วยตรวจแก้ไขให้ครับ พี่Share
ง่ายๆก็พลาดได้เหมือนกันครับ น่าจะตาลายล่ะกระมัง"
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 26 เมื่อ 07 มิ.ย. 14, 13:40
|
|
 อักษรรำพึง.....๐ ผู้อุทิศวิญญาณผ่านอักษร
ย่อมสะท้อนสุขโศกบนโลกหล้า
เห็นรอยยิ้มพริ้มใสในน้ำตา
โน้มแผ่นฟ้าเฟื่องฟูลงสู่ดิน
๐ เห็นทุ่งโล่งรำไรที่ไร้-แล้ง
ยังฝังแฝงพฤกษ์พันธุ์นั้นไม่สิ้น
เห็นหัวใจไหวหวานทะยานยิน
แล้วดับดิ้นด้วยพิษอวิชชา
๐ สรรพสิ่งนิ่งนับกับวิโยค
ประหนึ่งโศกสิงสิ้นแสวงหา
สูญสู่ว่างวิวัฒน์สูญศรัทธา
ไม่เหลือกล้าเหลือก้าวเก็บดาวเดือน
๐ นั่น! แผ่นผืนคืนหม่นของคนยาก
ผู้หลายหลากร่ำร้างกลางแดนเถื่อน
ซึ่งชะตาตกต่ำคอยย้ำเยือน
ให้อยู่เหมือนมอดไหม้ในชีวิต
๐ เห็นไหมใจกวีวรรณศิลป์
ผู้ไม่สิ้นศรัทธาประกาศิต
จะโบกโบยโดยเสรีและความคิด
เพื่อนิมิตมรรคาประชาชน
๐ เก็บกำคำร้อยล้านแล้วสานสร้าง
ปั้นเป็นทางเป็นไทให้เหตุผล
ให้ความหวานความหวังกำลังคน
แม้ท่วมท้นทุกข์ยากจากความจริง
๐ ผู้อุทิศวิญญาณผ่านอักษร
เธอรู้ร้อนรู้หนาวในทุกสิ่ง
รู้โลกรู้วางโดยหลักการพักพิง
เธอไม่ทิ้งสัมมาเมตตาธรรม.
ธรรมดา
๗ มิถุนายน ๒๕๕๗
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 27 เมื่อ 14 มิ.ย. 14, 21:50
|
|
 "ขอบคุณทุกๆท่านจากใจจริงนะครับ ที่กรุณาเข้ามาอ่าน"
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 28 เมื่อ 24 มิ.ย. 14, 22:05
|
|
 ต้นสาย-ปลายทาง
๐ ครั้งหนึ่งเคยหลงทางกลางท้องทุ่ง
หลงฟ้ารุ้งเรืองลออทอถัก
ป่าเขาเขียวเทียวธารผ่านพำนัก
ซึ่งฟูมฟักจิตใจและไมตรี
๐ คือความงามตามบทคนบ้านป่า
ดินน้ำฟ้าเกลียวกลมสมศักดิ์ศรี
ต่างผูกพันกันก่อเพียงพอดี
ตามวิถีเวิ้งว้างห่างเมืองกรุง
๐ เมื่อสมมุติฉุดฉันในวันหนึ่ง
ทิ้งทางซึ่งสันโดษจะโรจน์รุ่ง
กล่อมการไปจากป่ามาปรับปรุง
จำต้องมุ่งมั่งมีดีกว่าเดิม
๐ คนบ้านป่ามาไกลไฟความฝัน
ด้วยวันนั้นในสำนึกซึ่งฮึกเหิม
ยิ้มละไมไม่ท้อทางต่อเติม
ทั้งริเริ่มและร้างกลางเมืองคน
๐ ล้มลุกหลายเส้นทางระหว่างหวัง
และกำลังเริ่มล้าเหมือนฟ้าหม่น
มองความหมายหลายด้านการดิ้นรน
เริ่มสับสนทุกทีกับชีวิต
๐ ครั้งหนึ่งเคยหลงทางกลางเมืองใหญ่
หลงวิไลลวงตาว่ามีสิทธิ์
ความจริงทิ้งความฝันมันมืดมิด
แท้หลงผิดเพียงตนคนเดินดิน
๐ การไปถึงซึ่งฝันนั้นไม่ง่าย
เหมือนถมทรายลง'เลหรือจะบิ่น
เมืองยิ่งใหญ่ยิ่งไร้น้ำใจริน
เหมือนมลทินท้องฟ้าที่พร่ามัว
๐ เยื่อใยใจมนุษย์ชำรุดหลับ
เมื่ออยู่กับหน้ากากซากสลัว
จึงถอดทิ้งทางไทแก่ใจตัว
สำนึกทั่วถึงถิ่นดินน้ำฟ้า
๐ คิดถึงบ้านผ่านภาพความอบอุ่น
ตักเคยคุ้นคำใจในห่วงหา
หนักหน่วงช่วงไหนหนอในน้ำตา
ลูกแม่จ๋าถึงท้อแต่พอเพียง
๐ คำอาทรก่อนการก้าวกลับหลัง
หากกล้ำกลืนคืนฝั่งมาฟังเสียง
เพลงสายลมโลมร่ำใส่สำเนียง
จะจำเรียงขวัญขื่นให้ชื่นบาน
๐ ตะวันเคลื่อนคล้อยบ่ายบนฟ้ากว้าง
ความเวิ้งว้างวาดวันอันอ่อนหวาน
แมกไม้ สายน้ำใสละไมมาน
ซึ่งกล่อมการกลับป่ามาเตือนตน
๐ อ้อมกอดแห่งขุนเขาเข้าโอบอุ้ม
มากมิตรรุมล้อมเรียงเสียงสับสน
สาระสุขทุกข์เข็ญความเป็นคน
เพื่อจะพ้นพบไทใจดวงนี้
:: จากบันทึก ต้นสาย-ปลายทาง(เขื่อนน้ำงึม2 ถึง ฮิโรชิมา)
ธรรมดา
๒๓ มิถุนายน ๒๕๕๗
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
Thammada
ชมพูพาน
ตอบ: 101
ฤๅคู่ขนานนั้น ไร้วันจะบรรจบ
|
|
ความคิดเห็นที่ 29 เมื่อ 02 ก.ค. 14, 17:41
|
|
 -«{ความฝันของต้นไม้}»-
ฟ้าครึ้มฝนหล่นร่วง ดั่งสรวงทราบอัชฌาสัย
หล้าแล้งรับกับไฟ ก็พลันฟื้นระรื่นรมย์
พฤกษาสิกล้าแย้ม ผลิใบแต้มตามปฐม
ชูช่อก่อก้านกลม เสนอหนึ่งจะพึงพราว
แรกรุ่นละมุนหมาย ก็ท้าทายถึงห้องหาว
ต่อยอดกอดดวงดาว หาเพียงพรั่นประหวั่นใด
ระยะประคองต้น แม้จะหม่นจะหมองไหม
แตกช่อล้อลมไกว ยิ้มรับหล้าและตาวัน
เฉิดฉายปลายพุ่งโพ้น สูงจากโคนคว้าความฝัน
ผ่านเพียรผ่านภัยพัน เพื่อจะพ้นเป็นต้นตรง
ยอดเหยียดสูงเสียดฟ้า รากอยู่หล้าลืมหรือหลง
รำลึกเถิดพฤกษ์พงศ์ เพื่อโอบเอื้อเพื่อมวลชน
จรรโลงโลกรุ่มร้อน เขียวขจรขจัดหม่น
พันธะธุระตน เป็นปอดให้หัวใจงาม
ธรรมดา
|
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
|
